ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

    ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 8 : พระเจ้าไม่เคยได้ยิน (รีไรต์)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.64K
      122
      23 ต.ค. 61

    บทที่ 8

    ผ่านมาได้หลายเดือนแล้ว ชีวิตตอนนี้ก็สงบสุขดีอย่างไม่น่าเชื่อ ตื่นแล้วก็มานั่งอ่านหนังสือ กลิ้งไปมา หรือบางวันท่านลุงก็เรียกเข้าพบ ชีวิตก็วนเวียนอยู่เท่านี้ แต่พรุ่งนี้ความสงบคงจะหายไปแล้วสินะ..

    ฉันคิดพลางเหม่อมองฟ้า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉันและเครซิเมอร์ ฉันก็จะอายุครบ 5 ปีแล้ว ถามว่ามันมีอะไรพิเศษเหรอ จากที่อ่านในหนังสือ เห็นว่าพออายุครบ 5 ปีเมื่อไร จะต้องไปตรวจวัดพลังเวทย์ ซึ่งการตรวจวัดพลังเวทย์จะจัดขึ้นปีละ 2 ครั้ง คือช่วงเดือนมกรากับช่วงเดือนธันวาคม ซึ่งพอถึงวันเกิดฉัน อีกอาทิตย์ต่อมาก็มีงานพอดีเลยละ..

    จะว่าไปท่านพ่อกับท่านแม่จะจัดงานยังไงนะ? เอาจริงๆก็ไม่อยากให้จัดเอิกเกริกมากหรอก มันค่อนข้างวุ่นวายนะ ขี้เกียจจะมาตีสองหน้ากับพวกผู้ใหญ่ด้วย

    ออร์ล่าลูก ทำอะไรอยู่หึ?

    ท่านพ่อที่เดินเข้ามาหาฉันอย่างพอดิบพอดีพูดขึ้น งั้นถือโอกาสบอกเรื่องงานวันเกิดเลยดีกว่า

    คือหนู/พ่อมีเรื่องจะบอก..

    ฉันกับท่านพ่อพูดมาพร้อมกัน ก่อนจะเงียบไปสักพัก

    ท่านพ่อพูดก่อนก็ได้ค่ะ

    ฉันพูดก่อนจะเงยหน้าสบตาท่านพ่อด้วยสีหน้าสงสัย

    ก็..พรุ่งนี้วันเกิดลูกใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นวันพรุ่งนี้เคย์ซาร์มันจะจัดงานวันเกิดให้

    ท่านพ่อพูดด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อเล็กน้อย จนฉันแอบหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคที่ท่านพ่อพูด ท่านลุงหรือก็คือเคย์ซาร์ที่ท่านพ่อชอบเรียกจะจัดงานวันเกิดให้ฉันเหรอ...

    แล้วลูกมีอะไรจะพูดกับพ่อรึเปล่า?

    อ่อ...ไม่มีแล้วค่ะ

    ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหมดอาลัย— แหงละ จัดที่วัง ขุนนางก็ต้องมาเยอะ เหนื่อยอีกละฉัน เฮ้อ

    ท่านพ่อทำสีหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ฉันและท่านพ่อจึงพูดคุยเรื่องเล็กๆน้อยก่อนที่ท่านจะไปทำงาน

    ฉันเดินขึ้นห้องนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับตาลง พลันความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามา

    เด็กอย่างแกมันไม่มีใครรักหรอก

    แม่รักลูกนะ เพราะงั้นทำเพื่อแม่หน่อยได้มั้ย

    แกมันไร้ค่า ‘‘

    ฉันลืมตาขึ้นด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเพียงเพื่อหวังให้สายน้ำพัดเอาความทรงจำเหล่านี้ไปด้วย เมื่ออาบเสร็จฉันก็ขึ้นมานอน สายตาเฝ้ามองว่าวันนี้เครซิเมอร์จะมานอนด้วยไหม ก่อนจะพลิกตัวไปมาและขดตัวกอดตัวเองอย่างเคยชินและเผลอหลับไป

    ที่นี่ที่ไหน..

