CATEYE ROOM[ห้องลับ]

ลำดับตอนที่ #100 : OMG หอผมมีผี!!

" I feel so alone sometimes "

Am I out of my head?

ฉันเสียสติไปแล้วรึเปล่านะ?

Am I out of my mind?

ฉันบ้าไปแล้วรึเปล่า?

Don’t matter what you say

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร

Don’t matter what you do

หรือเธอจะทำอะไร

I only wanna do bad things to you

ฉันแค่อยากจะทำเรื่องแย่ๆกับเธอเท่านั้นเอง

[ APPLICATION FOR HUMAN ]

" ผีมีสไตล์การแต่งตัวแบบไหนนะ..  "

บทที่ต้องการ : เพื่อนร่วมหอ คนที่ 1

ชื่อ - นามสกุล : ดานิกา นฤนารถไมตรี

ชื่อเล่น : เพลง | Phelng

อายุ : 22 ปี

เพศ : หญิง

อาชีพ : นักศึกษา คณะศิลปกรรมศาสตร์ [ วิชาเอกออกแบบแฟชั่น ]

ลักษณะภายนอก :  ดานิกา หรือ เพลง หญิงสาววัย 22 ปีที่โดดเด่นทั้งสไตล์การแต่งตัว และหน้าตา ด้วยโครงหน้าเรียวสวยคมเข้ม ทำให้เธอทั้งดูสวยและดูเท่ในเวลาเดียวกัน เรือนผมหยักศกเล็กน้อยหนานุ่มราวกับเส้นไหมที่ผ่านการดูแลมาเป็นอย่างดี เรือนผมของเธอนั้นเป็นสีมะฮอกกานียาวจนถึงกลางหลัง เธอไม่ได้เลือกที่จะตัดหน้าม้าแต่อย่างใด เพราะเธอไม่ค่อยอยากจะมีอะไรที่ซ้ำกับคนอื่นมากๆ เธอมักจะแหวกผมให้เป็นทรงแสกกลาง ไม่ติดกิ๊บหรือผูกโบว์อะไรทั้งสิ้น คิ้วโก่งทั้งหนาและยาวเฉี่ยว ทำให้ออกจะเป็นคนหน้าดุๆเล็กน้อย ดวงตาไม่ได้กลมโตราวกับเด็กหญิงในอมิเมะญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ได้เล็กตี๋ราวกับชาวจีน นัยน์ตาสีเหลืองราวกับอัญมณีอำพันที่ผ่านการเจียระไนมาเป็นอย่างดี เธอนั้นมีแววตาอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด ทั้งๆที่มองจากภายนอกไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเลย อํญมณีเลอค่าคู่นั้นได้รับการปกป้องจากขนตาเรียวยาว ที่ทั้งงอนสวยและหนาแน่น เธอนั้นมักจะขีดอายไลน์เนอร์เพื่อให้ดวงตาเฉี่ยวคมเสมอ เพื่อสร้างภาพลักษณ์ภายนอกหรือเป็นสไตล์ส่วนตัวอะไรก็ตามแต่.. ใต้ตาซ้ายมีไฝเม็ดเล็กๆอยู่ใต้ตา ที่เธอไม่ค่อยชอบนัก แต่ใครก็ใครมักจะบอกว่าไฝเม็ดนี้ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ขึ้นไม่น้อย พวงแก้มสีชมพูระเรื่อ ไม่ได้มาจากการแต่งหน้า แต่เป็นเพราะสุขภาพที่ดีของเธอ  จมูกเชิดโด่งรั้นอย่างคนมีดั้ง ริมฝีปากอวบอิ่มสีส้มนู๊ดจากลิปสติกที่เธอชอบใช้

