ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ร้าน Wall Mart
ตอนที่ 2 ร้าน Wall Mart
เบลดกับปู่บังเดินออกจากเมืองไก่ระเบิดได้ประมาณ 3 ชั่วโมง เบลดก็เหนื่อยหอบ แฮ่กแฮ่ก “ข้าแก่แล้วเดินช้าๆหน่อยสิ จะตามไม่ทันอยู่แล้ว” เบลดบ่นให้ปู่บังฟัง ปู่บังเบื่อที่ต้องฟังการบ่นของเบลดซ้ำแล้วซ้ำอีก จึงไม่สนใจ
“เฮ้อ
แวะก็แวะ ตรงนั้นมี Wall Mart ด้วยน่ะเข้าไปหน่อยละกัน” ปู่บังพูดอย่างเหนื่อยล้า
ทั้งสองเข้าไปในร้าน Wall Mart ที่เป็นร้านสะดวกซื้อเหมือน เซเว่น อีเลเว่น แต่มีสาขามากกว่าอีกหลายเท่า และของก็ยังมีมากกว่าอีกหลายเท่าด้วย ตัวร้านเป็นสีเหล็ก เปล่งประกายส่องแสงแบบที่ว่า ไม่มีทางรอดสายตาใครไปได้ เบลดกับปู่บังเปิดประตูที่ส่งเสียงลูกไก่จิ๊บๆเข้าไป แต่ผ่านหน้าคนขายที่ยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์ไปดื้อๆ แล้วนั่งลงตรงที่นั่งตั้งโชว์ประกาศขาย พนักงานเคาท์เตอร์ที่แก่ๆรีบเดินมาหาด้วยสีหน้าโกรธ
“มาเอาแอร์แล้วไม่ซื้อของเรอะ ซื้อเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เลว ไอ้งก ไอ้อุบาท ไอ้หน้าส้นตีนเอ้ย
แว้ด แว้ด แว้ด” ป้าเจ้าของร้านด่าใหญ่จนฟังไม่รู้เรื่องแต่ริ้วรอยขึ้นหน้าป้าที่ผมสีขาวจากความแก่ และตัวที่ซูบผอม
เบลดชักรำคาญเบลเข้าไปซัดหน้าป้า แต่ป้าใช้มือรับไว้ได้และต่อยหน้าเบลดกลับแทน ทำให้เบลดลงไปนอนกองอย่างง่ายดาย ป้ายืนอย่างภูมิใจ “คิดหรอว่าจะชนะข้าได้ ข้าเป็นถึงหัวหน้าสหกรณ์ซักผ้ายี่ห้อแฟบนะเฟ้ย ไม่ใช่แค่พวกสหกรณ์ซักผ้ายี่ห้ออื่นที่ไม่ใช่แฟบนะโว้ย แฟบนี่แหละซักได้สะอาดที่สุด”
“ขอโทษที่เจ้านี่มันหยาบคาย” ปู่บังชี้ไปที่เบลด “แต่ขอซื้อแป้งกับน้ำตาลแล้วก็มาการีนหน่อย จะหมดแล้ว” ปู่บังพูด แต่ป้าตีหน้าโหดและหน้ายิ่งแดงขึ้นไปอีกจนแทบระเบิด
“อย่างนี้
แกมัน
สมาพันธ์โรตีนี่หว่า มันเป็นศัตรูกับแฟบนี่” ป้าโมโห
“หา!!! ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” ปู่บังงง
“ก็ตอนนี้ไง” ป้าพูดเสร็จก็ซัดหน้าปู่บังสลบโดยไม่ได้ตั้งตัว
“อย่าทำปู่บังนะ ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้แกเอง” เบลดลุกขึ้นมาพร้อมเชื้อโรคในมือ
“ฮึ
อย่างแกเนี่ยนะจะสู้กับข้า” ป้าพูด
เบลดปาเชื้อโรคไปใส่หน้าป้า ป้าใช้แฟบราดใส่เชื้อโรค เชื้อโรคตาย และป้าก็ต่อยหน้าเบลดที่ยืนโง่อยู่ เบลดสลบแล้วก็ถูกลากตัวไปพร้อมกับปู่บังป้าหัวเราะ “ไม่ได้เรื่องเลย