    ตัวฉันมองไปรอบๆเพื่อสำรวจ ที่นี้มีแต่สีขาวโพลน ไม่มีอะไรเลย

    ฉันเอียงคอไปมาก่อนจะกระพริบตา ในชั่วพริบตานั้นเอง ทิศทันศ์ก็เปลี่ยนไป

    ฉันเบิกตากว้าด้วยความตกใจ นี้มันเหมือนกับ..

    เฮ้ย แกนะ รีบไปทำงานได้แล้ว

    ผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาฉันอย่าบอกไม่ถูกพูดขึ้น ฉันที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนนิ่ง

    เฮ้ย ก็บอกให้ไปทำงานไงว่ะ ! ‘

    เขาตะคอกก่อนเขวี่ยงแส้มาทางฉัน ฉันจึงยกมือขึ้นบังตัวเอง แต่รอตั้งนานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง

    ทิวทัศน์เปลี่ยนเป็นสีขาวอีกแล้ว

    ฉันคิดก่อนจะก้มลงมองตัวเอง นี้ฉันกลายเป็นเด็กอีกแล้วเหรอ ไม่นะ..

    ฉันน้ำตาคลอขึ้นมาเมื่อนึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายเมื่อครั้งยังเด็ก และจู่ๆก็เกิดลมแรงขึ้นพร้อมกันทิวทันศ์ที่เปลี่ยนไปอีกครั้ง มีเงาของคนๆหนึ่งทอดยาวมาทางฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

    อย่ากลัวไปเลย นิกซ์ ฉันไม่ทำร้ายแกหรอก

    เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่มันก็ไม่ทำให้ตัวฉันหยุดสั่นเลย

    เขาเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น ฉันมองใบหน้านั้นที่มีรอยยิ้มประดับไว้อยู่ด้วยความหวาดกลัว

    ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดจะหนีนะ ?

    เขาพูดก่อนจะจิกหัวฉันอย่างรุนแรง พลันน้ำตาของฉันก็ค่อยๆไหลออกมา พร้อมกับปากที่ขยับพูดไปเองแบบบังคับไม่ได้

    ห หนูขอโทษค่ะ ฮึก ปล่อยหนูไปเถอะ

    ฉันพูดขอร้องอ้อนวอนเขา แต่เขาเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นก่อนจะเขวี้ยงฉันลงพื้น

    โอ้ย ! ‘

    ฉันส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยดีนัก

    แค่นี้ก็ร้องแล้วเหรอ เด็กน้อย

    เขายิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ฉันคิดว่าโรคจิตที่สุด ก่อนที่เขาจะหยิบแส้ขึ้นมา

    นี้มันเพิ่งเริ่มต่างหาก ฮ่าๆๆ

    เขาหัวเราะออกมาก่อนจะฟาดแส้มาที่ฉันอย่างไม่หยุดยั้ง

    ฉันได้เพียงแต่กรีดร้องและอ้อนวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า

     

    แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ไม่เคยตอบรับเสียงนั้น

     

    เฮือก

    ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะหอบหายใจด้วยความรุนแรง รับรู้ได้ถึงเหงื่อและหัวใจที่เต้นกระหน้ำอย่างรุนแรง

    ฉันมองไปรอบๆและก็ค้นพบว่าฉันอยู่ในห้องนี้เพียงคนเดียว ดวงตาของฉันส่องแววผิดหวังเล็กน้อย เครซิเมอร์ไม่อยู่ที่นี้..

    พลันความหดหู่ก็พากันถ่าโถมเข้ามาใส่ฉัน ฉันนั่งกอดตัวเองและปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า

    สุดท้ายก็ไม่มีใครรักฉันจริงๆสินะ..

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×