หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #6 : :: ดาวโรงเรียนงั้นเหรอ::

ติ๊ก ต๊อก จุ๊ก กรู๊ จุ๊ก กรู๊

"โอ๊ย! จะปลุกไปทำไมแต่เช้าวะ" ฉันต้องรำคาญกับไอ้เสียงนาฬิกาปลุกเนี่ยแหละ  ก็ดูดิ เสียงน่าเกลียดชะมัด ฉันจึงใช้ความพยายามที่มีอยู่ควานหาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่และแล้วฉันก็จัดการขว้างมันลงพื้นทันที 555++ จัดการได้แล้วก็หลับต่อซะสิ อืม กำลังฝันอยู่ดีๆก็มีความรู้สึกว่ามีคนจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันก็เลยลืมตาดู

"เฮ้ย" ฉันผงะและรีบยันตัวลุกจากที่นอน

"นะ..นายเข้ามาทำไม" ฉันรีบพูด

"ฮะฮ่า คงจะคิดว่าฉันจะเข้ามาทำอะไรเธอละสิ" ดูๆมันพูดไอ้บ้าอาร์ม

"ฉันเข้ามาจะปลุกเธอเพราะตอนนี้มัน 7.30 แล้ว และฉันกับเธอก็ต้องไปโรงเรียนด้วยกันไม่ใช่เหรอ จะนอนกินบ้านกินเมืองถึงไหนกัน 

เอ๋ ไปโรงเรียนด้วยกันงั้นเหรอ หุหุมันไม่ลืมสัญญา ฉันอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ยังโกรธไม่หายเรื่องเมื่อวานที่มันว่าให้ฉัน  หึ

"เร็วสิ ยัยเบอะ เข้าห้องน้ำได้แล้ว" ไอ้อาร์มทิ้งสายตาเย็นชามาที่ฉัน

"หะ..หา นายว่าใครนะ"  แต่ไม่ทันทีฉันจะพูดอะไรต่อ ไอ้บ้าอาร์มก็ผลักฉันเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนทันที ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที ฉันมัวแต่มองหน้าตัวเองในกระจก

ตั้งแต่มาเจอตาบ้านี่ ฉันต้องทะเลาะกับไอ้นั่นทุกครั้งและทำไมฉันต้องตื่นเต้นเวลาอยู่กับมัน 2 คนก็ไม่รู้ เฮ้อ ฉันเปิดฝักบัวให้น้ำชำระร่างกาย ผ่านหน้าและลำตัว รู้สึกสดชื่นจริงๆ หลังจากที่อาบน้ำ แปรงฟัน ฉันก็สระผมก็รู้สึกว่าเมื่อวานจะไม่ได้สระมัวแต่ทะเลาะกับไอ้บ้านั่น เฮ้อ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ อ้าวเฮ้ย ไอ้เฟริ์น แกลืมได้ไงวะ ชุดคลุมดันลืมเอาเข้ามา ช่างเถอะยังมีผ้าเช็ดตัวใหญ่ๆ อยู่ในห้องน้ำก็เลยพันตัวไว้และผูกปมลวกๆ ฉันก็ฮัมเพลงออกจากห้องน้ำ


"เฮ้ย" เสียงสองเสียงพูดออกมาพร้อมกัน หนึ่งก็คือเสียงฉันส่วนอีกเสียงก็คือเสียงของไอ้บ้าอาร์ม

หลังจากนั้นฉันก็หน้าแดงอย่างมาก และรีบวิ่งไปใส่ชุดคลุดไว้

"นี่นาย ! ใครบอกให้ ขะ..เข้ามา" ฉันเริ่มพูดหลังจากสงบสติอารมณ์เรียบร้อยแล้ว แต่พอฉันถามไอ้บ้าอาร์มนั่นมันก็ก้มหน้าจากใบหน้าขาวๆ บัดนี้กลายเป็นสีแดงแล้ว น่ารักจัง(เฮ้ยๆ คิดไร)

"ฉันจะไปรอข้างนอก" ว่าแล้วไอ้นั่นก็รีบเดินออกไป ฉันรีบวิ่งไปปิดประตูหลังจากคล้อยหลังไป ฉันรู้สึกใจเต้นแรงมากและเลือดสูบฉีดไปทั่วใบหน้า

หลังจากที่สงบสติได้แล้ว ฉันรีบแต่งชุดนักเรียนส่วนวันนี้คงปล่อยผมไปก็มันเปียกอยู่นี่นา พอมันแห้งผมฉันก็จะตรงสวยอยู่แล้ว อ๋อ นี่ไม่ได้โม้หรอกนะคะ เพื่อนๆในชั้นต่างพากันอิจฉากับผิวและผมของฉันอยู่แล้ว โหะๆ (หลงตัวเองซะไม่มี) เฮ้ยนี่กี่โมงแล้วเนี่ย แย่แล้ว 7.45น. โดนไอ้พี่อาร์มด่าแน่ ฉันเลยรีบคว้ากระเป๋า และวิ่งไปที่โต๊ะอาหารหยิบกล่องนมและรีบวิ่งไปหน้าบ้านทันที

"ทำไมมาช้าล่ะ ยัยเปี๊ยก"

"อะไรนะ" ฉันกำลังจะพูดต่อ แต่ว่าไอ้พี่อาร์มนั่นก็เดินไปก่นอ หึ รอกันด้วยซิ ขี้เก๊กชะมัด ระหว่างที่เดินกันอยู่ อยู่ๆไอ้อาร์มก็หน้าแดง

"นี่นาย...เป็นไร หน้าแดงจังไม่สบายหรือเปล่า" ฉันถามพลางมองหน้ามัน

"หะ..หา ปล่าว" "เป็นไรของนาย" ฉันยังถามต่อ

"ฉันเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน เข้าใจไหม" หึทำเป็นโกรธ ชิส์

"นี่กี่โมงแล้ว" ไอ้พี่อาร์มถามฉันก็เลยดูนาฬิกาลายคิตตี้สีชมพูแสนสวยของฉัน

"อืม ก็ 7.55 แล้วล่ะ หะ หา 7.55 น.แล้ว" ฉันพูดเสียงตกใจก็กำลังรู้เนี่ยแหละว่ามันสายสุดๆแล้ว

"ตายจริงยัยบื้อทำไมพึ่งมาบอกกันเล่า" ไอ้บ้าอาร์มได้ทีบ่น

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะก็นาย..." ไม่ทันทีจะพูดอะไรไอ้บ้านั่นก็รีบคว้ามือฉันวิ่งทันที มืออุ่นจังฉันคิดอยากให้เป็นแบบนี้นานๆจึง เฮ้ย คิดไรวะไอ้เฟริ์นกว่าเราจะมาถึงก็ 8.00 น. พอดี

"อ๋า...ตายแล้ว ทำไงดีนาย ครูปิดประตูโรงเรียนแล้วอ่ะ" ฉันทำหน้ามุ่ยก็อีกเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นแหละ ฮือๆ ที่อาจารย์จะปิดประตู อยากตายๆๆๆๆ

"อย่ามาโวยวายซิ ยังไงมันก็ต้องมีทางเข้าไปในโรงเรียนได้ล่ะน่า" ไอ้บ้าอาร์มพูดด้วยความรู้สึกเย็นชา หึ รู้งี้ ไม่ถามให้เปลืองน้ำลายหรอกย่ะ

"เอ๊ะ! แล้วมันจะเข้าไปได้น่ะมันจะเข้ายังไงกันย่ะ ไม่มีทางเข้าแล้ว" ฉันว่าเสร็จพลางย่อตัวนั่งลงข้างกำแพง แล้วฉันก็เห็นไอ้บ้านั่นกำลังปีนกำแพง

"นี่ๆ นายจะทำอะไรน่ะ" ฉันกระโดดตัวขึ้นและตกใจมาก

"ก็เข้าโรงเรียนไง ถามได้" ไอ้บ้าอาร์มพูดพลางยันตัวขึ้น

"หะ..หานายจะเข้าโรงเรียนโดยปีนเข้าไปเนี่ยนะ" ฉันถามอย่างตกใจ (กว่าเดิม)

"ก็เออซิ เธออยากจะอยู่ด้านนอกก็ตามใจ" ว่าแล้วไอ้บ้าอาร์มก็กระโดดลงไปแล้ว หา มันเข้าโรงเรียนแล้ว

"ตาบ้า บ้าที่สุด" หึ จะไม่ให้ฉันว่าได้ยังไง นายทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่รอกันบ้าง

"นี่โวยวายอะไรกัน ฉันอยู่ข้างล่างนี่รอรับอยู่ข้ามมาซิ" ฉันใจชื้นขึ้นมาที่มันยังรอฉันอยู่

"ฉันกลัว" ฉันพูดเสียงสั่นก็จริงนิ ไม่ให้กลัวได้ไงกำแพงก็สูง

"เร็วซิ เดี๋ยวมีใครมาเห็น" ไอ้บ้าอาร์มตะโกนข้ามกำแพงมา

"อะ..อืม" ฉันรับคำด้วยเสียงตะกุกตะกัก ว่าแล้วฉันก็ปีนขึ้นไปบนกล่องขนาดใหญ่ที่วางทับกันอยู่ (ทำไงได้ละคะ สูงแค่ 163 ซม.เองเกิดมาเตี้ย _ _* ) และฉันก็ใช้กำลังและความพยายามที่มีอยู่ทั้งหมดในตัวดันตัวเองขึ้นบนกำแพง ก็เห็นไอ้บ้าอาร์มยืนกอดอกรออยู่

"ช้าชะมัด เร็ว ลงมาซิ" ไอ้บ้าอาร์มพูดขึ้น

"ไม่ มะ ไม่ ฉะ ฉันกลัว" ฉันพูดเสียงสั่นมากขึ้นและรู้สึกขาจะสั่นด้วยเมื่อมองลงไปข้างล่าง โอ๊ยทำไมมันสูงอย่างนี้ว้า

"ลงมาซะทีน่า ฉันจะได้ไปเรียนซะที เหอะ" ไอ้บ้าอาร์มพูดเหมือนรำคาญ

"นายไม่ได้เป็นฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า" ฉันบ่นเสียงดัง

"เหรอ" ไอ้บ้านี่ หึย กวนเท้า(อุตส่าห์พูดสุภาพนะเนี่ย) ชะมัด

"เฮ้ย เธอจะทำไงดีล่ะ ครูผกาฝ่ายปกครองอยู่ด้านหลังเธออ่ะ" อยู่ๆ ไอ้บ้าอาร์มก็พูดขึ้นเสียงตกใจ หา ครูผกางั้นเหรอ ตายแน่ฉัน ฉันต้องตายแน่ ห้องปกครองยิ่งหนาวๆอยู่ด้วย

"หะ หา จริงเหรอ อ๊าย" และในที่สุดด้วยความตกใจก็ทำให้ฉันตกลงมาจนได้ แต่ดันมาตกอยู่บนอกกว้างของไอ้บ้าอาร์มนะสิ

"อุ๊ย" ฉันรู้ตัวก็รีบดันตัวของฉันออก  "ผลั่ก"

"นี่ๆ แม่คุณฉันก็ไม่อยากเข้าใกล้เธอนักหรอกนะ" ไอ้บ้านั่นพูดพลางยืนอมยิ้มเหมือนไม่รับรู้อะไรเลย

"นายน่ะ โกหกฉัน" ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

"ฮะฮ่า แล้วใครกันที่เชื่อฉัน เธอนี่นะโง่จริงๆเลย ใครเขาจะเห็นคนที่อยู่ข้างหลังเธอกันเล่า กำแพงสูงขนาดนี้น่ะ ยัยเบื้อก" ว่าแล้วไอ้บ้าอาร์มก็หัวเราะออกมา