สมาพันธ์โรตี”
ปู่บังตื่นขึ้นมาด้วยความงง พบว่าตัวเองอยู่ในที่โล่ง มีกลุ่มคนประมาณ 80 คนยืนล้อมรอบอยู่ บางคนมีสัญลักษณ์ “Anti-Rotee” อยู่ และบางคนเขียนว่า “สหกรณ์แฟบเรานี่แหละสะอาดที่สุดในโลก” ปู่บังเป็นหัวหน้าแฟบยืนอยู่บนเวทีที่ใช้ร้องเพลงทั่วไป หัวหน้าเริ่มประกาศ
“เราจะเริ่มประหารคนในสมาพันธ์โรตีแล้วนะ คู่แค้นของเรา ให้มันรู้ซะบ้างว่าสหกรณ์แฟบนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน” ป้าหัวหน้าตอนนี้หน้ายิ้มและท่าทางสะใจสุดๆแล้ว
----------------------------------------------------------------------------------
เบลดก็ตื่นมาเช่นกัน ถูกขังอยู่ในกรงหมาอับๆ เบลดรู้สึกที่กระเป๋ากางเกงกระตุก “What the heck
Yo” เบลดทำเสียงเหมือนแก็งสเตอร์ แต่ก็หยิบสิ่งนั้นในกระเป๋าขึ้นมา มันคือสนับมือ ตอนนี้มันพูดได้แล้วด้วยพลังของเบลด และเบลดก็รู้สึกกระตุกที่กางเกงในด้วย เพราะไม่ได้เปลี่ยนกางเกงในมา 1 วันเต็มแล้ว (ปกติจะเปลี่ยนทีละครึ่งวัน 12 ชั่วโมง) เสื้อกับกางเกงก็มีชีวิตแต่ไม่อยากให้เบลดรู้ตัวตนแล้วจะสั่งให้ออกไป เบลดก็จะโป๊ จึงอยู่นิ่งๆ แต่กางเกงในไม่สน เพราะมีกางเกงอยู่แล้ว
“โอเค
จะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง” เบลดถามกางเกงใน
“เรื่องนั้นน่ะให้ผมจัดการเอง” สนับมือพูดแล้วดึงมือเบลดไปทุบกุญแจเต็มแรง กุญแจบุบและทำให้มันปลดล๊อคได้พอดี
“ต้องตามหาปู่บัง” เบลดพูดแล้ววิ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆจนออกมาที่หน้า Wall Mart แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น กางเกงในพูดขึ้นมา “หาทางอื่นเถอะ”
-----------------------------------------------------------------------------------
ปู่บังที่ถูกจับล๊อคแขนขาไม่สามารถขยับตัวได้ แม้แต่จะทำโรตีสักอันก็ยังไม่ได้ พวกสหกรณ์แฟบมีคนหนุ่มสาวเยอะจึงช่วยกันขึงปู่บังโดยไม่ต้องออกแรงมาก ปู่บังแก่แล้วจึงไม่มีแรงสู้
-----------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเบลดก็ตามหาปู่บังทั่ว Wall Mart แต่ไม่เจอจึงไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดฉี่แล้วยืนพงิผนังห้องที่เป็นสีเขียวๆด้วยตะไคร่และเหม็นกลิ่นคนไม่กดน้ำ ผนังห้องน้ำนั้นถูกทำห้วยวัสดุเดียวกับผนังโรงพยาบาลบ้า ทำให้ผนังพังและเบลดล้มหัวโขกพื้น แต่ยังไม่ทันที่หัวจะโขก กางเกงในมารับไว้ให้ทัน แต่พอเบลดลุกขึ้นมาก็พบว่าที่นั่นเป็นหลังร้าน Wall Mart ซึ่งมีสหกรณ์แฟบเต็มไปหมด และปู่บังกำลังโดนยัดเข้าเครื่องซักผ้าอยู่
