CATEYE ROOM[ห้องลับ]

ลำดับตอนที่ #104 : ? HELLO are you DEATH ¿

#เลื่อนไปข้างล่างสุด แล้วเปิดเพลงฟังซักนิด

" Self love is important. "

" การรักตัวเองเป็นสิ่งสำคัญนะ "

This feels so good

นี่ทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน
You got me in the mood, for love

คุณทำให้ฉันตกอยู่ในห้วงของอารมณ์ แห่งความรัก

When I’m lying by your side

ในตอนที่ฉันนั้นนอนอยู่ข้าง ๆ คุณ
I never knew that this could feel so good

ฉันไม่เคยรู้ว่าเรื่องนี้ทำให้ฉันนั้นรู้สึกดีเหลือเกิน

At last a love that feels just like it should

ในที่สุด กับความรักครั้งหนึ่งที่สัมผัสได้ว่ามันควรเป็นเช่นนี้

Application

" การรักตัวเองเป็นอะไรที่สำคัญนะ "

“ไม่ต้องพยายามทำให้คนอื่นพอใจหรอก เป็นตัวของตัวเองก็พอ ”

ชื่อ : โมนา การ์ดิเนีย || Mona Gardenia

ชื่อเล่น : โมนา , โมล || Mona , Mol

อายุ : 18 ปี

เพศ : หญิง

รสนิยมทางเพศ : ชาย ชอบคนที่มีความสุขุม มีความเป็นผู้นำ แต่ในใจลึกๆก็มีความอ่อนโยน และโรแมนติก เข้าใจกันและกัน

สัญชาติ : สกอตแลนด์

ลักษณะภายนอก : ‘ ไม่ได้งดงามตรึงใจเมื่อยามแรกเจอ แต่ยิ่งถลำลึกลงไปก็ถอนตัวกลับไม่ได้เสียแล้ว ‘

คำนิยามนี้เรียกได้ว่าเหมาะกับหญิงสาวนามว่า ‘ โมนา การ์ดิเนีย ‘ ยิ่งกว่าใคร เธอนั้นไม่ใช่ประเภทที่มีเสน่ห์ทางเพศเร่าร้อน หรือดึงดูด ไม่ได้สะดุดตาเพศตรงข้ามตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอกลับแฝงไปด้วยเสน่ห์ลึกล้ำที่ซ่อนอยู่ในตัว ยิ่งค้นเจอเท่าไร ก็ยิ่งถอนตัวยากขึ้นเท่านั้น ด้วยโครงหน้ารูปทรงเรียวราวกับไข่ ไม่ได้งดงามเหมือนประติมากรรมชั้นเยี่ยม หรือตุ๊กตาราคาแพงในตู้วางของ แต่กลับมีเสน่ห์ชวนมองอย่างบอกไม่ถูก เรือนผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลราวกับช็อคโกแลต ทั้งยังส่งกลิ่นหอมราวกับขนมหวานเลิศรสออกมาตลอดเวลา ยาวตรงสวยมีน้ำหนักถึงกลางหลัง เมื่อยามตกกระทบแสง ก็ราวกับมีประกายระยิบระยับสะท้อนออกมา ผมปรกหน้าตัดเป็นหน้าม้าปิดถึงคิ้ว ไล่ลงมาถึงคิ้วตรงเป็นทรงสวยราวกับถูกคัดสรรมาอย่างดี นัยน์ตากลมโตสองชั้นสีน้ำข้าว เป็นประกายมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ ห้อมกรอบด้วยแพขนตาหนางอนเรียงกันเป็นระเบียบ พวงแก้มสีชมพูกุหลาบอย่างคนมีสุขภาพดี จมูกเล็กจิ้มลิ้ม ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอรี่ ฉ่ำวาวด้วยลิปมัน

                            เรียวคอยาวระหงส์ แขนขาเล็กเรียวยาว ไร้ซึ่งรอยตำหนิ หรือรอยแผล ทั้งยังนุ่มนิ่มราวกับแก้มเด็กทารกแรกเกิด ผิวสีขาวอมชมพูระเรื่อ ส่วนสูงตามมาตรฐานชาวยุโรปที่ 163 ซม. และน้ำหนักตามมาตรฐาน 50 กก.

