หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #3 : :: ใจเต้น ::

               หลังจากนั้นแม่บ้านหลังนี้ก็มาเรียกผมไปรับประทานอาหารที่โถงใหญ่ ผมเดินผ่านไอ้ลุงนั่น และมานั่งข้างๆ ผม ขณะนั้นผมนั่งลงก็เห็นยัยเฟริ์นมองหน้าผม
"มองไรวะ" ผมคิดในใจ จึงนั่งมองหน้ากลับ และก็จ้องหน้ายัยนั่นเป็นฝ่ายหลบตาผมก่อน ขณะที่กินข้าว ยัยเฟริ์นก็พูดคุยกับแม่ของผมและก็พ่อของเธอ (พูดเก่งแฮะ)

"คุณพ่อจริงๆนะคะ เพื่อนๆ หนูมาบอกว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งแอบชอบหนูด้วย เขาบอกว่าเป็นดาวประจำโรงเรียนด้วยแน่ะ คุณพ่อไม่เชื่ออ่ะ ป้านิคะ ช่วยหนูด้วยสิ"

ทุกคนพากันหัวเราะกัน จะหัวเราะอะไรกันนักกันหนา ผมก็ได้แต่ทำหน้าเฉยๆไว้
"เอ่อ .. นาย..เอ๊ย...พี่อาร์มคะ พรุ่งนี้เราจะไปโรงเรียนด้วยกันนะคะ พี่อยู่โรงเรียนเดียวกับหนูคะ" ยัยนั่นหันมาพูดกับผม

"ใครพี่ของเธอ" ผมพูดสวนไปทันที ยันนั่นทำหน้าอึ้ง
"อาร์ม ไม่เอาซิลูก" แม่ของผมพูดพลางเอามือวางบนแขนผม ทำไมต้องเข้าข้างยัยกะเปี๊ยกนี่ด้วยนะ
"ไม่เป็นไรหรอก อาร์มคงยังไม่ชินใช่มั๊ยลูก" ไอ้ตาแก่นั่นพูด ทำให้ผมโมโหมากจึงรีบลุกออกไปทันที


................................................................................................................
                ระหว่างที่ฉันนั่งอยู่ก็เกิดขึ้นจนได้ ไอ้หมดนั่นพูดซะจนฉันอึ้งเลย แถมยังเดินหนีไป ฮึ จะมากเกินไปแล้ว ฉันเสียหน้าไม่เป้นไรหรอกแต่นายทำให้พ่อของฉันเสียหน้าอีกคน จะไปจัดการแล้ว

"จะไปไหนนะลูก" พ่อฉันถามขณะที่ลุกเก้าอี้
"หนูอิ่มแล้วค่ะ หนูขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ" ฉันรีบวิ่งตามไอ้หน้าเห่ย
(อ้าว ! แรกๆ รู้สึกว่าเค้าไอ้หน้าหล่อ ตอนนี้ดันมาว่าไอ้หน้าเห่ย เปลี่ยนเร็วแฮะ)

                ฉันรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไป และเคาะประตูของนายอาร์มอย่างรวดเร็ว "เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ นาย ฉันบอกให้เปิด เปิดซิ" ฉันพูดพลางตบประตูซะเสียงดัง
"ฉันบอกให้..." ก่อนที่จะพูดต่อ ประตูก็เปิดออก

ฉันรีบเข้าไป อ้าวหายไปไหน ระหว่างที่ฉันคิดอยู่ก้ได้ยินเสียงประตูปิด  จึงหันไป เห็นเจ้าตัวปัญหาแล้ว ไอ้อาร์มยืนกอดอกพิงประตู

"มีอะไร " นายนั่นถาม
"นายทำแบบนี้ทำไม" ฉันพูดเสียงดัง
"ฉันทำอะไร" หึย กวนชะมัด "นายน่าจะรู้ว่านายทำอะไร ฉันไม่ว่าหรอกนะที่นายว่าให้ฉัน แต่นายไม่ควรที่จะ มารยาท..เสีย..ต่อ..หน้า..พ่อ..ของ..ฉัน" ฉันพูดพลางพูดเน้นทีละคำใส่ รู้สึกไอ้อาร์มนั่น เริ่มขมวดคิ้วและเริ่มโกรธฉัน "ฉันไม่ผิด พ่อเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้"

"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าพ่อฉันทำอะไรให้นาย แต่สิ่งที่นายทำตะกี้มันผิด" ฉันพูดและเริ่มปวดคอ จะไม่ให้ปวดได้ไง สูงอย่างกับอะไร และไอ้ที่ฉันพูดฉโนก็ต้องเงยหน้าซะ 90 องศา

"ผิดเหรอ ผิดยังไง ฉันไม่เห็นว่ามันมีอะไรผิดซักหน่อย"" อึ๋ย ! ทำไงดี ไอ้อาร์มนั่นทำหน้าซีเรียสแถมเดินเข้ามาหาฉันอีก ฉันก็ถอยหลังไปทีละก้าว แต่ยังไงฉันก็ไม่กลัว
"นายรู้ไหมที่นายทำแบบนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่คนอายุน้อยทำต่อคนอายุมากที่เขาเรียกว่า นิสัย เสีย นะซิ" รู้สึกคำหลังฉันตะโกนใส่หน้าไอ้อาร์ม นายนั่นมองหน้าฉันและย่างสามขุมเข้ามาอย่างน่ากลัว ฉันตอนนี้ก็เหมือนแมวหมดทางสู้น่ะสิ
ฉันรีบถอยกรูดไป แต่ขาฉันนะสิ ดันสะดุดกับขาเตียงเลยล้มไปอยู่บนเตียง แต่ล้มแบบนี้มันก็ไม่มีอะไรหรอกแต่ว่ามือฉันดันคว้าคอเสื้อไอ้บ้านั่นลงมาด้วย

"ว้าย !" ฉันหลับตาปี๋ และลืมตาขึ้น ตอนนี้ภาพที่เห็นคือ ไอ้พี่อาร์มนั่นทับร่างฉันซึ่งอยู่ด้านล่าง และเราสองคนก็อยู่บนเตียง แถมหน้าของไอ้นั่นอยู่ห่างจากหน้าของฉันแค่ 1 เซนเท่านั้น ขอย้ำ 1 เซน ตอนนี้ฉันเบิกตาโพลง ลมหายใจของไอ้บ้านั่นรดบริเวณข้างแกมฉัน มันทำให้ฉันหน้าแดง หน้าร้อนผ่าว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

"ทำอะไรของเอ ยัยบ้า ออกไปจากห้องนี้ซะ" ไอ้บ้ายันตัวมันขึ้นและว่าฉันฉอดๆๆ ว่าฉันเหรอ หึ ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเป็นแบบนี้ "อย่านึกนะว่าฉันจะยอมแค่นี้ นายจะต้องไปขอโทษพ่อของฉันให้ได้ หึ" หลังจากนั้นฉันก็เดินออกจากห้องทันที

.....................................................................................................

หลังจากที่ผมเข้ามาในห้องและทะเลาะกับยัยบ้านั่นอยู่นาน ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นมันทำให้ผมตกใจมาก ผมมองหน้ายัยเฟริ์นขณะที่ล้มไปด้วยกัน ใบหน้าของผมอยู่ใกล้กับหน้าของเธอมาก ผมมองหน้าเธอใกล้ก็ทำให้ผมอยากจูบจริงๆ ริมฝีปากที่อมชมพูอวบอิ่มของเธอ หึ แต่หมั่นไส้กับท่าทางอวดดีของเธอจริงๆ ยัยบ้าเอ๊ย