Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #2 : เซอร์ไพรส์จากเพื่อนสาว

ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ซีด รูปร่างสูง กล้ามเนื้อที่ดูแข็งแรงเหมือนนักกีฬา ใบหน้าอันหล่อเหลา
ดวงตาสีซีดที่ดูเรียบเฉยแต่ก็ลึกลับและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ซึ่งกลายเป็นเสน่ห์ของเขาที่ทำให้สาวๆทั้งโลกเวทย์มนต์และโลกมักเกิ้ลต้องใจละลาย
เดรโก มัลฟอย นักธุรกิจหนุ่มซึ่งขณะนี้กำลังเป็นที่จับตามอง หลังจากเจ้าแห่งศาสตร์มืดถูกทำลาย
ครอบครัวมัลฟอยก็เป็นอิสระจากการเป็นข้ารับใช้และไม่ต้องคอยทำเรื่องเลวๆอีกต่อไป 

" หึ ยัยหัวฟู " เดรโกพึมพาขณะจัดแจงดูความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจก

ก๊อก ๆๆ " เดรโก แพนซี่มาหาลูกน่ะจ้ะ " เสียงของนางนาร์ซิสซาร์เรียกเขาอยู่นอกห้อง

" ครับแม่ เดี๋ยวผมจะตามลงไป บอกเธอรอประเดี๋ยว" เขาตะโกนออกไปบอกและจัดข้าวของในห้องให้เรียบร้อยก่อนเดินออกไป

"จะเป็นใครกันนะ เจ้าบ่าวของยัยแพนซี่ เห็นคุยนักคุยหนาว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้" เดรโกคิดในขณะที่เขาเดินลงมาถึงห้องรับแขก

" อ้าว เดรโก มานี่สิจ้ะ รับรองเธอต้องเซอร์ไพรส์แน่" แพนซี่เดินมาควงแขนเขาเข้ามาตรงโซฟาที่มีชายอีกคนนั่งหันหลังให้อยู่

" ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้น่า ฉันตื่นเต้นนะ" เขาบอกเธอ

" ขอแนะนำให้รู้จักอีกครั้ง อิอิ นี่ว่าที่เจ้าบ่าวของฉันจ่ะ โรนัลด์ วิสลีย์" แพนซี่พูดพลางปล่อยแขนจากเดรโกแล้วมาจับมือคนรักของเธอ

" อะไรนะ เจ้าบ้าวีเซิ่ลเนี้ยนะ เจ้าบ่าวของแพนซี่ ไอ่หมอนั่นมันใช้ยาสเน่ห์รึเปล่าวะ" เดรโกคิดในใจแต่ก็ต้องเก็บความสงสัยและอารมเอาไว้

" วีสลีย์" เดรโกเอ่ยทักอย่างสุภาพ

" เอ่อ เรียกรอนก็ได้มัลฟอย ฉันต้องรบกวนนายหน่อยนะเพื่อน" รอนเอ่ย
ขณะที่เขารู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อยที่จะต้องมาขอให้มัลฟอยเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เพราะแพนซี่ก็อยากให้เพื่อนรักของเธอได้ร่วมทำหน้าที่
พิเศษในวันสำคัญของเธอ เช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว แต่มัลฟอยนั้นถือเป็นศัตรูอันดับต้นๆ ของพวกเขาขณะที่อยู่
ที่ฮอกวอร์ต

"เรียกเดรโกเถอะ ยินดีด้วยนะเพื่อน" เดรโกพูดพลางยื่นมือมาให้กับรอน รอนจับมือเดรโก แล้วพยักหน้าให้กัน

"ว๊าวว หนุ่มๆ สนิทกันเร็วแฮะ งั้นคุยกันตามสบายนะ ฉันขอตัวไปช่วยคุณน้าเตรียมอาหารว่างหน่อย" แพนซี่พูดแล้วเดินออกไป

เมื่อเวลาผ่านไป 20 นาที ทุกอย่างยังคงเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยระหว่างเดรโกและรอน

" เอ่อ คือว่า เอ่อ" รอนอ้ำๆอึ้งๆ เขาพยายามจะเริ่มชวนคุยแต่ด้วยอีกฝ่ายเป็นมัลฟอย ที่เขาไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มพูดยังไง

" นายสองคนไปรู้จักสนิทสนมกันได้ยังไงน่ะ" เดรโกโพล่งคำถามออกมา เพื่อทำลายความอึดอัด

" เอ่ออ เรื่องมันยาวน่ะ สองปีก่อน ฉันเจอเธอกำลังยืนเลือกของเล่นให้หลานๆที่ร้านเกมกลวีสลีย์ แล้วเด็กๆในร้านก็วิ่งเล่นกันทำให้ชนเธอตกลงไปในสระน้ำกลางร้านน่ะ คนในร้านหัวเราะกันใหญ่เลย ตัวเธอเปียกไปหมด ฉันก็เลยเข้าไปช่วยเธอออกมา" รอนตอบ

"แล้วเธอก็เลย ประทับใจนายว่างั้น" เดรโกถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

"ก็ประมาณนั้น แล้วเราก็เลยเริ่มคุยๆกัน เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันน่ะ นายรู้ไหม แพนซี่กับเฮอร์ไมโอนี่เข้ากันได้ดีเลยทีเดียว ตอนแรกฉันนึกว่าถ้าให้สองคนนั้นมาเจอกันแล้วจะเกิดเรื่องซะอีก " รอนหัวเราะออกมาเบาๆ

เดรโกถึงกับชะงักที่ได้ยินชื่่อของเฮอร์ไมโอนี่ " จริงสินะ ความฝันของเราก็ว่าแปลกแล้วที่ฝันถึงยัยนั่น แถมยังเรื่องที่แพนซี่จะแต่งงานกับรอนอีก จะมีอะไรแปลกไปกว่านี้อีกไหมนะ" เขาคิด

" คุยอะไรกันจ้ะ หนุ่มๆ " แพนซี่เดินเข้ามาพร้อมกับจานคุ้กกี้ที่ดูน่ากิน

"กำลังนินทาเธออยู่ไง ซุ่มซ่ามจนได้เรื่อง" เดรโกเอ่ยแซว

" บ้าหน่า เดรก " แพนซี่เขินอาย เธอนั่งลงข้างรอนและป้อนคุ้กกี้เขา

" ถึงจะซุ่มซ่ามก็น่ารักนะจ้ะ" รอนแซวเธอเข้าไปอีก ทำให้แพนซี่หน้าแดงยิ่งกว่าผมรอนอีกตอนนี้

" ว่าแต่พวกนายจะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ ฉันจะได้เตรียมตัวถูก" เดรโกถามพวกเขา

"สิ้นเดือนนี้จ่ะ แต่เราจะมีปาร์ตี้สละโสดกันก่อนนะที่โรงแรมของฉัน" แพนซี่เอ่ย 

" โอเค ยังไงก็อย่าลืมเมลมาเตือนฉันล่ะ ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งน่ะ" เดรโกบอก

" จ้า พ่อนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง งั้นเดี๋ยวฉันกับรอนขอตัวก่อนแล้วกัน ว่าจะไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่ซะหน่อย" แพนซี่พูดพลางเดินนำรอนมาที่เตาผิง

" โชคดีนะ" เดรโกเอ่ยให้กับพวกเขา 

"แล้วเจอกัน เดรโก" แพนซี่กับรอนเอ่ยลาเขาแล้วหายไปตัว 

" หึ ไปหายัยหัวฟูนั่นหรอ ใครจะสนใจล่ะ" เดรโกพึมพำแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของเขา