หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #9 : จีบป๊ะเนี่ย

 เฮอร์ไมโอนี่อาบน้ำแต่งตัวลงมาที่โต๊ะอาหารและนั่งลงโดยไม่แตะต้องอาหารเลยแม้แต่น้อย

" ทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอกเกรนเจอร์ " เดรโกพูดพลางตักซุปเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายเล็กน้อยแต่ก็ข่มอาการไว้ 

" ฉันไม่หิว ฉันจะไม่กินจนกว่านายจะตอบว่านายทำอะไรแฮร์รี่ " เธอทำหน้าบึ้งตึง

" ก็ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันแค่ทำให้มันฝันเรื่องของเธอ แค่อยากให้มันกระวนกระวายเล่นก็เท่านั้น " เดรโกยิ้มอย่างร้ายกาจ

" งั้นนายเอาศพฉันไปส่งให้แฮร์รี่ได้เลย เขาจะไ้ด้ไม่ต้องเป็นทุกข์เพราะัฉันอีก " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสร็จก็หยิบมีดปอกผลไม้ในตะกร้าที่วางบนโต๊ะมาและจัดการข้อมือตัวเอง แต่เดรโกไวกว่าเขายื่นแขนออกไปบังข้อมือของเธอทำให้มีดนั้นกรีดลงบนแขนของเดรโกแทน เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุดท่ามกลางความตกใจของเฮอร์ไมโอนี่ เธอปล่อยมีดลงทันที

" คุณทำร้ายนายท่าน " เสียงของวินดี้เอ่ยอย่างตำหนิ

" ไม่ใช่อย่างนั้น แกไปหายามาให้ฉันไป " เดรโกสั่งและวินดี้ก็หายตัวไป

" มัลฟอย ฉัน .. " เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเธอรีบกุมแขนมัลฟอยเอาไว้และพาเขาไปนั่งยังโซฟา 

" ไม่เป็นไรเกรนเจอร์ แค่เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว " เขาพูดและก้มหน้าลงมองแผลของตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างแปลกใจ แทนที่ทุกครั้งเขาจะด่าว่าเธอสารพัด ขนาดแกล้งจนเธอเกือบจมน้ำตายก็ทำมาแล้ว แต่นี่เธอกำลังจะทำร้ายตัวเองแต่เขากลับมารับเคราะห์แทน แถมไม่ดุเธอเลยซักนิด 

" ยังไงฉันก็ต้องขอโทษนาย " เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะทำแผลให้เดรโกอย่างเบามือ 

" สัญญากับฉันสิว่าเธอจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก " เดรโกส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอ

" ก็ได้ฉันสัญญา แต่นายต้องไม่ทำร้ายแฮร์รี่ " เฮอรไมโอนี่พูด เดรโกเบือนหน้าหนีเธอราวกับว่าไม่อยากจะได้ยินคำพูดที่เกี่ยวกับแฮร์รี่จากปากของเธออีก

" ฉันจะทำให้มันเจ็บปวดน้อยลง ถ้าเธอทำตัวดีดี เกรนเจอร์" เขาพูดและลุกขึ้นยืนสะบัดแขนออกจากการทำแผลของเฮอร์ไมโอนี่ 

" เขาไปทำอะไรให้นายนักหนา นายถึงต้องทำให้เขาเจ็บปวดขนาดนี้ แค่นายพรากฉันมาจากเขาก็น่าจะเพียงพอแล้วนิ " เฮอร์ไมโอนี่พูดและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

" แค่พรากเธอมากจากมันหรอที่เจ็บปวด ฉันพรากเธอมาได้แค่ตัว ไม่ใช่ทั้งตัวและหัวใจ และเธอก็ไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของฉันได้หรอก " เดรโกพูดอย่างเจ็บปวดจนคนฟังรู้สึกถึงความรู้สึกนั้นได้ และเขาก็เดินออกไปทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่จมอยู่กับความคิดเพียงลำพัง

" นายจะใส่ใจเรื่องหัวใจของฉันทำไมกัน นายแค่อยากแก้แค้นเขาเท่านี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ " เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอยู่คนเดียว   " ทำตัวดีดีงั้นหรอ " เธอคิดและยิ้มออกมา เพื่อช่วยให้แฮร์รี่ไม่ต้องเจ็บปวดเพราะเธอ แค่ทำตัวดีดีหรอ คิดอะไรของนายอยู่นะ มัลฟอย 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

" นายไม่มีงานทำรึึไงวิสลีย์ มาร้านฉันทำไมทุกวัน " แพนซี่ที่ยืนอยู่ตรงเค้าท์เตอร์ไอศกรีมถามเมื่อเห็นรอนเดินเข้ามาในร้านเธอแต่เช้า

" เอ้า ก็อากาศมันร้อน อยากทานไอศกรีมน่ะ " รอนยิ้มกว้างและเดินไปนั่งโต๊ะที่ใกล้เค้าท์เตอร์ที่สุด 

" สวัสดีค่ะ คุณแพนซี่ แหมแฟนมาเฝ้าแต่เช้าเลยนะคะ " พนักงานร้านเธอเดินเข้ามาและแซวแพนซี่และรอนทำเอาทั้งสองคนหน้าแดง 

" เอ่อ ไม่ใช่นะจ้ะ เขาเป็นแค่คนที่ฉันรู้จักน่ะ " แพนซี่รีบปฏิเสธและมองไปทางรอนที่รีบหุบยิ้มเพื่อแพนซี่บอกพนักงานไปอย่างนั้น  เธอแอบหัวเราะเขา ระหว่างทำไอศกรีมให้เขา

" อ่ะ นี่ไอศกรีมของนาย ไม่คิดจะทานแบบอื่นบ้างรึไง " แพนซี่ยกไอศกรีมโยเกิร์ตใส่แต่กีวีกับราสเบอร์รี่มาให้ 

" ไม่ล่ะ ฉันเป็นพวกถ้าชอบอะไรแล้ว ก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ " เขาพุดและทำตากรุ้มกริ่มใส่แพนซี่ ซึ่งเธอนั้นรีบหันหลังให้รอนทันทีเพื่อปิดบังใบหน้าที่ฉาบด้วยสีแดงระเรื่อ

" เอ่อ ฉันว่าจะถามนายหลายครั้งละ เดรโกไปทำอะไรให้นาย นายถึงได้โกรธขนาดนั้น " แพนซี่เดินเข้าไปหยิบแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะให้เขาและนั่งลงข้างๆเขา 

" อ่อ .. ฉันเข้าใจผิดน่ะ แฮ่ะๆ ขอโทษเธอด้วยนะ " รอนแสร้งทำเป็นเข้าใจผิดและไม่ได้สนใจเรื่องเดรโกเลยระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน ( พาร์กินสันเป็นเพื่อนสนิทของไอ่เบื้อกมัลฟอย มันต้องมีซักวันที่มันต้องโผล่หัวมาหาเธอ ) 

" ฉันจะกลับแล้วนะ นายอยากทานอะไรเพิ่มก็สั่งพนักงานได้เลย " แพนซี่เดินไปหยิบกระเป๋าที่ห้องทำงานและออกมาพบว่ารอนจ่ายเงินที่พนักงานแล้วรออยู่ที่ประตู

" ป่ะ ไปกันเลยไหม " เขาถามและเปิดประตูให้เธอ

" จะไปไหนนายน่ะ ฉันจะกลับบ้าน " แพนซี่ถามอย่างงงๆ และเดินออกจากร้าน

" ก็กลับบ้านเธอไง ฉันไปส่งละก็เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันไปรับเธอเอง" เขายิ้มกว้างเดินนำไป 

" จีบป๊ะเนี่ย " แพนซี่หยุดที่ประตูรถที่เขาเปิดรอเธอ 

" ก็ เอ่ออ .. แล้วแต่เธอจะกรุณาครับ " รอนตอบอย่างอายๆ และยกมือเกาศีรษะแก้เขิน