หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #4 : :: ดูถูก & เสียใจ ::- - - ->(100%)

    วันนี้ฉันรีบลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็ว มัดรวบผมให้เป็นหางม้า และแต่งชุดนักเรียนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องครัว
"ป้าแช่มๆ คุณพ่อไปทำงานแล้วเหรอคะ"

"ไปทำงานแล้วค่ะ คุณหนู" ป้าแช่มพูดพลางล้างจานอยู่ "อ้อ อาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะค่ะ" หล่อนรีบชี้ที่วางอาหารที่โต๊ะฉัน ฉันรีบวิ่งไปหยิบแผ่นขนมปังปิ้งไส่ปากคาบไว้ หยิบกระป๋องนมติดมือมาด้วย พลางวิ่งไปหยิบกระเป๋าเรียนและสวมรองเท้านักเรียน( ทั้งๆ ที่ปากคาบขนมปังนะเนี่ย)  หลังจากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปโรงเรียนทันที

"โอ๊ย เหนื่อยชะมัด ทำไมนะถึงตื่นสายแบบนี้" ฉันพูดพลางเช็ดเหงื่อบนใบหน้า และกัดกินขนมปังไว้เต็มปาก ทั้งเหนื่อยทั้งหิว

"ไม่มีมารยาท กินเข้าไปได้ไง ทั้งๆที่ขนมเต็มปาก"  ใครวะ ฉันหันไปตามต้นเสียง อ้าวไอ้พี่อาร์ม "ฉันกินแบบนี้ก็เรื่องของฉัน อ้อ ลืมไป นายทำไมไม่รอบฉันล่ะ"

"ทำไมฉันต้องรอด้วย" โหพูดแบบนี้ได้ไง
"โอเค ฉันผิดเองที่ตื่นสายแต่ว่าต้องรอฉันด้วย เราจะได้ไปพร้อมกันนะคะ พี่อาร์ม" ฉันพูดและพยายามฝืนยิ้มให้ดูดีที่สุด ทั้งๆที่ในใจอยากจะฆ่านายนี้จริงๆ

"เหอะ" หลังจากนายนั่นพูดคำนี้ออกมาก็เดินออกไป ฉันพยายามข่มอารมณ์ รู้ไหมจริงๆฉันก็ไม่อยากจะทำดีอะไรกับนายสักเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าไม่เห็นแก่คุณพ่อกับป้านิ หึ ฉันเลยวิ่งออกไปตามตาบ้านั่น เดินไวชะมัด ฉันขี้เกียจวิ่งตามจึงเดินช้าลง แต่สังเกตไอ้พี่อาร์มนั่นนะหันมามองฉันก่อน ฉันจึงหันไปดู แต่ตาบ้านั่นพอเห็นฉันมองอยู่ก็เบะปากใส่และดินไป

"เอ่อ น้องเฟิร์นใช่ไหมครับ" ใครหว่า อึ๋ย นี่พี่แฮ็ค ดาวโรงเรียนนี่นา โคตรหล่อเลยอ่ะ "เอ่อ..ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" ฉันทำหน้างง

"ไม่มีไรครับพอดีอยากรู้จักน่ะครับ" "เอ๋" ฉันคิดในใจว่าจะเป็นคนนี้รึเปล่านะ ที่เพื่อนฉันบอกว่าชอบฉันก็ดีซิ ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดาวโรงเรียนชอบผู้หญิงอย่างฉัน  ใครๆก็พากันอิจฉาทั้งนั้น โชคดีจริงๆ

"น้องเฟริ์นครับ" "หะ...หา มีไรคะ"
"เปล่าครับ พี่เรียกตั้งนานเป็นไรหรือเปล่าครับ" พี่แฮ็คพูดพลางยิ้มให้
"อ๋อ.. ปะ..เปล่าค่ะ ไปเถอะค่ะ" ฉันเดินไปกับพี่แฮ็คแล้วอยู่ดีๆ ก็ดันไปคิดถึงหน้าไอ้พี่อาร์มเข้า นายนั่นก็หน้าตาดีทีเดียวเสียดายไม่น่าจะนิสัยแย่ แถมพูดไม่ดีเหมือนพี่แฮ็คเลย เอ๊ะ รู้สึกว่านายนั่นยืนอยู่หน้าโรงเรียนนี่นา เห็นฉันกำลังจะเดินมา มันก็อมยิ้มเล็กน้อย แต่พอเห็นฉันมาพร้อมกับพี่แฮ็ค ไอ้ตาบ้านั่นก็ชะงัก พร้อมทิ้งสายตาเย็นชามาที่ฉัน และเดินเข้าโรงเรียนไป นายนั่นโกรธงั้นเหรอ ไม่หรอกน่า ช่างเถอะ ขณะที่ฉันเข้ามาภายในโรงเรียนก็เลี่ยงพวกนักเรียนสาวๆ ที่เข้ามาหาพี่แฮ็ค เหอะ ยัยพวกบ้าผู้ชาย ฉันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ เลยตามหาไอ้พี่อาร์มนั่น แต่ เอ๊ะ นั่นไง หึ มาถึงก็มีแต่พวกสาวๆ มารุมล้อมซะแล้ว เสน่ห์แรงชะมัด ถ้ายัยพวกแรดพวกนั้นไม่รู้นิสัยแย่ๆ นายนั่นเป็นไงก็คงไม่ขนาดนี้หรอก

หึ เจ็บใจชะมัด ......

      ฉันเดินขึ้นมาบนห้องพร้อมเหวี่ยงกระเป๋าบนห้องอย่างแรง

"อึ๋ย!นี่ยัยเฟริ์นเป็นไรของเธอน่ะ"
"ปล่าว เห็นคนแล้วหมั่นไส้เฉยๆ" ฉันพูดพลางทำหน้าบึ้ง
"นี่ๆ รู้หรือเปล่าว่ามีเด็กใหม่เข้า เป็นรุ่นพี่เรา 1 ปี หน้าตาหล่อมาก หล่อกระชากใจฉันเลย ผู้ชายอะไร เท่ห์ หุ่นดี สูง โอ๊ย" ฉันเห็นหน้าเพื่อนฉันที่พูดไปเคลิ้มไปแล้วเหนื่อยใจ
"เอ๋ แต่ว่าเขาบอกว่าอยู่บ้านเดียวกับเธอด้วยไม่ใช่เหรอ ใบเฟริ์น" ยัยหมูอ้วนที่ชื่อวุ้นเส้นพูดขึ้น ยัยอ้วนบ้าเอ๊ย จะพูดขึ้นมาไงละเนี่ย (ชื่อวุ้นก็ตรงข้ามกับหุ่นอยู่แล้ว)ยังจะสงสัยมากเกินไปจริงๆ

"จริงเหรอเฟริ์น" ทุกคนกรูเข้ามหาฉันทันที
"เอ่อ..คือ เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันน่ะ พอดีแม่ของเค้าย้ายมาเลยมาอยู่บ้านฉัน" ตอบได้แค่นี้แหละ เฮ้อ

"ว้าว! จริงเหรอ งั้นวันหลังเราก็ไปหาเฟริ์นทุกวันดีกว่า จะได้กับพี่...ชื่อไรนะพี่อาร์ม"
"ใช่ๆๆ" เฮ้อ! ฉันละเบื่อไอ้เพื่อนบ้านี้จริงๆ หลังจากที่ฉันเรียนจบแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านแล้ว ก็เลยแวะร้านหนังสือสักหน่อย ระหว่างที่เดินดูอยู่นั้นก็เจอกับ เอ เพื่อนต่างห้องที่แอบชอบฉันอยู่ แต่ฉันละเบื่อกับไอ้นี่จริงๆ ก็เพราะมันตื้ออยู่นั่นบอกว่าไม่ชอบๆ ก็ยังตื้อ ถึงแม้ว่าจะหน้าตาดีอยู่ก็เหอะ (แต่น้อยกว่าพี่แฮ็คกับไอ้พี่อาร์มนั่น)

   ฉันเห็นดังนั้นก็เลยรีบกึ่งเดินกึ่งว่งออกจากร้านหนังสือ
"ดะ..เดี๋ยวซิเฟริ์น จะรีบไปไหนเกลียดเรามากขนาดนั้นเหรอ" มันรีบวิ่งมาทันทีที่เห็นฉัน
"ปล่าว" ฉันยังคงเดินต่อไป

"เราชอบเธอจริงๆนะ" ฉันได้ยินอย่างนั่นก็รีบวิ่งไปทันที

"แฮ็กๆ เหนื่อยๆ" ฉันหยุดวิ่งเมื่อกำลังจะวิ่งเข้าบ้านไป แต่มีมือหนึ่งฉุดไว้

"เฮ้ย เดี๋ยวเซ่ ยังคุยไม่รู้เรื่องเลย ฉันชอบเธอจริงๆ ขอร้องเถอะอย่าทำหน้ารำคาญหรือรังเกลียดฉันเลย" ไอ้เอพูดจบมันก็ฉุดแขนฉันและผลักฉันติดต้นไม้ โอ๊ย จุกชะมัด

"เฮ้ย นายจะทำอะไร" ฉันพูดได้เพียงแค่นั้นไอ้เอจับแขนทั้งสองข้างและก้มตัวลงซุกไซ้ซอกคอของฉัน ฉันตกใจมาก

"หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด" แต่ดูเหมือนไอ้เอมันจะไม่ฟังอะไรเลย ยังคงซุกไซ้ซอกคอฉันและเริ่มรุนแรงมากขึ้น มันรีบแกะกระดุมคอเสื้อออกและจะกระชากเสื้อออกมา ฉันร้องไห้อย่างมาก น้ำตาไหลไม่หยุด และใช้กำลังที่มีทั้งหมดผลักมันออกและตบหน้ามัน "เพี้ยะ"

"เลว! นายคิดว่าทำแบบนี้ฉันจะรักนายงั้นเหรอ ที่นายทำแบบนี้เพราะชอบฉันงั้นเหรอ จำใส่สมองที่กลวงๆของนายไว้ซะ คนที่ฉันจะคบด้วยคือความจริงใจไม่ใช่อยากได้ตัวฉันและคนๆนั้นก็ไม่ใช่ นาย จำไว้" ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านและวิ่งไปห้องหนังสือเพราะห้องนอนฉันตอนนี้พวกแม่บ้านยังจัดและทำความสะอาดอยู่อีกทั้งคุณพ่อกับป้านิ ยังไม่กลับจากที่ทำงานคงยังไม่มีใครอยู่ห้องหนังสือแน่ ฉันจึงพาร่างที่ไร้วิญญาณและเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่และกระดุมที่หลุดหายไป 2 เม็ด ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงไปห้องหนังสือ

"ปัง" ฉันปิดประตูและทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ฉันหลับตาลงและน้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสาย 

"เป็นไง กอดจูบผู้ชายอยู่หน้าบ้านไม่กลัวพ่อเธอว่าหรือไง" ฉันลืมตาขึ้นและหันไปดูต้นเสียง ไอ้บ้าอาร์มนั่นเอง

....................................................................................