หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #6 : คำขอโทษ

" ชาลอตจ้ะ เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกแปปนึงนะ " เสียงของแพนซี่บอกพนักงานร้านที่ยืนอยู่ตรงเค้าท์เตอร์ เธอจัดการล็อคห้องทำงานทางด้านหลังและเดินออกมาประจวบเหมาะกับที่รอนเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาวในมือ 

" นายมาทำอะไรที่นี่ " แพนซี่ถามด้วยท่าทางไม่พอใจ 

" พาร์กินสัน ฉัน .. ขอโทษ " เขาพูดอย่างอายๆเพราะพนักงานร้านและลูกค้าในร้านต่างมองอย่างให้ความสนใจ เขายื่นช่อดอกไม้ให้เธอและคุกเข่าลง 

" ได้โปรดพาร์กินสัน ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันด้วย " เขาก้มหน้าลงทำเสียงเศร้า

" นายจะมาไม้ไหนกับฉันอีกเนี่ย " แพนซี่พูดอย่างไม่ใส่ใจและเดินออกจากร้านไปโดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่มองดูรอนอย่างเห็นใจ เขารีบวิ่งตามเธอออกไปและพบว่าเธอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม เขาไม่รีรอที่จะตามไปทันทีแต่บังเอิญว่ารอนไม่ทันเห็นรถเมอร์เตอร์ไซด์ที่กำลังขับมาทำให้เขาถูกเฉี่ยวล้มลงข้างถนน

" ปี๊มมมมมมม ! /โอ๊ยยย " เสียงดังลั่นของแตรรถและรอนที่ล้มลงกระแทกกับพื้นศีษระแตกและแขนเขินถลอกปอกเปิก แพนซี่หันควับมาตามเสียงและเห็นรอนล้มลงไป

" วีสลีย์ !!! " เธอตะโกนอย่างตกใจและมองซ้ายมองขวาข้ามถนนกลับมาประคองเขาท่ามกลางสายตาของผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้น " นายเป็นอะไรมากไม๊ เจ็บตรงไหนรึเปล่า " แพนซี่ถามอย่างเป็นห่วงพลางจับดูแผลตามตัวรอนอย่างอ่อนโยน รอนมองท่าทีนั้นด้วยความมึนงง / นี่มันขาวีนประจำสลิธีรินจริงรึเปล่า หรือยัยนี่ไปโดนอะไรกระแทกมาเลยสมองเสื่อม / เขาคิดและลุกขึ้นโดยมีแพนซี่พยุงเขา เข้าไปในร้านท่ามกลางความตกใจของทุกคนในร้าน เมื่อเธอพาเขาเข้าไปในห้องทำงานและทั้งคู่ก็เดินทางไปโรงพยาบาลเซนต์มังโกโดยใช้ผงพลู

" ผู้บำบัดว่าไงบ้าง " แพนซี่ที่นั่งรออยู่ด้านนอกถามอย่างเป็นห่วง 

" ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจเธอมากนะ แล้วก็ต้องขอโทษอีกครั้งเรื่องที่ฉันทำไม่ดีกับเธอ " รอนก้มหน้า

" ฉันยังไม่ยกโทษให้นายหรอกนะ แต่ถ้านายสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ฉันจะยอมคุยกับนายดีดี " แพนซี่ยิ้มอย่างนำมือมาเกาะแขนรอนเพื่อช่วยพยุงเขาเดิน รอนตกใจแต่ก็เก็บอาการไว้ เขาแอบเหล่มองแพนซี่โดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอดูเปลี่ยนไปมากกับตอนที่อยู่ฮอกวอร์ต อาจจะเป็นเพราะโตขึ้น ทั้งอ่อนโยนขึ้น พูดจาดีขึ้นแถมยังดูสวยขึ้นอีกด้วย / เฮ่ย นี่เรามา้ล้วงความลับนะ / เขานึกขึ้นได้และสะบัดความคิดชื่นชมในตัวแพนซี่ออกไป 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" ป๊อบ ! " เสียงของเอลฟ์สาววินดี้ปรากฎตัวขึ้นในห้องของเฮอร์ไมโอนี่ 

