ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ตัวจริงของผู้บุกรุก (85% - ไม่มีภาพประกอบ)
Powdered Detergent Butler
ตอนที่ 4 ตัวจริงของผู้บุกรุก
ตึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าของพ่อบ้านสามคน(?)วิ่งขึ้นบันได โดยที่มีอาโออิลากคอเสื้อขึ้นไปยังชั้นสาม
“แค่กๆ นี่นาย อ่อก...” แล้วเสียงของอุ๊จังก็เงียบไปเมื่อทั้งหมดขึ้นมาถึงที่ชั้นสาม
เจอราร์ดและแฟรงค์ที่วิ่งขึ้นมาถึงก่อน หันหน้าไปหาอีกสองคนที่ร่วมทางมาด้วย แต่...
“เอ่อ อาโออิซังครับ อุรุฮะคุงไม่เป็นอะไรแน่นะครับนั่น ผมเห็นเหมือนน้ำลายฟูมปากแล้วนะครับ”
“เออ นั่นสิ เฮ้ย อุรุฮะ นายคงไม่ได้กะจะให้ชั้นเป็นฆาตกรจริงๆหรอกใช่มั๊ย”อาโออิพูดและเขย่าตัวอุรุฮะ
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเพิ่งเขย่าตัวไป
“ตึก ตึก ตึก”เสียงฝีเท้าของบุคคลที่ห้าดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคน(ที่ยังมีสติอยู่)หันไปมอง แล้วก็เจอกับ!!
---
“คุณชาย” อาโออิพึมพำออกมา
“อ้าว นึกว่าใครวิ่งเสียงดังตึงตัง แล้วยกโขยงมาทำอะไรกัน แห่นางแมวรึไง” (แมวพูดอยู่นะนั่น //เผ่นสิ)
คุณชายหรือลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้ กริมจอว์ มองทั้งสี่คนด้วยสายตาเบื่อหน่ายปนอนาถใจนิดๆ ก่อนจะมองไปที่เจอจาร์ดและแฟรงค์ด้วยแววตาสงสัย
“เอ่อ นี่คือ พ่อบ้านคนใหม่ของคุณหนูโอมิครับคุณชาย”อาโออิพูดพร้อมส่งสายตาไปยังพ่อบ้านใหม่สองคนประมาณว่าให้แนะนำตัว
“อ...เอ่อ ผมเจอราร์ด เวย์ ครับ และนี่เพื่อนผม แฟรงค์ ไอเอโร่”เจอราร์ดแนะนำตัวเองและเพื่อนของเขาด้วย กริมจอว์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามออกมา
“แล้วตกลงนี่ขึ้นมาทำอะไรกัน หรือจะวิ่งเล่นกันตอนกลางคืน”
“พวกผมได้ยินเสียงประหลาดมาจากชั้นสามนี่น่ะครับ” อาโออิตอบพลางสะกิดอุรุฮะให้ได้สติเต็มที่(ทั้งๆที่น้ำลายฟูมปาก)
“เสียงประหลาดที่ว่า ใช่เสียงแบบนี้รึเปล่าล่ะ” กริมจอว์พูดและใช้นิ้วโป้งชี้ไปยังห้องนอนของตัวเอง
แกร๊กๆ ... แก๊ง~
“ค..ครับ” อาโออิพูดขึ้นอย่างสงสัย ในขณะที่เจอราร์ดและแฟรงค์เดินไปดูที่ต้นเสียงซะแล้ว
“เฮ้ยเดี๋ยว พวกนาย!!”
“เฮ้ยนี่แก จะฆ่าชั้นใช่มั๊ยฮะ!!” อยู่ๆอุรุฮะก็โพล่งขึ้นมาจนทำให้อาโออิเกือบปิดปากแทบไม่ทัน
“แล้ว ตกลงเสียงนั้นมันคือ…”อาโออิถามอย่างสงสัยและเดินตามกริมจอว์ไปที่ห้องของเขา
“อื้อ แอ๊ว อาย อะ อิด อาก อั๊น อื้ออออออออ” อุรุฮะพยายามพูดเต็มที่แต่ก็มีมือของอาโออิปิดปากไว้(โดยที่ลืมเอาออก)
“อาโออิซังครับ เราพบเด็กหนุ่มเรียวกะ(?)ผมส้มกำลังเล่นวีอยู่ครับ” เจอราร์ดพูดขึ้น
“นั่นอิจิโกะเพื่อนฉันเองแหละ หมดธุระแล้วใช่มั๊ย” กริมจอว์ถามเสียงเย็น และทั้งสี่คนก็รู้สึกว่าต้องทำสิ่งเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เผ่นสิครับ~
และเมื่อมาถึงที่ชั้นสองอีกครั้ง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย นึกว่าจะตายไปซะแล้ว” อุรุฮะพูดขึ้นมาพร้อมเอามือพัดเอาออกซิเจนเข้ามาใกล้ๆตัวและสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
“นี่นาย จะฆ่าชั้นใช่มั๊ยเนี่ยตกลง”อุรุฮะพูดและสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
“ฮ่าๆ ขอโทษๆ พอดีมันลืมตัว”อาโออิพูดและยิ้มออกมา
“ว่าแต่ สรุปว่า วันนี้ก็ไม่มีอะไรใช่มั๊ยครับ งั้นพวกผมก็ขอตัวไปนอนก่อนล่ะ ฮ้าว”เจอราร์ดพูดพร้อมโชว์หาวไปหนึ่งทีเพื่อยืนยันความง่วง
“ฮ่ะๆ อื้มๆ แล้วก็อย่ามาเล่นปากระป๋องน้ำส้มกันอีกล่ะ ฮ่ะๆ”อาโออิพูดแล้วยังขำเรื่องอุรุฮะไม่หาย ในขณะที่อุ๊จังก็เริ่มปัดฝุ่นออกจากชุดเป็ดน้อยและสำรวจหน้าตาตัวเอง
แล้วเจอราร์ดกับแฟรงค์ก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป
“บ้านนี้ชอบมีอะไรแปลกๆนะนายว่ามั๊ย”เจอราร์ดพูดขึ้นพลางคิดในใจ ถ้าที่นี่ติดเครื่องดักฟังได้ล่ะก็คงติดไปแล้ว(ติดแล้วเฟร้ย)
“นั่นสินะ ช่างเถอะๆ ตอนนี้นอนดีกว่า”พูดยังไม่ทันขาดคำ แฟรงค์ก็ลมตัวลงนอนและหลับไปทันที ในขณะที่เจอราร์ดยังคงนั่งคิดบางอย่างอยู่บนเตียงของตัวเอง
---
ทางด้านของอาโออิกับอุรุฮะ
“นายคงรู้สินะ ว่ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนของคุณชายเข้ามาในบ้านนี้อีก”อุรุฮะพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจังต่างกับตอนที่พ่อบ้านใหม่สองคนอยู่ด้วย
“อืม แต่ในเมื่อเขายังปรากฏตัวออกมาไม่ชัดเจน ก็แสดงว่ายังไม่ได้ลงมือจริงจังอะไร เอาเถอะ เราก็เดินๆกันอยู่แถวนี้แหละ...”อาโออิพูดเสียงเรียบโดยที่อุรุฮะก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
แล้วทั้งสองคนก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมจนถึงตอนเช้า...
“เช้าแล้วสินะ หมดหน้าที่ของพวกเราแล้วล่ะอาโออิ”
“อืม” แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป ในขณะที่เจอราร์ดกับแฟรงค์เดินออกมาพอดี
“อาโออิซังครับ”เจอราร์ดเรียกอาโออิไว้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องไป
“วันนี้พวกผมต้องทำอะไรหรอครับ”
“ยังไม่ต้องทำอะไรหรอก รอคุณหนูมาบอกเองก็แล้วกันนะ”
“ครับ” แล้วเจอราร์ดกับแฟรงค์ก็เลยได้แต่นั่งคุยกันอยู่ในห้อง โดยหารู้ไม่ว่า คุณหนูโอมิตื่นเช้ามากพอที่จะมานั่งฟังทั้งสองคนคุยกันได้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ทั้งสองคนลุกขึ้นแทบจะพร้อมกัน(ใจตรงกัน จึ๊ยๆ)
“เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” แฟรงค์พูดขึ้น เพราะแอบหวงเอ๊ยห่วงคนตรงหน้านิดๆ
“คุณหนูจะไปเดินเล่นที่ตลาด เลยให้มาถามพวกนายว่าจะไปด้วยกันรึเปล่า” เสียงเรียบๆของพ่อบ้านอุลคิโอร่าพูดขึ้นจนแฟรงค์แทบจะทำตัวกับเสียงและใบหน้าที่เรียบนั้นไม่ถูก
“ค..ครับ” เลยตกลงไปซะงั้น
“งั้นก็รีบๆลงไป คุณหนูคงไม่อยากรอนาน”
“เจอราร์ด ไปเถอะ คุณหนูโอมิจะไปเดินเล่นที่ตลาด”
“ตลาด?”
