เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 14 : คำเรียกขาน (รีไรต์)

บทที่ 14

ผ่านมาเนิ่นนาน หลังจากที่ฉันและเครซิเมอร์เป่าเทียนเสร็จ แต่ละคนก็แยกย้ายมากินกันอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยก่อนหน้านี้ฉันลืมสังเกตเค้ก จึงทำให้มองไม่เห็นว่ามันสวยงามและอลังการแค่ไหน.. เค้กขนาด 5 ปอนด์ เรียงกันเป็นชั้นอย่างสวยงาม คิดว่าอาจจะตามวันเกิด เพราะว่าวันนี้ครบรอบอายุ 5 ขวบของฉัน ครีมสีขาวประดับด้วยลวดลายต่างๆราวกับไม่ได้ใช้มือวาดออกมา มีการประดับดอกไม้ ลวดลายตัวอักษรที่เขียนชื่อฉันและเครซิเมอร์ ตรงยอดเค้กทำเป็นดอกไม้กระจายออกมาอย่างสวยงาม

ฉันกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองเค้กในจานของตนเองที่ถูกตัดแบ่งมา พลันรู้สึกได้เลยว่า ถ้าเป็นชาติก่อน เค้กนี้ต่อให้เอาชีวิตเธอแลกกับมันมา เธอก็คงจะไม่ได้กิน.. จริงสินะ เค้ก หรือแม้แต่ขนมหวานเธอเองก็ได้กินแทบนับครั้งได้ ที่ได้กินก็แค่ของเหลือจากคนอื่นเท่านั้น

เมื่อคิดถึงอดีตก็ทำให้มือเผลอบีบส้อมในมืออย่างแรง จนถูกเสียงทักทำให้มือคลายลง

“ ออร์จัง? “

คาร์ลอสนั้นเองที่ทักมา เขามองเธอด้วยสีหน้างงงวย เธอจึงยิ้มเป็นเชิงถามว่ามีอะไรเหรอ

“ อือ.. ไม่มีอะไรหรอก “

เขาตอบก่อนจะหันไปพูดคุยกับเครซิเมอร์ต่อ จนกลายเป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายทำหน้างงบ้าง

“ เจ้าไม่กินรึไง “

เสียงเด็กชายดังขึ้น พร้อมด้วยหัวสีเทาๆที่โผล่มาให้เห็นในสายตาของฉัน ฉันกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย และเอ่ยตอบ

“ เดียวก็กินน่า.. “

พูดด้วยเสียงปนหน่ายใจอย่างสุดขีด อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ว่าเธอเริ่มเหม็นขี้หน้าตัวเอง แต่ก็เพียงยกยิ้มที่ในสายตาเธอมองว่าเป็นรอยยิ้มที่กวนเบื้องล่างที่สุดในสามโลก

“ ถ้าไม่กิน ข้ากินให้ก็ได้นะ “

พูดพร้อมกับเดินเข้ามา ทำท่าจะแย่งจานไปจากมือของฉัน แต่ด้วยความที่ฉันไวกว่า ทำให้เบี่ยงตัวหลบได้ทัน

“ ไม่ต้อง ! ข้ากินเองได้ “

ก่อนจะหยิบส้อมจิ้มเค้กมากินคำใหญ่ สัมผัสแรกที่รู้สึกได้คือความนุ่มละมุนของแป้งเค้กและครีม กลิ่นหอมหวานโชยขึ้นมา พร้อมกับความอร่อยที่แผ่เข้ามาในลิ้น ฉันยกยิ้มและทำหน้าเคลิบเคลิ้มอย่างไม่รู้ตัว ด้วยเพราะแต่เดิมก็ชอบทานของหวานจำพวกเค้ก เครป คุ้กกี้หรือที่มีครีมเยอะๆอยู่แล้ว ทำให้เผลอแสดงท่าทางแบบนั้นออกไป

เค้กหรือขนมจากชาติที่แล้วทั้งชาติ รวมกันยังไม่อร่อยเท่าอันนี้เลย !

คิดอย่างสุขใจ ก่อนจะตัดเข้าปากอีกคำใหญ่

“ หึ.. “

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันหยุดชะงักเล็กน้อย ดวงตาของเธอเลื่อนสบกับดวงตาทั้ง 4 คู่ที่มองมา

“ เอ่อ.. “

ฉันส่งเสียงเบาๆด้วยความเขินอายเล็กน้อย นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเผลอแสดงท่าทางมีความสุขให้คนอื่นเห็น จะว่าไปไม่ใช่ครั้งแรกสิ คร่าวที่แล้วที่เครซิเมอร์เล่าเรื่องที่ฉันโกรธเขาให้คาร์อิสฟัง ฉันก็เผลอแสดงอาการโกรธใส่.. ถึงแม้ความจริงจะแกล้งโกรธกลบเกลื่อนความอายก็เถอะ..

นี้ฉันเป็นอะไรไปกันนะ..

คิดอย่างเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง ตัวตนในชาติที่แล้วของเธอ ทั้งเย็นชา และด้านชา ไร้ความรู้สึกใดราวกับตุ๊กตาเก่าๆที่สนิมขึ้นแล้ว

“ เจ้าท่าจะชอบเค้กมากสินะ “

คาร์อิสเอ่ยถาม แต่กลับมีคนอีก 3 คนที่เฝ้ารอคำตอบอยู่ ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางแบบนั้น แต่ก็พยักหน้าและตอบไปเบาๆ

“ ก็.. นิดหน่อย “

เลี่ยงที่จะตอบความจริง นั้นแหละนิสัยของเธอ ถ้าหากมีคนรู้สิ่งที่เราชอบหรือเกลียดจริงๆก็อาจจะเอามาทำร้ายเราก็ได้.. นั้นคือสิ่งที่เธอได้เรียนรู้มาจากวัยเด็กของเธอในชาติที่แล้ว

“ หยุดนะ ! “

เด็กหญิงเรือนผมสีดำสนิทตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด แต่เสียงหัวเราะเยาะและการกลั่นแกล้งกับไม่ลดลงเลย

“ เป็นแค่ยัยเด็กข้างถนนแท้ๆ กล้าดียังไงมาสั่งพวกเรา ! “

เด็กหญิงอีกคนที่ดูเป็นผู้ดีกล่าวขึ้น ก่อนจะหัวเราะเสียงสูง

“ นี้แหนะ “

เด็กชายคนหนึ่งโยนกบใส่เธอ เด็กหญิงหวีดร้องออกมาด้วยความกลัว

“ เอามันออกไปนะ เอามันออกไป ! “

เธอเปล่งเสียงออกมา แต่ร่างกายกลับนิ่งแข็งด้วยความหวาดกลัว ดวงตาสีมรกตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ เอานี้ไปกินอีก “

เด็กสาวอีกคนพูด แล้วเทขยะใส่เธอ

“ เธอนะ เหมาะกับขยะแบบนี้ ! “

น้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจ เด็กหญิงตัวสั่นเทิ่ม ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขอความเมตตา

“ ทำไมไม่อ้อนวอนล่ะ ! “

เด็กหญิงคนหนึ่งพูด แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับใดๆกลับมานอกจากเสียงสะอื้นไห้ เด็กหญิงคนนั้นเหลืออด ก่อนจะตะโกนบอกให้ทุกคนทำร้ายเธอ

“ นี้แหนะๆ ยัยขยะไร้ค่า “

เสียงตบตีดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงด่าทออย่างไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากปากเด็ก 10 ขวบ การตบตีดำเนินมาอย่างเนิ่นนาน จนเด็กพวกนั้นเบื่อและล่าถอยไปเอง

เด็กหญิงร้องไห้ออกมา จนทำให้ดวงตาสีมรกตราวกับอัญมณีหม่นหมองลง เนื้อตัวของเธอเจ็บระบมไปด้วยรอยช้ำ เรือนผมยุ่งเหยิงที่แต่เดิมก็ไม่เป็นทรงอยู่แล้ว ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เด็กหญิงค่อยๆพยุงตัวเองออกจากที่แห่งนั้นด้วยความหวาดกลัวจากสิ่งมีชีวิตที่เอาแต่กระโดดไปมา

เธอเดินฝ่าผู้คนออกมา แต่ไม่มีใครแม้แต่จะช่วยเหลือหรือสงสาร พวกเขาเพียงแต่เบี่ยงตัวหลบด้วยความรังเกียจเหยียดหยาม เธอเดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้านซอมซ่อหลังหนึ่งที่เหมือนกำลังจะพัง เพียงเปิดประตู กลิ่นเหล้าก็ลอยออกมา

“ กลับมาแล้วค่ะ.. “

เธอเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบา ถึงแม้จะรู้ว่าพวกเขาก็ไม่คิดที่จะสนใจเธออยู่ดี

“ นังลูกไม่รักดี หายไปไหนของแก “

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนจะเข้ามากระชากตัวเธอ เด็กหญิงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แม้คนตรงหน้าจะไม่ใส่ใจเลย

“ แล้วนี้อะไร สารรูปอย่างกับหมา ได้เงินมารึเปล่า ! “

ผู้หญิงคนนั้นตะคอกถาม ไม้แม้แต่จะสนใจทำแผลให้กับเธอ เด็กหญิงเพียงก้มหน้า เพราะไม่ได้ต้องการที่จะไปขโมยของตามที่คนตรงหน้าสั่ง

“ โอ้ย ! แกมันไม่ได้เรื่อง “

กล่าวก่อนจะสะบัดตัวเธอออก จนเด็กหญิงล้มลง เธอกลั้นสะอื้นอย่างเจ็บทั้งกายทั้งใจ ใครกันที่บอกว่าบ้านและครอบครัวจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง พวกที่พูดแบบนั้นก็มีแต่พวกมีพร้อมทุกอย่างเท่านั้นแหละ !