“ปู่บังงงงงงง” เบลดเรียก ทำให้คนสหกรณ์หันมารู้ตัวกันหมด
“ลุยมาช่วย
คราวนี้แหละ จะได้ฝึกจากของจริงแล้ว” ปู่บังตะโกนเชียร์
“ปลอดภัยงั้นรึ งั้นก็หนีเอาเองล่ะนะ ขี้เกียจสู้น่ะ” เบลดพูดแล้วนอน
“แหง่ก
” ปู่บังตีหน้าโมโห “มาช่วยเดี๋ยวนี้นะ นี่ไง ขยับตัวไม่ได้” ปู่บังขยับตัวให้ดู
“OK ไป ก็ ไป” เบลดลุกขึ้นใส่สนับเหล็กวิ่งเข้าไปหาสหกรณ์แฟบแบบดื้อๆ แต่อยู่ๆ ตัวเบลดก็ตามมือตัวเองไม่ทัน เลยปล่อยตัวตามสบาย แล้วมือก็เข้าไปซัดกับสหกรณ์แฟบ ส่วนเบลดหยิบขนมปังที่กินในโรงพยาบาลที่พยาบาลชอบแจกมาให้ (ใช้เท้าและมืออีกข้างและปากหยิบมากิน) ส่วนมือก็ต่อยศัตรูไปเรื่อยๆ สนับเหล็กนั้นบังคับการโจมตีและตั้งรับได้สมบูรณ์แบบมาก แม้แต่การโจมตีจากทางไกลอย่างเช่นหนังสติ๊กลูกกระสุนถุงแฟบ หรือปืนกลแฟบ ล้วทางใกล้ก็ถูกรับได้หมดเหมือนกัน
ปู่บังกำลังขัดขืนแต่ถูกหนุ่มสาวยัดเข้าไปในเครื่องซักผ้ายี่ห้อ คุ้มค่า สีขาวจนได้ แล้วถูกปรับเป็น ซักผ้าสกปรกมาก (น้ำ 90 C) แล้วปรับเป็น Quick Wash เพื่อความมึนหัว ถูกใสแฟบเข้าไป 1 กิโลกรัม แล้วโดนกดเริ่มซักแล้ว
“เร็วบุ๋ง
สิเบล
บุ๋งด
” ปู่บังพยายามพูด
“ต้องรีบช่วยปู่บัง” กางเกงในพูด
“ช่าง
หัวมัน
เอ้ย เอย เอ่ย” เบลดร้องเพลงช่างหัวมันแบบเอื้อน
ระหว่างที่สนับเหล็กต่อยอยู่ก็มีคน 3 คนถืออาวุธแตกต่างกันแทงเข้ามาพร้อมกัน อย่างแรกคือ ถุงระเบิดแฟบ เครื่องด่นแก๊สแฟบ และดาบฉีดแฟบ อย่างที่ร้ายแรงที่สุดก็คือดาบฉีดแฟบ ถ้าโดนจะเป็นการฉีดน้ำผสมแฟบเข้าในสายเลือดและจะตายใน 1 นาที ส่วนระเบิดแฟบจะเป็นแค่พรางตาและระคายเคืองตา เครื่องพ่นแฟบทำให้อากาศเต็มไปด้วยผงแฟบที่เป็นพิษและจะตายได้ถ้าหายใจเข้าไป แต่ก็วิ่งหนีออกมาได้อย่างง่าย ถ้าไม่เผลอหายใจเข้าไป