“ไปเหอะ” แล้วแฟรงค์ก็ลากเจอราร์ดลงมาจากเตียง
“มาแล้วครับคุณหนู” แอลพูดขึ้นเมื่อเห็นแฟรงค์และเจอราร์ดเดินมาลิบๆ
“โอเคค่ะ งั้นเราก็ขึ้นรถกันเลย”คุณหนูพูดพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แสนจะภาคภูมิใจกับรถคันนี้
“ว่าแต่ คุณหนูจะนั่งรถคันนี้ไปจริงหรอครับ”
“จริงสิคะ” แล้วคุณหนูก็ปีน(?)ขึ้นไปยังกระบะหลัง โดยมีอุลคิโอร่าเป็นคนขับ(ห้าห้าห้า)
แฟรงค์กับเจอราร์ดงงเล็กน้อยกับกระบะตรงหน้า แต่พอคุณหนูเรียกให้ขึ้นไปนั่งก็ทำตามแต่โดยดี โดยผู้ร่วมเดินทางครั้งนี้นอกจากคุณหนูแล้วก็ยังมีพ่อบ้านแอลกับพ่อบ้านอุลคิโอร่า(คนขับ)ด้วย
“ลมเย็นดีจังเลยนะคะ”คุณหนูโอมิพูดพลางยื่นหน้าออกไปรับลมเต็มที่ โดยที่ชุดคอสฟูฟ่องสีม่วง(?)สำหรับวันนี้ก็แทบจะปลิวไปตามแรงลม
“ถึงแล้วล่ะค่ะ”คุณหนูพูดพร้อมกระโดดลงจากกระบะ ทั้งๆที่รถยังไม่จอดสนิทดี
“คุณหนู ระวังครับ!”
“ไม่เป็นไรหรอกค่า แหะๆ” แล้วคุณหนูโอมิก็เดินนำไปในตลาดโดยมีพ่อบ้านแอลถือตะกร้าสำหรับช๊อปปิ้งไปด้วย โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า มีคนกำลังมองดูอยู่ห่างๆ หึหึ
“ว้าย กิ๊บอันนี้เหมาะกับคุณเจอราร์ดจังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูซื้อให้ดีกว่า”
“เอ่อ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ..” เจอราร์ดพูดและมองดูกิ๊บติดผมรูปหัวใจสีชมพูที่แอบสะท้อนแสงอีกต่างหาก
“แล้วคุณเจอราร์ดก็ต้องติดไว้ตลอดด้วยนะคะ”คุณหนูโอมิพูดพร้อมยิ้ม(พิฆาต)
“ครับ” เจอราร์ดรับคำอย่างเลือกไม่ได้โดยที่แฟรงค์แอบขำอยู่ห่างๆ
“นี่ค่ะ หนุซื้อให้คุณเจอราร์ดแล้วนะคะ ติดเลยนะคะ นะคะ” คุณหนูโอมิพูดและยิ้มอ้อนพ่อบ้านเจอราร์ดที่ปกติหน้าก็ซีดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่
“ได้สิครับ” แล้วเจอราร์ดก็หยิบกิ๊บสีชมพูมาจากมือคุณหนูก่อนจะกลืนน้ำลายลงไปอึกนึงก่อนจะติดกิ๊บไว้บนผม
‘เหมาะดีนะ’ แฟรงค์กระซิบอย่างล้อเลียน
“แฟรงค์!”
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณเจอราร์ด”
“เปล่าครับ” เจอราร์ดพูดแต่มือก็หยิกไปที่เอวของแฟรงค์แล้วเรียบร้อย
พอซื้อของที่(คุณหนูโอมิ)ต้องการครบแล้ว ก็ถึงเวลาเดินทางกลับบ้าน แต่ปรากฏว่า รถกระบะแสนถึกทึนของคุณหนูโอมิก็ยางแบนซะแล้ว
“อ้าว แบบนี้จะกลับกันยังไงดีล่ะคะ”
“เดี๋ยวผมเรียกให้แบล๊คกับไวท์ขับรถมารับก็ได้ครับ” พ่อบ้านแอลพูดขึ้น คุณหนูจึงพยักหน้าและหยิบขนมสายไหมขึ้นมากิน
โดยที่ไม่มีใครสงสัยเลยว่า ยางแบนเป็นฝีมือของ!!
---
ตอนที่ 4 ตัวจริงของผู้บุกรุก
ตึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าของพ่อบ้านสามคน(?)วิ่งขึ้นบันได โดยที่มีอาโออิลากคอเสื้อขึ้นไปยังชั้นสาม
“แค่กๆ นี่นาย อ่อก...” แล้วเสียงของอุ๊จังก็เงียบไปเมื่อทั้งหมดขึ้นมาถึงที่ชั้นสาม
เจอราร์ดและแฟรงค์ที่วิ่งขึ้นมาถึงก่อน หันหน้าไปหาอีกสองคนที่ร่วมทางมาด้วย แต่...
“เอ่อ อาโออิซังครับ อุรุฮะคุงไม่เป็นอะไรแน่นะครับนั่น ผมเห็นเหมือนน้ำลายฟูมปากแล้วนะครับ”
“เออ นั่นสิ เฮ้ย อุรุฮะ นายคงไม่ได้กะจะให้ชั้นเป็นฆาตกรจริงๆหรอกใช่มั๊ย”อาโออิพูดและเขย่าตัวอุรุฮะ
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเพิ่งเขย่าตัวไป
“ตึก ตึก ตึก”เสียงฝีเท้าของบุคคลที่ห้าดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคน(ที่ยังมีสติอยู่)หันไปมอง แล้วก็เจอกับ!!
---
“คุณชาย” อาโออิพึมพำออกมา
“อ้าว นึกว่าใครวิ่งเสียงดังตึงตัง แล้วยกโขยงมาทำอะไรกัน แห่นางแมวรึไง” (แมวพูดอยู่นะนั่น //เผ่นสิ)
คุณชายหรือลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้ กริมจอว์ มองทั้งสี่คนด้วยสายตาเบื่อหน่ายปนอนาถใจนิดๆ ก่อนจะมองไปที่เจอจาร์ดและแฟรงค์ด้วยแววตาสงสัย
“เอ่อ นี่คือ พ่อบ้านคนใหม่ของคุณหนูโอมิครับคุณชาย”อาโออิพูดพร้อมส่งสายตาไปยังพ่อบ้านใหม่สองคนประมาณว่าให้แนะนำตัว
“อ...เอ่อ ผมเจอราร์ด เวย์ ครับ และนี่เพื่อนผม แฟรงค์ ไอเอโร่”เจอราร์ดแนะนำตัวเองและเพื่อนของเขาด้วย กริมจอว์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามออกมา
“แล้วตกลงนี่ขึ้นมาทำอะไรกัน หรือจะวิ่งเล่นกันตอนกลางคืน”
“พวกผมได้ยินเสียงประหลาดมาจากชั้นสามนี่น่ะครับ” อาโออิตอบพลางสะกิดอุรุฮะให้ได้สติเต็มที่(ทั้งๆที่น้ำลายฟูมปาก)
“เสียงประหลาดที่ว่า ใช่เสียงแบบนี้รึเปล่าล่ะ” กริมจอว์พูดและใช้นิ้วโป้งชี้ไปยังห้องนอนของตัวเอง
แกร๊กๆ ... แก๊ง~
“ค..ครับ” อาโออิพูดขึ้นอย่างสงสัย ในขณะที่เจอราร์ดและแฟรงค์เดินไปดูที่ต้นเสียงซะแล้ว
“เฮ้ยเดี๋ยว พวกนาย!!”
