Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #9 : ล่วงรู้ความลับ

 ตกเย็น งานเลี้ยงของงานแต่งงานถูกจัดขึ้นอีกครั้งแต่เป็นการรับประทานอาหารระหว่างคนสนิทและครอบครัวของทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาว
มัลฟอยยังคงหลบหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เขาพยายามที่จะไม่สบตาหรือพูดคุยกับเธอ 

" นายเป็นอะไรไปน่ะ " เฮอร์ไมโอนี่อดไม่ไหว เอ่ยถามออกมาขณะที่มัลฟอยพยายามเดินหนีเธอ 

---- เงียบ ----- มัลฟอยยังคงเดินต่อไป 

" นี่นาย เป็นอะไรของนายฮะ หยุดเดินเดี๋ยวนี้นะ " เฮอร์ไมโอนี่ขว้าแขนมัลฟอยไว้ 

" ฉันเป็นอะไร ฉันหรอ เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ " เลือดสีโคลน" ไง" มัลฟอยเน้น 

" นาย อะไร ทำไมนายพูดแบบนี้ " เฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูดเสียงอ่อย และทำหน้าไม่เข้าใจ 

" อย่ามายุ่งกับฉันให้มากนักเลย เกรนเจอร์ และเอามือสกปรกของเธอออกจากแขนฉันด้วย ก่อนที่โคลนจากตัวเธอจะไหลซึมเข้าตัวฉัน " มัลฟอยพูดและส่งสายตารังเกียจมาให้เธอ 

" ทำไม ไหนนายบอกว่าเรื่องนั้นมันไม่สำคัญสำหรับนายไง " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงสั่น เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ 

" ใช่ ฉันเคยพูด แต่นั่นมันก่อนที่ฉันจะได้เห็นธาตุแท้ของคนอย่างเธอ เกรนเจอร์ เธอมันก็แค่เลือดสีโคลนที่ชอบปั่นหัวผู้ชายเล่น " 
 มัลฟอยเริ่มเสียงดังใส่เฮอร์ไมโอนี่ 

/เพี๊ยะ/ " ฉันไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นนะ " แก้มของมัลฟอยชาและแดงด้วยรอยมือของเฮอร์ไมโอนี่ที่ตบหน้าเขาอย่างแรง
เธอสะดุ้งเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาจะหลบทัน

" หึ ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนพอตเตอร์หรอกนะ " สิ้นคำพูด มัลฟอยคว้าเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาบดขยี้ริมฝีปากของเขาบนริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง รวบตัวเธอไว้ด้วยแขนอันกำยำของเขา เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นประโยชน์ 

" ชั่วร้ายที่สุด ฉันเกลียดนาย จำไว้" เมื่อเขาถอนจูบจากเธอ เธอตบหน้าเขาอีกครั้งและวิ่งหนีไป

" โธ่เว้ย !!! " มัลฟอยชกต้นไม้เต็มแรง มือของเขาแตกและเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด

------------------------------------------------------------------------------
" เธอมาที่นี่ทำไม ฉันคิดว่าจะไ่ม่เอาเรื่องเธอแล้วนะ " เสียงของใครคนนึงดังขึ้นในโรงเก็บรถของครอบครัววีสลีย์ มัลฟอยได้ยิน เขาจึงย่องไปดูอย่างเงียบๆ 

" เหอะ กลัวว่าฉันจะมาพังงานแต่งอีกรอบรึไง " เสียงของใครอีกคนที่คุ้นหูของเขาเช่นกัน 

เมื่อเขามองลอดช่องไม้ดูก็พบว่าเป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์กำลังยืนคุยกับคนแปลกหน้าใส่ชุดคลุมสีดำ สวมฮุทปิดหน้าเหมือนกับคนที่เคยลัำกพาตัวแพนซี่ 

" ฉันไม่ทำอะไรเพื่อนของเธอหรอกแฮร์รี่ มันเสียเวลา ฉันทำคนที่มันคอยเป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงใจฉันเลยดีกว่า ฮ่าๆๆ " คนแปลกหน้านั่นหัวเราะเสียงดัง 

" แกจะทำอะไรเธอ หยุดความคิดบ้านั่นไปเลยนะ " แฮร์รี่เริ่มโมโห 

" แกเลยหรอ เดี๋ยวนี้ไม่เหลือเยื่อใยให้กันสินะ คนทรยศ" คนแปลกหน้านั่นเริ่มขึ้นเสียง

" ฉันเปล่าทรยศ แต่ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่มานานแล้ว แค่ฉันยังไม่รู้ตัว " แฮร์นี่พูด

" ไม่รู้ตัวหรอ แล้วกับฉันล่ะ กับฉันที่เธอจูบ ที่เธอทำอะไรต่อมิอะไร เธอเรียกว่าอะไรแฮร์รี่ " คนแปลกหน้าแผดเสียงแสดงความเจ็บปวดที่ฝังลึกในจิตใจ 

" ฉันขอโทษ " แฮร์รี่พูดเสียงอ่อย 

" ขอโทษหรอ มันไม่พอหรอกแฮร์รี่ ในเมื่อเธอเลือกกลับมารักฉันไม่ได้ เธอก็จะไม่มีวันได้รักใครอีก ไม่มีวัน !!!! " คนแปลกหน้าตะโกนใส่หน้าแฮรรี่และเดินออกไปจากโรงรถ 

" ตุ๊บ ! " เสียงแฮร์รี่ทุบโต๊ะ เขากำหมัดแน่น แววตาแสดงความเครียดออกมาอย่างชัดเจน 
มัลฟอยหันกลับมาและกำลังจะเดินออกจากหลังโรงรถ แต่ทันใดนั้น 

" ไม่ง่ายไปหน่อยหรอ สำหรับคนแอบดู หึหึ แค่ดูเสร็จแล้วก็เดินจากไปน่ะหรอ" คนแปลกหน้าเดินเข้ามาขวางทางมัลฟอยไว้ 

" แก ! หลีกไปนะ " มัลฟอยคำรามใส่

" หึ หลีกไปหรอ คิดว่าฉันกลัวแกหรอ ไอ่คุณชายเลือดบริสุทธิ์ ที่ไปตกหลุมรักนังเลือดสีโคลนแพศยา" คนแปลกหน้ายิ้มเยาะ 

" แก ไม่มีสิทธิ์เรียกเธอว่าเลือดสีโคลน เธอมีค่ามากกว่าคนชั้นต่ำอย่างแกที่ไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หน้าออกมาจากผ้าคลุมนั่น" มัลฟอยกำหมัดแน่น

" ปกป้องกันจริงนะ รักมันเข้าไป อยากรู้นักว่านังนั่นมันเคยคิดจะรักแกบ้างไม๊" คนแปลกหน้าประชดประชัน มัลฟอยนั่นนิ่งเงียบไป

" ไม่เกี่ยวกับแก ยัยอัปลักษณ์ ชั้นต่ำ" มัลฟอยตอกกลับ

" อัปลักษณ์งั้นหรอ ฉันจะให้แกดู ว่าคำว่าอัปลักษณ์ของจริงมันเป็นยังไง " พูดจบคนแปลกหน้าก็เปิดผ้าคลุมออก มัลฟอยถึงกับตะลึง
ใบหน้าบูดเบี้ยว ฟันเหยเก ศีรษะที่ผมขึ้นแค่บางที่ ผิวหนังเหี่ยวย่นและเต็มไปด้วยรอยสัก จมูกยาวงุ้ม ดวงตาสีแดงสด มองดูแล้วยิ่งกว่าึึคำว่าอัปลักษณ์จริงๆ

" แก ปีศาจ " มัลฟอยผงะถอยหลังไป 

" หึ ปีศาจงั้นหรอ ถือว่าเป็นชื่อเล่นใหม่ที่ดี ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ ฉันมีอะไรดีๆมานำเสนอแก เดรโก มัลฟอย" 
คนแปลกหน้ายิ้มเยาะ และยืนลูกแก้วสองลูกให้กับมัลฟอย เขารับมันมาและมองดูมัน 
ลูกแรก เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ นอนจมกองเลือด ผิวของเธอซีดราวกับไร้ชีวิต อีกลูกหนึ่งเห็นชายคนหนึ่งศีรษะโล่งเตียน ใบหน้าขาวซีดเหมือนกับเขาและเต็มไปด้วยรอยสัก 

" อะไรกัน " มัลฟอยโพล่งออกมา 

" เลือกสิ ที่รัก ต้องเลือกแล้ว ฆ่ามัน ไม่งั้นเจ้าก็ต้องกลายเป็นแบบนั้นตลอดไป " คนแปลกหน้าหัวเราะชอบใจ

