หัวใจทั้งดวง..ให้เธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : :: ขี้เก๊ก & น่ารัก::

ฉันเดินเข้าไป คุณพ่อเห็นฉันมีสีหน้าตกใจ  "เฟริ์น" ทุกคนหันมาทางฉันรวมทั้งผู้หญิงคนนั้น เอ๊ะ นี่ยังมีผู้ชายอีกคนนะ แต่นั่งบนผนักโซฟา เขายืนขึ้น โห คนอะไร ตัวสูงยังกับเปรต แต่ก็ถือว่าดีทีเดียว ใบหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโงเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ ดูง่ายๆ โคตรหล่อแต่สายตาที่มองมาทางฉันกลับเย็นชาซะไม่มี

   ชิส์ ผู้ชายอะไรไม่มีมารยาทเสียเลย "เฮ้อ ลูกมาก็ดีละ พ่อมีเรื่องอยากจะพูดกับลูกหน่อยนะ " 
  
     ฉันนั่งลงและตั้งใจฟังที่พ่อพูด " คือว่า ผุ้หญิงที่ลูกเห็นเค้าจะมาเป็นแม่ของลูกในอนาคตนี้น่ะ  คือว่า  ผู้หญิงคนนี้เขาจะเข้ามาอยู่กับเราและลูกชายของเขา" พ่อฉันพูดพลางหันหน้าไปที่เธอ เธอยิ้มเล็กน้อย ฉันเห็นจึงไหว้ และคุณพ่อก็พูดขึ้นมาอีก
  
    "พ่อขอโทษนะเฟริ์นที่พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อลูก พ่อ" พ่อของฉันก้มหน้าเหมือนทำผิดและก่อนที่พ่อจะพูดอะไรขึ้นมา ฉันก็พูดสวนว่า "จริงเหรอคะ คุณพ่อคนนี้เป็นคุณแม่คนใหม่ของหนู น่ารักดีค่ะ" ฉันพูดพลางเดินเข้าไปใกล้
     คุณพ่อของฉันหลังจากทำหน้าซีเรียสก็เงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างอึ้งๆ ฉันเห็นก็พูดขึ้นอีกว่า "ก็ดีค่ะ หนูก็อยากให้ครอบครัวอบอุ่นอย่างนี้มานานแล้ว"
    "ลูก" นี่คงเป็นคำพูดที่ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นอย่างไร พ่อฉันพูดพลางโอบกอดฉันไว้
    "พ่อดีใจมากนะลูก พ่อรักลูกนะ" ฉันยิ้มและกอดพ่อตอบ
    พ่อของฉันจึงออกไปข้างนอกเพื่อจะไปข้างนอก ก็เพราะว่าธุรกิจเร่งด่วนเข้ามา 
 
            ทิ้งฉันให้อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งกับไอ้ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น ฉันยืนนิ่งไว้อย่างนั้น จะให้ทำไรล่ะ ผ่านไป 10 นาที ฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตายไอ้เฟริ์น จะทำอะไรก็ทำซักอย่างสิ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดหาวิธีทางจะทำอะไรที่เป็นประโยชน์มากกว่าการยืน " หนูจ๊ะ" ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที

"มาใกล้ๆ ป้าสิ"ฉันจึงเดินไปหาช้าๆ
"หนูชื่อเฟริ์นเหรอจ๊ะ" ฉันพยักหน้าช้าๆ แต่ก็ยังอึดอัดอยู่ดี ก็ไอ้สายตาเย็นชามองหน้าฉันเหมือนจะกินจะแกงฉันยังไงยังงั้น " ป้าชื่อนิจ๊ะเป็นหมอหญิงประจำโรงพยาบาลใกล้ตัวเมืองนี่แหละ ส่วนคนนั้นน่ะลูกชายป้าเองชื่อ อาร์มจ๊ะ เรียนอยู่ ม.5 โรงเรียนเจริญศึกาวิทยาจ๊ะ" ป้านิหรือแม่ใหม่ชี้มือไปที่ไอ้หน้าหล่อนั่น

ฉันชักหมั่นไส้ไอ้ตานั่นจังแฮะ เป็นพี่เรานี่หว่า ฉันเลยยิ้มให้ไอ้พี่อาร์ม

"แม่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" ไอ้นั่นพูดพลางเดินออกไป ส่วนฉันนะเหรอก็ยิ้มค้างนะสิ หึ คนอะไรขี้เก๊กชะมัด

"ป้าขอโทษด้วยนะ เค้าคงรับไม่ได้ที่ป้าจะมี ...เอ่อ..."
"หนูเข้าใจค่ะ คุรป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" ฉันพุดตัดก่อนที่ป้านิเค้าจะเสียใจมากเกินไป ป้านิยิ้มให้ฉันพลางลูบหัวฉัน ทำไมฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นจัง เหมือนสิ่งที่ขาดหายไปนั้น เมื่อ 2 ปีที่แล้วกลับมาทำให้มันเต็มอีกครั้งหนึ่ง

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

ผมชื่อนายพิพัฒน์  โรจนกุล ชื่อที่เรียกง่ายๆ ก็อาร์มครับ เรียนอยู่ชั้น ม.5 ตอนนี้แม่ของผมกำลังจะมีสามีใหม่ แม่ของผมเป็นหมอประจำโรงพยาบาล ส่วนพ่อของผมก็เป็นหมอแต่ก็มาตายไปเมื่อผมอยู่ ม.3 เพราะตอนนั้นพ่อผมกำลังผ่าตัดคนเป็นไส้ติ่งแต่ว่าต้องติดเชื้อ ไวรัสตับอักเสบ บี จากคนไข้ หลังจากนั้นพ่อของผมก็ป่วยมาตลอดและตายในเวลาต่อมา ผมรู้สึกโลกทั้งใบหยุดนิ่งลงเมื่อพ่อผมตายไป ผมสนิทกับพ่อมากและเขาก็สอนผมในหลายๆอย่าง เขาก็จะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น  ผมเหงา เศร้า เสียใจมาก ในตอนนั้นผมไม่มีกะจิตกะใจเรียนหนังสือแต่อย่างน้อยผมก็ยังมีแม่ที่ให้กำลังใจมาตลอด พูดถึงผมก็ไม่ได้อยากจะอวดหรือโม้อะไรมากนัก แต่อาจเป็นเพราะผมเป็นคนรวยมั้งเพราะเกือบทุกวันมักจะมีผู้หญิงที่แต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางค์หนากว่าพื้นกระเบื้องหลังบ้านผมอีก ไม่รู้ว่าจะเข้าทรงหรืองไง แถมบ้านยังยากจนอีกใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น เห็นเนื้อหนังมังสาไปถึงไหน เข้ามาวุ่นวายชีวิตผม จะบอกอะไรให้ผู้หญิงที่ผมคบแต่ละคนก็เหมือนของเล่น ที่เล่นเสร็จเบื่อผมก็ทิ้งซะ ไม่มีค่าอะไรในสายตาผมเลย และผมคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็เป็นแบบนี้ (ยกเว้นแม่ผม)แต่ตอนนี้ผมคงต้องย้ายโรงเรียนเพราะแม่มาอยู่กับสามีใหม่ของแม่

                   ผมรู้สึกโกรธอย่างมากที่แม่ทำแบบนี้ ผมไม่เข้าใจแม่ลืมพ่อไปแล้วหรือไง ผมเกลียดครอบครัวใหม่ที่ผมจะมาอยู่ด้วยจริงๆ ผมไม่ชอบไอ้ตาแก่นั่นจริงๆ คิดว่าจะมาแทนพ่อของฉันหรือไง ไม่มีวันซะหรอก

                    พูดถึงไอ้ตาแก่นั่นมันก็มีลูกสาวด้วย เฮอะ ชื่อ ใบเฟริ์นอีกต่างหาก ผมยอมรับนะว่าเธอน่ารักมาก หน้าตาขาวอมชมพู ใสไรที่ติ ตากลมโต ผมสีนำตาลยาวปะบ่าของเธอ และรูปร่างเล็กๆ ของเธอมันก็ทำให้ผมอึ้งเหมือนกัน แต่ยังไงผมก็เกลียดเธอ เพราะพ่อของเธอจะมาแต่งงานกับแม่ของผม ระหว่างนั้นผมก็ขอตัวออกมาก่อน ผ่านไปประมาณ 10 นาทีแล้ว ผมเดินดูทั่วบริเวณบ้านแล้วดูร่มรื่นดี แต่ก็อีกนั่นแหละ บ้านที่พ่อผมต้องเสียใจแน่ๆ

                   ผมเดินดูไปเรื่อยๆ ลัดสวนหลังบ้านก็ได้ยินเสียงคนๆหนึ่ง เอ๊ะเสียงคุ้นๆ ผมจึงแอบอยู่ข้างกำแพง ยัยเฟริ์นนี่นา กำลังทำไรอยู่ ผมคิดในใจ พลางทำเสียงให้เงียบที่สุด
"แม่คะ หนูไม่ผิดใช่ไหมคะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดีใช่ไหมคะ คุณแม่ยอมรับเหมือนกับ ...ฮือ...คุณแม่ไม่ว่าหนูนะคะ หนูขอโทษนะคะแม่...ฮือ..." เอ๊ะยัยเฟริ์นร้องไห้เหรอ "คุณแม่คะหนูอยากอบอุ่นเหมือนเก่า อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้ง แม่คงไม่ว่าหนูนะคะ ฮือ"
     ยัยตัวเล็กนั่นพูดเสร็จก็เงยหน้าขึ้นพลางใช้มือปาดน้ำตาออก ผมเริ่มสงสารเธอขึ้นมา แต่ความทิฐิละมั้งผมก็เดินออกมา

    เธอยอมรับแต่ฉันไม่มีทางยอมรับได้หรอก ความเจ็บปวดนั่นทำให้ผมเสียพ่อไป คุณพ่อของเธอไม่มีทางแทนที่พ่อของฉันได้หรอก
...................................................................................................................................