เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 : ชื่อของเธอ (รีไรต์)

บทที่ 1

‘ ให้ตายสิ ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันเผลอหลับไป ‘ ฉันคิดด้วยความเซ็งเมื่อตื่นขึ้นมา เพราะปกติฉันเป็นคนที่หลับยากมาก แต่เอาจริงๆ ได้นอนหลับแบบสบายๆแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไรนัก แต่ตอนนี้ฉันควรเลิกคิดเรื่องนั้น แล้วสนใจกับเรื่องตรงหน้า

ฉันเบะปากขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่า ‘แม่ ‘ กำลังคะยัดคะยอให้ฉันกินนมจากเต้าของเธอ

‘ ฉันอายุ 20 ปี แล้วนะ จะให้มากินนมจากเต้าคนอื่นยังงี้เหรอ ‘ ฉันคิดก่อนจะพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็หลบไม่พ้น เมื่อลิ้มของฉันลิ้มรสได้ถึงน้ำนมฉันก็หลับตาพริ้มขึ้นมา

‘ ก็...ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่ามันอร่อยนะ ‘ ฉันคิดพลางหลับตาไปด้วย แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากคนที่ให้นมฉันอยู่

‘ หึย น่าอายชะมัด แต่ทำไมปากมันไม่ยอมหยุดเนี้ย ‘

‘ เฮ้อ ช่างมันละกัน เขาไม่รู้หรอกว่าฉันอายุ 20 แล้ว... ‘

ผ่านไปสักพักท้องของฉันก็เริ่มอิ่ม แม่ของฉัน? ก็ค่อยๆว่างฉันลงที่เปล ฉันส่งเสียงอ้อแอ้เล็กน้อยตามประสาเด็ก ก่อนที่เธอจะก้มลงมาหอมแก้มฉันและเดินออกไป  ฉันไม่แน่ใจว่าเธอไปไหนเพราะเปลมันบัง แต่เพราะได้ยินเสียงเด็กทารก งั้นคงไปให้นมน้องชายฉันมั้ง  พอได้อยู่อย่างสงบๆ ฉันก็นอนนิ่งพลางคิดทบทวนเรื่องต่างๆ..

ชาติก่อน? ใช่มั้ยนะ ไม่รู้สิ ก็ฉันมาอยู่ในร่างทารกนิ แปลว่าฉันเกิดใหม่ ละมั้ง?  ชาติก่อนฉันชื่อ นิกซ์ นิกซ์เฉยๆไม่มีนามสกุล จะว่าไงดี เป็นเด็กกำพร้านั้นแหละ.. ฉันจำได้ว่ากำลังเดินทางกลับไปที่บ้านเกิด แล้วก็ตายเพราะโดนลูกหลงจากคนสู้กัน แล้วหลังจากนั้น...

“ คิดอะไรเหรอลูก ทำหน้ายุ่งเชียว “ ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า ‘ พ่อ ‘ เดินเข้ามาแล้วอุ้มฉันขึ้นไปโดยที่ฉันไม่รู้ตัวพลางพูดคำบางคำขึ้นมา

“ ลูกสาวพ่อ โตไปต้องสวยเหมือนแม่แน่ๆ “ พ่อของฉัน? พูดยิ้มๆแต่สักพักก็ทำหน้าเคร่งเครียดและทำหน้าตาประหลาดๆ แล้วจู่ๆเขาก็กลับมาทำหน้ายิ้มเหมือนเดิมและพูดกับฉันว่า

“โตไป ไม่ว่าลูกอยากได้อะไร พ่อก็หามาให้ได้เสมอ... “ เมื่อฉันฟังจบฉันก็นิ่งไปสักพัก

‘ คุ้นมาก ประโยคมันคุ้นๆ... ‘ ฉันคิดก่อนจะพยายามเค้นสมองออกมาอย่างหนัก

‘ ไม่ว่าลูกอยากได้อะไร พ่อก็หามาให้ได้เสมอ.. ‘

‘ ไม่ว่าลูก..ซ่า...เจ้า...หาได้..เสมอ ‘

‘ หาก...เจ้า..ซ่า...สามารถ..ซ่า..ได้ ‘

‘ หากเจ้าปรารถ...นา..ซ่า..ซ่า...สามารถ..ทำให้...ได้ ‘

อีกนิดเดียวเท่านั้น ใกล้จะนึกออกแล้ว...