" ไม่ ฉันจะไม่มีวันทำ้ร้ายเธอ มันไม่ยุติธรรมเลย ยัยปีศาจ " มัลฟอยคำราม

" ยุติธรรมหรอ แกจะหาความยุติธรรมจากใครในโลกนี้ได้ฮะ แกมันโง่ ที่คิดว่านังนั่นมันเป็นคนดี มันเป็นคนที่ชอบแย่งของรักของคนอื่น มันอยากได้ชื่อเสียง อยากให้คนอื่นสนใจมัน แกจะโง่เข้าข้างมันอีกหรอ " คนแปลกหน้าแสดงสีหน้าไม่พอใจ เล็บของหล่อนยักลงไปในอุ้งมือ เลือดไหลออกมาไม่หยุด

" ไม่ ! เกรนเจอร์เป็นคนดี เธอจะไม่มีวันรักใครที่ภายนอกเด็ดขาด " มัลฟอยพูดอย่างมั่นใจ

" แน่ใจหรอ พ่อหนุ่ม ก็ไหนยังบอกว่ายัยนั่นชอบปั่นหัวผู้ชายไม่ใช่หรือไง " คนแปลกหน้าทำเสียงเยาะเย้ย
มัลฟอยนิ่งเงียบไปและไม่ได้พูดอะไรโต้กลับ

" เอาล่ะ ในเมื่อแกไม่เลือกที่จะฆ่ามัน ฉันก็จะให้โอกาสพิสูจน์ หากว่าแกทำให้นังนั่นมันรักแกได้อย่างที่แกว่าจริงๆ ฉันจะยอมปล่อยมันไป แต่ถ้าไม่ ฉันจะเป็นคนฆ่ามันด้วยตัวของฉันเอง " คนแปลกหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
มัลฟอยยิ้มมุมปาก เขาทำได้อยู่แล้ว แค่ทำดีกับเธอ และทำให้เธอตกหลุมรักเขา

" หึ อย่าทำเป็นได้ใจนัก ฉันให้เวลาแกหนึ่งปีกับการทำให้นังนั่นรักแกถ้าไม่ทันเวลาล่ะก็ แกคงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น อ้อ แล้วอย่าบอกเรื่องนี้กับนังนั่นเป็นอันขาด ถ้าหากแกบอกอะไรกับมัน ฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยของมันเช่นกัน เป็นอันว่าตกลง" 
คนแปลกหน้าถาม

" ตกลง " มัลฟอยรับคำ

" ดี งั้นฉันจะทำเครื่องหมายให้ นกฮูกจะส่งจดหมายมาเตือน ทุกๆ สิ้นเดือน ขอให้โชคดี ฮ่าๆๆๆ " สิ้นคำของคนแปลกหน้า หล่อนก็หายวับไปทันที 

" เหอะ ก็แค่ทำให้เกรนเจอร์ตกหลุมรัก " มัลฟอยพึมพำ
เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านและเดินตรงไปที่ห้องน้ำในครัว ขณะที่ทุกคนอยู่รวมกันที่ห้องนั่งเล่น มัลฟอยจัดแจงทำธุระของเขาและเดินออกมาล้างมือ ทันใดนั้น สายตาเหลือบมองไปยังกระจกที่อยู่เหนืออ่างล้างมือ 

" ไม่ ไม่จริง ! " เสียงของมัลฟอยดังขึ้น เขารีบหายตัวกลับไปยังคฤหาสน์ด้วยความเร็วเท่าที่จะเ็็ร็วได้ มัลฟอยมายังถึงยังห้องนอนของเขา เขายืนส่องกระจกในห้องนอน บัดนี้ ตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยสักน่ากลัว ศีรษะโล่งเตียน ผิวขาวซีดเหมือนในลูกแก้วนั่นไม่มีผิด

" ยัยปีศาจร้าย แก !!! " มัลฟอยชกกระจกในห้องแตก มือเปื้อนเลือดนั้นกำแน่นยิ่งทำให้เลือดยิ่งไหลออกมา

" มันคงไม่ง่ายอย่างที่ฉันคิดแล้วจริงๆ เกรนเจอร์" มัลฟอยคิดในใจ