หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #11 : บาดใจ

 เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวขึ้นและเมื่อมองไปยังนาฬิกาข้างเตียงก็พบว่าตอนนี้เวลาตีสี่ครึ่ง เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมัลฟอยกอดเธอไว้อย่างนี้ ถึงเธอจะเคยกอดแฮร์รี่และรอนแต่มันก็ไม่เหมือนกับความรู้สึกที่มัลฟอยกอดเธอไว้ แล้วที่น่าแปลกใจตัวเอง ทำไมเธอถึงยอมให้เขากอดง่ายขนาดนี้ หรือว่าเธอต้องการเขา หรือแค่เธอไม่อยากขัดใจเขาเพื่อช่วยแฮร์รี่ / คิดฟุ้งซ่านอะไรเนี้ย เฮอร์ไมโอนี่ / เธอคิดและค่อยๆเอามือของมัลฟอยออกจากตัวเธอ เธอค่อยๆลงจากเตียงอย่างเงียบๆโดยไม่ทำให้เขาตื่น และเดินมาที่หน้ากระจกวิเศษ
/ หวังว่าเธอคงจะไม่ฝันร้ายแล้วนะแฮร์รี่ / เธอถอนหายใจ " แฮร์รี่ พอตเตอร์ " เธอกระซิบเบาๆ หน้ากระจก

ทันใดนั้นกระจกก็ปรากฎภาพแฮร์รี่ กำลังนอนอยู่หน้าตาของเขาเหมือนว่ากำลังฝันดี ไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดใดๆ และก็มีผู้หญิงผมสีแดงเพลิงที่เธอคุ้นตาเป็นอย่างดีเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าห่ม เธอห่มผ้าและกระชับผ้าห่มให้แฮร์รี่ และนั่นทำให้แฮร์รี่ตื่น และลุกขึ้นนั่ง แฮร์รี่พูดบางอย่างกับเธอและทั้งสองก็จูบกันอย่างดูดดื่ม แฮร์รี่โอบกอดผู้หญิงคนนั้นและพลิกตัวเธอลงบนเตียงโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนอะไร เฮอร์ไมโอนี่ตกใจและทนดูภาพนั้นต่อไปไม่ได้ เธอหันหน้าหนีจากกระจกและหลับตาลง เธอยังคงอึ้งกับเรื่องราวที่ได้เห็น / ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไม๊ / เธอคิดและเดินเข้ามาที่เตียงก็พบว่าเดรโกยังหลับอยู่ ทันทีที่เธอจะก้าวขึ้นเตียง

" กลับไปนอนห้องของเธอเถอะ " เสียงของเดรโกที่หันหลังให้เธอดังขึ้น

" ทำไมล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่ตกใจที่ไม่รู้ว่าเขาตื่นขึ้นมาตอนไหน และยังให้เธอกลับไปนอนห้องของเธออีก

" ถ้าเธอนอนกับฉันเพียงเพราะต้องการหาเวลามาดูมัน หรือช่วยมัน เธอก็ไม่จำเป็นต้องนอนเป็นเพื่อนฉันอีก "
เดรโกพูดอย่างเศร้าๆ

" ฉัน .. " เฮอร์ไมโอนี่เริ่มน้ำตาคลอ

" ฉันได้ยิน เธอเอ่ยชื่อมัน ไม่ต้องลืมตาก็รู้ว่าเธอคงกำลังมองดู" คนรัก " ของเธออยู่ ฉันมันโง่เองที่หวังว่าเธอจะนอนกับฉันเพื่อฉัน ไม่ใช่เพื่อคนอื่น " เดรโกพูดอย่างเจ็บปวดจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกผิด น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มโดยที่เธอไม่ได้สนใจจะเช็ดมัน 

" ฉันขอโทษ มัลฟอย " เธอพูดและรีบวิ่งออกไปยังห้องพักของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ล้มตัวลงบนที่นอน กอดหมอนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทั้งเรื่องที่เธอเห็นในกระจก เรื่องมัลฟอยที่รบกวนจิตใจเธอและทำให้เธอหวั่นไหวกับความรู้สึกที่เธอบอกไม่ถูก 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านแฮร์รี่ เมื่อเขาพลิกตัวจินนี่ที่ตอนนี้นิ่งอึ้งกับการกระทำของแฮร์รี่ เขาเริ่มซุกไซร้ซอกคอเธอและได้ยินเสียงครางเบาๆของเธอ แฮร์รี่เริ่มขยับริมฝีปากต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงเนินอกของจินนี่ 
" ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่ " เขาพูดออกมาเบาๆขณะที่พรมจูบไปทั่วตัวจินนี่ 