‘ หากเจ้าปรารถนา...ข้าก็สามารถทำให้..ได้ ‘ ฉันเบิกตากว้าง(เท่าที่เด็กทารกจะทำได้..) เมื่อความทรงจำที่ขาดหายไปเริ่มกลับมาอย่างนี้นี่เอง ความปรารถนาสุดท้ายของฉัน...ทำให้มาที่นี้เหรอ..? แต่ต้องแลกกับอะไรสักอย่าง....ฉันเผลอทำหน้ายุ่งอีกรอบโดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูกมองดูอยู่โดนคนเป็นพ่อ  ฉันคิดวนไปวนมา จนรู้สึกว่าหัวจะระเบิดเพราะคิดไม่ออกว่าต้องแลกกับอะไร ก่อนจะรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ทาบลงบนหว่างคิ้วของฉัน

“ ทำหน้ายุ่งอีกแล้วนะ ออร์ล่า มีอะไรคิดขนาดนั้นเลยเหรอ หึ? “ สิ่งที่ทาบลงบนคิ้วของฉันคือมือของผู้เป็นพ่อแต่ฉันไม่อะไรแล้วละ...บ่นแล้วเหนื่อย แต่ตงิดใจจัง ออร์ล่า นี้ใครกันนะ.. คุ้นๆเหมือนเคยได้ยิน...

“ ทำหน้ายุ่งอีกแล้ว คงจะงงสินะ ว่าออร์ล่านี้ใคร ออร์ล่า คือชื่อของลูกยังไงละ... “

ชื่อของฉันงั้นเหรอ...

ทันใดนั้นความรู้สึกอบอุ่นก็วาบขึ้นมาในอก อาจเป็นเพราะอารมณ์เด็กทารกนั้นอ่อนไหว หรือเพราะอ้อมกอดอบอุ่นจากชายตรงหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆที่ตาขึ้นมา

‘ บ้าเอ้ย อยู่ๆก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา... แต่คนอย่างฉันนะเหรอจะมาร้องไห้กับอีเรื่องแค่นี้...’ ฉันกระพริบตาปริบๆเพื่อจะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่อยู่ๆคนเป็นพ่อก็ยิ้มกว้างแล้วชูฉันขึ้นฟ้าแล้วหมุนไปมา

“ ดีใจจนตาแดงเลยเหรอออร์ล่า ชอบชื่อนี้สินะ “ เขายิ้มกว้างมากขึ้นอีกแล้วหมุนฉันไปรอบๆ

‘ โอ้ย เวียนหัวว แล้วตรรกะอะไรดีใจจนตาแดง... ‘ ฉันพูดออกมาแต่คำที่เปล่งออกมาก็มีแต่คำว่า อ้อแอ้ จนฉันเริ่มหงุดหงิดที่พูดไม่ได้

‘ มึนหัว...ถ้าพูดไม่ได้ก็ร้องไห้ซะ! ‘

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ฉันแหกปากร้องไห้จนคนเป็นพ่อเลิกหมุนฉันแล้วโอ๋ฉันอย่างร้อนรน ก่อนที่คนเป็นแม่จะเดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มน้องชายฉันอยู่ แล้วพอน้องชายได้ยินเสียงฉันร้องไห้ เขาก็เริ่มร้องตาม..จนตอนนี้ทั้งบ้านสั่นสะเทือนไปด้วยเสียงร้องไห้ของเด็กสองหน่อ