Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #3 : บุคคลน่าสงสัย

 ณ ตรอกไดแอกอน ร้านหนังสือสีขาวดูสะอาดตา ภายในตกแต่งสไตล์วินเทจให้ผู้ที่เข้ามาเลือกชมหนังสือได้รู้สึกผ่อนคลาย
หน้าร้านมีทั้งโต๊ะเก้าอี้เข้าชุดสีขาว และโซฟาสีขาวให้ลูกค้าได้นั่งอ่านหนังสือ และที่สะดุดตาคือซุ้มไม้องุ่นที่ทำเป็นเคาท์เตอร์กาแฟและเบเกอรี่เล็กๆ เจ้าของร้านสาวสวยกำลังปรุงกาแฟหอมกรุ่นอยู่หลังเคาท์เตอร์

" เฮอร์ไมโอนี่ ๆ เธออยู่รึเปล่า" แพนซี่เปิดประตูเข้ามาในร้านและเรียกหาเจ้าของร้านทำให้ลูกค้าที่นั่งอยู่สองสามคนหันมามองเธอ

" เบาๆ หน่อยทีรัก กลิ่นกาแฟหอมขนาดนี้ไม่อยู่ได้ยังไง" รอนเดินเข้ามากระซิบแพนซี่แล้วโอบเธอไว้

" มาแล้วจ้า แหม คู่รักคู่นี้ห่างกันซักห้านาทีไม่ได้เลยใช่ไหม" เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาทักทายทั้งคู่และนำกาแฟไปเสิร์ฟให้ลูกค้าที่นั่งอยู่

" มอคค่าร้อนๆมาแล้วค่ะ " เธอพูดกับลูกค้า พร้อมส่งยิ้มให้กับเขา และเดินกลับมาหารอนและแพนซี่ที่นั่งรออยู่ที่โซฟาสีขาวใกล้กับซุ้ม

" เธอแน่ใจนะว่าลูกค้าคนนั้นน่ะ มาหาหนังสืออ่าน เฮอร์ไมโอนี่" รอนเอ่ยถาม

" ทำไมล่ะรอน ถ้าเขาไม่มาอ่านหนังสือแล้วจะมาทำไม" แพนซี่หันหน้าไปหารอน ถามเขาด้วยความสงสัย

" ก็ดูสายตาที่เจ้านั่นมันมองเฮอร์ไมโอนี่สิ ฉันว่ามันคงไม่คิดจะมาหาหนังสืออ่านแน่ๆ" รอนตอบ

" บ้าหน่ารอน , แล้วลมอะไรเหาะเธอสองคนมาที่นี่จ้ะ " เฮอร์ไมโอนี่รีบเปลี่ยนเรื่องทันที ความจริงเธอรู้อยู่แล้วว่าลูกค้าคนนั้นมาตามจีบเธอ แต่จะให้เธอทำยังไง ในเมื่อเขาเป็นลูกค้า เธอก็ต้องต้อนรับตามมารยาท

" เราเพิ่งแวะไปหาเดรโกมาน่ะจ่ะ ก็เลยมาหาเธอด้วย " แพนซี่ตอบเสียงใส

" บอกเฮอร์ไมโอนี่ไปสิ ว่าความจริงจะมาเตือนเรื่องงานแต่งงานของเราน่ะที่รัก " รอนหัวเราะเบาๆ 

" ไม่ใช่อย่างนั้นนะ รอนอ่ะ " แพนซี่ค้อนรอน และหันหน้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่ 

" จ้า ฉันไม่ลืมหรอกจ้ะ วันนี้ตอนเย็นก็ว่าจะไปเลือกชุดอยู่เชียว " เฮอร์ไมโอนี่บอกและกุมมือแพนซี่

" เธอจะชวนเดรโกไปเลือกด้วยกันไหม จะได้เข้าชุดกัน ฉันจะนัดให้ " แพนซี่พูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนให้กับเฮอร์ไมโอนี่

" เอ่อ อย่าดีกว่า เขาคงไม่ค่อยสะดวกใจที่จะไปไหนมาไหนกับคนอย่างฉันนักหรอก" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อยๆ ในใจเธอก็อยากจะเลือกชุดให้เข้ากันกับมัลฟอยแต่ว่าคิดๆดูแล้วเขาคงไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเลือดสีโคลนอย่างเธอ

" แล้วแฮร์รี่เป็นไงบ้างล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ติดต่อมาทางเธอบ้างรึเปล่า" รอนเอ่ยถาม

" อาทิตย์ก่อนก็เห็นส่งข่าวมาบอกนะว่าจะกลับมาให้ทันก่อนวันงานแต่งงานของนายกับแพนซี่ หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย" เธอตอบ

" ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ทำงานได้ทุกวินาที อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้แต่งงานว่าไม๊จ้ะที่รัก" รอนพูดพลางโอบกอดแพนซี่ ที่ตอนนี้หน้าแดงด้วยความเขิน

" รอน นี่มันร้านหนังสือนะยะ ทำอะไรเกรงใจลูกค้าฉันมั่งสิ " เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงดุ 

" โอเคๆ งั้นเราสองคนกลับก่อนละกัน อย่าลืมงานเลี้ยงสละโสดล่ะเฮอร์ไมโอนี่ " รอนพูด 

" ฉันไม่ลืมหรอกจ่ะ แต่ส่งเมลมาเตือนก็ดีนะ " เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบาๆ 

" เราไปก่อนนะจ้ะ " แพนซี่เอ่ยลา และเดินนำออกมานอกร้าน

" โชคดีจ้ะ " เฮอร์ไมโอนี่บอกพร้อมกับโบกมือลาให้รอนและแพนซี่ที่หน้าประตูร้าน มองทั้งสองคนเดินออกไปท่ามกลางผู้คน
ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินเข้าไปร้านเธอก็สะดุดตากับอะไรบางอย่างที่ซอยข้างร้าน 

" ใครน่ะ ใครอยู่ตรงนั้น ! ฉันบอกให้คุณออกมา เดี๋ยวนี้" เธอเรียก
เฮอร์ไมโอนี่สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองเธออยู่ จากซอยข้างร้านที่มืดทึบนั่น 
เธอจึงเดินเข้าไปเพื่อจะดูว่าเขาเป็นใคร ต้องการอะไร
ทำไมถึงมาแอบดูเธอและทันใดนั้นคนที่อยู่ในซอยนั่นวิ่งสวนออกมาชนเฮอร์ไมโอนี่กระเด็นไปกระแทกกับกำแพงล้มลง 
" โอ้ย ! " เธอร้องออกมา ศีรษะของเธอแตกเพราะแรงชนที่กระแทกกับกำแพง 

" หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ่บ้าเอ้ย ชนคนแล้วหนีได้ยังไง" เสียงหนึ่งตะโกนว่าเจ้าคนที่วิ่งออกไป 

" คุณเป็นอย่างไรบ้างครับ มา ผมช่วย" เขาพูดพลางเข้าไปประคองเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากซอย

" ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วย คุณ ... " เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองชายคนที่ช่วยเธอไว้ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อ

" นาย/เธอ ! " ทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน 

" นายมาที่นี่ได้ไง มัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่ร้องและดันตัวเขาออกไป

" นี่มันที่สาธารณะนะยัยบ๊อง แล้วฉันก็เป็นคนช่วยเธอไว้ด้วย " มัลฟอยตอบ 

" เอ่อ ยังไงก็ขอบใจ เข้าไปในร้านฉันก่อนสิ " เฮอร์ไมโอนี่เดินนำเข้าไป

" เธอ ทำแผลก่อนสิ " มัลฟอยร้องทัก เขาเดินพาเฮอร์ไมโอนี่มานั่งที่โซฟาและเสกกระเป๋ายาออกมาทำแผลให้เธอ

" เอ่อ นายไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ฉันทำเองได้นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมมัลฟอยถึงต้องทำอะไรแบบนี้ให้เธอ

" ทำไม อายรึไง กลัวผู้ชายคนไหนจะเข้าใจผิดล่ะ พอตตี้ หรือว่าลูกค้าในร้านของเธอ " เขาพูดเสียงดังพลางส่งสายตามุ่งร้ายไปยังลูกค้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่แถวนั้น 

" จะบ้ารึไงฮะ นายอย่ามาทำให้ฉันเสียลูกค้านะ " เธอกระซิบเบาๆ 

" งั้นก็ยอมให้ฉันทำแผลซะดีดี " เขาพูด แล้วทำแผลให้เธอต่อจนเสร็จ 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" เอมิลี่จ้ะ เดี๋ยวล้างแก้วเสร็จแล้วก็อย่าลืมล็อคประตูร้านด้วยนะจ้ะ " เฮอร์ไมโอนี่สั่งเด็กในร้านของเธอ และเดินมาที่หน้าร้าน

" อ้าว อิตานี่ จะไม่ไปไหนเลยรึไงเนี้ย " เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ

" มัลฟอย !!! นายตื่นได้แล้ว ร้านฉันปิดแล้วนะ " เธอพูดเสียงดัง พร้อมกับเขย่าตัวมัลฟอยให้ตื่น

" โอ่ยยย เกรนเจอร์ เธอจะร้องเสียงดังทำไมนะ ปลุกดีดีก็ได้ " มัลฟอยงัวเงียตื่นขึ้นมา

" แล้วนี่ บ้านช่องมีไม่ไปนอนยะ มานอนทำไมร้านฉัน " เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหงุดหงิด

" ก็ฉันรอเธอทำงานเสร็จไง ยัยหัวฟู จะไปกันได้รึยัง " เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่แพ้กัน

" อะไร ใครจะไปกับนาย ฉันไม่เคยบอกว่าจะไปไหนกับนายเลยนะ " เธอแย้ง

" เอ้า ก็เธอจะไปเลือกชุดไปงานแต่งงานไม่ใช่หรอ ฉันก็จะไปเลือกด้วยไง " เขาบอกและจูงมือเธอออกไปนอกร้าน

" นี่ ปล่อยมือฉันนะ ฉันเดินเองได้ย่ะ " เธอสะบัดมือออกจากเขา 

" เดี๋ยวก็มีคนมาชน จนกระเด็นไปอีกหรอก มานี่มา " เขาจับมือเธอไว้อีกครั้ง 

" มัลฟอย เดี๋ยว " เฮอร์ไมโอนี่ร้อง และหันไปมองในซอยที่เกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน 

" หืม อะไร มีอะไรเกรนเจอร์ " เขาหันมาถามเธอ

" เปล่าๆ ไม่มีอะไร แต่ไม่ต้องจับมือน่ะดีแล้ว" เธอพูดและพยายามเอามือออกจากมือเขา

" โอเค แต่เดินให้ระวังๆแล้วกัน " เขาพูด 

" บ้าไปแล้ว อยู่ๆก็มาทำดีกับฉัน นายจะมาไม้ไหนเนี้ย อิตาบ้า" เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ ขณะที่ทั้งคู่เดินไปในตรอกไดแอกอนโดยไม่รู้เลยว่า
กำลังมีใครบางคนสะกดรอยตามอยู่