คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #96 : [ AU KNB | ESC ]
" I'm happy that is the saddest lie I tell myself "
Can't you see that you're smothering me?
ไม่เห็นเหรอว่าเธอกำลังทำให้ฉันสำลัก?
Holding too tightly, afraid to lose control
กอดฉันแน่นเหลือเกิน กลัวจะคุมฉันไม่อยู่เหรอ
Every step that I take is another mistake to you
ทุกๆก้าวที่ฉันเดิน กลายเป็นความผิดพลาดในสายตาเธอ
I'm tired of being what you want me to be
ฉันละเหนื่อยกับการต้องมาเป็นสิ่งที่เธออยากให้เป็น
And all I want to do Is be more like me and be less like you
และสิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุด คือเป็นตัวของตัวเอง ไม่ใช่อย่างที่เธออยากให้เป็น
APPLICATION
“ ' อดทนไว้ แล้วทุกอย่างจะโอเค ' ฉันพร่ำบอกตัวเองอย่างนี้เสมอ”
บทบาท :: [ 1 ] Depression - โรคซึมเศร้า
ชื่อ-นามสกุล :: ลูซิเน่ ไอดาลิน || Lusine Idaline
ชื่อเล่น :: ลูซิเน่ , ลูซิน || Lusine
ความหมาย :: ลูซิเน่ ( ดวงจันทร์ ) , ไอดาลิน ( เชื้อสายขุนนาง )
เชื้อชาติ | สัญชาติ :: เยอรมัน | อเมริกา
อายุ :: 17 ปี
รูปร่างลักษณะ :: ลูซิเน่ ไอดาลิน หรือเรียกสั้นๆว่า ลูซิน เด็กสาวชาวเยอรมันแท้ แต่เกิดและเติบโตมาบนพื้นแผ่นดินอเมริกา เธอนั้นเป็นคนที่มีโครงหน้าเรียวสวยรูปไข่ที่ราวกับได้รับการหล่อหลอมมาเป็นอย่างดี เรือนผมสีรัตติกาลราวกับท้องนภาในยามค่ำคืนที่ไร้ซึ่งดวงดาว หรือจันทราที่จะมาส่องแสงเป็นประกายทำให้สีดำต้องแปดเปื้อนไป เธอนั้นเป็นคนที่มีเรือนผมตรงยาวสวย ทั้งยังนุ่มลื่นน่าสนใจ หากลองใช้มือสางดู ก็ไม่มีแม้แต่ที่จะติดขัด หรือมีเส้นผมใดๆติดมือมา เธอนั้นดูแลผมของเธอเป็นอย่างดี และค่อนข้างจะหวงผมไม่ค่อยให้ใครจับง่ายๆ เธอไว้ผมยาวถึงช่วงประบ่าเพียงเท่านั้น เพราะคิดว่าหากยาวไปมากกว่ามันจะน่ารำคาญและเกะกะเสียมากกว่า ทั้งยังมีการตัดผมหน้าม้าที่เกือบจะปิดดวงตาคู่สวยของเธอเพื่อทำให้ใบหน้าดูเล็กลง.. คิ้วของเธอนั้นเป็นคิ้วตรงราวกับสาวเกาหลีมากกว่าสาวเยอรมัน แต่มันก็มีจุดแตกต่างที่หางคิ้วจะชี้ขึ้นเล็กน้อย เล็กน้อยชนิดที่ว่าแทบไม่เห็นความแตกต่าง.. ดวงตากลมโตสองชั้นอย่างคนยุโรป ขนตางอนยาวเรียงตัวสวยเป็นแพ ราวกับได้รับการจัดวางอย่างพิถีพิถันไว้แล้ว นัยน์ตาสีแดงเลือดหมูชวนแปลกตา แต่เมื่อมันมาอยู่บนเรือนหน้าของเธอ มันกลับสวยงามและเข้ากันอย่างน่าประหลาด นัยน์ตาขาวสะอาดใส ไม่มีสิ่งปนเปื้อนใดๆมาทำให้ขุ่นมัว แววตามักจะเปล่งประกายบางอย่างออกมา แต่กลับไม่มีผู้ใดเข้าใจในความหมายของสิ่งที่สื่อออกมาจากแววตาของเธอ จมูกรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย พวงแก้มอมชมพูอย่างคนมีเลือดฝาด ริมฝีปากบางกระจับสีแดงอมชมพูระเรื่อน่าจูบ ที่ดูนุ่มนวลตลอดเวลา ไม่แม้แต่จะมีร่องรอยของความหยาบกระด้างหรือแห้งผากปรากฎอยู่บนนั้น มักจะส่งยิ้มให้กับผู้อื่นอยู่เสมอ โดยรวมๆแล้ว เธอนั้นมีใบหน้าที่ชวนมองทั้งยังน่าหลงใหลอย่างแปลกประหลาด ยามใครได้จ้องมองแล้ว ความงดงามนี้จะตราตรึงอยู่ในใจไม่รู้ลืม ยามเมื่อพบกันครั้งแรก ก็จะอยากพบอีก ราวกับว่าใบหน้าของเด็กสาวคนนี้เหมือนกับยาเสพติดที่ผู้คนขาดไม่ได้