"นายว่าให้ฉันเหรอ หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันไม่ทันที่จะด่ามัน ไอ้บ้าอาร์มก็รีบเดินไป หึ เจ็บใจแต่ฉันก็ดีใจที่ไอ้บ้านั่นยังรอฉันอยู่ไม่งั้นฉันก็ไม่ได้เข้าโรงเรียนแน่ๆ ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันอมยิ้มมาจนถึงหน้าห้องเรียน

"ขออนุญาติค่ะ" ฉันเอ่ยเสียงดังและรู้สึกว่าตอนนี้ทุกคนจะหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียวกัน

"ไปไหนมา วรินทร์ภรณ์" อาจารย์วิไลลักษณ์ครูสอนฟิสิกส์ถามขึ้นหลังจากสอดสายตาภายใต้แว่นขนาดใหญ่

"เอ่อ หนู อ๋อคือหนูเจอคนแก่มาน่ะค่ะเขาถามทางไปห้องวิชาการ หนูเลยไปส่ง ก็เลยไปส่งน่ะค่ะ" ไอ้เฟริ์นเอ๊ย ตุ๊กตาทองคำปีนี้ฉันให้แกเลย

"อ๋อ เหรอจ๊ะนั่งที่ได้จ๊ะ" ตอนนี้เสียงของอาจารย์วิไลลักษณ์เปลี่ยนจากน้ำเสียงตอนแรกอย่างมาก คงรู้นะคะว่าเป็นน้ำเสียงแบบไหน

"ไปไหนมา เฟริ์น" หนิงถามขณะที่นั่งเรียนได้สักพัก

"มาสายนะสิ ก็แฮ่ ฉันตื่นสาย" ฉันพูดขึ้น

"แล้วเข้ามายังไงกันละเนี่ย" ไอ้หนิงถามขึ้นอีก ฉันขมวดคิ้วก่อนตอบ"ปีนกำแพงมานะสิ" 

"หะ หา" ทำไมแกต้องตกใจขนาดนั้นด้วยว่ะ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก พอครูสั่งงานให้ทำในห้อง ไอ้หนิงก็หันมาพูดกับฉันอีก

"นี่แกรู้ไหม ว่าลูกพี่ลูกน้องแกตอนนี้กำลังจะเป็นดาวประจำโรงเรียนนะ" ไอ้หนิงพูดพลางอมยิ้มด้วยท่าทางเลื่อนลอย

"ดาวโรงเรียน" ฉันพึมพำกับตัวเอง หะ หา ดาวโรงเรียนงั้นเหรอ ไอ้บ้าอาร์มเนี่ยนะ หึ เป็นได้ไง ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน (พูดไม่ตรงกับใจอ่ะป่าว)

"แกไม่ดีใจเหรอ" ไอ้หนิงถามขึ้น เพราะดูสีหน้าฉันปกติมากๆ ทั้งๆที่ในใจ โค ตะ ระ ตกใจมาก

"ก็ดีนิ" ฉันพูดพลางเขียนหนังสือต่อ

"ไปกินข้าวเหอะ หมดเวลาแล้ว" ไอ้หนิงพูดขึ้นอีก หลังจากได้ยินออดโรงเรียนดังขึ้น

"นี่แก กำลังสิบโมงอยู่นะ" ฉันพูดขึ้นด้วยท่าทีรำคาญ

"กะ ก็ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา อีกอย่างตอนนี้กำลังคาบพักอยู่อ่ะ" ไอ้หนิงพูดเสียงอ่อน ฉันก็ทำหน้าตาเซ็งกับโลกอย่างมากก็จะไม่ให้เซ็งได้ไงล่ะคะ ก็เพื่อนฉันคนนี้กินทีหมดไปคาบหนึ่งกว่าจะขึ้นห้องเรียนก็เสียเวลาตั้ง 10 นาที แต่ทำไงได้ละคะ มาขอคนสวยใจดีฉันก็ต้องยอมละคะ  หุหุ หลงตัวเองจริงๆเลยเรา

ขณะที่เราเดินไปที่โรงอาหารฉันก็คิดเรื่องของไอ้บ้าอาร์มนั่น เป็นดาวโรงเรียนงั้นเหรอ นายเป็นดาวโรงเรียนฉันเนี่ยนะ