ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความฝันของแฮร์รี่
" พ่อ แม่ .... อย่า !!! " เสียงและภาพเหตุการณ์ในวันนั้นที่เกิดการต่อสู้กันระหว่างผู้เสพความตายที่เหลือกับมือปราบมารยังคงดังก้องอยู่ในหัวและจิตใจของเดรโก วันที่พ่อและแม่ของเขาถูกฆ่าและเขาเองต้องเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในคุกอัซคาบันอันเลวร้าย เขาใช้เวลาทั้งหมดในคุกศึกษาทุกวิชาจากเหล่าจอมวายร้ายและแหกคุกออกมาได้สำเร็จ เป้าหมายของเขามีเพียงอย่างเดียวคือทำให้คนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาต้องทนทุกข์และทรมานจนตาย
เดรโกหลับตาลงช้าๆ อย่างเหนื่อยล้า
" ช่วยไม่ได้เกรนเจอร์ เธอเท่านั้นที่ทำให้มันทรมานจนตายได้ " เดรโกพึมพำขณะเดินขึ้นไปยังห้องของเฮอร์ไมโอนี่
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" หึ อย่างนายเนี่ยนะจะฆ่าเขา ไม่ีมีทาง !! " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นในความฝัน ภาพที่เธอกำลังลอยขึ้นและเหมือนกำลังหายใจไม่ออก ร่างของเธอหอบและพยายามไขว่คว้าอากาศเพื่อหายใจ และร่างอันหมดแรงของเธอที่ร่วงลงสู่พื้น
" เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมา " ฝันไปหรอเนี่ย ทำไมเหมือนเรื่องราวเหล่านั้นเิกิดขึ้นจริง " แฮร์รี่พึมพำ
รุ่งเช้าเขาเล่าเรื่องราวความฝันให้รอนและจินนี่ฟัง ทั้งคู่หันมามองหน้ากันและพยักหน้า
" แฮร์รี่ ฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ตาย " รอนพูดอย่างจริงจัง
" ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่เราเห็นกันทุกคนว่ามัลฟอยใช้มีดปากคอเธอ เลือดไหลนองต่อหน้าต่อตาพวกเรา " แฮร์รี่พยายามท้วงติงเพื่อให้พวกเขาคิดในแง่ความเป็นจริง
" ฉันรู้แต่ทำไมไม่มีศพของเธอล่ะ หรือถ้าเธอตายไปต่อหน้าต่อตา แสงสีขาวที่เหมือนกับตอนซีเรียสหรือดัมเบิ้ลดอร์ตายล่ะ ทำไมเราไม่เห็น และอีกอย่างร่างของเธอก็หายตัวไปพร้อมกับมัลฟอย มันอาจจะเป็นแผนลวงเราก็ได้ " รอนอธิบายในสิ่งที่เขาคิดมานาน
" แล้วมัลฟอยจะเอาตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปทำไมกัน " แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
" ก็เพราะเธอคือหัวใจของนายไง แฮร์รี่ " จินนี่โพล่งคำตอบออกมา ขณะที่เธอมองไปทางอื่นเพื่อปิดบังสายตาอันโศกเศร้าของเธอ
" แล้วเราควรทำยังไงดีล่ะ มันจับตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปไว้ที่ไหนใครจะรู้ " แฮร์รี่กุมขมับและทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างจนใจ แม้แต่คฤหาสน์มัลฟอยยังไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน แฮร์รี่ถอนหายใจ
" เราต้องหาทางรู้ให้ได้แฮร์รี่ เพื่อช่วยเฮอร์ไมโอนี่ออกมา มันต้องมีซักทาง " รอนพูดอย่างจริงจัง
----------------------------------------------------------------------------------------------
" โอ้ยย " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งตื่นเพราะมีน้ำเย็นจัดมาราดตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ " ทำบ้าอะไรเนี่ย มัลฟอย " เธอเอามือเช็ดหน้าและถามเขาอย่างอารมณ์เสีย
" ทำให้เธอตื่นขึ้นมาทำงานได้แล้วไง เกรนเจอร์ เธอคิดว่าเธอมาพักผ่อนรึไงฮะ " เดรโกกอดออกยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่เหมือนลูกหมาตกน้ำ และหัวเราะเธอเบาๆ
" ขำตายล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่ประชดและเดินลงเตียงไป
" จะไปไหน " เดรโกคว้าแขนเธอไว้อย่างแรงทำให้เธอเสียการทรงตัวเซเข้าชนกับหน้าอกของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและพบกับหน้าตาอันบึ้งตึงเขา ทำเอาเธออยากจะแกล้งเขาขึ้นมา
" จะไปอาบน้ำ จะไปอาบด้วยกันไม๊ล่ะ " เธอแกล้งประชด
" โอเค " เขาพูดและจัดการอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ที่ตกใจและพยายามทุบตีเขาให้ปล่อยเธอลง
" ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไอ่บ้า โรคจิต " เฮอร์ไมโอนี่ยังดิ้นไม่หยุดและตะโกนด่าทอเดรโกตลอดทาง
" ตู้มมม ! " เดรโกโยนเฮอร์ไมโอนี่ลงในสระน้ำขนาดใหญ่บริเวณรอบข้างตกแต่งเหมือนอยู่ในป่าไม้ขนาดย่อมซึ่งต่างจากห้องน้ำที่เธอใช้อาบเมื่อวาน
" อะแฮ่ก ๆ ช่วยด้วย ๆๆ " เฮอร์ไมโอนี่พยายามตะเกียกตะกาย " ช่ว ยย ด้วยย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น " เฮอร์ไมโอนี่ร้องขอความช่วยเหลือ เดรโกยืนยิ้มและดูเฮอร์ไมโอนี่กำลังผลุบๆโผล่ๆอยู่ในน้ำอย่างทุรนทุราย
" อย่ามารยาหน่อยเลยเกรนเจอร์ จะให้ฉันลงไปช่วยแล้วเธอก็จับหัวฉันกดน้ำจนตายอีกล่ะสิ คิดตื้นไปรึเปล่า " เดรโกพูดและเดินกลับออกไปที่ประตูห้องน้ำ เขาหันมามองเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้งแต่กลับไม่พบเฮอร์ไมโอนี่
" เฮ้ย ! " เดรโกรีบวิ่งมาที่สระและกระโดดลงไปควานหาเธอ แม้ว่าสระจะไม่ได้กว้างเท่าทะเลสาบแต่ก็ลึกพอที่จะทำให้คนว่ายน้ำไม่เป็นจมน้ำได้
" เกรนเจอร์ ทำใจดีๆ เกรนเจอร์ " เดรโกอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาจากน้ำ วางเธอลงข้างสระและเขย่าตัวเธอเบาๆ แต่เธอยังนิ่งไม่ตอบสนอง เขาจึงตัดสินใจผายปอดให้เธอ วินาทีนั้นความหอมหวานจากริมฝีปากที่เขาประกอบเริ่มก่อกวนจิตใจเขาทีละนิด เขาผายปอดเธออยู่สองสามครั้งเฮอร์ไมโอนี่จึงสำลักน้ำออกมา
" เพี๊ยะ " สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากสำลักน้ำเสร็จ เธอตบหน้าเดรโกอย่างแรงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เขามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างงงๆ " ฉันช่วยชีวิตเธอนะ " เขาพูดอย่างโมโห
" นายฆ่าฉันต่างหาก นายมันฆาตกร " เธอตะโกนใส่หน้าเขา
" ฉันไม่เคยฆ่าใคร " เขาตะโกนกลับและนั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงและแววตาที่ดุดันของเขา
" นายปล่อยให้ฉันจมน้ำตายทั้งๆที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็น นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากฆาตกรเลือดเย็น "
" ใช่ ฉันอาจจะเป็นฆาตกรเลือดเย็น แต่มันน้อยกว่าพอตเตอร์ที่รักของเธอก็แล้วกัน " เดรโกพูดและเดินหนีเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากห้องน้ำ
" แฮร์รี่ไม่เคยฆ่าใคร เขาเป็นคนดี !! " เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนไล่หลังเขา
เดรโกหลับตาลงช้าๆ อย่างเหนื่อยล้า
" ช่วยไม่ได้เกรนเจอร์ เธอเท่านั้นที่ทำให้มันทรมานจนตายได้ " เดรโกพึมพำขณะเดินขึ้นไปยังห้องของเฮอร์ไมโอนี่
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" หึ อย่างนายเนี่ยนะจะฆ่าเขา ไม่ีมีทาง !! " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นในความฝัน ภาพที่เธอกำลังลอยขึ้นและเหมือนกำลังหายใจไม่ออก ร่างของเธอหอบและพยายามไขว่คว้าอากาศเพื่อหายใจ และร่างอันหมดแรงของเธอที่ร่วงลงสู่พื้น
" เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมา " ฝันไปหรอเนี่ย ทำไมเหมือนเรื่องราวเหล่านั้นเิกิดขึ้นจริง " แฮร์รี่พึมพำ
รุ่งเช้าเขาเล่าเรื่องราวความฝันให้รอนและจินนี่ฟัง ทั้งคู่หันมามองหน้ากันและพยักหน้า
" แฮร์รี่ ฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ตาย " รอนพูดอย่างจริงจัง
" ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่เราเห็นกันทุกคนว่ามัลฟอยใช้มีดปากคอเธอ เลือดไหลนองต่อหน้าต่อตาพวกเรา " แฮร์รี่พยายามท้วงติงเพื่อให้พวกเขาคิดในแง่ความเป็นจริง
" ฉันรู้แต่ทำไมไม่มีศพของเธอล่ะ หรือถ้าเธอตายไปต่อหน้าต่อตา แสงสีขาวที่เหมือนกับตอนซีเรียสหรือดัมเบิ้ลดอร์ตายล่ะ ทำไมเราไม่เห็น และอีกอย่างร่างของเธอก็หายตัวไปพร้อมกับมัลฟอย มันอาจจะเป็นแผนลวงเราก็ได้ " รอนอธิบายในสิ่งที่เขาคิดมานาน
" แล้วมัลฟอยจะเอาตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปทำไมกัน " แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
" ก็เพราะเธอคือหัวใจของนายไง แฮร์รี่ " จินนี่โพล่งคำตอบออกมา ขณะที่เธอมองไปทางอื่นเพื่อปิดบังสายตาอันโศกเศร้าของเธอ
" แล้วเราควรทำยังไงดีล่ะ มันจับตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปไว้ที่ไหนใครจะรู้ " แฮร์รี่กุมขมับและทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างจนใจ แม้แต่คฤหาสน์มัลฟอยยังไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ตรงไหน แฮร์รี่ถอนหายใจ
" เราต้องหาทางรู้ให้ได้แฮร์รี่ เพื่อช่วยเฮอร์ไมโอนี่ออกมา มันต้องมีซักทาง " รอนพูดอย่างจริงจัง
----------------------------------------------------------------------------------------------
" โอ้ยย " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งตื่นเพราะมีน้ำเย็นจัดมาราดตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ " ทำบ้าอะไรเนี่ย มัลฟอย " เธอเอามือเช็ดหน้าและถามเขาอย่างอารมณ์เสีย
" ทำให้เธอตื่นขึ้นมาทำงานได้แล้วไง เกรนเจอร์ เธอคิดว่าเธอมาพักผ่อนรึไงฮะ " เดรโกกอดออกยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่เหมือนลูกหมาตกน้ำ และหัวเราะเธอเบาๆ