“เฮ้ยนี่แก จะฆ่าชั้นใช่มั๊ยฮะ!!” อยู่ๆอุรุฮะก็โพล่งขึ้นมาจนทำให้อาโออิเกือบปิดปากแทบไม่ทัน
“แล้ว ตกลงเสียงนั้นมันคือ…”อาโออิถามอย่างสงสัยและเดินตามกริมจอว์ไปที่ห้องของเขา
“อื้อ แอ๊ว อาย อะ อิด อาก อั๊น อื้ออออออออ” อุรุฮะพยายามพูดเต็มที่แต่ก็มีมือของอาโออิปิดปากไว้(โดยที่ลืมเอาออก)
“อาโออิซังครับ เราพบเด็กหนุ่มเรียวกะ(?)ผมส้มกำลังเล่นวีอยู่ครับ” เจอราร์ดพูดขึ้น
“นั่นอิจิโกะเพื่อนฉันเองแหละ หมดธุระแล้วใช่มั๊ย” กริมจอว์ถามเสียงเย็น และทั้งสี่คนก็รู้สึกว่าต้องทำสิ่งเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เผ่นสิครับ~
และเมื่อมาถึงที่ชั้นสองอีกครั้ง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย นึกว่าจะตายไปซะแล้ว” อุรุฮะพูดขึ้นมาพร้อมเอามือพัดเอาออกซิเจนเข้ามาใกล้ๆตัวและสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
“นี่นาย จะฆ่าชั้นใช่มั๊ยเนี่ยตกลง”อุรุฮะพูดและสูดหายใจเข้าไปลึกๆ
“ฮ่าๆ ขอโทษๆ พอดีมันลืมตัว”อาโออิพูดและยิ้มออกมา
“ว่าแต่ สรุปว่า วันนี้ก็ไม่มีอะไรใช่มั๊ยครับ งั้นพวกผมก็ขอตัวไปนอนก่อนล่ะ ฮ้าว”เจอราร์ดพูดพร้อมโชว์หาวไปหนึ่งทีเพื่อยืนยันความง่วง
“ฮ่ะๆ อื้มๆ แล้วก็อย่ามาเล่นปากระป๋องน้ำส้มกันอีกล่ะ ฮ่ะๆ”อาโออิพูดแล้วยังขำเรื่องอุรุฮะไม่หาย ในขณะที่อุ๊จังก็เริ่มปัดฝุ่นออกจากชุดเป็ดน้อยและสำรวจหน้าตาตัวเอง
แล้วเจอราร์ดกับแฟรงค์ก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป
“บ้านนี้ชอบมีอะไรแปลกๆนะนายว่ามั๊ย”เจอราร์ดพูดขึ้นพลางคิดในใจ ถ้าที่นี่ติดเครื่องดักฟังได้ล่ะก็คงติดไปแล้ว(ติดแล้วเฟร้ย)
“นั่นสินะ ช่างเถอะๆ ตอนนี้นอนดีกว่า”พูดยังไม่ทันขาดคำ แฟรงค์ก็ลมตัวลงนอนและหลับไปทันที ในขณะที่เจอราร์ดยังคงนั่งคิดบางอย่างอยู่บนเตียงของตัวเอง
---
ทางด้านของอาโออิกับอุรุฮะ
“นายคงรู้สินะ ว่ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนของคุณชายเข้ามาในบ้านนี้อีก”อุรุฮะพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจังต่างกับตอนที่พ่อบ้านใหม่สองคนอยู่ด้วย
“อืม แต่ในเมื่อเขายังปรากฏตัวออกมาไม่ชัดเจน ก็แสดงว่ายังไม่ได้ลงมือจริงจังอะไร เอาเถอะ เราก็เดินๆกันอยู่แถวนี้แหละ...”อาโออิพูดเสียงเรียบโดยที่อุรุฮะก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
แล้วทั้งสองคนก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมจนถึงตอนเช้า...
“เช้าแล้วสินะ หมดหน้าที่ของพวกเราแล้วล่ะอาโออิ”
“อืม” แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป ในขณะที่เจอราร์ดกับแฟรงค์เดินออกมาพอดี
“อาโออิซังครับ”เจอราร์ดเรียกอาโออิไว้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องไป
“วันนี้พวกผมต้องทำอะไรหรอครับ”
“ยังไม่ต้องทำอะไรหรอก รอคุณหนูมาบอกเองก็แล้วกันนะ”
“ครับ” แล้วเจอราร์ดกับแฟรงค์ก็เลยได้แต่นั่งคุยกันอยู่ในห้อง โดยหารู้ไม่ว่า คุณหนูโอมิตื่นเช้ามากพอที่จะมานั่งฟังทั้งสองคนคุยกันได้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ทั้งสองคนลุกขึ้นแทบจะพร้อมกัน(ใจตรงกัน จึ๊ยๆ)
“เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” แฟรงค์พูดขึ้น เพราะแอบหวงเอ๊ยห่วงคนตรงหน้านิดๆ
“คุณหนูจะไปเดินเล่นที่ตลาด เลยให้มาถามพวกนายว่าจะไปด้วยกันรึเปล่า” เสียงเรียบๆของพ่อบ้านอุลคิโอร่าพูดขึ้นจนแฟรงค์แทบจะทำตัวกับเสียงและใบหน้าที่เรียบนั้นไม่ถูก
“ค..ครับ” เลยตกลงไปซะงั้น
“งั้นก็รีบๆลงไป คุณหนูคงไม่อยากรอนาน”
“เจอราร์ด ไปเถอะ คุณหนูโอมิจะไปเดินเล่นที่ตลาด”
“ตลาด?”
