เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 6 : ดอกกุหลาบและดอกคัตเตอร์นั้น..? (รีไรต์)

บทที่ 6

“...”

“...”

เงียบ..อีกแล้ว  ตอนนี้ฉันกับคาร์อิสกำลังเดินด้วยกันในสวนอยู่ และมันก็เงียบเหมือนตอนอยู่ศาลา

ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าให้ฉันกับคาร์อิสอยู่ด้วยกันสองคนนะ ฮืออ

ปึก

“ อ๊ะ..”

ฉันอุทานออกมาเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆคนที่อยู่ข้างหน้าฉันก็หยุดเดิน ส่งผลให้ตัวฉันที่เดินอยู่หลังเขาและกำลังเหม่อชนเข้ากับหลังเขาเต็มๆ

คาร์อิสหันกลับมามองฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ดูจากสายตาเหมือนเขากำลังด่าฉันว่า ’โง่จริงๆ’ อะไรประมาณนี้อยู่เลย..

ฉันคิ้วกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ส่งยิ้มหวานจอมปลอมไปให้ และทำสายตาว่า ‘มีอะไรเหรอคะ’ ให้เขา

“ เธอนะ..ชอบดอกไม้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า? “

คาร์อิสถามขึ้นด้วยโทนเสียงนิ่งๆ ฉันเลิกคิ้วด้วยความสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมจู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา แต่ก็เลือกที่จะตอบไป

“ ดอกไม้ที่ชอบนะเหรอ อืม...ข้าชอบดอกลิลลี่ ออฟ เดอะ วัลเลย์ เจ้ารู้จักหรือไม่ “

ฉันตอบเขาด้วยรอยยิ้ม ถึงจะไม่รู้ว่าเขารู้จักดอกไม้ชนิดนี้ไหมก็เถอะ

“ รู้จักสิ แต่ข้าขอถามเจ้าหน่อย “

“ อะไรเหรอ? “

ฉันยิ้มไร้เดียงสาให้เขาเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องกระตุกเมื่อได้ฟังคำถามที่เขาถามมา

“ เมื่อไรเจ้าจะเลิกเสแสร้งซักที “

“ ..!!”

ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมามีรอยยิ้มและตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้เรื่องด้วยความรวดเร็ว

“ เจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ? ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเล—“

“ ข้าบอกให้เจ้าหยุดเสแสร้งไง! “

ฉันยังพูดไม่ทันจบ คาร์อิสก็พูดขัดขึ้นมาพร้อมเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย

“ ข้าไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมเจ้าถึงต้องเสแสร้งใส่ข้า ใส่คาร์ลอสและทุกๆคน แต่ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน “

คาร์อิสกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดิม ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว

“ สำหรับเจ้า ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้ายอมรับพวกข้าเป็นเพื่อนรึเปล่า แต่สำหรับข้า พวกเจ้าคือเพื่อน.. “

“ เพราะฉะนั้น ได้โปรดอย่าเสแสร้งกับคนที่เจ้าเรียกขานว่าเพื่อนเลย “

ฉันเม้มปากเน้นและก้มหน้าซ่อนดวงตาที่สั่นไหวของตัวเองทันทีที่คาร์อิสพูดจบ พลันในหัวก็ปรากฎภาพความทรงจำหนึ่งขึ้นมา

‘ เกเดียน สัญญาสิว่าจะไม่ทิ้งฉัน ‘

‘ แน่นอน ! นิกซ์ เราเป็นเพื่อนกัน เพราะงั้นฉันจะไม่ทิ้งเธอแน่นอน ‘

.

.

‘ เกเดียน ช่วยฉันด้วย!!! ‘

‘....’

‘ เกเดียน นายทำแบบนี้ทำไม เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ!? ‘

‘ คำว่าเพื่อนมันไม่ทำให้ฉันรอดตายได้ เพราะงั้น ลาก่อนนิกซ์.. ‘

“ ...ออร์..ล..ออร์ล่า!! “

ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อคาร์อิสเขย่าตัวฉันไปมา

“ เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า เจ้าดูเหม่อๆนะ ข้าเรียกก็ไม่ตอบ “

คาร์อิสทำหน้ากังวลเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงส่ายหน้าไปมาเชิงไม่เป็นไร และพยายามลบภาพจำเหล่านั้นออกจากหัว

“ ข้าไม่เป็นไร แต่ข้าจะตอบคำถามเจ้าทีละข้อ.. “

“..? “

“ ข้อแรกที่เจ้าถามมาว่าดอกไม้อะไรที่ข้าชอบ ความจริงข้าไม่ได้ชอบดอกลิลลี่ ออฟ วัลเลย์ เอาจริงๆข้าเกลียดดอกไม้ชนิดนี้ต่างหาก “