เธอนั้นมีรูปร่างค่อนข้างจะสูงกว่าเด็กผู้หญิงในวัยเดียวกันไปซักหน่อย แต่ก็ไม่ได้สูงโย่งจนดูน่าเกลียดแต่อย่างใด ส่วนสูงของเธอถือว่าค่อนข้างสูงสำหรับเด็กผู้หญิงในวัย 17 ที่เพิ่งหยุดเจริญเติบโตไป ลูซินไม่ได้เป็นเด็กสาวที่มีทรวดทรงองค์เอวชวนมองหรือเซ็กซี่มากเท่าไรนัก เรียกได้ว่าพอดีๆมากกว่า เธอมีเรือนอกที่มีขนาดพอดี ไม่ได้เล็กหรือใหญ่จนเกินไป เอวคอดสวยอย่างเป็นธรรมชาติ และร่างกายของเธอเรียกได้ว่าไม่มีไขมันส่วนเกินมาแทรกแซงเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากเธอถูกเข้มงวดในเรื่องอาหารการกินตั้งแต่เด็ก จนติดเป็นนิสัย ทั้งยังมีการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมออยู่ทุกสัปดาห์ ทำให้เธอมีน้ำหนักอยู่ในเกณฑ์ไม่ได้อ้วนหรือผอมมากจนเกินไป เธอนั้นมีแขนและขาที่ค่อยข้างเรียวเล็ก จนเวลาจับต้องเผลอจับอย่างถนุถนอมเพราะเกรงว่าหากจับแรงไป อาจจะทำให้ท่อนแขนเล็กๆนั้นบอบช้ำหรือแตกหักได้ ฝ่ามือนุ่มนิ่มราวกับอุ้งมือแมว นิ้วเรียวยาวสวยน่าสัมผัส ผิวกายสีเนื้ออย่างคนปกติ ไม่ได้ซีดขาวหรือดำคล้ำจนเกินไป เรียบเนียน ไร้ซึ่งรอยตำหนิ
น้ำหนัก | ส่วนสูง :: 161 ซม. | 51 กก.
ลักษณะนิสัย :: ลูซินเน่ เด็กหญิงผู้ที่มีใบหน้าอันงดงาม แล้วยังมีนิสัยที่น่ารักและน่าเอ็นดูจนทำให้ผู้ใหญ่หรือเพื่อนหลายๆคนชื่นชอบในตัวเธออยู่ไม่น้อย เธอเป็นคนร่าเริง มักจะยิ้มแย้มให้กับผู้คนอยู่เสมอ แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเธอก็ตาม ชอบทักทายและทำความรู้จักกับผู้คนใหม่ๆ หากแต่ว่าก็ไม่เคยคิดที่จะลืมเลือนเพื่อนเก่า ทั้งยังพยายามจะทำความเข้าใจกับเพื่อนเก่าให้มากยิ่งขึ้น เธอนั้นเป็นคนที่มีอารมณ์ขัน ชอบฟังมุขตลกที่เพื่อนเล่า หรือแม้แต่มุขแป็กก็สามารถทำให้เธอยิ้มและหัวเราะได้ ทั้งยังชอบที่จะเล่นมุข เล่นสีหน้าให้เพื่อนๆหัวเราะตลอด เรียกได้ว่าเธอเองก็เป็นตัวสร้างสีสันให้กับคนรอบข้างนั้นเอง
ลูซินเป็นเด็กน่ารัก มีมารยาทและมีสัมมาคารวะ ทำให้ญาติผู้ใหญ่ หรือแม้แต่คุณครูเองก็เอ็นดูเธออยู่ไม่น้อย เธอนั้นชอบช่วยเหลือผู้อื่นเท่าที่ตนเองจะทำได้ หรือแม้แต่ช่วยจนเกิดกำลังของตัวเอง เธอก็จะช่วย ทั้งยังเป็นคนที่ช่วยใครแล้ว ก็จะช่วยให้ถึงที่สุด ไม่ช่วยแบบครึ่งๆกลางๆแน่นอน ทั้งยังเป็นคนที่มีความพยายามสูง ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคหรือสิ่งใดง่ายๆ หากเธอยังมีกำลังใจอยู่ แน่นอนว่า กำลังใจสำหรับเธอเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เธอนั้นไม่สามารถที่จะก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยตัวคนเดียว และถ้าหากเธอต้องสู้ฝ่าฟันไปเพียงลำพัง เธออาจจะล้มลงและจมดิ่งสู่ความหมดหวัง และความสิ้นหวังได้
เธอเป็นเด็กที่เรียนรู้ได้เร็วตั้งแต่ยังเด็ก สามารถพูดหรือเดินได้เร็วกว่าเด็กวัยเดียวกัน ทำให้พ่อกับแม่ของเธอค่อนข้างที่จะคาดหวังว่าในอนาคตตัวเธอจะสามารถเป็นเด็กที่เก่ง และฉลาดได้เหมือนกับเหล่าคนดังๆทั้งหลาย เธอนั้นชอบที่จะปกป้องคนรอบข้าง ไม่ว่าจะทั้งด้านจิตใจหรือด้านร่างกาย แต่กลับกัน เธอนั้นก็ได้รับการปกป้องเช่นกัน แต่เป็นการปกป้องทางกาย หาใช่ทางใจไม่ ทำให้จิตใจของเธอค่อนข้างบอบช้ำมาพอสมควร