ของที่ชอบ : ขนมหวาน , เพลงป๊อป , เพลงบัลลาด , ของนุ่มนิ่ม , เด็ก , ฝนตก , สตอเบอรี่

ของที่เกลียด : แมงมุม ( แค่เฉพาะตัวใหญ่ๆ ) , อากาศร้อน , บุหรี่

กลัว : แมงมุม ( แค่เฉพาะตัวใหญ่ๆ ) , ตุ๊กตาเหมือนคนจริง 

แพ้ : -

นิสัย : โมนา การ์ดิเนีย ถ้าหากถามถึงชื่อนี้ ทุกๆคนล้วนพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอเป็นคนน่ารัก เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่ว่าจะเป็นคนแปลกหน้า หรือคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงนาที เธอก็สามารถที่จะพูดคุยและสานสัมพันธ์กับคนๆนั้นได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งยังวางตัวในสังคมได้เป็นอย่างดี รู้ว่าอย่างไหนควรทำอย่างไหนไม่ควรทำ มีกาลเทศะ

              เธอนั้นเป็นคนที่มีความว่องไว มีความคล่องตัว หรือก็คือทำอะไรรวดเร็วไปซะทุกอย่าง อาจจะเป็นเพราะเธอค่อนข้างมีความตื่นตัว และแอคทีฟอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอค่อนข้างที่จะทำอะไรรวดเร็ว และไม่ชอบอะไรที่มันค่อนข้างชักช้าอืดอาดยืดยาดเอาซะเท่าไร  อย่างที่รู้ๆกันว่าเธอนั้นเข้ากับคนอื่นง่าย ทำให้เธอเป็นคนที่มีอัธยาศัยไมตรีกับคนรอบข้างอยู่เสมอ มีความกระตือรือร้นในการทำสิ่งต่างๆและมักจะชอบเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ อยู่ตลอดเวลา หาความรู้ใหม่ๆเข้าหัวอยู่เสมอ

              โมนาเป็นคนที่มีวาจาคารมคมคายเป็นเลิศ รู้วิธีเกลี้ยกล่อมคนอื่นให้เชื่อหรือทำตามในสิ่งที่เธอพูดอยู่เสมอ และการโน้มน้าวคนอื่นให้คล้อยตามก็เป็นงานถนัดของเธอ เธอเป็นผู้ที่รับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น ยอมรับความแตกต่าง และไม่คิดที่จะประฌามผู้ที่คิดแตกต่างจากเธอ และถ้าหากความคิดนั้นมีเหตุผลเพียงพอให้เชื่อ เธอก็จะเชื่อที่คนๆนั้นพูดอย่างแน่นอน

               เธอเป็นคนที่มีน้ำใจกับผู้อื่นอยู่เสมอ ทั้งยังใส่ใจคนรอบข้างตามประสาของเธอ มองโลกในแง่ดี และชอบคิดบวกไว้ก่อนเสมอ  ค่อนข้างจะเป็นคนที่มีจินตนาการกว้างไกล ชอบสร้างเรื่องราวและเรื่องเล่าต่างๆมาเล่าให้กับเด็กๆฟัง เธอนั้นไม่ค่อยชอบเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน หรือคอนโด ชอบพบปะกับผู้คน และได้รู้จักกับคนใหม่ๆเพิ่มขึ้นไปอีก  เธอนั้นมักจะได้เป็นคนเจรจาว่าความและแก้สถานการณ์ให้กับผู้คนรอบข้างอยู่บ่อยๆ ด้วยความที่เป็นคนที่พอจะมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บ้าง ทั้งยังมีวาจาเป็นเลิศ ชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่บ่อยๆ ทำให้มักมีคนมาขอความช่วยเหลือกับเธอ

               โมนาค่อนข้างจะมีความจำที่ดีเยี่ยม ทั้งยังฉลาด เข้าใจอะไรยากๆได้อย่างง่ายดาย เพราะอย่างนั้นทำให้เธอสามารถทำให้ครอบครัวที่เหลืออยู่สามารถอยู่รอดได้ เธอเป็นคนที่มีความอบอุ่นอยู่ในตัว ทั้งยังอ่อนโยนราวกับแม่พระมาโปรด เธอนั้นชอบที่จะปลอบโยนผู้อื่น และทำให้ผู้อื่นรู้สึกดีขึ้น ดังนั้นเมื่อเห็นผู้คนที่กำลังท้อแท้หมดหวัง หรือกำลังเจ็บปวด เธอก็มักจะเดินเข้าไปหาและปลอบประโลมคนผู้นั้นอย่างอ่อนโยนทันที เรียกได้ว่าเธอมีสกิลในการปลอบโยนคนอื่นได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