“ คือว่าหนู.. “

เด็กหญิงกล่าวทั้งสะอื้น พยายามจะขอโทษ ถึงมันจะไม่ช่วยอะไรก็ตาม

“ เอาเหล้ามาอีก !! “

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างเมามาย ผู้หญิงคนนั้นขยี้หัวอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างใส่เธอ

“ นังเด็กโง่ มีแต่คนไม่มีสมองเท่านั้นแหละ ที่บอกจุดอ่อนทุกอย่างให้คนอื่นรู้! จำใส่สมองแกไว้ “

เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นกระทบโสตประสาทของเธอ พร้อมๆกับที่ชายคนนั้นกระดกเหล้าหยดสุดท้าย และเขวี้ยงขวดลงพื้น !

เพล้ง !!

เฮือก

ฉันสะดุ้งอย่างแรง เมื่อถูกสัมผัสจากใครซักคน ดวงตาเบิกกว้างขึ้น และลมหายใจที่ดังรัวขึ้นอย่างรู้สึกได้ ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะเผลอไปสบตากับคาร์อิสเข้า

เขาดูตกใจเมื่อได้สบตากันฉัน จนฉันรีบถอนสายตา ก่อนที่เขาจะเห็นความรู้สึกของฉันทั้งหมด.. อย่างหนึ่งที่ไม่เคยมีใครรู้ เวลาที่ฉันตกใจมากๆ ดวงตาของฉันจะเปิดเผยความรู้สึกทุกอย่างของฉันออกมา  ทั้งความเจ็บปวด ความขมขื่น หรือแม้แต่ความชิงชัง ล้วนออกมาทางสายตา ทำให้เวลาฉันตกใจ ฉันจะต้องรีบหลบซ่อนสายตาจากผู้คน และพยายามกลับมาเป็นตัวฉันคนเดิมให้ได้

“ ท่าาพี่ ! เป็นอะไรรึเปล่าฮะ !? “

เครซิเมอร์กล่าวอย่างตกใจ รับรู้ได้จากน้ำเสียงและหน้าตาตื่นๆของเขา ฉันเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะพบว่าฉันเผลอทำจานตกแตกซะแล้ว

“ ออร์ล่า! เจ็บตรงไหนไหมลูก!? “

เสียงของท่านพ่อดังขึ้น ก่อนจะรีบบอกให้คาร์อิส คาร์ลอส เครซิเมอร์ และฉันถอยห่างจากเศษแก้ว

“ ขอโทษค่ะท่านพ่อ.. คือว่า “

“ ข้าเป็นคนทำให้มายฮันนี่ตกใจเอง ถ้าจะโทษ โทษข้าเถอะ “

ยังไม่ทันกล่าวโทษตัวเอง เสียงของฟีลอสก็ดังขึ้น พร้อมกับเดินมาข้างๆฉัน

“ มาย.. ฮันนี่ !? “

ท่านพ่อยกยิ้ม แต่กลับแฝงความอำมหิตไว้ ดวงหน้าดูมืดคลึ้มขึ้นราวกับยักษ์มาร

“ เอาเถอะน่าคุณ “

ท่านแม่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยห้ามปรามท่านพ่อ และหันมายกยิ้มอ่อนหวานให้ฟีลอส

“ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นความผิดของใครหรอกจ้ะ มันเป็นอุบัติเหตุ “

“ แต่ว่า.. “

ฉันเอ่ยแย้งเพราะความจริงเป็นความผิดของฉันเอง แต่ท่านแม่ก็พูดขัดขึ้น

“ อ๊ะๆ ไม่ต้องเลยลูก ยังไงคร่าวหน้าคร่าวหลังก็ระวังหน่อยนะจ๊ะ “

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็พยักหน้ารับอย่างเถียงไม่ได้ ฟีลอสก็เช่นกัน

ซักพักก็มีสาวใช้มาทำความสะอาด และเก็บกวาดจนตรงนั้นเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

“ มายฮันนี่ ข้าขอโทษเรื่องที่ทำให้ตกใจด้วยนะ “

ฟีลอสพูดอย่างสำนึกผิด ฉันคิ้วกระตุกกับคำเรียกขาน แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรออกไป

“ ไม่หรอก.. ข้าเองก็เหม่อลอย ขอโทษด้วยเช่นกัน “

กล่าวตอบพลางโค้งตัวให้เล็กน้อย ฟีลอสยิ้มกริ่มอย่างดีใจ ไม่รู้ว่าเพราะดีใจที่ฉันไม่ค้านที่เรียกฉันว่ามายฮันนี่ หรือดีใจที่ฉันไม่โกรธกันแน่..

