หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #5 : :: ผิดจริงหรือ :: - ->ทำไงดีล่ะ

  "พูดไม่ออกละสิ ที่มีคนเห็น ฉันว่าถ้ากลัวคนเห็นละก็ ทำไมไม่ไปหาที่ลับๆ ทำกันละ ดูซิ เสื้อผ้าเธอขาดรุ่งริ่งหมดเลย รุนแรงจัง" ไอ้อาร์มพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้พลางทำน้ำเสียงเย้ยหยันฉัน

ตอนนี้ฉันโกรธมาก และคำพูดของนายทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่น้ำตามันไหลลงมาอีก

"ชอบมากเลยรึไง โธ่ ! หึ ผู้หญิงแบบนี้ไอ้นั่นคงชอบ อ๋อ ไม่ใช่สิ ผู้หญิงทุกคนคงชอบเพราะเป็นของเล่นที่ง่ายๆ ไม่ต้องจ่ายตังค์"

"เพี้ยะ" ฉันเหวี่ยงมือเข้าที่หน้าของไอ้อาร์มอย่างถนัดถนี่ มันมีสีหน้าตกใจ

"นี่ ตบฉันทำไม" มันพูดหลังจากที่หน้าของมันหันไปตามแรงตบ และหันกลับมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดุดัน

"นายนะ ! ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย วันๆ ก็ได้แต่ดูถูกคนอื่น หึ แถมยังไม่พอยังดูถูกแม่ของตัวเองอีก" ฉันพูดด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

"ดูถูก" มันเงียบสักครู่ก่อนพูดต่อไปอีกว่า" เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า"

"ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ว่าการที่นายไม่ยอมให้แม่นายชอบผู้ชายอย่างพ่อของฉันก็เหมือนดูถูกแม่นายว่า แม่นายไม่มีปัญญาหาผู้ชาย" ฉันกระแทกเสียงไปพร้อมทั้งน้ำตา

"นี่เธอ" ฉันก็พูดสวนขึ้นอีกโดยไม่รอไอ้บ้าอาร์มพูดต่อ "นายไม่ภูมิใจบ้างหรือไงว่าแม่นาย ควรจะมีความสุขกับคนที่แม่นายรัก นายมัวแต่กักกันแล้วอย่างนี้นายภูมิใจมากหรือไง"  ฉันตะโกนพร้อมทั้งร้องไห้เสียงดัง

"นายรู้ไหม ฮึก..ฮือ ฉันไม่ว่านายหรอกนะ นายจะว่าฉันอย่างไรก็ตามแต่อย่าว่าพ่อของฉัน เข้าใจไหมๆ ฉันบอกเข้าใจไหม" ฉันพูดพลางทุบอกของนายนั่นรู้สึกแรงมากและรัวใส่เป็นชุด แต่รู้สึกว่าไอ้บ้าอาร์มนั่นไม่ปริปากบอกว่าเจ็บแต่อย่างใด ยังคงให้ฉันตีไปเรื่อยๆ แต่จู่ๆก็ทำให้ฉันหมดแรงลงพร้อมสติดับวูบไป

...........................................................................................................

หลังจากที่ผมกลับจากโรงเรียน ผมก็มาที่ห้องหนังสือ ผมก็นั่งคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าที่เห็นยัยเฟริ์นเดินมากับไอ้หน้าเห่ยนั่น เห็นแล้วผมรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ผมรู้สึกอยากชกหน้าไอ้นั่นจริงๆ ร่างของผมทำไมมันชาเหมือนเดินไม่ออกก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะหมั่นไส้ ขณะที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็มีแต่หน้ายัยนั่นลอยหน้าลอยตาอยู่แต่ในสมองของผม หึย คิดไรวะ แต่แล้วก็มีเสียงคนเอะอะโวยวายอยู่นอกบ้าน  ใครกัน ผมจึงแหวกม่านดู ให้ตายทำมาได้ไม่อายฟ้าอายดิน ผู้หญิงอะไรกัน แต่เอ๊ะ รู้สึกจะตบหน้าไอ้บ้านั่นด้วย สงสัยจะไม่ชอบว่ะ เธอนี่มันเสน่ห์แรงเหมือนกันนะ