“ ข้อสอง ดอกไม้ที่ข้าชอบจริงๆคือดอกกุหลาบ..ดอกกุหลาบสีฟ้า “

ฉันเหม่อมองไปที่สวนกุหลาบและเอ่ยคำพูดต่อไป

“ข้อสาม ข้าคงเลิกเสแสร้งไม่ได้ มัน.. คงติดเป็นนิสัย “

ฉันพูดประโยคนี้ แม้ท่อนหลังจะแผ่วเบาเสียงจนแทบไม่ได้ยิน และเงยหน้าขึ้นสบตากับคาร์อิส

“และข้อสี่ ข้าไม่เคย..เห็นพวกเจ้าเป็นเพื่อน ! “

ฉันกระแทกเสียงเพื่อจะตอกย้ำให้เขารับรู้ถึงความคิดของฉัน

“ คำว่าเพื่อนสำหรับข้า มันไม่เคยมีอยู่จริง “

“ เจ้ารู้อย่างนี้แล้ว..ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับข้าอยู่รึเปล่าล่ะ? “

ฉันเอียงคอถามเขาด้วยท่าทางที่คิดว่ากวนตี—ที่สุด เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป ฉันก็พูดขึ้น

“ เหอะ เจ้าคงไ—“

“ ข้าอยากเป็นเพื่อนกับเจ้า ! “

" เรามาเป็นเพื่อนกันนะ? ฉันกับเธอ? "

ยังพูดไม่ทันจบ คาร์อิสก็พูดแทรกขึ้นมา..อีกแล้ว เมื่อได้ฟังที่เขาพูด ฉันก็อึ้งเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความปวดในใจแปลกๆ ภาพของคาร์อิสซ้อนทับกับภาพของคนในอดีตที่อยากจะลืม ฉันเม้มปากก่อนจะขยับปากพูดตอบ

“ เจ้าอยาก แต่ข้าไม่! “

“ ข้าจะทำให้เจ้ายอมรับข้าเป็นเพื่อนให้ได้ ! “

คาร์อิสพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง  จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาจะต้องจริงจังถึงขนาดนี้ แต่ฉันก็ทำแค่เพียงแค่นเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากสวนอย่างไม่พูดตอบอะไร

.

.

.

หลังจากที่เดินออกมาจากสวน ฉันก็พบกับท่านพ่อและท่านแม่ระหว่างทางพอดี และพวกเขาบอกว่ากำลังจะมาตามกลับบ้าน

เอาจริงๆ จะใช้คนใช้ก็ได้นะ แต่พวกท่านไม่ทำ

“ เป็นไงลูก ไปเล่นกับเพื่อนสนุกไหม “

ท่านแม่พูดขึ้นก่อนจะอุ้มฉัน ดวงตาของฉันเปล่งประกายขึ้นมาชั่วครู่ แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“ ก็สนุกค่ะท่านแม่ “

“ ไอ้เด็กพวกนั้นมันทำอะไรลูกรึเปล่า “

ท่านพ่อถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด มันทำให้ท่านแม่หลุดขำออกมาด้วยความหน่ายใจ

จะว่าไป แล้วเครซิเมอร์อยู่ไหนนะ

“ ท่านพี่ ท่านพ่อ ท่านแม่ ! “

ตายยากจริงๆ..

ฉันคิดเมื่อเห็นเครซิเมอร์วิ่งมาพร้อมมงกุฎดอกไม้ในมือหนึ่งอัน และบนหัวเขา..อีกหนึ่งอัน

“ ตะกี้นี่ เหมือนเห็นท่านพี่เดินมาทางนี้เลยวิ่งตามมา เป็นท่านพี่จริงๆด้วย “

เครซิเมอร์ยิ้มสดใส ก่อนจะถูกท่านพ่ออุ้มขึ้น

“ เอ๋? จะกลับแล้วเหรอฮะ “

เครซิเมอร์เอียงคอถาม ซึ่งคำตอบที่ได้รับมาคือใช่ เครซิเมอร์เพียงยู่หน้าเล็กน้อย ประมาณว่ายังไม่อยากกลับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ฉันเหลือบตามองมงกุฎดอกไม้นั้นด้วยความสงสัย แล้วเอ่ยปากถาม

“ เครซิเมอร์ มงกุฎดอกไม้นั้น..? “

เครซิเมอร์เงยหน้าขึ้นสบตากับฉันเมื่อได้ยินฉันเรียกชื่อเขา

“ อ่อ จริงสิ อันนี้ข้าทำให้พี่ “

เขาฉีกยิ้มสดใสมาให้ฉัน พร้อมกับยื่นมงกุฎดอกไม้มาให้ ฉันเอื้อมมือไปรับ ก่อนจะถือไว้พิจารณาโดยไม่ได้ฟังที่เครซิเมอร์พูดต่อเลย

ดอกคัตเตอร์งั้นเหรอ..

