หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #8 : ความเจ็บปวด

 " ไม่จริงงงง เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเนื่องจากฝันร้ายที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ถูกทำร้าย นั่นยิ่งทำให้เขาอยากค้นหาเฮอร์ไมโอนี่ให้เจอเร็วๆ 

" แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรรึเปล่า" จินนี่ที่นอนอยู่ตรงโซฟาเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง 
เขาส่ายหัวให้เธอ " ขอบใจนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ " แล้วแฮร์รี่ก็นอนหลับต่อไป 
/ เธอคงจะลืมเขาไม่ได้จริงๆสินะ เขาคงสำคัญกับเธอมากจริงๆ แฮร์รี่ / จินนี่มองหน้าแฮร์รี่ยามหลับอย่างเศร้าใจ ถึงเฮอร์ไมโอนี่จะตายหรือหายตัวไป มันก็ไม่ได้ช่วยให้แฮร์รี่สนใจในตัวน้องสาวของเพื่อนรักเขาเลยแม้แต่น้อย

" แฮร์รี่เป็นยังไงบ้าง จินนี่ " รอนโผล่เข้ามาในห้อง

" ชู่วว เขาหลับอยู่ " จินนี่บอกและลากแขนรอนออกมานอกห้อง 

" ฉันว่าถ้าเขายังไม่เลิกฝันร้ายแบบนี้ทุกคืน ซักวันเราต้องส่งเขาไปอยู่เซนต์มังโกแน่ๆ " จินนี่พูดอย่างเหนื่อยใจและมองเข้าไปดูแฮร์รี่ที่นอนหลับอยู่ 

" จนใจจริงๆ ไอ่บ้านั่นก็จับตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ " รอนบ่น

" แล้วเรื่องพาร์กินสันเป็นไงบ้าง " จินนี่เปลี่ยนประเด็น

" เขาก็ยังไม่หายโกรธหรอก แต่ก็ยอมพูดดีด้วยแล้ว " รอนตอบแต่จินนี่บังเอิญสังเกตรอยแดงๆที่เจือขึ้นบนแก้มของเขา เธอหัวเราะคิกๆ ท่ามกลางความสงสัยของพี่ชาย

" หัวเราะอะไรยัยเด็กบ๊อง " เขาถามอย่างหงุดหงิดและเดินลงบันไดไป 

" พี่จะหน้าแดงทำไมล่ะ เวลาพูดถึงพาร์กินสันน่ะ " เธอแซวเขาและเดินตามลงไป 

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแต่เช้าแต่งตัวและเดินลงไปที่โต๊ะอาหารโดยไม่ต้องให้ิวินดี้มาปลุกเธอ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า เธอจึงเดินไปเรื่อยๆและพบกับห้องครัวที่เหล่าเอลฟ์กำลังเร่งปรุงอาหารกันอย่างชุลวุนวุ่นวาย

" อ้าว คุณผู้หญิง ทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าล่ะคะ " วินดี้เดินเข้ามาถามเธอ

" มัลฟอยยังไม่ตื่นหรอจ้ะ " เธอยิ้มให้วินดี้

" ยังเลยค่ะ คุณจะรับอาหารเช้าเลยไม๊คะเดี๋ยววินดี้จะจัดไปให้ " 

" ยังหรอกจ่ะ รอทานพร้อมเขาดีกว่า เอ้อ ห้องของเขาไปทางไหนจ้ะ เีดี๋ยวฉันไปปลุกให้เอง " เฮอร์ไมโอนี่แกล้งถามเพื่อจะได้เข้าไปล้วงความลับในห้องของเดรโก อย่างน้อยถ้าเธอขโมยไม้กายสิทธิ์มาได้เธอก็คงจะไม่เป็นรองเขาอย่างทุกวันนี้ และเมื่อวินดี้จัดการบอกทางเธอโดยที่ไม่ได้เอะใจอะไร เธอเดินตามทางมาเรื่อยๆจนถึงห้องที่มีประตูใหญ่สองบานปิดอยู่ มีรูปตราสัญลักษณ์ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นตราประจำตระกูล เธอค่อยๆเปิดมันออกอย่างเงียบๆ และย่องเดินเข้ามาก็พบว่าเดรโกนั้นนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขายามหลับนั้นช่างหล่อเหลา และดูน่ารักแบบซนๆในสายตาของเธอ เมื่อได้สติเฮอร์ไมโอนี่สลัดภาพชายหนุ่มรูปงามที่นอนหลับอยู่ออกไปและเริ่มสำรวจห้องของเดรโก เธอบังเอิญสะดุดตาเข้ากับกระจกบานหนึ่งซึ่งเมื่อเธอเดินเข้าไปส่องกลับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าของเธอหรือภาพสะท้อนใดๆในกระจก 

/ มันต้องมีอะไรแปลกๆ แน่ๆ / เธอคิดและกระซิบหน้ากระจก 

" เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ " ทันใดนั้นภาพสะท้อนในกระจกก็กลายเป็นภาพของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ในห้องนอนของเดรโก มัลฟอย เธอยิ้มกว้างออกมาและเอ่ยชื่อชายหนุ่มที่เธออยากพบมากที่สุด

" แฮร์รี่ พอตเตอร์ " และภาพกระจกก็กลับกลายเป็นภาพแฮร์รี่ นอนทุรนรุราย เหมือนเขากำลังฝันร้ายอยู่และตกใจสะดุ้งลุกขึ้น เขากุมขมับเหงื่อออกทั่วใบหน้า และก็มีหญิงสาวผมแดงคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดคุยบางอย่างกับเขา

/ อาจจะเป็นจินนี่ / เธอคิด 

" ดูพอรึยังเกรนเจอร์ อยากจะทะลุเข้าไปในกระจกเลยไม๊ล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเพราะเสียงของเจ้าของห้องดังขึ้นด้านหลังเธอ เดรโก มัลฟอยยืนอยู่และดูเหมือนว่าเขากำลังไม่พอใจ

" เธอบุกรุกห้องของฉัน ไม่มีใครเขาสอนมารยาทเธอบ้างรึไง " เดรโกดุเธอยกใหญ่

" ก็ ... " เธอพยายามจะพูดแต่ก็ก้มหน้าลง

" ก็อะไร ก็จะเข้ามาหาว่ามีอะไรพอที่จะช่วยให้ออกจากที่นี่ไ้ด้ใช่รึเปล่า " เดรโกถามและเดินเข้ามาหาเธอใกล้ขึ้น ๆ 

" ฉันเปล่า ฉันแค่จะมาปลุกนาย " เธอโกหกหน้าตาเฉย

" มองหน้าฉันสิ จะได้รู้ว่าเธอโกหกอยู่รึเปล่า " เฮอร์ไมโอนี่ยังคงก้มหน้า 

" นายทำอะไรแฮร์รี ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น " เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมาถามเดรโกเสียงแข็ง

" หึ ก็แค่ทำให้มันฝันถึงเธอไง ไม่ดีหรอ " เขาถามอย่างยียวนและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะเข้าห้องน้ำ 

" นายทำอะไรเขา ถ้าเขาฝันถึงฉันทำไมเขาถึงตกใจแบบนั้น " เธอเดินเข้าหาเขาและถามอย่างไม่พอใจ

" ไม่รู้สิ " เดรโกแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้และเดินเ้ข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่เต้นเร่าๆอยู่หน้าห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงแฮร์รี่