" แฮร์รี่ ! " จินนี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม และผลักตัวแฮร์รี่ออกไปจนเขารู้สึกตัวและตกใจเมื่อเห็นสภาพของจินนี่อยู่บนเตียงโดยเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เขากุมขมับ 

" ฉัน .. ฉันขอโทษจินนี่ " เขาพูดและพยายามเข้าไปปลอบเธอแต่เธอปัดมือออกและวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้แฮร์รี่นั่งลงบนเตียง อย่างหัวเสีย นี่เขาทำอะไรลงไป นั่นจินนี่ วิสลีย์น้องสาวของเพื่อนรักของเขา เขารู้มาโดยตลอดว่าเธอหลงรักเขา แต่สิ่งทำเขาทำมันทำร้ายจิตใจเธอและหยามศักดิ์ศรีของเธอชัดๆ ถ้ารอนรู้เรื่องนี้เขากับเพื่อนรักคงมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ 

" ฮึกๆ ฉันมันโง่ ฉันเกือบจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปแล้ว ทำไมฉันไม่รู้จักระวังตัว " จินนี่ก้มหน้าร้องไห้ เธอเกือบจะเอาศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงไปทิ้งไว้กับคนที่ไม่ได้รักเธอ ทั้งๆที่เขาทำอะไรกับเธอแต่กลับคิดว่าเธอเป็นคนอื่น 
" ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก " เธอหลับตาลงทั้งน้ำตา และทิ้งตัวนอนลงบนเตียงในห้องนอนของเธอ


---------------------------------------------------------------------------------------------------

เฮอร์ไมโอนี่ ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เธอร้องไห้และเผลอหลับไป เรื่องราวทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เหตุการณ์ระหว่างจินนี่กับแฮร์รี่ ที่ทำให้เธอช็อค เธอพยายามคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่กระจกนั่นสะท้อนภาพของคนที่เราอยากจะเห็น เธอเคยอ่านเกี่ยวกับกระจกวิเศษนี้ ไม่มีใครใช้เวทย์มนต์ดัดแปลงสิ่งของวิเศษได้ " ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แฮร์รี่ " เธอพึมพำออกมาและข่มตาเพื่อลืมภาพที่แฮร์รี่จูบจินนี่และอะไรต่อมิอะไรซึ่งต่อจากนั้นเธอไม่อยากจะคิด 

" เศร้าไปมันก็เท่านั้น ชีวิตฉัน ใจของฉัน สุขหรือทุกข์ฉันขอกำหนดเอง " เธอพูดและลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ เมื่อชะตากำหนดให้เธอต้องอยู่ที่นี่ อย่างที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะได้ออกไปรึเปล่า เธอก็ควรทำให้ทุกวันที่เธอมีอยู่มีค่าและมีความสุขที่สุด 

เฮอร์ไมโอนี่อาบน้ำออกมาและแต่งตัวในชุดสีสดใส 

" อย่างน้อยมันก็คงทำให้ใจฉันมีชีวิตชีวามากขึ้น " เธอพูดพลางมองตัวเองในกระจก และยิ้มให้กับชุดกระโปรงสีสดใสลายดอกไม้ ที่เดรโกซื้อไว้ให้เธอ เสื้อผ้าทั้งตู้นั้นเธอไม่รู้ว่าเดรโกเป็นคนเลือกเองรึเปล่าแต่เธอก็ชอบมันทุกชุด และเมื่อนึกถึงเดรโก เธอก็ลืมไปสนิทเลยว่า เธอทำให้เขาเสียใจแถมยังวิ่งหนีเขาออกมาอีก 

/ แต่ฉันก็ขอโทษแล้วนี่นา / เฮอร์ไมโอนี่คิดและเดินลงบันไดมายังห้องอาหารซึ่งมีแค่วินดี้ยืนอยู่ 

" มัลฟอยยังไม่ตื่นหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเรียบ พยายามเก็บอาการกังวลว่าเขาจะยังโกรธเธอจนไม่ลงมาทานอาหารรึเปล่า แล้วเขาไปไหน 

" นายท่านออกไปทำงานเจ้าค่ะ ไม่มีกำหนดกลับ เลยให้วินดี้ดูแลคุณแทน " วินดี้ยิ้มและเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง

" ไม่มีกำหนดกลับ " เฮอร์ไมโอนี่พึมพำขณะลงมือทานอาหารซึ่งเธอแทบจะไม่แตะอะไรเลย