และตอนนี้ทั้ง 3 อย่างมาพร้อมกัน สนับเหล็กเลือกผิดสุดๆเพราะไม่รู้ความสามารถของแต่ละอาวุธ สนับเหล็กกันและตีกลับถุงระเบิด และตามด้วยชกเครื่องพ่นแก๊สพัง และช่องว่างก็ได้เกิดขึ้น ดาบแฟบเข้ามาใกล้เบลดขึ้นมาเรื่อยๆ เบลดยังนั่งกันอยู่อย่างสบายใจเฉือบ แล้วใช้ขาหยิบกล้วยขึ้นมากินเป็นของตบท้าย แล้วดาบมาทิ่มกล้วยทำให้กล้วยเละและทะลุทั้งยังเหม็นกลิ่นแฟบ และเป็นรสแฟบที่เบลดไม่ชอบ ทำให้เบลดหันมาสนใจพวกแฟบ โกรธเต็มที่ แล้วเบลดก็ใส่ท่าเต็มที่โดยจับสนับเหล็กให้เข้าที่เมือนเดิมและใช้ความสามารถตัวเองต่อยแก็งค์แฟบอย่างบ้าคลั่งแต่ไม่โดนเลยสักหมัด สนับเหล็กก็บังคับให้มือหักมุมไปต่อยถูกทุกที จนพวกแฟบลงไปนอนอกองครึ่งหนึ่ง (39 คน)
“แต่นี่มันสู้ไปนานถึง 15 นาทีแล้วนะ ปู่บังน่าจะตายไปตั้งแต่ 2-3 นาทีแล้วนี่นา งั้นเราไปดูที่เครื่องซักผ้ากัน” ผู้เขียนพูด
ในเครื่องซักผ้า ไม่มีอะไรอยู่นอกจากอากาศ ไม่มีแม้แต่น้ำ แต่มีผงแฟบกองอยู่ 1 กิโลกรัม
“ปู่บังถูกละลายกลายเป็นแฟบแล้วรึเนี่ย” ผู้เขียนพูด
“ยังหรอก ด้วยพลังแห่งโรตีอันหอม นุ่ม มัน อร่อย ข้าจะไม่ตายเด็ดขาก” ปู่บังเดินออกมาจากหลังเครื่องซักผ้าที่เป็นรูใหญ่ และมีน้ำร้อนหกอยู่ “แป้งโรตีอันเฉียบคมนี้ สามารถตัดได้ทุกอย่าง แม้แต่เพชรหรือเหล็ก แต่ยกเว้นอย่างเดียว ตัดอุปกรณ์ทำโรตีหรือรถเข็นขายโรตีไม่ได้” ปู่บังพูดด้วยความเท่ แต่อยู่ๆก็มีป้าแก่หัวหน้าแฟบเข้ามาใช้นวมที่ยัดแฟบไว้ ต่อยหน้าปู่บัง ปู่บังใช้มือปั้นแฟ้งชนิดลื่นไหลภายใน 40 เสี้ยว วินาที (0.4) แล้วจับมากันนวมได้ทัน เกิดแรงปะทะกันอย่างรุนแรงทำให้ทั้งสองกระเด็นไปคนละ 20 หลา โดยปู่บังถอยครูดไปแบบธรรมดาๆ ส่วนป้ากระเด็นลอยไปแล้วค่อยตกลงมา ปู่บังลุกขึ้นมาและตั้งตัวได้เร็วกว่าจึงวิ่งไปหาป้าที่ล้มอยู่
“แป้งหลังสูง
!!! เฮือก” ปู่บังกำลังจะปั้นแป้งแต่ปรากฏว่าแป้งมี PH ลดลงจนเหลือแค่ 1 ปู่บังงงแล้วเห็นมีผงแฟลสีขาวมากติดอยู่ที่แป้งปั้นไม่ได้ ตอนนี้นป้าวิ่งเข้ามาชกอีกทีแต่ปุ่บังหลับได้อย่างเฉียดฉิว
“ฮึ นวมนี่ได้บรรจุแฟบชนิดกรดรุนแรงเอาไว้ ปกติน่ะแฟบจะเป็นด่างแต่นี่เป็นกรด” ป้าพูดแบบเกรี้ยดกราด กัดฟันด้วยความโกรธและเกลียด
“แป้งน่ะเป็นกลาง ถ้าเยอะๆก็ทำให้กรดจางลงได้เหมือนกัน” ปู่บังพูด
“แป้งรสด่าง” ปู่บังหยิบเศษผงแฟบที่หลบตามพื้นเนี่องจากการต่อสู้มาใส่แป้งแล้วปั้น ปั้น ปั้น ส่วนป้าวิ่งเข้ามาต่อยอก แต่ปู่บังหลบได้ ป้าต่อยเข้ามารัวๆ 20 หมัดอย่างต่อเนื่อง โดนขาปู่บังไปหมัดหนึ่ง เสียงซู่เกิดจากการที่กรดกัดเนื้อปู่บังอย่างรุนแรง ปู่บังหยิบแฟบปกติมาโรยใส่ก็ช่วยไว้ทันพอดี