        ขณะที่ผมไปนั่งหลบมุมอ่านหนังสืออยู่ ทั้งๆที่รู้สึกว่าใจมันไม่จดจ่อกับสิ่งที่ทำอยู่ ทำไมต้องเห็นภาพนั่นด้วย ทำไมเธอต้องจูบ เอ่อ ถึงจะไม่จูบปาก แต่ทำไมต้องยอมไอ้บ้านั่นด้วยนะ โว้ยยยยยยยยยย คิดแล้วเจ็บใจ ให้ตายทำไมฉันต้องโกรธด้วยนะ ขณะที่ผมโมโหก็ได้ยินเสียงประตูปิดเสียงดังและได้ยินเสียงสะอื้น

           ยัยใบเฟริ์นนี่นา พอผมเห็นเค้าผมก็เลยพูดจาถากถางเธอเองก็มองผมด้วยสายตาเจ็บปวดและร้องไห้ออกมาเสียงดังมาก ผมตกใจระคนรู้สึกผิดไป เธอพูดมากมายเกี่ยวกับพ่อของเธอและแม่ของผม ตอนแรกรู้สึกโกรธที่เธอมาว่าให้แม่ผมว่าไม่มีปัญญาหาผู้ชายแต่ตอนหลังก็ได้รู้เจตนาของเธอว่าทำไม ผมเองก็อึ้งและคิดตาม ผมควรจะให้แม่ผมมีความสุขจริงๆ ไม่ทันที่จะคิดอะไรยัยบ้านั่นก็ร้องไห้อย่างมากพลางทุบตีกับอกผมหลายที มันเจ็บนะ แต่ทำไงเล่าตีก็ตีวะ

"อ้าวเฮ้ย" อยู่ๆ ยัยนั่นก็เป็นลมขึ้นมา ผมก็เลยประคองไม่ให้หัวกระแทกพื้น ขืนให้กระแทกเดี๋ยวสมองเอ๋อ ปัญญานิ่ม เดี๋ยวใครๆก็ว่าผมเป็นคนทำอีก

หลังจากนั้นผมเลยอุ้มเธอไปวางที่โซฟาตัวยาวในหัองหนังสือผมนั่งข้างๆ เธอและพินิจพิจารณา เอ๊ะ แต่ว่ามีรอยจ้ำที่คอด้วย กระดุมเม็ดแรกก็ดูเหมือนหายไปดูอย่างกับจะโดนกระชากยังไงยังงั้น เราเข้าใจผิดจริงๆหรือวะ

"ฉันขอโทษ" นี่ไม่รู้ว่าคำนี้ออกจากปากผมเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆผมไม่เคยขอโทษพวกผู้หญิงเด็ดขาด ทำไมผมต้องขอโทษยัยเบ๊อะนี่ด้วยนะผมมองหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา และผมก็อดไม่ได้ที่จะเอามือผมไปแตะที่หน้าเธอเบาๆ ผมเห็นเธอพูดพึมพำออกมา  "แม่จ๋า..แม่" ผมเลยรีบชักมือกลับทันทีและทำทีเป็นปกติ และรีบออกจากห้อง

"เอ่อ..ป้า" ผมไม่รู้ว่าเค้าชื่อไร

"ป้าแช่มค่ะ" ดูเหมือนป้าแช่มนี่จะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่นะ

"อ๋อ ป้าครับคือเฟริ์นเค้าไม่สบายน่ะครับอยู่ในห้องช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" ผมพูดเสร็จก็ชี้นิ้งไปที่ห้องหนังสือ ป้าแช่มได้ยินดังนั้นก็ตาโต  "ว้าย จริงเหรอคะ ตายแล้วคุณหนู" หลังจากนั้นพวกแม่บ้าน คนใช้ต่างๆ ก็รีบเข้าไป ดูเหมือนจะกรูเข้าไปได้ มันจะอะไรกันนักหนาวะ กะอีแค่ไม่สบายต้องยกโขยงกันเลยเหรอ ผมรีบลงบันไดไป ผมคิดว่าผมจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้วละม้างงงงง

.......................................................................................................