“ ท่านพี่ ! ทำไมให้เจ้านี้เรียกท่านว่าอย่างนั้นกัน !? “

เครซิเมอร์ทำสีหน้าขัดใจ และถามฉันอย่างไม่เข้าใจ

“ นั้นสิ ทำแบบนี้เจ้าจะเสียหายนะออร์จัง ! “

คาร์ลอสเข้ามาสนับสนุนความคิดของเครซิเมอ์ราวกับนัดกันมา ฉันเพียงทำสีหน้าไม่รู้เรื่อง และตอบกลับอย่างเรียบเฉย

“ ก็ไม่อะไรนะ.. เดียวโตไปเขาก็เลิกเรียกเองแหละ “

ตอนนี้พวกเรายังเด็ก.. หมายถึง พวกเขายังเด็ก ทำอะไรไม่รู้หรอกว่าสิ่งนั้นมันหมายความว่ายังไง หรือแม้แต่คำบางคำ ก็นะ เขาเรียกฉันว่ามายฮันนี่ เพราะท่านลุงอัลเดนสอนมา เดียวโตไปพอรู้ความเขาก็จะเลิกเอง

คิดเองเออเองในใจ โดยไม่รู้เลยว่า ภายใต้รอยยิ้มของฟีลอสกำลังคิดอะไรอยู่..

.
.
ผ่านมาจนงานเลี้ยงเลิก พวกเราเด็กน้อยต่างเริ่มง่วงงุน เครซิเมอร์หลับไปแล้วในอ้อมกอดของท่านแม่ ส่วนคาร์อิสกับคาร์ลอสก็ล่ำลา และแยกตัวไปเรียบร้อย ตอนนี้มีฉันที่พยายามเบิกเนตร(?) ให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะได้กล่าวลาท่านลุงอัลเดนและฟีลอส..

เอาจริงๆก็แค่กลัวเสียศักดิ์ศรี.. ก็ดูสิ ฟีลอสเด็กกว่าฉัน ( ถึงแม้ความจริงในโลกนี้จะอายุเท่ากันก็ตาม ) แต่เขากลับไม่มีแม้แต่อาการง่วงนอน หรือตาปรือเลยแม้แต่น้อย เขาเอาแต่ยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม

“ วันนี้สนุกมาก ขอบใจที่ชวนมา “

ท่านลุงอัลเดนเอ่ยขอบคุณท่านพ่อ และพูดคุยอะไรกันเล็กน้อย นั้นทำให้ฉันกับฟีลอสได้กล่าวลากัน

“ ขอบคุณที่มาร่วมงานนะ “

ฉันกล่าวสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี.. เอาจริงๆในหัวตอนนี้มีแต่เตียง..

“ ไม่เป็นไร ทำให้ได้มาเจอเจ้าก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว “

เขากล่าวอย่างร่าเริง ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับได้เจอของเล่นใหม่

ฉันเพียงครางตอบเบาๆในลำคออย่างรับรู้ และโบกมือลาเมื่อพวกเขาขึ้นรถม้าไปแล้ว

“ แล้วเจอกันใหม่นะมายฮันนี่ยยยย์ “

แว่วเสียงของเขาปลิวมากับลม ฉันเพียงยิ้มอ่อนด้วยสีหน้าว่างเปล่า พลางขออย่าให้ได้เจอะได้เจอกันอีกเลย.. และก้าวขึ้นรถม้าเพื่อกลับบ้านบ้าง

.
.
“ ฟีลอส เจ้าแลจะชอบหนูออร์ล่านะ อยากได้มาเป็นมายฮันนี่จริงๆรึเปล่าเนี้ย “

ท่านพ่อพูดขึ้นอย่างแซวๆ แต่ข้ากลับยกยิ้มขึ้นอย่างมีเล่ห์นัย

“ ท่านพ่อ.. แล้วคิดว่าข้าเรียกเธอว่ามายฮันนี่ เพราะแค่เธอสวยจริงๆเหรอ “

เขามองใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่ทำหน้าตางงงวย ก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าท่านพ่อเข้าใจแล้ว

“ คำว่ามายฮันนี่.. ต่อไปนี้ข้าจะเก็บไว้ใช้กับออร์ล่าเพียงคนเดียว “

Talk Talk 

ขอโทษที่หายไปนานนะคะ กลับมาแล้ววว <3

อันนี้เค้กของเครซิเมอร์กับออร์ล่าค่ะ !