ลูซินเป็นคนที่มีวาจาคมคายมาแต่ไหนแต่ไร เกลี้ยกล่อมโน้มน้ามใจคนอื่นได้ง่ายๆ และเป็นผู้ที่รับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นอยู่เสมอ ทั้งยังชอบให้คำปรึกษากับคนอื่น และเธอก็ทำมันได้ดีอีกอีกด้วย คำพูดของเธอบางครั้งก็เหมือนเป็นแรงกระตุ้น กำลังใจ และคำปลอบโยนให้กับพวกเขาเหล่านั้นได้ และทุกๆครั้งที่เธอได้ยินคำว่า ขอบคุณ เธอจะรู้สึกดีมากๆเลยละ ความเหนื่อยที่เคยมีมาจะหายเป็นปลิดทิ้ง เหลือไว้แต่ความปลื้มปริ่มของตัวเธอเอง แต่กลับกัน ถ้าหากเธอได้รับคำต่อว่าหรือไม่มีแม้แต่คำชมเชย เธอจะเพียงกล่าวขอโทษ และเธอจะเก็บคนพูดนั้นมาคิดสะสมไว้ในใจ ทั้งยังไม่เคยระบายออกไป จนกลายเป็นเก็บกดไปเรื่อยๆ จนกลัวว่าถ้าบางครั้งมันระเบิดออกมา เธออาจจะเผลอทำอะไรโง่ๆก็ได้
ค่อนข้างจะแคร์ความรู้สึกคนอื่นจนมากเกินไป จนบางครั้งก็กลายเป็นตัวเธอที่เจ็บเอง รักเพื่อนมากพอๆกับการที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเกินไปจนบางครั้งก็มักจะโดนเพื่อนหลอกใช้ ทั้งที่รู้แต่เพราะความที่เธอรักเพื่อน เธอจึงไม่พูดอะไรออกไป และเพราะเป็นคนที่ปฎิเสธคนไม่เป็น ให้อภัยคนง่าย และให้โอกาสคนบ่อยเกินไป ทำให้บางครั้งก็เจ็บเรื่องเดิมๆจากคนเดิมๆตลอด แต่ถึงแม้อย่างนั้นเธอก็ไม่เคยที่จะกล่าวต่อว่า หรือโมโหใส่คนอื่นเลย
เธอนั้นค่อนข้างจะมีความซื่อสัตย์ และไม่เคยนำความลับของใครหรือเรื่องอะไร ไปบอกคนอื่นหรือนำไปนินทาเลยแม้แต่น้อย เป็นคนความจำดี ไม่เคยลืมอะไรง่ายๆ แต่ก็ยังชอบการจดโน็ตไว้อยู่เสมอ มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ในตัวเธอสูง ทั้งเวลาจะทำอะไรก็จะทำอย่างละเอียดอ่อนสวยงาม ตั้งแต่การจัดวางของในห้อง จนกระทั่งลายมือยังดูสวยงามเป็นระเบียบ ไม่ว่าตอนนั้นจะรีบเขียนมากแค่ไหนก็ตาม ในสายตาคนภายนอกนั้นมักจะคิดว่าเธอเป็นคนที่เพอร์เฟ็ค หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง กีฬาก็ได้ ทำให้หลายๆคนมักจะฝากความหวังไว้ที่เธอ คิดว่าเธอทำทุกอย่างได้ดีอยู่แล้ว โดยไม่ต้องฝึกอะไรเลย แต่ความจริงเธอเองก็มีสิ่งที่ทำไม่ได้เหมือนกัน แต่พอเห็นความคาดหวังที่ฉายออกมาจากแววตาคู่นั้น เธอก็ทำได้เพียงกล้ำกลืนคำว่า ' ไม่ ' ลงคอไป พร้อมกับยิ้มรับและบอกว่า จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะ แต่หลังจากนั้น เธอจะต้องกลับไปเรียนรู้ในเรื่องนั้นๆอย่างหนัก เพื่อให้งานที่ได้ออกมาดีและสมบูรณ์มากที่สุด เธอหวังว่าการทำในสิ่งที่ตนไม่อยากทำในครั้งนี้ จะทำให้ได้รับรอยยิ้มและคำขอบคุณเฉกเช่นเดียวกันกับตอนที่เธอให้คำปรึกษาคนอื่น และเช่นเดียวกัน หากเธอได้รับคำต่อว่า เธอก็จะเก็บไปคิดไว้ในใจและเก็บกดมันไว้เรื่อยๆเท่านั้นเอง
เธอนั้นมีปัญหาที่ไม่ค่อยมีใครรู้ ว่าเธอนั้นเป็นคนที่ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอรู้ว่าเธอทำได้ แต่ว่าเพราะกลัว.. ว่าหากทำพลาดไปมันจะเป็นยังไง เธอจะต้องได้รับคำต่อว่าอีกรึเปล่า ทำให้กว่าจะลงมือทำอะไรได้ เธอจะต้องไปศึกษาเพิ่มอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นเธอจะเข้าใจอยู่แล้วก็ตาม เวลามีอะไรก็มักจะแอบถามเพื่อนอยู่หน่อยๆ ว่าทำแบบนี้ดีรึเปล่า แต่ส่วนใหญ่คำตอบก็จะมีแต่ ' ดีแล้ว ' ' ลูซินทำได้อยู่แล้ว ' ' เธอเก่งเรื่องนี้จะตาย มาถามฉันทำไม ' และเพราะแบบนั้นทำให้เธอไม่คิดที่จะถามอีกเลย เธอเองเคยไปขอคำปรึกษาเกี่ยวกับตัวเธอให้เพื่อนๆฟัง แต่พวกเขากลับไม่เข้าใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย อย่างหากเกรดของเธอตก เธอจะถูกพ่อแม่ตำหนิและด่าว่าอยู่เสมอ แต่เพื่อนเธอกลับเอาแต่พูดว่า ' แค่นี้ก็ดีแล้ว จะเอาอะไรนักหนา ' ' ดูเกรดฉันสิ ฉันยังไม่พูดเลย ' แต่เพราะเราได้รับการคาดหวังที่ต่างกัน เพื่อนจึงไม่เคยเข้าใจเลย เธอจึงเลือกจะเก็บปัญหาและเรื่องราวไว้กับตัวมากกว่าที่จะบอกใครไป แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง แต่เมื่อยามคับขัน เธอจะมีความกล้าหาญที่จะออกมาเพื่อช่วยตัวเองหรือช่วยเพื่อนพ้องได้ ซึ่งก็เรียกได้ว่า ตัวเอกย่อมออกมาตอนสุดท้ายจริงๆ
เวลาโกรธ เธอจะไม่เคยต่อว่า หรือทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าโกรธเลย เธอจะนั่งนิ่งๆ หัวเราะกลบเกลื่อน และขอตัวออกไปห้องน้ำสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์
เวลาเศร้า ก็จะไม่ค่อยมีใครเห็นเช่นกัน เธอจะพยายามฝืนยิ้ม ถึงมันจะดูแหยๆหน่อยก็ตาม แค่ให้เธอนั่งอยู่คนเดียวซักพัก ความเศร้าพวกนั้นเธอจะกลบมันทิ้งไปเอง แต่หากได้อยู่คนเดียวก็จะกอดตัวเองพร้อมปลอบใจตัวเองพลางๆกับน้ำตา
เวลาเขินอาย จะไม่ค่อยให้ใครเห็นเท่าไรอีกแล้ว เพราะเธอถูกพ่อแม่สั่งห้ามห้ามมีแฟนจนกว่าจะทำงาน เวลามีคนมาสารภาพรัก เธอก็จะมองด้วยความสำนักผิดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขอโทษทั้งบอกว่า ยังไม่พร้อม และขอให้ตัดใจจากเธอไปหาคนที่ดีกว่า แต่หากโดนจีบเข้าจังๆ เธอจะหูแดง และทำตัวไม่ถูกไปสักพักใหญ่
ชีวประวัติ :: ลูซิเน่ ไอดาลิน หากพูดถึงชื่อนี้ก็คงมีแต่คนพูดชื่นชมว่าเป็นเด็กที่เก่งและมีอนาตคไกล แต่หากพูดถึงเพียงแค่ ไอดาลิน ทุกคนจะกล่าวอย่างเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นสกุลที่นับได้ว่าค่อนข้างจะอัปยศอยู่ไม่น้อย แม่ของเธอนั้นเคยทำงานที่ร้านผับ เหล้าบาร์ และทำงานจำพวกโสเภณีอยู่เล็กน้อย แม่ของเธอในวัยเด็กนั้น ไม่ค่อยได้รับความรักอย่างที่ควร ถูกพ่อแม่รังเกียจเหยียดหยาม ทั้งยังเรียนไม่จบ เป็นเด็กเกเร ทำให้ไม่มีที่เรียนและที่จะทำงานดีๆ สุดท้ายก็ไปจบอยู่ที่ร้านเหล้า วันหนึ่งเกิดพลาดพลั้งท้องเธอกับพ่อขึ้นมา ทำให้พวกท่านทั้งสองแต่งงานกันอย่างลับๆ พ่อเองก็ดูจะรักแม่ดี และแม่เองก็ดูจะรักพ่อเช่นกัน.. อย่างน้อยการที่ไม่ทำแท้งเธอหรือเลี้ยงเธอมาจนขนาดนี้ก็คงจะพอพิสูจน์ความรักนั้นได้อยู่
หลังจากแต่งงานมาได้หลายปี พ่อของเธอก็ติดคุก เพราะคดีประมาทจนเกือบทำให้ผู้อื่นเสียชีวิต.. เอาจริงๆก็เสียแล้วล่ะ พ่อของเธอกินเหล้าเมาแล้วขับ ทำให้ไปชนคนจนเสียชีวิต เขาต้องติดคุกหลายปี ทั้งยังมีประวัติ ทำให้ไม่สามารถหางานดีๆทำได้เช่นกัน ในขณะที่พ่อติดคุกอยู่หลายปี ทำให้แม่ต้องออกไปทำงานรับจ้างที่เข้าเช้า แถมยังเลิกดึก แต่กลับได้ค่าแรงเพียงแค่พอมีข้าวกินเท่านั้น แม่ของเธอนั้นจ้างพี่เลี้ยงราคาถูกมาดูแลเธอ พี่เลี้ยงคนนี้ไม่เคยเล่นหรือใส่ใจกับสุขภาพของเด็กเล็กเท่าที่ควร ทั้งยังทุบตีเมื่อตอนเธอร้องไห้ ทำให้ตอนเด็กๆเธอเกือบช้ำตาย แม่เธอรู้เรื่องนี้ แต่ก็จนปัญญาจะหาพี่เลี้ยงที่ราคาถูกเท่านี้ เธอจึงต้องจำทน พยายามเงียบเสียงไว้ อย่าแสดงความรู้สึกออกไป
จนโตมาเรื่อยๆ กับชีวิตที่ไร้ความรัก เธอขาดความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อและแม่แท้ๆ พี่เลี้ยงเองก็ไม่เคยใยดี จนพ่อออกจากคุกมาได้ ก็ไม่สนิทกับเธอนัก ทั้งยังต้องทำงานเป็นกรรมกร เรียกได้ว่าตอนนั้นชีวิตโคตรยากจน ตอนเด็กๆเวลาเพื่อนอวยถึงอาชีพที่พ่อแม่ของเธอทำกัน มันแอบทำให้เธออายอยู่หน่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากพูดออกไป
จนช่วงประถม แม่ของเธอได้ไปทำงานที่ๆดีขึ้น และได้เงินเดือนดีกว่าเก่า ทำให้ชีวิตช่วงนั้นพอที่จะอยู่ดีกินดีบ้าง ส่วนพ่อก็กำลังพยายามทำงานอย่างหนักและไม่พักเลย ทำให้ได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย ตอนนั้นแหละที่พ่อแม่เข้มงวดกับเธอมากขึ้น พวกเขาให้เธอไปเรียนพิเศษ กลับบ้านมาก็ต้องทวนหนังสือ บังคับไม่ให้เธอเล่น หรือทำอะไรไร้สาระ ด้วยเหตุผลที่ว่า ' ไม่อยากให้โตมาลำบากเหมือนพวกเขา ' ตอนนั้นเธอจึงได้ทำตามอย่างไม่อิดออด
จนล่วงขึ้นสู่ม.ต้น แม่ได้เลื่อนขั้น และพ่อเองก็ได้ที่ทำงานใหม่ที่ดีกว่าเดิมขึ้นเล็กน้อย พวกเขาจึงส่งเธอไปเรียนดนตรี และเรียนวาดรูป พร้อมกับพยายามผลักดันให้เธอไปแข่งขันมากมาย ถ้าหากเธอได้ พวกเขาก็จะชมเล็กๆน้อย แต่ถ้าไม่ได้ พวกเขาจะต่อว่าเธออย่างหนัก แม้ว่าจะได้ที่ 2 หรือ 3 แต่พวกเขาก็ยังคงว่าเธอ ' ต้องได้ที่ 1 เท่านั้น ! ' แม่ของเธอกล่าว และถ้าหากยิ่งไม่ติด 1 ใน 3 พวกเขาจะยิ่งตีและว่าเธอหนักกว่าเดิม นั้นทำให้เธอเครียดและเก็บกดมาตั้งแต่ตอนนั้น
ช่วงขึ้นม.ปลาย ชีวิตยิ่งลงดิ่ง เมื่อพวกเขาพยายามกดดันให้เธอเตรียมตัวตั้งแต่ม. 4 เพื่อที่จะได้เข้ามหาลัยดีๆ เกรดตกเพียง 0.1 ก็ด่าว่า ทั้งยังบังคับให้เธอเรียนหมอ ทั้งๆที่เธออยากเรียนกฎหมายมากกว่า แต่พวกเขาก็ไม่ยอมฟัง และบังคับเธออยู่อย่างนั้น พออธิบายกลับหรือปฎิเสธก็ด่าหาว่า ' อกตัญญู ' ' เนรคุณ ' ' ตอนเด็กๆฉันลำบากเลี้ยงแกมา โตมาแกต้องทำตามที่ฉันบอก ' และนั้นแหละที่ทำให้เธอตัดสินใจเข้าร่วมโปรแกรมทันที พอโตมา ไอ้คำพูดที่ว่า ' ไม่อยากให้โตมาแล้วลำบากเหมือนพ่อกับแม่ ' มันดูเริ่มจะเลือนหายไปทุกที เธอโตพอที่จะรู้ว่า พวกเขาเพียงอยากให้เธอเป็นหน้าเป็นตาให้กับเขาเท่านั้นเอง จนเธอชักเริ่มสงสัยจริงๆแล้ว พวกเขารักเธอจริงๆรึเปล่า
ในด้านชีวิตวัยเรียน เธอค่อนข้างจะเป็นจุดสนใจเพราะความที่เป็นเด็กน่ารัก และยังเรียนเก่ง ทำให้เพื่อนพยายามเข้าหาบ่อยๆ ( เพื่อลอกการบ้าน-- ) ซึ่งเธอก็ไม่เคยหวงวิชาทั้งยังคอยสอนพวกเขา ทำให้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนในห้อง และก็เคยโดนกลั่นแกล้งจากพวกเด็กเกเร แต่เพราะว่ามีเพื่อนๆค่อยช่วยเหลือทำให้ไม่ได้บาดเจ็บมากนัก และหลังๆเป็นเด็กกิจกรรมอีกด้วย ทำให้โดนหมายหัว(?) น้อยลงกว่าเดิม
และเพราะเป็นทั้งเด็กกิจกรรม และเด็กเรียนดี อีกทั้งชื่อเสียงเรื่องความใจดี ไม่เคยปฎิเสธความช่วยเหลือใคร ทำให้เพื่อนจากห้องต่างๆ มักจะมาขอคำปรึกษา แม้แต่เวลาเป็นออกไปทำกิจกรรมอาสา หรือทำงานกลุ่ม เธอก็มักจะได้เป็นหัวหน้ากลุ่มเสมอ และแน่นอนว่าย่อมต้องถูกฝากความหวังไว้ เพราะทั้งเป็นหน้าเป็นตาให้โรงเรียน ทั้งให้กลุ่ม ทำให้เธอต้องพยายามอย่างหนัก
หลังจากที่อดทนมาอยู่นาน ก็ได้ถูกเชื้อเชิญไปโดยบุคคลคนๆหนึ่งเกี่ยวกับโปรแกรมทดลองนี้ เมื่อรู้ว่าเมื่อเข้าร่วมก็จะทำอะไรได้ดั่งใจในโลกนั้น ทำให้เธอตัดสินใจเข้าร่วม
เหตุผลที่เข้าร่วมโปรแกรมจำลอง :: ต้องการที่ระบายความรู้สึกที่เก็บกดมานาน อยากทำในสิ่งที่ตนเองต้องการบ้าง
สิ่งที่ชอบ :: ดอกไม้ - ชอบที่จะตามหาความหมายของดอกไม้แต่ละดอก
กลิ่นหอมอ่อนๆ - เมื่อได้สูดดมจะรู้สึกสงบทุกครั้ง
กีฬาทุกชนิด - ถึงแม้จะดูบอบบาง แต่กลับเล่นกีฬาทุกชนิดได้ดีอย่างไร้ที่ติ
การฟังเพลง - เธอเล่นดนตรีได้เพียงอย่างเดียวคือ ไวโอลิน แต่เธอชอบฟังเพลงจำพวกที่ใช้กีตาร์ กลอง เบสมากกว่า
วาดรูป - วาดรูปถือเป็นการระบายความรู้สึกของเธอออกมาทางหนึ่ง
ท้องฟ้า - ไม่ว่าจะเป็นยามเช้าหรือยามค่ำคืน เมื่อได้จ้องมองเธอจะรู้สึกเหมือนมีอิสระมากกว่าที่เป็นอยู่
สีเขียว - ถึงแม้จะชอบท้องฟ้า แต่กลับชอบสีเขียวมากกว่าสีฟ้า เพราะเธอรู้สึกสบายตาเมื่อจ้องมอง
สิ่งที่ไม่ชอบ :: สัตว์เลื้อยคลาน - ค่อนข้างขนลุกและขยะแขยงกับผิวสัมผัสของสัตว์จำพวกนี้
ตัวเอง - ตัวเธอที่ทั้งไม่มั่นใจในตัวเอง ทั้งยังไม่กล้าแสดงออกแบบนี้ จะไปชอบได้ยังไงกัน
คนโกหก - เนื่องจากในอดีตค่อนข้างจะมีปม ทำให้ไม่ชอบและเกลียดคนโกหกอย่างหนัก
ของเปรี้ยว - เธอไม่ชอบอาการเวลาเห็นแล้วมันจะเปรี้ยวปาก ทำให้พาลไม่ชอบของเปรี้ยวไปเลย
สิ่งที่เกลียด :: คนโกหก - เนื่องจากในอดีตค่อนข้างจะมีปม ทำให้ไม่ชอบและเกลียดคนโกหกอย่างหนัก
การถูกกดดันและคาดหวัง - เธอเองก็อยากจะมีอิสระบ้าง ไม่ต้องมาแบกรับความคาดหวังของใครทั้งนั้น
สิ่งที่กลัว :: สิ่งลี้ลับ - ตอนเด็กๆโดนจับดูหนังแนวนั้น ทำให้กลัวฝั่งใจไปเลย
สัตว์เลื้อยคลาน - ค่อนข้างขนลุกและขยะแขยงกับผิวสัมผัสของสัตว์จำพวกนี้
สิ่งที่แพ้ :: -
งานอดิเรก :: ปลูกและดูแลดอกไม้
วาดรูป
อ่านหนังสือ ทบทวน
ลักษณะการพูด :: ลูซินเป็นคนที่มักจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลติดหวานหน่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตาม แม้แต่ในยามโกรธหรือร้องไห้ น้ำเสียงของเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มักจะติดแทนตัวเองว่า ' ฉัน ' แต่กับผู้อาวุโสจะแทนตัวเองว่า ' หนู ' เรียกเพื่อนในวัยเดียวกันด้วย ' เธอ / นาย ' หรือ ' (ชื่อ) ' ในกรณีที่สนิทกัน แทนคนที่อายุมากกว่าว่า ' คุณ ' และมักจะพูดมาหางเสียงทุกครั้งกับคนที่อายุมากกว่า
โกรธ
" อือ.. ไม่มีอะไรหรอก แต่เราขอไปห้องน้ำแปปนะ " ยิ้มจางๆที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