“ไปเหอะ” แล้วแฟรงค์ก็ลากเจอราร์ดลงมาจากเตียง
“มาแล้วครับคุณหนู” แอลพูดขึ้นเมื่อเห็นแฟรงค์และเจอราร์ดเดินมาลิบๆ
“โอเคค่ะ งั้นเราก็ขึ้นรถกันเลย”คุณหนูพูดพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แสนจะภาคภูมิใจกับรถคันนี้
“ว่าแต่ คุณหนูจะนั่งรถคันนี้ไปจริงหรอครับ”
“จริงสิคะ” แล้วคุณหนูก็ปีน(?)ขึ้นไปยังกระบะหลัง โดยมีอุลคิโอร่าเป็นคนขับ(ห้าห้าห้า)
แฟรงค์กับเจอราร์ดงงเล็กน้อยกับกระบะตรงหน้า แต่พอคุณหนูเรียกให้ขึ้นไปนั่งก็ทำตามแต่โดยดี โดยผู้ร่วมเดินทางครั้งนี้นอกจากคุณหนูแล้วก็ยังมีพ่อบ้านแอลกับพ่อบ้านอุลคิโอร่า(คนขับ)ด้วย
“ลมเย็นดีจังเลยนะคะ”คุณหนูโอมิพูดพลางยื่นหน้าออกไปรับลมเต็มที่ โดยที่ชุดคอสฟูฟ่องสีม่วง(?)สำหรับวันนี้ก็แทบจะปลิวไปตามแรงลม
“ถึงแล้วล่ะค่ะ”คุณหนูพูดพร้อมกระโดดลงจากกระบะ ทั้งๆที่รถยังไม่จอดสนิทดี
“คุณหนู ระวังครับ!”
“ไม่เป็นไรหรอกค่า แหะๆ” แล้วคุณหนูโอมิก็เดินนำไปในตลาดโดยมีพ่อบ้านแอลถือตะกร้าสำหรับช๊อปปิ้งไปด้วย โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่า มีคนกำลังมองดูอยู่ห่างๆ หึหึ
“ว้าย กิ๊บอันนี้เหมาะกับคุณเจอราร์ดจังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูซื้อให้ดีกว่า”
“เอ่อ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ..” เจอราร์ดพูดและมองดูกิ๊บติดผมรูปหัวใจสีชมพูที่แอบสะท้อนแสงอีกต่างหาก
“แล้วคุณเจอราร์ดก็ต้องติดไว้ตลอดด้วยนะคะ”คุณหนูโอมิพูดพร้อมยิ้ม(พิฆาต)
“ครับ” เจอราร์ดรับคำอย่างเลือกไม่ได้โดยที่แฟรงค์แอบขำอยู่ห่างๆ
“นี่ค่ะ หนุซื้อให้คุณเจอราร์ดแล้วนะคะ ติดเลยนะคะ นะคะ” คุณหนูโอมิพูดและยิ้มอ้อนพ่อบ้านเจอราร์ดที่ปกติหน้าก็ซีดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่
“ได้สิครับ” แล้วเจอราร์ดก็หยิบกิ๊บสีชมพูมาจากมือคุณหนูก่อนจะกลืนน้ำลายลงไปอึกนึงก่อนจะติดกิ๊บไว้บนผม
‘เหมาะดีนะ’ แฟรงค์กระซิบอย่างล้อเลียน
“แฟรงค์!”
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณเจอราร์ด”
“เปล่าครับ” เจอราร์ดพูดแต่มือก็หยิกไปที่เอวของแฟรงค์แล้วเรียบร้อย
พอซื้อของที่(คุณหนูโอมิ)ต้องการครบแล้ว ก็ถึงเวลาเดินทางกลับบ้าน แต่ปรากฏว่า รถกระบะแสนถึกทึนของคุณหนูโอมิก็ยางแบนซะแล้ว
“อ้าว แบบนี้จะกลับกันยังไงดีล่ะคะ”
“เดี๋ยวผมเรียกให้แบล๊คกับไวท์ขับรถมารับก็ได้ครับ” พ่อบ้านแอลพูดขึ้น คุณหนูจึงพยักหน้าและหยิบขนมสายไหมขึ้นมากิน
โดยที่ไม่มีใครสงสัยเลยว่า ยางแบนเป็นฝีมือของ!!
---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น