Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #11 : จอมวางแผน

 ณ ห้องนั่งเล่นบ้านโพรงกระต่าย 

หลังกลับจากไปพบเดรโกที่คฤหาสน์ รุ่งเช้ารอนและแพนซี่ก็มาเยี่ยมนายและนางวิสลีย์ที่บ้านโพรงกระต่าย
แต่เช้านี้นายและนางวิสลีย์ต้องเดินทางไปเยี่ยมบิลและเฟลอร์ที่กระท่อมเปลือกหอย ที่บ้านจึงเหลือแต่จินนี่
ระหว่างที่พวกเขากำลังรับประทานของว่างกันกันอยู่นั้น 

" พี่แพนซี่ เป็นอะไรรึเปล่าคะ พี่ดู .. กังวลใจ" จินนี่เอ่ยถาม

" เปล่าหรอกจ่ะ ไม่มีอะไร พี่อาจจะพักผ่อนไม่พอน่ะ " แพนซี่ตอบเธอและทำท่าจะเคลิ้มหลับ

" พี่รอน อย่าหักโหมมากสิคะ ฮ่ะๆ " จินนี่แซวและหันไปยักคิ้วใส่รอนที่กำลังนอนกินคุ้กกี้อยู่

/อั๊กก/ รอนสำลัก " จะบ้าหรอ ยัยน้องสาวตัวยุ่ง " รอนรีบลุกขึ้นมาคว้าน้ำมากลั้วคอ 

" ค่อยๆสิคะ รอน " แพนซี่สะดุ้งขึ้นมา แล้วลูบหลังเขาเบาๆ 

" เธออ่านอะไรอยู่น่ะจ้ะ จินนี่" แพนซี่สะดุดตากับหนังสือเล่มโตปกสีทอง ดูท่าทางน่าสนใจในมือของจินนี่

" มันเป็นนิทานของพวกมักเกิ้ลน่ะคะ พี่แพนซี่ สนุกมากเลยแหละ ฉันซื้อมาจากร้านหนังสือของพี่เฮอร์ไมโอนี่น่ะ " จินนี่ตอบ

" ชื่อเรื่องอะไรจ้ะ "

" Beauty and the Beast ค่ะ " จินนี่ยิ้มและโชว์ปกหนังสือขึ้น

" เล่มมันใหญ่ไปนะ พี่ว่า " รอนขัดขึ้นมา 

" แต่มันสนุกมากเลยนะ ฉันอ่านมันได้ซักสิบรอบแล้วมั้ง " จินนี่ตอบ

" มันเป็นเรื่องเีกี่ยวกับอะไรล่ะจ้ะ จินนี่" แพนซี่ถาม เธอรู้สึกสนใจกับชื่อเรื่องมาก 

" มันก็เป็นเรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นกับเจ้าชายองค์หนึ่งที่ถูกสาปให้กลายเป็นอสูร แล้วเขาก็เก็บตัวอยู่แต่ในปราสาท
เหล่าข้าทาสบริวารก็ถูกสาปให้กลายเป็นเครื่องเรือนของใช้ แล้วหญิงสาวที่เป็นนางเอกของเรื่องก็มีเหตุต้องเข้าไป
ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าชาย เกิดเหตุการณ์มากมายให้ทั้งสองผูกพันและรักกัน แล้วก็ต้องคอยฝ่าฝันอุปสรรคต่างๆ จนถึงวันที่
คำสาปถูกลบล้าง อะไรประมาณนี้แหละค่ะ " จินนี่เล่าให้ฟังอย่างย่อๆ

" แล้วอะไรคือสิ่งที่ช่วยแก้คำสาปล่ะ คำสาปมันคงตรัสรู้ไม่ได้หรอกมั้ง ว่าเขารักกันรึเปล่าน่ะ " รอนถาม

" นั่นสิจ้ะ มันไม่มีเครื่องหมายอะไรยืนยันเลยหรอจ้ะ " แพนซี่เสริม

" มีสิคะ " จินนี่อมยิ้ม 

" อะไร !!!! " รอนและแพนซี่ถามพร้อมกัน 

จินนี่โชว์ปกหลังของหนังสือ เป็นรูปเจ้าชายอสูรจุมพิตกับเบลล์สาวงาม ด้านล่างเขียนคำว่า " จุมพิตจากรักแท้ " 

" จุมพิตจากรักแท้ " รอนอ่าน

" ชัดเลย ! " แพนซี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ฉายแววตามุ่งมั่น 