" โกรธเหรอ? ฮ่ะๆ เปล่าหรอก " เกาแก้มพลางทำเป็นแสร้งหัวเราะ
เศร้า
".." ไม่พูดอะไร ก่อนจะยิ้มแล้วพยายามปลีกวิเวก
" ตะกี้เหมือนมีอะไรเข้าตานะ ก็เลย.. " พูดโกหก ก่อนจะทำเป็นขยี้ตา
เขินอาย
" ขอโทษนะ.. " กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด และไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย
" อย่ามาตามจีบให้ยากเลยค่ะ.. ฉันยังไม่พร้อม " ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่หูของเธอกลับแดงแจ๋
มีความสุข
" วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆนะ ! " ฉีกยิ้มกว้างเห็นฟัง พร้อมฮัมเพลงไปด้วย
" เห๋? อะไรกัน ฉันก็ยิ้มอย่างนี้ทุกวันนะ " พูดไปยิ้มไป พร้อมกับดวงตาที่โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
อื่นๆ
" แม่นะ รักหนูจริงๆรึเปล่า.. หรือแค่ต้องการสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น !! "
" ตอนนี้ฉันพร้อมเสี่ยงทุกอย่าง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ ! "
พฤติกรรมที่ทำเป็นประจำ :: เม้มปากเวลาเครียด
เพิ่มเติม :: - สมองตันแล้วค่-- ฮื่อ
For Characters
“อะไรทำให้คุณมาสมัครเข้าร่วมโปรแกรมกับเรา”
ANS :: เธอสตั้นท์ไปเล็กน้อยกับคำถามที่โผล่มาแบบกระทันหันหน่อยๆ ดวงตากลมโตกระพริบไปมา ก่อนจะฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า " ฉันรู้ตัวฉันว่าค่อนข้างจะเป็นคนเก็บกด.. " เธอหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอีกครั้ง " ฉันเองถึงแม้จะแค่ครั้งเดียว ก็อยากที่จะระบายและได้ทำในสิ่งฉันอยากทำบ้าง "
“คุณไม่กลัวที่จะติดอยู่ในจิตใต้สำนึกตลอดไปหรือคะ? กล้าเสี่ยงกับมันมากน้อยแค่ไหนกัน”
ANS :: " เรื่องนี้.. " เธอตอบอย่างแผ่วเบา แต่สุดท้ายก็ใช้ดวงตาคู่นั้นที่มักมีแววตาบางอย่างที่ใครหลายๆคนไม่เข้าใจในความหมาย จ้องมองไปที่ผู้ถามอย่างแน่วแน่ " ถ้าติดได้ก็ดีสิค่ะ " หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง " โลกความจริงของฉัน ฉันเฝ้าพร่ำภาวนาให้มันเป็นเพียงแค่ฝันตื่นหนึ่ง แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็รับรู้ได้ว่า นี้คือความจริง " เธอยกยิ้มเศร้าๆออกมา " ถึงแม้จะมีเพื่อนที่ดี สังคมที่ดี หลายๆคนอาจจะอิจฉา แต่สำหรับฉันมันเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น " เธอนิ่งเงียบไปซักพัก " ถ้าถามวากล้าเสี่ยงกับมันมากน้อยแค่ไหน คำตอบของฉันก็คือ มากที่สุดค่ะ "
“หากเกิดเรื่องจำเป็นที่คุณต้องหนี ไม่ต้องถามค่ะว่าหนีจากอะไร… รู้แค่ว่าหนีตายก็พอ แต่ของสำคัญที่สุดในชีวิตคุณหล่นระหว่าง คุณเลือกที่จะเก็บมันหรือไม่คะ ของสำคัญในที่นี้ก็หมายถึงคนด้วยค่ะ”
ANS :: เธอเกาแก้มกับคำถามเล็กน้อย แต่ก็ตอบออกไปทันทีอย่างไม่คิดอะไรมาก " เก็บแน่นอนค่ะ ความจริงถ้าเป็นสิ่งของฉันก็คงเลือกที่จะทิ้งมันไป แต่ถ้าหากว่าเป็นคนสำคัญ ฉันไม่อาจจะละทิ้งเขาได้ และหนีรอดไปใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดได้หรอกค่ะ " เธอเอ่ยปากตอบ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ ว่าคำตอบจะดูนางเอกเกินไปไหมเนี้ย..