" ขำตายล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่ประชดและเดินลงเตียงไป
" จะไปไหน " เดรโกคว้าแขนเธอไว้อย่างแรงทำให้เธอเสียการทรงตัวเซเข้าชนกับหน้าอกของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและพบกับหน้าตาอันบึ้งตึงเขา ทำเอาเธออยากจะแกล้งเขาขึ้นมา
" จะไปอาบน้ำ จะไปอาบด้วยกันไม๊ล่ะ " เธอแกล้งประชด
" โอเค " เขาพูดและจัดการอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ที่ตกใจและพยายามทุบตีเขาให้ปล่อยเธอลง
" ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไอ่บ้า โรคจิต " เฮอร์ไมโอนี่ยังดิ้นไม่หยุดและตะโกนด่าทอเดรโกตลอดทาง
" ตู้มมม ! " เดรโกโยนเฮอร์ไมโอนี่ลงในสระน้ำขนาดใหญ่บริเวณรอบข้างตกแต่งเหมือนอยู่ในป่าไม้ขนาดย่อมซึ่งต่างจากห้องน้ำที่เธอใช้อาบเมื่อวาน
" อะแฮ่ก ๆ ช่วยด้วย ๆๆ " เฮอร์ไมโอนี่พยายามตะเกียกตะกาย " ช่ว ยย ด้วยย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น " เฮอร์ไมโอนี่ร้องขอความช่วยเหลือ เดรโกยืนยิ้มและดูเฮอร์ไมโอนี่กำลังผลุบๆโผล่ๆอยู่ในน้ำอย่างทุรนทุราย
" อย่ามารยาหน่อยเลยเกรนเจอร์ จะให้ฉันลงไปช่วยแล้วเธอก็จับหัวฉันกดน้ำจนตายอีกล่ะสิ คิดตื้นไปรึเปล่า " เดรโกพูดและเดินกลับออกไปที่ประตูห้องน้ำ เขาหันมามองเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้งแต่กลับไม่พบเฮอร์ไมโอนี่
" เฮ้ย ! " เดรโกรีบวิ่งมาที่สระและกระโดดลงไปควานหาเธอ แม้ว่าสระจะไม่ได้กว้างเท่าทะเลสาบแต่ก็ลึกพอที่จะทำให้คนว่ายน้ำไม่เป็นจมน้ำได้
" เกรนเจอร์ ทำใจดีๆ เกรนเจอร์ " เดรโกอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาจากน้ำ วางเธอลงข้างสระและเขย่าตัวเธอเบาๆ แต่เธอยังนิ่งไม่ตอบสนอง เขาจึงตัดสินใจผายปอดให้เธอ วินาทีนั้นความหอมหวานจากริมฝีปากที่เขาประกอบเริ่มก่อกวนจิตใจเขาทีละนิด เขาผายปอดเธออยู่สองสามครั้งเฮอร์ไมโอนี่จึงสำลักน้ำออกมา
" เพี๊ยะ " สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากสำลักน้ำเสร็จ เธอตบหน้าเดรโกอย่างแรงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เขามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างงงๆ " ฉันช่วยชีวิตเธอนะ " เขาพูดอย่างโมโห
" นายฆ่าฉันต่างหาก นายมันฆาตกร " เธอตะโกนใส่หน้าเขา
" ฉันไม่เคยฆ่าใคร " เขาตะโกนกลับและนั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงและแววตาที่ดุดันของเขา
" นายปล่อยให้ฉันจมน้ำตายทั้งๆที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็น นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากฆาตกรเลือดเย็น "
" ใช่ ฉันอาจจะเป็นฆาตกรเลือดเย็น แต่มันน้อยกว่าพอตเตอร์ที่รักของเธอก็แล้วกัน " เดรโกพูดและเดินหนีเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากห้องน้ำ
" แฮร์รี่ไม่เคยฆ่าใคร เขาเป็นคนดี !! " เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนไล่หลังเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น