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ " เธอทักเฮอร์ไมโอนี่เสียงใส 

" อรุณสวัสดิ์จ่ะ เธอมีธุระอะไรหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะเดินลงจากเตียงมาคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่ออาบน้ำ 

" ดิฉันมารอรับคุณไปทานอาหารเช้าค่ะ แล้วจะได้ชี้แจงงานของคุณ " เอลฟ์สาวกล่าวอย่างสุภาพ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไร เธอเดินเข้าห้องน้ำไปและซักพักก็ออกมาด้วยชุดสีดำทั้งชุด / บ้านนี้ไม่คิดจะใส่เสื้อสีอื่นแล้วใช่ไม๊เนี้ย / เธอคิดในใจ 

" ฉันต้องทำอะไรบ้าง " เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเสียงเรียบขณะเดินลงมาที่โต๊ะอาหารซึ่งเดรโกนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ " งานง่ายๆ เกรนเจอร์ ทานข้าวซะ " เดรโกพูดและหันมาจิบกาแฟ

" ฉันไม่หิว " เธอพูดเีสียงห้วน

" ไม่หิวก็ต้องกิน อยากเป็นลมตายรึไง " 

" ดี ตายไปได้เลยยิ่งดี " เธอพูดหน้าตาเฉยซึ่งนั่นทำให้เดรโกหงุดหงิดขึ้นมา 

" แค่ฉันบอกว่าฉันไม่มีวันฆ่าเธอ ก็เลยอยากจะตายเองเลยว่างั้น อย่าโง่ไปหน่อยเลย เธอไม่อยากจะออกไปเจอพอตเตอร์สุดที่รักของเธอหรอกหรอ ไม่แน่นะ ถ้าฉันพอใจที่เห็นมันทรมานมากพอแล้ว ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้ " เขาแกล้งพูดแต่นั่นก็ำทำให้ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ส่องประกายแห่งความหวังขึ้นมา 

" หึ ถามจริงๆเถอะ เธอรักมันจริงๆแน่หรอ หรือแค่คิดว่าการแต่งงานของเธอกับมันเป็นเรื่องที่เหมาะสมกันแน่ " เดรโกพูดอย่างจริงจังและลุกเดินออกไปจากโต๊ะอาหารทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งคิดอยู่กับคำพูดของเขา 
/ ฉันรักเขาจริงๆสิ ทำไมจะต้องไปหวั่นไหวกับคำพูดของคนเลวร้ายอย่างนั้นด้วยเฮอร์ไมโอนี่ / เธอคิดและลุกเดินตามวินดี้ไปที่สนามหน้าคฤหาสน์ 

" งานของคุณในวันนี้คือถางหญ้าเจ้าค่ะ นายท่านสั่งให้ใช้มือถางห้ามใช้เวทมนต์ใดๆ " วินดี้กล่าวและผายมือไปยังสนามหญ้าที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันแทบจะเท่ากับครึ่งสนามควิดดิชเลยก็ว่าได้ 

/ จะให้ฉันถางหญ้าทั้งสนามเนี่ยนะ โดยใช้มือเนี่ยนะ / 

" กลางแดดร้อนเปรี้ยงๆแบบนี้เนี่ยนะ " เฮอร์ไมโอนี่โพล่งออกมาอย่างตกใจ และยกมือกุบขมับ

" วินดี้ก็อยากจะช่วยคุณนะคะ แต่นายท่านสั่งไว้ " วินดี้ก้มหน้า 

" ไม่เป็นไรจ่ะวินดี้ ยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว " เธอยิ้มและรับหมวกจากวินดี้มาสวม ก้าวเดินออกไปกลางสนามหญ้าอันกว้างใหญ่และแดดร้อน ค่อยๆลงมือถางหญ้าที่ขึ้นรกที่และจุดๆ จนถึงเวลาบ่าย