“มือที่ปั้นแป้งน่ะไม่มีทางหลบความเร็วแบบของหมัดข้าได้หรอกนะรัวได้หรอกนะ เพราะว่าทั้งสองมือจะติดกันและความเร็วจะลดลงแล้วยังทำให้เกะกะแบบสุดๆอีกตั้งหาก” ป้าพูด
“ชิ รู้จุดอ่อนของสมาพันธ์โรตีงั้นรึ รู้ได้ไง” ปู่บังถาม พร้อมกับเริ่มปั้นแป้งที่ใส่แฟบแบบปกติเข้าไปอย่างเยอะ ป้าเห็นก็รีบจู่โจมโดยเล็งที่มือปู่บัง ปู่บังรีบเอามือแยกจากกันทั้งที่ยังปั้นไม่เสร็จ แต่ก็หลบป้าไปได้อย่างหวุดหวิด ป้าไล่พยายามจู่โจมเล็งไปที่มือที่เป็นจุดสำคัญที่จะเสียไปไม่ได้สำหรับสมาพันธ์โรตี ปู่บังแทนที่จะเอามือหลบ แต่กลับเอาแป้งที่ขาดครึ่งไปรับนวมป้าไว้แทน
“ฮึ ป้าที่ปั้นยังไม่เข้ากันดีน่ะ ไม่มีทาง
หา” ป้าตะโกนเพราะเห็นที่แป้งของปุ่บังกลมและผิวเรียบเนียนแบบที่แป้งที่ปั้นเสร็จแล้วสมควรจะเป็น นาฬิกาป้าที่ใช้วัด PH ของนวมตัวเองก็กำลังลดลงจนกลายเป็นแค่กรดเจือจาง
“ปั้นเสร็จตั้งแต่เมือไหร่น่ะ” ป้าถาม
“เพิ่งเสร็จน่ะ” ปู่บังตอบ
“งั้น
ก็หมายความว่า
แก
ปั้นมือเดียวได้งั้นหรือ”ป้าถาม
“ก็ได้น่ะสิ ข้าที่ชอบคิดค้นท่าใหม่ๆและพิศดาร คิดทำเองเลยนะเนี่ย” ปู่บังตอบ
“มันแหกกฏที่ เจ้าแม่โรตีบอกไว้ว่าต้องปั้น 2 มือเท่านั้นเพื่อความปรานีตไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าไม่แหกกฏก็ติดอยู่ในหลุมตลอดไปสิ พระเอกกับนางเอกหลายๆเรื่องก็ชอบแหกกฏกันนี่”
“แต่ยังไงแค่หยุดนวมข้าได้ก็อย่าคิดว่าจะชนะสิ แกก็ทำอะไรต่อไม่ได้อยู่ดี”
“แล้วคิดว่าอีกส่วนของแป้งล่ะอยู่ไหน” ปู่บังพูดแล้วเอามืออีกข้างที่แอบปั้นแป้งตอนที่คุยกันอยู่ มันเป็นแบบยืดยาวสุดๆ ปู่บังเอามากางให้ใหญ่เป็นแผ่น แล้วคลุมตัวป้าทั้งตัว ป้าดิ้นแต่ก็ไม่ออกเพราะแป้งเป็นชนิดเหนียวเกินไป (สูตรใส่กาวตราช้างพิเศษ)
“ยอมพ้าแล้ว อยากฆ่าก็ฆ่า
เฮ้ย ยังไม่อยากตาย อย่าฆ่าเลย” ป้าร้อง
“ทีแกล่ะ ยังพยายามฆ่าข้าเลย” ปู่บังพูด
“ดูข้างหลังแกสิ” ป้าตะโกนบอก
“อย่ามาหลอกให้โง่น่า ข้าไม่หลงกลแกหรอก” ปู่บังพูดแบบฉลาด
“ช่วยด้วย ปู่บัง” เสียงเบลดมาจากข้างหลัง ปู่บังหันไปมอง เจอเบลดโดนรุมซ้อมอยู่ด้วยคนประมาณ 10 คน ส่วนที่เหลือ 70 คนลงไปนอนกองหมดแล้ว
“ทำไมมาแพ้ตอนท้ายล่ะ”ปู่บังถาม
“ก็สนับเหล็กน่ะ ตอนกำลังชกคนอยู่กระแทกกับสนับเหล็ก แอ่ก- ของพวกแฟบที่ทำจาก อ้อก- แฟบแข็งตัว ทำให้สนับเหล็กเป็นรอยเฉือน พอครั้งต่อไปที่จะปะทะกัน แอ้ก- กางเกงในก็ลอยมาดึงรั้งสนับแฟบ ทำให้สนับเหล็กไม่ต้องปะทะกับสนับแฟบแล้วเข้าไปที่ อ้วก- หลังจากนั้นสนับเหล็กก็เข้าไปในถังขยะแถวนั้นไปจูบกับกางเกงในตลอด อิ้ก- เลยน่ะ ตอนนี้เลยไม่มีอาวุธใช้ แอ่ก-” เบลดพูดจบก็โดนทุบสลบไป “หยุดซ้อมมันได้แล้ว” ป้าตะโกนบอกพวกลูกกระจ๊อก
“ทำไมล่ะป้า ก็มันทำร้ายพวกเราไปตั้งเกือบหมดนะ” ลูกกระจ๊อกพูด
“หุบปากน่า” ป้าพูดด้วยเสียงตะคอก “ทำตามเหอะ”
“ขอบคุณนะ หัวหน้าแฟบที่ช่วยหยุดไว้”ปู่บังพูด “เล่าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกแฟบถึงได้เป็นศัตรูกับโรตีล่ะ”
“เรื่องนั้นเป็นเรื่องเมื่อ 50 ปีก่อน” ป้าพูดเสียงเศร้าๆ
“ตอนนั้น ข้ายังเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในแก็งโรตี สมัยนั้นสมาพันธ์โรตียังไม่ใหญ่ถึงขนาดจะเป็นสมาพันธ์ได้ ข้าในตอนนั้นถูกตั้งชื่อที่เรียกยากๆว่า QS266Xโ10NEถF8ฮa9ค4LR2อนG3มCขเอ็F.soสกX5 และวันหนึ่ง เมื่อข้าอายุได้ประมาณ 10 ขวบ สิ่งนั้นก็เกิดขึ้นเมื่อข้ากำลังทำโรตีขายอยู่ ข้าเป็นเจ้าที่ดังที่สุดในแถบนั้น จนคนขายโรตีคนอื่นหายไปหมด แล้วระหว่างที่ข้าใส่ใข่ใส่นมให้ลูกค้าอยู่ก็มีแป้งโรตีชนิดคมลอยมาตัดขาข้าไปได้ประมาณครึ่งเนื้อของขา อย่างที่รู้ ผู้ใช้แป้งชนิดคมได้มีแต่พวกยอดนักปั้นแป้งเท่านั้น คนทั่วไปไม่มีทางทำได้ และข้าก็เห็นคนที่ปาแป้งนั้นมา นั่นคือหัวหน้าโรตีที่เป็นมือหนึ่งของทั้งโรตี ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆหนีไปหมดเพราะเห็นว่าเป็นมือหนึ่งโรตีที่เก่งและตีหน้าโหดแบบจะฆ่ามาด้วย ข้าก็รู้ว่ายังไงก็หนีไม่ได้เพราะจะเดินก็ยังไม่ได้เพราะขาที่เลือดออก
ตอนนั้นเองก็มีคนมาช่วยไว้ทัน หัวหน้าองค์กรณ์เครื่องซักผ้านั่นเอง แล้วหลังจากนั้นข้าก็เกลียดสมาพันธ์โรตีตลอดมา และตั้งกลุ่มแฟบขึ้น” ป้าพูด
“เด็กผู้หญิง 50 ปีที่แล้วข้าก็เคยรู้จักอยู่คนนึงนะ ชื่อ QS2แXโ10 อะไรเนี่ยแหละ รู้สึกจะเพราะหนีไปอยุ่ที่อื่นเลยหายตัวไปจากสมาพันธ์
เฮือก” ปู่บังพูดอยู่ก็ตกใจ “เธอเองหรือ QS2ถXโ10 น่ะ ถ้าใช่ล่ะก็ แสดงหลักฐานให้ดูหน่อยสิ หลักฐานที่เด็กชื่อ ฟหกด่าสว1JSZX9ฮmม9c76XxX เคยให้เป็นของขวัญน่ะ” ปู่บังตั้งคำถามทั้งที่จำไม่ได้ว่าของขวัญนั้นคืออะไร
“สิ่งนั้นน่ะหรือ นี่ไงเล่า” ป้าพูดแล้วยื่นกล่องไม้เก่าๆ หยากไย่ขึ้น มาให้ปู่บัง
“มันเป็นของขวัญวันที่ข้าตกท่าไงเล่า ตอนนั้นแกแล้วขว้างกล่องนี้ลงมาให้ข้าดูแก้เซ็งระหว่างที่แกไปตามคนมาช่วย” ป้าเล่า แต่ปู่บังตีหน้างงเหมือนจำไม่ได้
ปู่บังเอื้อมมือเข้าไปใกล้กล่องทีละนิด (เปิดเพลงแบบจะเปิดประตูเข้าไปในห้องผีสิง) ใกล้อีกนิด กล้องซูมเข้าไปใกล้กล่องเรื่อยๆและใกล้เรื่อยๆเรื่อยๆ ความทรงจำปู่บังที่เรือนรางกลับมาแจ่มชัดขึ้นเมื่อเสียงและภาพพุ่งขึ้นมาจากกล่องอย่างไม่ทันตั้งตัว -แบร่- มีผีเด้งออกมาจากกล่องเกือบชนหน้าปู่บัง
ปู่บังถอยหลังล้มลงไปและหล่อยกล่อง
“ตกใจหมด เกือบหัวใจวายแน่ะ แก่แล้วก็งี้แหละ ดันลืมซะได้ ในนั้นมีผีใว้หลอกอยู่” ปู่บังเหนื่อยหอบจากความตกใจและพูดอย่างเหนื่อยๆ
“โอเค คุยกันจบแล้วนะ ขอซื้อแบตเตอรี่หน่อยซิและขอซื้อมอเตอร์ไซด์ซักคนเฮอะ ขี้เกียจจะเดินแล้ว ได้ยินว่า Wall Mart มีขายทุกอย่างนี่” เบลดขอซื้อมอเตอร์ไซด์
“มอเตอร์ไซด์นั่นทางนู้น” ป้าชี้ให้ดูข้างๆร้าน
“นี่ QS2 ไม่ได้เจอกันนานนะ ขอคุยเรื่องที่ผ่านมาหน่อยสิ!!!” ปู่บังพูดแล้วได้ยินเสียง บรึ้น พอหันไปเห็นเบลดขับมอเตอร์ไซด์มารับอย่างเร็ว
“เฮ้ยเบลด รอด้วย อย่าเพิ่งไป” ปู่บังพูดแต่เบลดขับรถไปอย่างเร็วหนีปู่บัง
“แป้งยืดยาว” ปู่บังปั้นแป้งเป็นสายแล้วขว่างไปเกาะมอเตอร์ไซด์ได้พอดี แล้วนั่งเบาะหลังได้พอดีด้วย แล้วมเตอร์ไซด์ก็จาก Wall Mart สาขาโรงงานแฟบไปอย่างดื้อๆ โดย
“เฮ้ย! ยังไม่จ่ายตังค์เลยนะ คืนมานะ บ่น บ่น บ่น แว้ก แว้ก แว้ก” ป้าตะโกนด่าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ด้านเบลด
“นี่ไง แบตและโรตีที่อยากได้น่ะ” เบลดยื่นให้โดยใช้มือ แล้วใช้เท้าขับแทน เพราะตอนนี้รองเท้าแตะของเบลดมีชีวิตขึ้นมาแล้ว
“ขอบใจมากเบลด ไม่รู้ว่าเป็นคนดีอย่างนี้” ปู่บังขอบคุณ
“นี่ขับเป็นได้ยังไงเนี่ย” ปู่บังถาม
“สนับเหล็ก” เบลดตอบ
“แล้วทำไมรู้ว่าต้องการอะไร และยังใจดีหยิบมาให้ด้วย” ปู่บังถาม
“ก็กางเกงในบอกให้หยิบมาน่ะ” เบลดตอบ
“แหง่ก” ปู่บังเซ็งที่เบลดยังไม่พัฒนา ใช้แต่ของช่วย
แล้วเบลดที่ขับรถเก่ง (มือสนับเหล็ก) และทรงตัวเก่ง (รองเท้าแตะ) และฉลาด (กางเกงใน) ก็ขับตามเส้นทางแห่งความหวังไปอย่างสดใสและสวยงาม แต่อยู่ๆมอเตอร์ไซด์ก็เซแล้วล้ม “ทำไม” ปู่บังถาม
เบลดมองไปที่สนับเหล็ก “สนับเหล็กกับกางเกงในมันจูบกันอีกแล้ว” เบลดตอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น