รูปร่างของเธอนั้นออกจะค่อนไปทางนางแบบเสียมากกว่า เนื่องจากเธอเป็นคนที่ความสูงและแขนขาที่ค่อนข้างยาวกว่าคนปกติ ทั้งยังหุ่นดี แถมมีสไตล์การแต่งตัวที่ไม่ค่อยเหมือนใคร ทำให้บางครั้งก็ถูกทาบทามไปเป็นนางแบบอยู่บ่อยๆ คอเรียวยาวระหงส์น่าสัมผัส แขนขาเรียวเล็กที่ใช้แค่มือเดียวก็สามารถกุมรอบแขนนั้นได้สนิท ฝ่ามือไม่ได้อ่อนนุ่ม ติดจะหยาบกระด้างหน่อยๆเพราะค่อนข้างผ่านการโดนแทงด้วยเข็มมาอย่างโชกโชน..  นิ้วเรียวยาวน่าสัมผัส  ผิวกายสีขาวอมชมพู จนโดนใครหลายๆคนทักว่าสีผิวนี้รอดมาจากแสงแดดเมืองไทยได้ยังไง.. เพราะเธอค่อนข้างเป็นคนรักษาผิวไม่ใช่น้อย เธอนั้นกว่าจะออกจากบ้านมาสู้กับแดดข้างนอกนั้น เรียกได้ว่าโป๊ะครีมกันแดดมากี่ชั้นก็ไม่อาจทราบได้ ผิวของเธอนั้นค่อนข้างเนียนนุ่ม ละเอียดอ่อนราวกับเต้าหู้ขาว อย่างที่บอกไปว่าเธอนั้นเป็นโดนทาบทามเป็นนางแบบบ่อยๆ ทำให้ส่วนสูงของเธออยู่ที่ 170 ซม. และน้ำหนักที่ 54 กก. ถ้าหากลองไปวัดค่า bmi จะรู้ได้ว่าน้ำหนักของเธอไม่ได้ต่ำกว่ามาตรฐานเลย เรียกได้ว่าพอดีมาตรฐานจะดีกว่า และเพราะน้ำหนักตัวและส่วนสูงที่พอดีกันนี้ ทำให้เธอไม่มีไขมันส่วนเกินแทรกซึมมาในร่างกายเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังมีหน้าท้องที่แบนราบชวนมองอีกด้วย

นิสัย : เพลงนั้น เป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์อยู่ในตัวไม่ใช่น้อย ทุกๆคนที่เข้ามาพูดคุยหรือทำความรู้จักกับเธอล้วนแต่พูดเป็นเสียงเดียวว่าเธอเป็นคนมีเสน่ห์ ไม่ว่าเป็นการพูด ท่าทาง การหยิบจับหรือแม้แต่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆก็ล้วนดึงดูดสายตาของผู้คนให้จับจ้องมาที่เธอราวกับแม่เหล็กดูดกัน เป็นที่รักของผู้คนไม่ใช่น้อย เพราะเธอเป็นคนที่ใจดีซึ่งขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกอยู่มากโข.. เธอเป็นประเภทที่มีอะไรก็มักจะแบ่งปันหรือแชร์อะไรๆให้กับคนรอบตัวอยู่เสมอ เช่น ทำอาหารให้เพื่อนบ้าน หรือแม้แต่ได้ของมาใหม่ก็จะเอามาให้เพื่อนลองใช้อยู่เสมอ 

          เพลงค่อนข้างจะมีนิสัยไฮเปอร์ อยู่นิ่งไม่ค่อยจะได้ ชอบที่จะออกท่องเที่ยว รักการเดินทางและอิสระมากกว่าสิ่งใด บางครั้งก็อาจจะเห็นเธอไม่อยู่ห้องนานเป็นสัปดาห์ก็ไม่ต้องคิดเป็นห่วงหรือสงสัย เพราะเธอออกเที่ยวหรือผ่อนคลายยามที่เว้นว่างจากการเรียนและการทำงานเท่านั้นเอง และเพราะเหตุที่ว่าเป็นพวกอยู่นิ่งไม่ค่อยจะได้ ทำให้เธอนั้นค่อนข้างที่จะขยัน เอาการเอางาน เมื่อได้งานอะไรมาแล้วก็จะทำให้เสร็จภายในวันนั้นทันที ไม่ค่อยชอบดองหรือหมกงานไว้ เพื่อที่ว่าหากไม่มีงานจะได้มีเวลาไปเที่ยวเล่นผ่อนคลายได้

          เธอเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์มาตั้งแต่เด็กๆ และยังมีฝีมือการวาดรูปที่สวยงามราวกับพรสวรรค์ ทำให้เธอตัดสินใจเลือกเรียนสาขานี้ ทั้งยังเป็นคนที่ค่อนข้างจะถือคติ ' จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ ' อยู่ไม่น้อย ทำให้ค่อนข้างจะชื่นชอบในสายนี้มากเป็นพิเศษ  และถึงจะบอกว่าจินตนาการสำคัญกว่าความรู้ แต่เธอก็หาใช่พวกเอาแต่เพ้อฝัน นั่งคิดไปวันๆว่าอยากจะมีนู่นนี้แต่กลับไม่ลงมือทำอะไรเลย นั้นไม่ใช่วิสัยเธอ และแน่นอนว่าเธอเองค่อนข้างจะเกลียดคนแบบนี้มากเลยที่เดียว..

          เป็นคนใจสปอร์ตคนหนึ่งก็ว่าได้ เพราะด้วยนิสัยชอบแบ่งของให้คนอื่น ทำให้บางครั้งหากถึงวันสำคัญๆของเพื่อนสนิทมิตรสหาย เธอก็จะเป็นสายเปย์ ซื้อสิ่งที่คนๆนั้นอยากได้ด้วย ' บัตรเครดิต ' ส่วนตัว ทำให้เพื่อนชอบล้อเธอว่า ' ป๋าเพลง ' ไม่ก็ ' เสี่ยเพลง '

เป็นคนที่เห็นแบบนี้แล้วกลับเสียใจง่ายมากแถมต้องใช้เวลานานมากกว่าจะหาย เพราะเธอแคร์ความรู้สึกเพื่อนทุกคน แต่ถ้าหากโดนทำร้ายจิตใจก็จะกลายเป็นแผลฝังใจไปตลอด เธอนั้นค่อนข้างจะเป็นที่ไว้วางใจของหมู่เพื่อนและคุณครูอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะเป็นคนที่ทำอะไรแล้วทำจริงจัง ทั้งยังทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดตา ทำให้เธอได้รับความไว้วางใจอยู่มาก

          เธอนั้นเป็นคนที่จะพยายามคิดหาคำพูดมาปลอบใจหรือถนอมน้ำใจของอีกฝ่ายอยู่เสมอเวลาเกิดเรื่องไม่ดี หรือมีคนมาปรึกษาด้วย เพราะเธอเป็นคนที่ชอบปลอบโยนคนอื่น หรือก็คือแพ้น้ำตาคน.. เห็นใครร้องไห้อยู่เธอก็มักจะเข้าไปปลอบและให้กำลังใจอยู่เสมอๆ และเพราะแบบนี้ทำให้เป็นคนที่รู้จักคนเยอะ บางคนไม่น่าจะไปรู้จักได้ก็ไปรู้จัก ค่อนข้างจะมีความเป็นคนกว้างขวางอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอเป็นคนที่อยู่ด้วยและสนุก เพราะเธอเป็นคนมีอารมณ์ขัน ชอบสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้กับผู้อื่น ทำให้ไม่ค่อยจะเห็นเธอเดินไปไหนมาไหนคนเดียวนัก มักจะมีเพื่อนๆคอยอยู่รอบๆตัวเธอเสมอ หรือหากเดินคนเดียวก็จะมีแต่คนเข้ามาทักหรือพูดคุยด้วยเสมอ

          เวลาโกรธ เธอค่อนข้างจะแสดงออกทางสีหน้าชัดเจน หน้าของเธอจะหงิกมาก เรียกได้ว่าไม่ต้องพูดอะไรมากก็เข้าใจได้ว่าเธอรู้สึกยังไงอยู่ และคนๆนั้นก็ต้องมาขอโทษในทันที ไม่อย่างนั้นจากความโกรธก็จะกลายเป็นความเสียใจไปในที่สุด และการขอโทษเธอตอนโกรธ เธอให้อภัยง่ายกว่าตอนเสียใจซะอีก

          เวลาเศร้าหรือเสียใจ เธอจะไม่พูดไม่จา และค่อนข้างจะซึมอยู่ไม่น้อย เวลาคนพูดด้วยก็จะพูดตอบ แต่น้ำเสียงจะไม่ร่าเริงเหมือนปกติ และยิ้มน้อยลงจนทำให้เพื่อนเป็นกังวลอยู่หลายครา เวลาถูกคนมาพูดขอโทษเวลาเศร้า เธอมักจะยิ้มเบาๆพร้อมบอกว่าไม่เป็นไร แต่ท่าทางก็ยังเหมือนเดิม จนคนขอโทษต้องคิดแล้วคิดอีก..

          

ประวัติ : เธอเป็นลูกสาวคนโตสุดของครอบครัวนี้ พ่อกับแม่ของเธอหย่ากันตอนที่เธออายุได้ 15 ปี พ่อของเธอนั้นเป็นหนุ่มนักธุรกิจ และแน่นอนว่าส่วนใหญ่นักธุรกิจจะมีนิสัยเพลย์บอยและเจ้าชู้อยู่ไม่น้อย ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับแม่ไม่สู้ดีนัก จนในที่สุดก็หย่ากัน ก่อนจากพ่อของเธอให้ของขวัญล่วงหน้าวันเกิดเธอชิ้นสุดท้ายเธอบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน แต่บัตรนี้จะถูกปิดเมื่อเธออายุได้ 25 ปี ตอนแรกแม่ปฎิเสธ แต่เพื่อการที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอกับแม่ทำให้จำเป็นต้องมีมัน เธอนั้นมีน้องชายอยู่คนหนึ่ง พ่อเอาเขาไปเลี้ยง ทำให้นับแต่ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย 

            หลังจากที่แยกตัวออกมา เธอกับแม่ก็ใช้บัตรของเขาซื้อบ้านขนาดปานกลาง ไม่ได้ฟุ่มเฟื่อยมาก มีของที่จำเป็นสำหรับทุกครัวเรือนครบถ้วน นับแต่นั้น แม่ก็ออกไปทำงาน เธอเองก็พยายามหางานพิเศษทำ เพราะเธอไม่อยากใช้บัตรนั้นเพื่อตัวเองหรือเพื่อตัวแม่อีก เธอนั้นฉายแววในด้านแฟชั่นตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยการเอาชุดแม่มาดัดแปลง ถึงจะโดนตีนิดๆหน่อยๆ.. แต่มันออกมาสวย ทำให้แม่ไม่ได้โกรธหรือลงโทษอะไรรุนแรงนัก และเมื่อแม่มองเห็นว่าเธอถนัดในด้านนี้ จึงสนับสนุนเธอในเรื่องนี้มาตลอด จนโตมาเธอก็แยกมาอยู่หอคนเดียว เพื่อที่จะไม่ต้องเปลืองทรัพยากรในบ้านมากนัก.. เธอหางานพิเศษทำอยู่เรื่อยๆ งานพิเศษเล็กๆน้อยๆ อย่างการรับวาดรูป หรือออกแบบเธอก็ทำ เลยทำให้เธอไม่ค่อยมีชีวิตที่ยากจนมากนักเมื่อย้ายออกมาอยู่คนเดียว 

            ถามว่าบัตรเครดิตอันนั้นได้ใช้อีกไหม เธอใช้แต่เธอใช้เพื่อคนอื่น ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แม้ว่าเธอจะอยากได้ของสิ่งไหนมากก็ตาม เธอก็จะเก็บเงินซื้อเอง ไม่แม้แต่คิดที่จะใช้บัตรเครดิตเลยแม้แต่น้อย และถ้าถามว่าเกลียดพ่อไหม เธอเองก็ไม่ได้เกลียดเขา แต่ก็ไม่ได้รักเขาเหมือนกัน นับตั้งแต่ 15 ปีที่ผ่านมาก่อนที่แม่จะหย่ากับพ่อ การที่เขากอดหรือพูดคุยกับเธอนี้น้อยมากจนแทบนับครั้งได้ เธอจึงไม่ได้รักหรือผูกพันธ์อะไรเลยแม้แต่น้อย  แต่เขาเองก็ไม่เคยทำร้ายเธอกับแม่เลยในด้านร่างกาย เขาให้ทุกอย่างยกเว้นก็เพียงแต่ความรักเท่านั้น และเพราะแบบนั้นแม่ถึงเลือกที่จะจากมา