               เธอเป็นคนที่รักเด็กคนหนึ่ง ด้วยเพราะเธอเองก็มีน้องชายอยู่ถึงสองคน ทำให้เธอนั้นเอ็นดูและรักเด็กๆ และเพราะความใจดีและอ่อนโยนของเธอ ทำให้เป็นเหมือนแม่เหล็กดึงดูดให้เด็กๆเข้าหาเธอ เธอนั้นชอบที่จะให้กำลังใจเด็กๆ และคอยอยู่ดูแลพวกเขา เพราะอย่างนั้นจะเห็นเธอเล่นกับเด็กๆอยู่บ่อยๆ

               จุดอ่อนของเธอก็คือ ใจดีและใจอ่อนมากเกินไป หากมีใครมาขอความช่วยเหลือแล้ว เธอก็พร้อมที่จะให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แม้ในบางครั้งเธอจะต้องพลอยเดือดร้อนกับเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยก็ได้ แต่เธอก็มักจะเดือดเนื้อร้อนใจแทนคนอื่นเสมอ หากว่าคนที่เดือดร้อนเป็นคนที่มีความสำคัญหรือเป็นเพื่อนที่มีความสนิทชิดเชื้อกัน เธอก็สามารถที่จะออกหน้าออกตาแทนได้ ซึ่งบางครั้งก็ถูกคนอื่นหลอกลวง หรือมีการบิดเบือนความจริง ทำให้บางครั้งเธอก็อาจจะต้องเสียน้ำใจไปไม่น้อยเลยทีเดียว

ประวัติ : ลูกสาวคนโต และเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัว เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะค่อนข้างปานกลาง เธอมีน้องชายอยู่สองคน คนแรกห่างกับเธอ 2 ปี และอีกคนห่างกับเธอ 5 ปี ครอบครัวของเธอค่อนข้างจะสมบูรณ์แบบ จนกระทั่ง เธออายุได้ 12 ปี พ่อและแม่ของเธอก็ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตทั้งคู่ ทิ้งไว้เพียงเงินจำนวนหนึ่งที่เก็บสะสมไว้ และบ้านหลังเล็กให้พวกเธอได้พักพิง ชีวิตของเธอกลับตาลปัตร เธอกลายมาเป็นผู้นำครอบครัวตั้งแต่ยังเด็ก ถึงจะมีญาติคอยส่งเงินมาให้ แต่ก็ยังไม่เพียงพอ และเธอคิดว่าญาติไม่น่าจะช่วยเธอได้ทั้งชีวิต ทำให้เธอเรียนไปด้วย และพยายามหาเงินด้วยการขายของเล็กๆน้อยๆ เมื่อโตขึ้น ก็ทำงานประจำหลายงาน เพื่อที่จะสามารถเลี้ยงดูน้องๆทั้งสองได้ จนอายุได้ 18 ปี น้องชายคนแรกอายุ 16 ปี และอีกคนอายุ 13 ปี เธอก็ประสบอุบัติเหตุรถชน และเสียชีวิตทันที

กิริยาท่าทาง/บทสนทนา : แม้ว่าจะเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะไม่ได้ร่ำรวยมากนัก แต่เธอกลับมีกิริยาท่าทางที่ดูสง่างามแต่ก็ปนไปด้วยความอ่อนหวานละมุนละไม แผ่นหลังเหยียดตรง หน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย สายตามองตรงและไม่ล่อกแล่ก เมื่อพูดคุยกับใครก็จะมองสบตาตอบอยู่เสมอ

                                      มักแทนตัวเองว่า ‘ ฉัน ‘ และกับคนอื่นว่า ‘ คุณ ‘ ในคราแรกที่พบเจอ แต่เมื่อได้ทำความรู้จักจนสนิทคุ้นเคย มักจะเรียกด้วยชื่อของคนๆนั้นมากกว่า ( ถ้าได้รับอนุญาต ) คนที่อายุมากกว่าหรือผู้อาวุโส จะมีคำนำหน้าว่า ‘ พี่ , คุณลุง , คุณป้า ฯลฯ ‘ โดยปกติ จะมีโทนเสียงค่อนข้างนุ่มนวลอ่อนหวานเหมือนกับน้ำผึ้ง มักจะพูดอย่างชัดถ้อชัดคำ ไม่ช้าและไม่เร็วจนเกินไป

