Beauty and the beast ฉบับ เดรโก มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันของเดรโก มัลฟอย

 ภายใต้บรรยากาศอันเงียบสงบ ณ ริมทะเลสาบฮอกวอร์ต สถานที่โปรดซึ่ง เดรโก มัลฟอย ชอบมานั่งพักผ่อนใต้ต้นบีซ
แต่วันนี้มีหญิงสาว คนหนึ่งมานั่งแทนที่เขา เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ ผมยาวเป็นลอนสลวยถึงกลางหลัง
พัดไหวตามแรงลม ใบหน้าคมสวย ผิวขาวอมชมพู และดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยนั้น เหม่อมองออกไปที่ทะเลสาบ

" แกร๊ก ! " เสียงของชายหนุ่ม ที่แอบมองหญิงสาวทางด้านหลังบังเอิญเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ที่ตกอยู่

" ใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ " เสียงเธอเรียก

" มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้ไม่ทราบ เลือดสีโคลน " มัลฟอยถากถางเธอเหมือนเช่นเคย

" เรื่องของฉัน นายไปให้พ้นเลยนะ " เธอตวาดไล่เขา

" เธอกล้าไล่ฉันออกไปจากที่ของฉันหรอ เกรนเจอร์ ยัยคนเลือดสีโคลนโสโครก " มัลฟอยเริ่มขึ้นเสียงใส่เธอบ้าง

" ที่ของนาย ? บ้ารึเปล่า นี่มันที่สาธารณะย่ะ และฉันก็จะไม่ยอมไปไหนด้วย " เธอกอดอก และสะบัดหน้าใส่เค้า

" อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนนะเกรนเจอร์ " เขาขู่และเริ่มเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ

" อย่าแม้แต่จะคิด มัลฟอย " เธอไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใดแต่กลับกำไม้กายสิทธิ์แน่นและชี้ไปที่หน้าเขา

" ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยคนเลือดสีโคลน " เขาตะโกนใส่หน้าเธอและเดินจากไป 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ภายในห้องนั่งเล่นรวมสลิธิรีน ซึ่งตอนนี้มีแค่แพนซี่ พาร์กินสันกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบางอย่างอยู่อย่างเคร่งเครียด
บนโต๊ะด้านหน้าของเธอนั้นมีลูกแก้วสีดำวางอยู่ มันดูเหมือนมีเวทย์มนต์บางอย่างล้อมรอบ

" แพนซี่ เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ " เดรโก ถามด้วยเสียงเรียบเฉยตามแบบฉบับของเขา

" ชู่ว ! ฉันกำลังศึกษามันอยู่ " เธอหันมาปรามเขาให้เงียบเสียง

" เล่นอะไรบ้าๆ อีกแล้วล่ะสิ ผู้หญิงนะผู้หญิง" เขาส่ายหัวและกำลังจะเดินขึ้นหอนอน 

" อยากรู้ไหม ใครคือผู้ที่ชะตากำหนดให้เป็นคู่ของเธอ เดรโก" แพนซี่ เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่เธออ่านและถามเขาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

เดรโก มัลฟอย หยุดเดินทันที และเดินกลับมายังโต๊ะที่วางลูกแก้ว

" ฉันต้องทำยังไงบ้าง " เขาถาม

" หลับตาซะ ทำจิตใจให้ว่าง แล้ววางมือซ้ายบนลูกแก้ว " แพนซี่เริ่มอธิบายและนำมือของเดรโกมาวางบนลูกแก้ว จากนั้นเธอก็เริ่มร่ายคาถา ด้านเดรโก ภายในจิตใจที่เงียบสงบของเขา เริ่มมีเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เธอกำลังหยอกล้อและเล่นกับเด็กชายตัวเล็กผมสีบลอนด์ซีดแบบเดียวกับเขา เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่คุ้นเคยจากตัวเธอ ผมยาวเป็นลอนสลวยนั้น และ ...

" ไม่จริง ! " เดรโกตะโกนออกมาและดึงมือออกจากลูกแก้วทันที

" เธอเป็นอะไรไปน่ะ เดรโก " แพนซี่ถามด้วยความตกใจ

" เธอเล่นอะไรเนี้ย แพนซี่ มันไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นหรอกใช่ไหม? " เขาถามอย่างลนลาน

" มันเป็นเรื่องจริงที่จะเกิดขึ้นแน่นอน นี่มันลูกแก้วแห่งโชคชะตานะ " เธอตอบอย่างมั่นใจ

" บ้าไปกันใหญ่แล้ว ไม่มีทางแน่นอน " เขาสบถออกมา

" แล้วเธอเห็นอะไรบ้าง เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ " เธอถามด้วยน้ำเสียงอย่างรู้อย่างเห็น

" ลืมมันซะเถอะ " เขาพูดพลางเดินขึ้นไปในบนหอนอน พยายามลืมเรื่องทุกอย่างและข่มตาหลับไปในที่สุด ...

" ที่นี่ที่ไหนนะ " เดรโก มัลฟอย กำลังเดินไปตามทางเดินในสวนที่ถูกตกแต่งและประดับประดาไปด้วยดอกไม้มากมาย มันแลดูคล้ายกับ
งานแต่งงานสักงานหนึ่ง เขาคิด

" เอ้า เดรโก แกหายไปไหนวะ นี่จะเริ่มพิธีแล้วนะ " เสียงของชายร่างสูงใหญ่ ผมสีแดงเพลิง " รอน วีสลีย์ " นั่นเอง

" แกเป็นบ้าอะไรฮะ วีเซิ่ล พิธีอะไรของแก แล้วมาเรียกฉันว่าเดรโกได้ไง " เขาเริ่มหงุดหงิด

รอน มองหน้าเดรโกอย่างงุนงง " มันจะไม่ทันแล้วไอ่บ้าเอ๊ย ยังจะเล่นอยู่ได้ " 

รอนพูดพลางลากเดรโกเขามาตรงประรำพิธีในโบสถ์ ซึ่งตอนนี้บรรดาแขกเหรื่อนั่งกันเต็มหมดแล้ว 

" นี่มันบ้าอะไรกันวะ " เดรโกคิด  ทันใดนั้น ทุกคนในโบสถ์เงียบเสียงลง และเพลงบรรเลงก็เริ่มขึ้น เจ้าสาวในชุดสีขาวเดินเข้ามาอย่างสง่างามพร้อมกับชายวัยสูงอายุ เคราสีเงินยาวซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของดัมเบิลดอร์ และเมื่อส่งตัวเจ้าสาวมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

" ใครกันนะ " เดรโกคิด พลางเอื้อมมือไปเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว

หญิงสาวคนนั้นมี ผิวหน้าขาวอมชมพู รูปหน้าคมสวย ริมฝีปากอวบอิ่ม และรอยแดงจางๆบนแก้มเผยให้รู้สึกความเขินอายของเธอ

" เกรนเจอร์ !!!!!!  ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริ๊งงงง " เดรโก ตะโกนลั่น และกระเด้งตัวขึ้น 
เขามองออกไปรอบข้างและพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ ในห้องนอนที่ถูกตกแต่งอย่างประณีตและหรูหรา

" ฝันไปหรือเนี่ยเรา ไม่ไหวจริงๆ ยัยบ้านั่นตามมารังควานถึงในฝันเลยหรอเนี้ย " เขาพึมพำพลางลุกไปขว้าผ้าเช็ดตัวสีขาวแล้วเข้าห้องน้ำไป