Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #7 : แลกตัวประกัน

เวลา ห้าทุ่มสี่สิบห้านาที ห้องแต่งตังถูกเปิดออก หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างอรชร เดินเข้ามาอย่างมาดมั่น สายตาเด็ดเดี่ยว
มองจ้องไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า กลางห้องแต่งตัว หญิงสาวผมสีดำอีกคนถูกผ้าสีขาวปิดปาก มัดมือและเท้าเข้ากับเก้าอี้ 
ดวงตาสีดำเอ่อคลอด้วยน้ำตา แต่แฝงไปด้วยประกายแห่งความหวังเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้อง

" เออไอโออี้ " แพนซี่พยายามเรียกชื่อเฮอร์ไมโอนี่

" มาแล้วเรอะ หึ ฉันนึกว่าแกจะกลัวจนหัวหดไปซะแล้ว นังหัวฟูเกรนเจอร์ " คนแปลกหน้าในชุดคลุมสีดำ มีฮูทสีดำคลุมศีรษะเอาไว้เอ่ย

" ปล่อยแพนซี่ซะ " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดุ 

" ฮ่าๆ ๆ กริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญ ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยพวกคนขลาดสลิธีรินหรือเนี้ย ช่างประหลาดพิลึก " คนแปลกหน้ากล่าวประชดประชัน

" ไม่ใช่เรื่องของแก ปล่อยเธอซะ " เฮอร์ไมโอนี่ยังคงบีบให้เขาปล่อยแพนซี่

" ได้ ฉันจะปล่อยก็ได้ แต่ฉันจะปล่อยมันหลังจากที่แก "ตายไปแ้้ล้วนะ " นังเลือดสีโคลนโสโครก " สิ้นคำพูด
คนแปลกหน้าชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เฮอร์ไมโอนี่ทันที หมายจะทำร้ายเธอ 

"กรี๊ดดดดดด/ สตูเปฟาย " เสียงร้องของทั้งแพนซี่และเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของเบลสและแฮร์รี่ที่เสกคาถาไปยังคนแปลกหน้าคนนั้น

" อั๊ก " คนแปลกหน้ากระเด็นไปกระแทกกับกำแพงห้อง เลือดสีแดงสดไหลออกจากปาก แรงกระแทกทำให้สร้อยคอของเขาตกลงบนพื้น

" พวกแก ! คนสกปรก แกจะต้องชดใช้ แฮร์รี่ ฉันจะทำให้แกเจ็บมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บ จำเอาไว้" และแล้วคนแปลกหน้านั้นก็หายตัวไป
แฮร์รี่รีบวิ่งเข้ามายังจุดที่คนแปลกหน้านั้นยืนเมื่อตะกี้ เขาเก็บสร้อยคอขึ้นมาและรีบซ่อนมันไว้ เขารู้ดีว่ามันเป็นของของใคร ในขณะที่คนอื่นๆกำลังสนใจแพนซี่และเฮอร์ไมโอนี่

รอนรีบเข้ามาแก้มัดให้กับแพนซี

" โถ ที่รัก เธอบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า มาให้ฉันดูหน่อยสิ" รอนและแพนซี่โผกอดกัน เมื่อรอนแก้มัดให้เธอเสร็จ 

" ฉัน .. ฮึกๆ ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ " แพนซี่สะอื้น 

ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่เธอจำได้ว่าเธอหลับตาตอนที่คนแปลกหน้านั่นกำลังจะเสกคาถาใส่ แต่ก็มีใครบางคนมาผลักเธอให้ล้มลง 
แต่ ทำไมเธอไม่เจ็บเลยล่ะ 

" เธอจะนอนทับฉันอย่างนี้อีกนานไม๊ เกรนเจอร์ " เสียงของมัลฟอยปลุกเธอจากภวังค์

" เอ่อ .. ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา " เฮอร์ไมโอนี่รีบลุกออกจากตัวของมัลฟอย 

" ตัวหนักเป็นบ้าเลย คราวหลังก็กินให้น้อยๆหน่อยนะ " มัลฟอยลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าที่ยับเพราะเฮอร์ไมโอนี่ทับเขาทั้งตัว

" ย่ะ แล้วใครใช้ให้นายมาผลักฉันล่ะ " เธอค้อน 

" นี่ ฉันช่วยเธอไว้นะ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี " มัลฟอยท้วง

" ขอบคุณ " เฮอร์ไมโอนี่พูดและสะบัดหน้าเดินออกไป 

" อะไรของเค้าวะ " มัลฟอยพึมพำ

" น่าสงสัย เดรโก นายกับยัยหัวฟูนั่นไม่ได้มีอะไรกันแน่นะ " เบลสเดินเข้ามาถามมัลฟอย

" บ้าหน่า แต่ถ้ามีมันคงจะดีกว่านี้นะ นายว่าไหม ฮ่าๆ " มัลฟอยพูดและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เบลสยืนงงอยู่กับคำพูดของเขา

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

งานเลี้ยงสละโสด ถูกจัดขึ้นตามกำหนดถึงเวลาอาจจะเคลื่อนไปมากแต่ทุกคนก็สนุกสนานและได้ดื่มดำกับอาหารและไวน์เิลิศรส
หน้าของรอนแทบจะกลายเป็นลูกมะเขือเทศ เพราะโดนเหล่าเพื่อนๆตัวแสบเล่าวีรกรรมที่เขาไม่เคยบอกแพนซี่มาก่อน
ส่วนแพนซี่เองก็เขินอายที่แต่ละคนต่างพากันแซวว่าเธอมาตกหลุมรักกับตาหนุ่มผมแดง บ้านวีสลีย์นี้ได้ยังไง 
และแล้วคืืนงานเลี้ยงสละโสดก็ผ่านไปด้วยดี 

" ตื่นเต้นไหม แพนซี่ " เฮอร์ไมโอนี่ถามแพนซี่ขณะที่กำลังเช็ดผมอยู่หน้ากระจก 

" มากเลยแหละ ที่สุดในชีวิต " แพนซี่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ตอนนี้ใบหน้าของเธอยังไม่หายแดงเลย

" ฉันดีใจกับเธอจริงๆ รอนเป็นผู้ชายที่ดี เขามีครอบครัวที่อบอุ่นและฉันเชื่อว่าเขาจะสามารถสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับเธอได้" 
เฮอร์ไมโอนี่พูด

" แล้วเธอล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เธอกับเดรโกไปถึงไหนกันแล้ว " แพนซี่ถามเธอด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

" บ้าหรอ ฉันกับหมอนั่นเนี้ยนะ ได้ยังไงกัน เธอเอาอะไรมาพูด" เฮอร์ไมโอนี่รีบปฏิเสธเสียงแข็ง

" อ้าว ก็เดรโกยังเล่าให้ฉันฟังอยู่เลยว่าเธอทำอาหารอร่อยมาก แถมยังเต้นรำกันอีกด้วย " แพนซี่เริ่มแหย่เธออีก

" มันก็ .. บ้าหน่า มันก็แค่บรรยากาศพาไป ก็เท่านั้น " เฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่เตียงและเลิกผ้าห่มออก

" แน่หรอ ฉันเห็นนะ สายตาที่เดรโกมองเธอน่ะ มันไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ " แพนซี่แซวไม่หยุด

" ก็เรื่องของหมอนั่นสิ " เฮอร์ไมโอนี่เอนตัวลงนอนและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวซะมิด

" เอาเข้าไป ใจก็แข็ง ปากก็แข็ง ยังไงก็อย่าทรมานเพื่อนรักของฉันนานล่ะจ้ะ อิอิ"  แพนซี่เริ่มหาวและดึงผ้าห้มขึ้นมาห่มเหมือนกัน 

" มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า เฮอร์ไมโอนี่ หมอนั่นไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก " เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ 

-----------------------------------------------------------------------------------------


" ยังไม่นอนอีกหรอ ว่าที่เจ้าบ่าว" เดรโกถามรอนที่ยังนอนลืมตาอยู่บนเตียง

" ตื่นเต้นว่ะ ให้ตายเถอะ ถ้าฉันเกิดปอดขึ้นมาจะทำยังไงเนี้ย" รอนเอ่ยในขณะที่เอามือก่ายหน้าผาก และหลับตาลง

" นายไม่ทำแบบนั้นหรอกเพื่อน นายกล้าหาญกว่าที่นายคิดไว้เยอะ พรุ่งนี้มันจะผ่านไปด้วยดี " เดรโกให้กำลังใจรอนขณะที่เขากำำลังจัดแจงที่นอนของตัวเองอยู่บนเตียงข้างๆ 

" นายชอบเฮอร์ไมโอนี่ใช่ไหม เดรโก " รอนโพล่งคำถามออกมา เดรโกถึงกับอึ้งและเงียบไปซักพัก 

" อย่างฉันคงไม่ใช่สเปคของยัยนั่นหรอก " เดรโกพูดเสียงอ่อยๆ 

" แค่นายเป็นคนดีเพื่อน แค่นายรักเธออย่างหมดหัวใจ " รอนพูดอย่างจริงจัง

" แค่นั้นน่ะหรอ ?"  เดรโกคิดในใจ  สำหรับเดรโก เขาถือว่าเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมสำหรับสาวๆหลายๆคน ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะเงินทอง ทั้งชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ทั้งระดับการศึกษา มีผู้หญิงมากมายที่พร้อมจะยอมสยบแทบเท้าเขา แต่เขากลับไม่สนใจ 
กลับมาสนใจยัยหัวฟู หนอนหนังสือ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แล้วยังคำพูดของรอนอีก แค่เขาเป็นคนดีและรักเธออย่างหมดหัวใจ แค่นี้หรอ ที่จะทำให้เธอหันมามอง ลองถ้าเขาเป็นแค่คนจนๆ ที่หน้าตาไม่หล่อ ไม่มีการศึกษาสิ เธอจะสนใจเขาไหม เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน