หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #7 : อีกมุมหนึ่ง

 " ขยันดีนิ เกรนเจอร์ นึกว่าเธอจะเก่งแต่ท่องตำราเรียนซะอีก " เดรโกเดินเข้ามาทักทายเธอระหว่างทำงาน ( จะเรียกว่าเป็นการเยาะเย้ยซะมากกว่า ) 

" ถ้าปากว่างก็มาช่วยเล็มหญ้าหน่อยดีไม๊ คุณมัลฟอย " เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงประชดประชันขณะก้มหน้าก้มตาดายหญ้าต่อไป 

" หึ ปากดีไปเถอะเกรนเจอร์ รีบๆทำให้เสร็จล่ะ ฉันจะพาออกไปข้างนอก แต่ถ้าไ่ม่เสร็จก็ไม่ได้ไป " เดรโกพูด 

" อะไรน๊ะ !! " เฮอร์ไมโอนี่ดีใจที่จะได้ออกไปข้างนอกเธอรีบลุกขึ้นอย่างเร็ว ทำให้เธอหน้ามืดและล้มลงเนื่องจากเธอก้มหน้ากลางแดดร้อนเป็นเวลานาน 

" เฮ้ย เกรนเจอร์ " เดรโกตกใจรีบเข้ามาประคองเธอไว้ แต่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่หมดสติไปแล้ว เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มและพาไปพักในคฤหาสน์ วางเธอลงบนโซฟาและใช้พัด พัดให้เธอส่วนวินดี้ช่วยให้เธอดมสมุนไพร ไม่นานเฮอร์ไมโอนี่ก็ฟื้นขึ้นมาเห็นเดรโกนั่งลงข้างๆโซฟาและกำลังพัดให้เธอ เธอมองเขาอย่างแปลกใจ

" มองอะไร " หยุดพัด

" ก็ ... " เฮอร์ไมโอนี่พยายามยันตัวให้ลุกขึ้นมา แต่เธอก็ลุกเองไม่ไหว เดรโกจึงช่วยประคองเธอขึ้น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาคอยดูแลเธออย่างนี้

" ทำไมนายต้องทำอะไรแบบนี้ให้ฉัน ฉันเป็นจำเลยของนายนะ " เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงค่อย

" จำเลยหรอ เปรียบเทียบได้ดีนิเกรนเจอร์ ฉันไม่ชอบเทคแคร์ใครโดยใช้เวทย์มนต์ และเธอไม่ใช่จำเลยของฉัน เธอเป็นของสำคัญฉันเคยบอกไปแล้วนิ " เดรโกพูด

" แต่ัฉันไม่ใช่สิ่งของ " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดังและยืนขึ้น เธอเวียนหัวเล็กน้อยและเดรโกยื่นมาเข้ามาประคองแต่เธอปัดมันออก 

" งั้น ฉันพูดใหม่ก็ได้ เธอเป็นคนสำคัญของฉัน ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วฉันจะพาเธอไปข้างนอก " เดรโกนั่งลงบนโซฟาอย่างสบายใจ

" คนสำคัญ ? นายไม่เข้าใจความหมายของมันหรอก " เฮอร์ไมโอนี่พูดกับเดรโกอย่างจริงจังก่อนที่เธอจะเดินขึ้นห้องไป 

เฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาในชุดเดรสกำมะหยี่สีดำเข้ารูป เธอสวมเครื่องประดับเพชรชิ้นเล็กๆที่แวนดี้เตรียมให้เข้าชุดกัน ผมสีน้ำตาลถูกลอนใ้ห้เป็นทรง เธอเดินมาหาเดรโกที่โซฟา เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างอึ้งๆ / ไม่นึกว่าแค่ชุดเรียบๆธรรมดา เธอจะดูสง่างามได้ขนาดนี้ / 

" ไปกันได้รึยัง " เธอถาม ใบหน้าสวยงามที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีอ่อนๆ แต่กลับไม่มีรอยยิ้มสวยหวานอย่างที่ควรจะเป็น 

" เดี๋ยวก่อน " เดรโกลุกขึ้นนำไม้กายสิทธิ์ออกมาเสกคาถาบางอย่างแล้วก็มีสายใยเส้นเล็กๆสีขาวพันรอบแขนของเขาและเฮอร์ไมโอนี่ไว้ 

" นายทำอะไรของนาย " เธอถามอย่างสงสัย

" ก็กันไว้ไง เธอจะได้ไม่มีวันห่างจากฉัน ไม่มีใครพรากเธอไปจากฉันได้ " เขายิ้มอย่างกวนประสาทและเดินนำเฮอร์ไมโอนี่ไป ซึ่งเธอก็จนใจเดินตามเขาไปติดๆ 

เดรโกพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่งานเลี้ยงแห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนผู้คนในงานจะเป็นบุคคลชั้นสูงทั้งนั้น เขาเดินเข้าไปพูดคุยกับบุคคลเหล่านั้นด้วยท่าทีเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วแถมยังไม่ลืมแนะนำเธอให้คนเหล่านั้นรู้จักในฐานะเพื่อนสนิทของเขา 

" ทำไมนายไม่บอกเขาไปล่ะ ว่านายลักพาตัวฉันมา " เฮอร์ไมโอนี่กระซิบแต่ก็หันไปยิ้มให้เหล่าคุณหญิงคุณนายที่ยิ้มให้เธอและเดรโกอย่างเอ็นดู

" ฉันไม่บอกว่าเธอเป็นภรรยาฉันก็ดีแล้วนะ " เขากระซิบเธอและยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของเขา

" จะบ้าหรอ แล้วทำไมนายถึงมาออกสังคมได้อยู่ฮะ เหล่ามือปราบมารไปไหนหมดเนี่ย " เธอเริ่มแขวะ เดรโกจึงพาเธอเดินออกมาตรงระเบียงที่ไม่มีใคร 

" ที่นี่มันโลกมักเกิ้ลเกรนเจอร์ ใช้สมองอันชาญฉลาดของเธอคิดหน่อย และอีกอย่างที่มือปราบมารมาจับฉันไม่ได้ เพราะฉันให้คนไปเคลียร์ทุกคดีที่เกี่ยวข้องกับฉันและครอบครัวแล้ว ตอนนี้ฉันก็บริสุทธิ์ " เขายักไหล่ให้เธอ

" แล้วคดีที่นายฆ่าฉันกลางงานแต่งงานล่ะ " เธอกอดออกอย่างไม่พอใจ

" ฉันฆ่าเธอหรอ ไหนล่ะหลักฐาน ศพเธอหรอ อาวุธหรอ มีแต่ภาพความทรงจำของคนที่เป็นปรปักษ์กับฉัน นั่นใช้เป็นหลักฐานไม่ได้หรอก " เขายิ้มกว้างให้เธออย่างมีชัย 

" หึ่มม ! นายที่มันจริงๆ เลย คอยดูนะ ซักวันแฮร์รี่ก็ต้องหาฉันเจอจนได้ " เฮอร์ไมโอนี่พูดและสะบัดหน้าเดินหนีเขา 

" เธอไม่มีวันได้กลับไปหามันหรอก เกรนเจอร์ " เขามองเธอที่เดินลับเข้าไปในฝูงคนที่กำลังเต้นรำกันอย่างมีความสุข 

-------------------------------------------------------------------------------------------

" จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ วันนี้ฉันพาเธอออกมาเที่ยวนะ " เดรโกพูดขณะขับรถกลับจากงานเลี้ยง

" นายขับรถเป็นด้วยหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ถาม

" เธอไม่มีอะไรจะคุยแล้วใช่ไม๊ เกรนเจอร์ " เขาพูดเสียงเรียบ นั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่อดขำไม่ได้ 

" หัวเราะอะไร " เขาถามอย่างหงุดหงิด

" ก็ นายน่ะสิ ปกตินายเกลียดมักเกิ้ลอย่างกับอะไร แล้วเดี๋ยวนี้ล่ะ ทั้งคบค้าสมาคมด้วย ทั้งขับรถ หรือว่านายหลงรักมักเกิ้ลเข้าแล้ว " เธอถามโดยไม่ได้คิดอะไรแต่คำถามนั่นกลับทำให้คนฟังหยุดรถทันที เขานิ่งเงียบ

" เอ่อ .. ฉัันพูดอะไรผิดรึเปล่า " เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะมองหน้าเดรโกที่ตอนนี้ไม่มีอะไรบ่งบอกออกมาทางสีหน้าของเขาเลย 

" เปล่า เธอน่ะพูดถูกแล้ว ถูกหมดทุกอย่าง " เขาพูดและขับรถต่อไป ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่สับสนกับคำพูดของเขา แล้วถ้าคิดกับประโยคที่เธอพูด " หรือว่านายหลงรักมักเกิ้ล " ถ้าประโยคนี้เป็นจริงแล้วใครที่เขาหลงรัก จะใช่เธอรึเปล่า ถ้าเขาหลงรักเธอเขาจะแกล้งเธอสารพัดทำไมกัน ความคิดมากมายวนเวียนในหัวของเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยจนกลับถึงคฤหาสน์ เดรโกเปิดประตูให้เธอลงรถและเขาก็ขับรถออกไปทันที เฮอร์ไมโอนี่มองตามด้วยความมึนงง เธอเดินขึ้นมาบนห้องอย่างเหนื่อยอ่อน และเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบว่า ห้องของเธอถูกตกแต่งให้เหมือนกับห้องที่เธอเคยนอนก่อนที่จะเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ และเสื้อผ้าของใช้มากมายวางอยู่บนเตียง เธอรีบเข้าไปดูและพบโน้ตใบหนึ่งเขียนว่า 

" ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา เธอไม่เกี่ยวอะไรกับความแค้นที่มีทั้งหมดของฉัน แค่อยากให้เธออยู่ที่นี่อย่างมีความสุขจนกว่าจะถึงเวลาที่เธอต้องไป ฉันจะไม่ขอร้องหรือขอให้เธออภัยอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้อยากจะทำร้ายเธอ เฮอร์ไมโอนี่ หวังว่าเธอคงชอบห้องใหม่นะ
                                                                                        เดรโก มัลฟอย "