พบกันครั้งแรก

“ สวัสดี ฉัน โมนา การ์ดิเนีย หวังว่าเราจะเข้ากันได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ “ ดวงหน้าหวานยกยิ้มสดใส ดวงตาเปล่งประกายอย่างคนที่มีชีวิต สองแขนยื่นออกไปกุมมือคนตรงหน้า อย่างแสดงความเป็นมิตร

โกรธ , โมโห

“ ขอโทษนะ แต่สิ่งที่คุณทำมันเลวทรามมาก ขอตัวล่ะ ! “ เธอขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ใบหน้ายับยู่ยี่อย่างคนโมโห แต่กลับดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว น้ำเสียงแข็งกระด้าง ทั้งริมฝีปากก็ปิดสนิทไม่ยกยิ้มเหมือนเคย

เศร้า , เสียใจ

“ มันก็เจ็บนะ.. แต่เดียวมันก็โอเคเองล่ะ “ ก้มหน้าลงอย่างคนเก็บความรู้สึก ดวงตาสั่นไหวราวกับคลื่นทะเลที่ถูกลมพายุพัดผ่าน ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน

“ ทุกๆอย่างมีความสวยในแบบของมันเองอยู่แล้ว ไม่ต้องไปแคร์คนอื่นหรอกนะ “

เป้าหมายที่อยากจะกลับไปมีชีวิต : กลับไปดูแลน้องชายทั้ง 2 คน

ความสามารถพิเศษ : พูดได้ 3 ภาษา อังกฤษ จีน ( คล่อง ) ญี่ปุ่น ( ยังติดขัดอยู่ )

                                เต้นบัลเล่ต์

                                เล่นไวโอลิน

เพิ่มเติม : - จะเรียกว่า โมนาหรือโมลก็ได้ ตามที่คนเรียกสะดวกจะเรียก

   - รายละเอียดครอบครัวค่ะ

       อาเธอร์ การ์ดิเนีย ( พ่อ )

               - เสียชีวิต -

ซินเธีย การ์ดิเนีย ( แม่ )    

- เสียชีวิต -            

 

        มิคาเอล การ์ดิเนีย ( น้องชาย )

                       - ??? -

มาร์ติน การ์ดิเนีย ( น้องชาย ) 

- ??? -               

CHARACTER TALK.

ภายในห้องสีขาวโพลนที่มีเพียงประตูบานใหญ่อยู่ มีใครบางคนกำลังจ้องมองคุณที่ลืมตาขึ้นมาอย่างเงียบสงัด ริมฝีปากของเขานั้นฉีกยิ้มหวานขึ้นช่วยส่งเสริมให้ดวงตาสีแดงฉานและเรือนผมสีเพลิงเจิดจรัส แม้จะดูเป็นมิตรแต่ก็น่าหวาดระแวงภายในคราวเดียวกัน

"ดูเหมือนคุณจะไม่ไว้ใจผมนะ" น้ำเสียงของเขาดังขึ้น ช่างดูนุ่มนวลเหมือนกับนักเล่านิทานไม่มีผิดเพี้ยน "แต่ไม่เป็นไร ชื่อของผมคือxxxxxx ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

น้ำเสียงขาดหายยามเมื่อเขากล่าวชื่อของตนเองออกมา รอคอยให้คุณกล่าวชื่อของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

:: โมนาขยับร่างกายไปมาด้วยความหวาดระแวง ดวงตากลมโตสีน้ำข้าวอย่างคนยุโรปสั่นวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมในเสี้ยววิ เธอเงียบไปซักพักเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวจบ เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เธอจึงเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาแต่มั่นคง “ โมนา.. โมนา การ์ดิเนีย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน “

"เป็นชื่อที่ดีนะ"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเฉกเช่นเดิม เอียงศีรษะมองคุณเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เหมือนจะถูกส่งออกมาตลอดเวลาไม่ว่าเวลาใดก็ตามที ทันใดเสียงของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น แม้จะไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่นัก...แต่มันก็ช่างคล้ายกับเสียงของนาฬิกาเรือนโบราณที่เข็มชี้ถึงเลขสิบสองไม่มีผิด

แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีที่เด็กหนุ่มแสดงออกทางแววตานั้นออกมา 

"เวลาเนี่ยไม่รอใครเลยนะ ว่างั้นไหม?" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครา จ้องมองร่างของคุณด้วยสายตาที่แสดงความเสียดายอย่างไม่ผิดบัง 

ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มร่ากลับค่อยๆหุบยิ้มลงอย่างเงียบงันยามเมื่อบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่มเปิดออก โซ่ตรวนมากมายพันธนาการร่างของเขาเอาไว้อย่างหนาแน่นจนร่างของเด็กหนุ่มไถลครูดลงไปกับพื้นจนจำใจต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องช่วงสั้นๆหลุดออกมา

"นี่...ผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

น้ำเสียงอ่อนแรงหลุดออกมาจากปากของเขาในขณะที่ร่างกายยังคงต่อต้านการพันธนาการจากโซ่ตรวน นัยน์ตาสีเพลิงจ้องมองมาทางคุณราวกับว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองคุณแบบนี้

"ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างจะทำให้คนรักของเธอฟื้นขึ้นมาโดยแลกกับชีวิตของคนบริสุทธิ์จำนวนหนึ่งกับการที่จะปล่อยให้คนรักของเธอตายไปเพื่อรักษาชีวิตของคนบริสุทธิ์เหล่านั้นเอาไว้ เธอจะเลือกสิ่งใดงั้นเหรอ?"

:: เธอจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสายตาตื่นตระหนก สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคือเรื่องอะไรกันแน่ แต่ไม่ว่าจะค้นหาคำตอบแค่ไหนก็หาไม่เจอ พลันได้ยินเสียงอันอ่อนแรงดังออกมาจากชายหนุ่มตรงหน้า เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เวลาแบบนี้ยังจะตั้งคำถามอะไรแบบนี้อีกเหรอ..? เธอคิด แต่กระนั้นริมฝีปากก็ขยับออกมาราวกับรู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าของร่างนี้จะตอบว่าอะไร “ ปล่อยให้คนรักต้องตาย.. เพื่อรักษาชีวิตคนบริสุทธิ์เหล่านั้นไว้ นั้นคือทางที่ฉันเลือก “ ดวงตาจ้องมองอย่างแน่วแน่ไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

"งั้นเหรอ? ถ้าเธอเลือกแบบนั้นล่ะก็---ขอให้โชคดีนะ แล้วก็..."

"ช่วยจำคำตอบของตัวเองเอาไว้ให้ดีล่ะ...แล้วซักวัน เราจะได้พบกันอีก"

น้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงของเด็กหนุ่มปริศนาขาดห้วง รอยยิ้มเย้ยหยันราวกับเยาะเย้ยตนเองที่แสนอ่อนแอ โซ่ตรวนกระชากร่างของเขาให้เข้าไปภายในหลังประตูที่มืดมิด ในขณะที่ภาพตรงหน้าของโมนามืดมัวจนในที่สุดสติก็ดับไปอย่างสมบูรณ์พร้อมกับบานประตูที่ปิดลงอย่างเชื่องช้า

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว...

WRITER TALK :

เซย์ไฮค่ะ ชื่อของเราคือมิร่า---แล้วทางนั้นล่ะ?

:: ฮัลโหล อิสมีย์---(?) เราชื่อพิณค่า

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! เรื่องนี้เราอาจจะอัพช้าไปซักหน่อยแต่รับรองว่าถ้าหากมีเวลาจะมาอัพให้เรื่อยๆแน่นอนค่ะ!

:: ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ! เรื่องอัพช้าไม่ว่าค่ะ อย่าดองก็พอค่ะ ฮื่อ

อยากจะให้ลูกๆของท่านมีคู่รึเปล่าคะ?

:: แน่นอนค่ะ----- แค่ก

ถ้าเกิดว่าตัวละครของท่านไม่ติด จะพากลับบ้านหรือเป็นตัวประกอบดีคะ?

:: ขอพากลับบ้านค่ะ ;;;

ถ้าเกิดติดแล้วมีการเปลี่ยนแปลงคาร์เล็กน้อย จะว่าอะไรไหมคะ?

:: ไม่ว่าแน่นอนค่ะ <3

ขอให้โชคดีนะคะ!

♔THEORA

#อยากให้เปิดใจลองฟังเพลงนี้ซักนิด :)