“ถ้ามีอเมทิสต์และมรกตวางอยู่ตรงหน้าคุณ คุณจะเลือกหยิบสิ่งใด”
ANS :: เธอเกาอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เกาแก้ม มันคือการเกาหัว.. เธอไม่ได้คิดอะไรมากเช่นเดิม พร้อมทั้งในใจก็ตั้งคำถามว่านี้ เกมทายใจเหรอ " มรกตค่ะ ฉันค่อนข้างชอบสีเขียวนะคะ " ตอบพลางยิ้มออกมาเบาๆ
“คำถามสุดท้าย อาจจะฟังดูแปลกสำหรับคำถามนี้ แต่ขอทราบเพลงที่คุณชอบสักสองเพลงค่ะ”
ANS :: ถึงแม้อีกฝ่ายจะบอกว่าแปลก แต่สำหรับเธอเมื่อเทียบกับคำถามที่ผ่านๆมา มันก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกแปลกหรือประหลาดไงมากเท่าไรนัก ถึงแม้จะคิดอย่างนั้น แต่เธอก็ยังคงยิ้มและตอบคำถามอย่างฉะฉาน " เพลงที่ฉันชอบเหรอคะ " เธอเอ่ยทวนคำถาม ก่อนจะเอ่ยปากตอบออกมา " เพลงแรกเพลงโปรดในใจของฉันเลยค่ะ Numb ของ LINKIN PARK จังหวะกลอง กีตาร์โดนใจฉันมาก แต่เหนือสิ่งอื่นใด เนื้อเพลงนี้มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตฉันนะคะ.. " พูดออกมายิ้มๆ แต่น้ำเสียงกลับไม่ได้แสดงความรู้สึกเช่นนั้นออกมา " เพลงที่สอง ค่อนข้างแหวกจากเพลงแรกนิดหน่อยนะคะ " เธอกล่าว " เพลงนี้จะเน้นเสียงคีย์บอร์ดค่ะ ทำให้เนื้อเพลงออกแนวเศร้าๆ หน่วงๆ เพลง สายลมที่หลับใหล ของอิมเมจ สุธิตา ft. หนึ่ง จักรวาล ค่ะ " " ฉันค่อนข้างชอบเนื้อท่อน ' เธออยู่สูงและไกลเกินว่า ที่ฉันจะเอื้อมถึง ' ค่ะ เธอในที่นี้สำหรับฉันคืออิสระค่ะ.. " เธอพูดอธิบายความชอบ โดยไม่ได้สนใจมากเท่าไรนักว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจหรือไม่..
“คุณอยากรู้ว่าถามไปทำไมหรอคะ? ...เพื่อสร้างโลกให้ตรงกับความต้องการของคุณค่ะ ขอบคุณที่ไว้ใจพวกเราค่ะ :)”
For Parents
ไฮค่า เราชื่อฮันนี่นะคะ หรืออยากจะเรียกอะไรก็ได้ค่ะ คนสวยก็ได้ไม่เกี่ยง----
ANS :: ได้เลยคนสวย 555 ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราพิณนะคะ รู้ว่าไม่ได้ถามแต่อยากบอกให้รู้ <3 /ขยิบตา(?)
เหตุผลที่เลือกบทนี้คืออะไรคะ?
ANS :: ชอบบทแนวๆโรคซึมเศร้ามากค่า เพราะช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าเยอะด้วยค่ะ เลยอิน TT
ทางเรามีความดองค่ะ ดองแล้วดองอีก รอได้มั้ยคะ ;w;
ANS :: ดองได้แต่อย่าหายไปเฉยๆนะคะ จะไปไหนมาไหน บอกกันหน่อยก็ดีนะคะ เป็นห่วง ;_;)
เรื่องนี้ไม่ได้บอกคู่ไป เราจะเลือกทำตามใจคนอ่านค่ะ อยากให้ลูกสาวมีโมเม้นท์กับใครเป็นพิเศษมั้ย?
ANS :: เราค่อนข้างชอบคิเสะนะคะ ///////////
ขอคำนิยามลูกสาวหน่อยค่ะ!
ANS :: สวย! เด็ด! มีปัญหา!--
ทุกตัวละครที่ส่งมามีโอกาสบาดเจ็บสาหัสแต่เปอร์เซ็นต์ในการตายไม่สูงเท่าไหร่ รับได้มั้ยคะ?
ANS :: ได้แน่นอนค่า ^^
อาจจะมีแบดเอ็นค่ะ ไม่ใช่ทุกคนจะได้แฮปปี้เอ็น เตรียมใจเผื่อไว้ด้วยนะคะ
ANS :: อมก. YY ) จะเตรียมใจไว้นะคะ ฮื่ออออออออออ #วี๊ดร้อง
สุดท้ายนี้ขอให้โชคดีนะคะ <3
ความคิดเห็น