ฉันมองมันด้วยสายตาที่สั่นไหว

‘ นี้ เรย์น่า เรย์น่าว่าดอกคัตเตอร์มันสวยรึเปล่า ‘

‘ ดอกคัตเตอร์เหรอคะ ดิฉันว่ามันดูธรรมดาไปหน่อย ‘

‘ เพราะงั้นล่ะ เราถึงชอบ เรย์น่ารู้ไหมว่าทำไมเราถึงชอบดอกคัตเตอร์ ทั้งๆที่มันก็ดูธรรมดาขนาดนี้ ‘

‘ เพราะว่าดอกคัดเตอร์นะมันเป็นดอกไม้ที่มีน้ำใจ ถึงแม้ว่าตัวเองไม่ได้เด่นหรืองดงาม แต่มันก็ทำให้คนอื่นดูงดงามขึ้นได้ ‘

‘ และดอกคัตเตอร์ก็มีความหมายว่า ‘ ถึงคุณจะไม่มองฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะมองเพียงแค่คุณเสมอ ‘ ‘

“ ท่า..พี่ ท่านพี่! “

เฮือก

ฉันสะดุ้งและลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆและพบว่าฉันอยู่บนเตียง

“ ทำไมถึง.. “

ฉันกวาดตาไปรอบๆห้อง นี้ฉันกลับมาที่บ้านตั้งแต่เมื่อไร

“ ก็ท่านพี่น่ะ พอได้มงกุฎดอกไม้ของข้าไป ก็หลับไปเฉยเลย “

เครซิเมอร์พูดพลางทำปากยื่นเล็กน้อย

อ่า นี้แปลว่าฉันหลับตั้งแต่ที่วังยันกลับมาบ้านเลยเหรอเนี้ย

“ แล้ว...มงกุฎดอกไม้? “

“ อ่อ ท่านพ่อวางไว้บนตู้นะฮะ ทำไมเหรอ? “

เครซิเมอร์พูดตอบอย่างคล่องแคล่ว ไม่เหลือเค้าเด็กขี้อายตอนอยู่ที่วังเลยแม้แต่น้อย

ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะพูดคำบางคำออกมา

“ มงกุฎดอกไม้น่ะ..ขอบคุณนะ “

ฉันพูดเสียงแผ่วด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตามองเครซิเมอร์และพบว่าเขานิ่งค้างไปแล้ว

“ เครซิเมอร์ เฮ้ เครซิเมอร์ ! “

ฉันตะโกนเรียกชื่อเขา ก่อนจะเห็นว่าเขากระพริบตาปริบๆแล้วน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย..

“ นี้..เป็นอะไ—“

ยังพูดไม่ทันจบ เครซิเมอร์ก็กระโดดกอดฉัน ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวก็เลยหงายหลัง ดีนะที่อยู่บนเตียง ไม่งั้นจุกยิ่งกว่านี้แน่

“ ดีใจที่สุดเลย ! “

เครซิเมอร์พูดแล้วกอดฉันแน่นกว่าเดิม อุ่ก..ห หายใจไม่ออก

ฉันดิ้นไปมาในอ้อมกอดเขาเป็นเชิงต่อต้าน

“ ข้าจะไม่ปล่อยท่านพี่ จนกว่าท่านพี่จะให้ข้านอนด้วย ! “

เครซิเมอร์พูดเป็นเชิงคำสั่ง เอาจริงๆ ฉันชอบนอนคนเดียวมากกว่า ทำให้ขอแยกห้องออกมานอนคนเดียว ท่านพ่อท่านแม่ รวมถึงเครซิเมอร์ก็คัดค้านแหละ แต่แน่นอนพวกเขาต้านลูกอ้อนฉันไม่ไหวหรอก..

“ แอ่ก ป ปล่อยก่อน “

ฉันพยายามเค้นลมหายใจเพื่อพูด แต่เครซิเมอร์กลับรัดแน่นขึ้นเป็นเชิงไม่ยอม

“ ก ก็ได้ ให้นอน ด ด้วยก็ได้ “

ฉันพูดอย่างลำบาก อ๊ากก ตรูจะตายแล้ววว

“ จริงนะ ตลอดไปเลยนะ? “

เครซิเมอร์ยังไม่ปล่อยฉัน และเพิ่มข้อต่อรองขึ้นมาอีก

เออ ตอนนี้อยากได้อะไรก็เอาไปเลย ตรูจะตายแล้ว TT

ฉันคิดก่อนจะพยักหน้ารัวๆ เนื่องด้วยไม่มีอากาศหายใจที่จะเค้นออกมาพูดแล้ว

เมื่อเครซิเมอร์เห็นว่าฉันพยักหน้า เขากลับไม่ปล่อยฉัน กลับรัดฉันจนฉันแทบจะสิงเขาได้อยู่แล้ว แต่ประเด็นคือ

ปล่อยฉันก่อน หายใจไม่ออกกกกกกก