คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 8 : พระเจ้าไม่เคยได้ยิน (รีไรต์)
บทที่ 8
ผ่านมาได้หลายเดือนแล้ว ชีวิตตอนนี้ก็สงบสุขดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ตื่นแล้วก็มานั่งอ่านหนังสือ กลิ้งไปมา หรือบางวันท่านลุงก็เรียกเข้าพบ
ชีวิตก็วนเวียนอยู่เท่านี้ แต่พรุ่งนี้ความสงบคงจะหายไปแล้วสินะ..
ฉันคิดพลางเหม่อมองฟ้า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉันและเครซิเมอร์ ฉันก็จะอายุครบ 5 ปีแล้ว
ถามว่ามันมีอะไรพิเศษเหรอ จากที่อ่านในหนังสือ เห็นว่าพออายุครบ 5 ปีเมื่อไร จะต้องไปตรวจวัดพลังเวทย์ ซึ่งการตรวจวัดพลังเวทย์จะจัดขึ้นปีละ
2 ครั้ง คือช่วงเดือนมกรากับช่วงเดือนธันวาคม
ซึ่งพอถึงวันเกิดฉัน อีกอาทิตย์ต่อมาก็มีงานพอดีเลยละ..
จะว่าไปท่านพ่อกับท่านแม่จะจัดงานยังไงนะ?
เอาจริงๆก็ไม่อยากให้จัดเอิกเกริกมากหรอก มันค่อนข้างวุ่นวายนะ
ขี้เกียจจะมาตีสองหน้ากับพวกผู้ใหญ่ด้วย
“ ออร์ล่าลูก ทำอะไรอยู่หึ? “
ท่านพ่อที่เดินเข้ามาหาฉันอย่างพอดิบพอดีพูดขึ้น
งั้นถือโอกาสบอกเรื่องงานวันเกิดเลยดีกว่า
“ คือหนู/พ่อมีเรื่องจะบอก.. “
ฉันกับท่านพ่อพูดมาพร้อมกัน ก่อนจะเงียบไปสักพัก
“ ท่านพ่อพูดก่อนก็ได้ค่ะ “
ฉันพูดก่อนจะเงยหน้าสบตาท่านพ่อด้วยสีหน้าสงสัย
“ ก็..พรุ่งนี้วันเกิดลูกใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นวันพรุ่งนี้เคย์ซาร์มันจะจัดงานวันเกิดให้
“
ท่านพ่อพูดด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อเล็กน้อย จนฉันแอบหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคที่ท่านพ่อพูด ท่านลุงหรือก็คือเคย์ซาร์ที่ท่านพ่อชอบเรียกจะจัดงานวันเกิดให้ฉันเหรอ...
“ แล้วลูกมีอะไรจะพูดกับพ่อรึเปล่า? “
“ อ่อ...ไม่มีแล้วค่ะ “
ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหมดอาลัย— แหงละ จัดที่วัง ขุนนางก็ต้องมาเยอะ
เหนื่อยอีกละฉัน เฮ้อ
ท่านพ่อทำสีหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ฉันและท่านพ่อจึงพูดคุยเรื่องเล็กๆน้อยก่อนที่ท่านจะไปทำงาน
ฉันเดินขึ้นห้องนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า
ก่อนจะหลับตาลง พลันความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามา
‘ เด็กอย่างแกมันไม่มีใครรักหรอก ‘
‘ แม่รักลูกนะ เพราะงั้นทำเพื่อแม่หน่อยได้มั้ย ‘
‘ แกมันไร้ค่า ‘‘
ฉันลืมตาขึ้นด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเพียงเพื่อหวังให้สายน้ำพัดเอาความทรงจำเหล่านี้ไปด้วย เมื่ออาบเสร็จฉันก็ขึ้นมานอน สายตาเฝ้ามองว่าวันนี้เครซิเมอร์จะมานอนด้วยไหม ก่อนจะพลิกตัวไปมาและขดตัวกอดตัวเองอย่างเคยชินและเผลอหลับไป
‘ ที่นี่ที่ไหน.. ‘
ตัวฉันมองไปรอบๆเพื่อสำรวจ ที่นี้มีแต่สีขาวโพลน ไม่มีอะไรเลย
ฉันเอียงคอไปมาก่อนจะกระพริบตา ในชั่วพริบตานั้นเอง
ทิศทันศ์ก็เปลี่ยนไป
ฉันเบิกตากว้าด้วยความตกใจ นี้มันเหมือนกับ..
‘ เฮ้ย แกนะ รีบไปทำงานได้แล้ว ‘
ผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาฉันอย่าบอกไม่ถูกพูดขึ้น
ฉันที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนนิ่ง
‘ เฮ้ย ก็บอกให้ไปทำงานไงว่ะ ! ‘
เขาตะคอกก่อนเขวี่ยงแส้มาทางฉัน ฉันจึงยกมือขึ้นบังตัวเอง
แต่รอตั้งนานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง
ทิวทัศน์เปลี่ยนเป็นสีขาวอีกแล้ว
ฉันคิดก่อนจะก้มลงมองตัวเอง นี้ฉันกลายเป็นเด็กอีกแล้วเหรอ ไม่นะ..
ฉันน้ำตาคลอขึ้นมาเมื่อนึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายเมื่อครั้งยังเด็ก
และจู่ๆก็เกิดลมแรงขึ้นพร้อมกันทิวทันศ์ที่เปลี่ยนไปอีกครั้ง
มีเงาของคนๆหนึ่งทอดยาวมาทางฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง
ก่อนจะตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
‘ อย่ากลัวไปเลย นิกซ์ ฉันไม่ทำร้ายแกหรอก ‘
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่มันก็ไม่ทำให้ตัวฉันหยุดสั่นเลย
เขาเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น
ฉันมองใบหน้านั้นที่มีรอยยิ้มประดับไว้อยู่ด้วยความหวาดกลัว
‘ ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดจะหนีนะ ? ‘
เขาพูดก่อนจะจิกหัวฉันอย่างรุนแรง พลันน้ำตาของฉันก็ค่อยๆไหลออกมา
พร้อมกับปากที่ขยับพูดไปเองแบบบังคับไม่ได้
‘ ห หนูขอโทษค่ะ ฮึก ปล่อยหนูไปเถอะ ‘
ฉันพูดขอร้องอ้อนวอนเขา
แต่เขาเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นก่อนจะเขวี้ยงฉันลงพื้น
‘ โอ้ย ! ‘
ฉันส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เนื่องจากสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยดีนัก
‘ แค่นี้ก็ร้องแล้วเหรอ เด็กน้อย ‘
เขายิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ฉันคิดว่าโรคจิตที่สุด
ก่อนที่เขาจะหยิบแส้ขึ้นมา
‘ นี้มันเพิ่งเริ่มต่างหาก ฮ่าๆๆ ‘
เขาหัวเราะออกมาก่อนจะฟาดแส้มาที่ฉันอย่างไม่หยุดยั้ง
ฉันได้เพียงแต่กรีดร้องและอ้อนวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า
แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ไม่เคยตอบรับเสียงนั้น
เฮือก
ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะหอบหายใจด้วยความรุนแรง
รับรู้ได้ถึงเหงื่อและหัวใจที่เต้นกระหน้ำอย่างรุนแรง
ฉันมองไปรอบๆและก็ค้นพบว่าฉันอยู่ในห้องนี้เพียงคนเดียว ดวงตาของฉันส่องแววผิดหวังเล็กน้อย เครซิเมอร์ไม่อยู่ที่นี้..
พลันความหดหู่ก็พากันถ่าโถมเข้ามาใส่ฉัน
ฉันนั่งกอดตัวเองและปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า
สุดท้ายก็ไม่มีใครรักฉันจริงๆสินะ..
ความคิดเห็น