" อะไรชัดคะ พี่แพนซี่ " จินนี่ถามอย่างงุนงง

" ไม่มีอะไรจ้ะ เอ่อ พี่ขอตัวกลับก่อนนะจ้ะ ไปกันค่ะที่รัก เรามีงานใหญ่รออยู่" แพนซี่พูด แล้วลากแขนรอนไปที่เตาผิง

---------------------------------------------------------------------------------------

ตรอกไดแอกอน 

" นี่ค่ะ หนังสือที่สั่งได้แล้วนะคะ " เสียงของเฮอร์ไมโอนี่พูดกับลูกค้าของเธอ 

" ขอบคุณค่ะ " เสียงของลูกค้าสาวขอบคุณและยิ้มให้เธอก่อนจะเดินออกจากร้านไป

" เอมิลี่จ้ะ " เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในห้องทำขนม 

" ว่าไงคะคุณ เฮอร์ไมโอนี่ " เอมิลี่เงยหน้าขึ้นมาจากคัพเค้กที่เธอกำลังตกแต่งอยู่ 

" เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อดอกไม้แถวนี้หน่อยนะจ้ะ เธออย่าลืมไปดูขนมที่อบอยู่ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะไหม้เอา 
แล้วบอกให้แอนนาไปเฝ้าหน้าร้านแทนฉันด้วย เดี๋ยวฉันกลับมา " เฮอร์ไมโอนี่สั่ง

" ได้ค่ะ เจ้านาย" เอมิลี่ยิ้มรับ 

เฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากร้านไป และบังเอิญสะดุดตาเข้ากับอะไรบางอย่างในซอยข้างร้าน
" อะไรน่ะ " เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ และกำลังจะเดินเข้าไปในซอยนั้น

" เฮอร์ไมโอนี่ ! " เสียงของแพนซี่ทักเธอเอาไว้ 

" อ้าว เธอสองคน มาช้อปปิ้งกันหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ละความสนใจจากซอยนั่นและหันมาคุยกับรอนและแพนซี่

" มาหาเธอนั่นแหละจ้ะ " แพนซี่ตอบ 

" เธอกำลังจะไปไหนน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ " รอนถาม

" ฉันว่าจะไปหาซื้อดอกไม้มาตกแต่งร้านซะหน่อยน่ะ พวกเธอจะไปกับฉันไหม " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยชวนทั้งสองคน

" ไปสิ ฉันก็อยากจะหาไปปลูกที่บ้านอยู่พอดี " แพนซี่พูดและจับมือเฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปตามถนน

" อ้าว แล้วผมล่ะที่รักกกกก " รอนรีบเดินตามไป 

ทั้งสามเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่ามันเหมือนอยู่คนละโลกเลยทีเดียว
ทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ทอดยาวออกไป กลิ่นอายธรรมชาติที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

" ฉันรักที่นี่จริงๆ " เฮอร์ไมโอนี่ เอ่ยและผสานมือเข้าด้วยกัน สายตามองออกไปหาทุ่งดอกไม้สวยงาม 

" ซักวันเธออาจจะแต่งงานกับคนขายดอกไม้ " รอนเอ่ยแซว

" บ้าหน่ารอน ฉันว่าเธอน่าจะแต่งงานกับคนขายหนังสือมากกว่า " แพนซี่แซวด้วยอีกคน

" ฉันจะแต่งงานกับใครก็ได้ที่ชอบอ่านหนังสือและชอบปลูกดอกไม้มากกว่าจ้ะ " เฮอร์ไมโอนี่หันมายิ้มให้รอนและแพนซี่

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เฮอร์ไมโอนี่และแพนซี่เดินชื่นชมสวนดอกไม้ ขณะที่รอนนั่งรออยู่กับเจ้าหมาน้อยที่เจ้าของร้านเลี้ยงไว้

" นานชะมัด ผู้หญิงกับทุ่งดอกไม้เนี้ย " รอนบ่น 

" เสร็จแล้วล่ะค้า คุณผู้ชาย ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอนาน ดูสิ หน้าจะเหมือนเจ้าตัวข้างๆอยู่ล่ะ " แพนซี่หัวเราะเบาๆ 

" แพนซี่ว่านายหน้าเหมือนเจ้าหมาน้อยน่ะรอน " เฮอร์ไมโอนี่แซวทับ

" ฉันรู้แล้วหน่า ไม่ต้องย้ำหรอก " รอนลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกจากร้านไป

" คุณสุภาพบุรุษคะ " แพนซี่พูดเสียงดุ

" คร้าบๆ " รอนหยุดและหันมา หิ้วต้นไม้ทั้งของแพนซี่และเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในมือสองข้าง 

" ไปกันเถอะ " แพนซี่หันมายิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่และจับมือกันเดินออกร้านไป

-------------------------------------------------------------------