สิ่งที่ชอบ : มะม่วง | แฟชั่นแปลกๆ | เพลงร็อค | หนังฮีโร่

สิ่งที่เกลียด : หนังสยองขวัญ | สตอเบอรี่ | เชอรี่ | น้ำชา

สิ่งที่กลัว : หนู | แมลงมีปีก

งานอดิเรก : วาดรูป | หางานทำ เช่น ไปส่งของ ดูแลบ้าน พาสุนัขไปเดินเล่น ที่ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงหรือแค่วันเดียว | ออกเที่ยว

เพิ่มเติม : - ไม่ค่อยสวมเครื่องประดับ แต่มักจะใส่เชือกเล็กๆหรือกำไลเล็กๆไว้ที่ข้อมือเสมอ

               - เป็นคนที่มีไลฟ์สไตล์ชีวิตค่อนข้างชิค

               - มีคนแอบปลื้มอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นรุ่นน้องรุ่นพี่ หรือเพศอะไร..

คุยกับตัวละคร

คุณกำลังนั่งเล่นอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนคนเดียวอย่างสบายอารมณ์ จู่ๆก็มีชายหนุ่มเดินตรงมาก่อนจะถือวิสาสะนั่งตรงข้ามโดยไม่ได้ขออนุญาต "สวัสดี ผมชื่อเมษา เรียกสั้นๆว่าเมษก็ได้ คุณชื่ออะไรหรอ?" เขาคนนั้นทักคุณพร้อมรอยยิ้ม

: เธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะค้นหาว่าใครเป็นเจ้าของเสียง เธอวางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ ก่อนจะยิ้มให้นิดๆเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท " เอ่อ.. สวัสดีค่ะ  " เธอนิ่งเงียบไปซักพักอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยตอบอีกคำถาม " ชื่อฉันก็.. เพลงค่ะ "

"คุณพอจะมีเวลาว่างสัก 2-3 ชั่วโมงมั๊ย?..."

: เธอมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะกระตุกยิ้มพร้อมเสยผมเบาๆ(?) " ว่างสิค่ะ สะดวกตอนไหนละที่รัก.. " เธอพูดพร้อมขยิบตา แต่สุดท้ายก็หัวเราะลั่นเมื่อเห็นสีหน้าปุเลี่ยนของอีกฝ่าย และพยายามฟังอีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ

"ผมล้อเล่นน่า ผมล้อเล่น" เมษหัวเราะเบาๆก่อนจะหุบยิ้ม ท่าทางสบายอารมณ์ของเขาเปลี่ยนมาเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันตา ชายหนุ่มกวักมือเรียกให้คุณเข้ามาใกล้ๆเเล้วทำท่าเหมือนจะกระซิบอะไรบางอย่าง "คุณเชื่อเรื่องผีรึเปล่า?"

: เธอมองท่าทางเคร่งเครียดนั้นอย่างตกใจเล็กน้อย เพราะการปรับอารมณ์ไม่ทัน ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ตามการกวักมือเรียกของเมษ และตั้งใจฟังอย่างสุดๆ  แต่เมื่อได้ยินคำถาม เธอก็ทำท่าเหมือนวืดตกลงข้างล่างเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา " โธ่ ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไรเถอะ ! " เธอถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามด้วยสีหน้าและท่าทางเคร่งเครียดราวกับเลียนแบบคนก่อนหน้ามาก่อนเมื่อกี้ " เรื่องนี้นะ พูดดังไม่ได้หรอกนะ " เธอพูดพลางค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้เขา กับสีหน้าที่ดูน่ากลัวสุดขีด " พวกนั้นนะน่ากลัว มันอยู่รอบตัวนาย... ซะเมื่อไรล่ะ  " เธอพูดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ " ฉันก็เชื่อนะ แต่ก็ไม่ได้งมงายขนาดนั้นนะ "

"อ่อ...เป็นแบบนั้นหรอ..." เมื่อเมษได้ยินคำตอบคุณเขาก็นิ่งไปสักครู่เเละทำหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง "อ่า ไม่มีอะไรๆ ขอโทษที่รบกวนนะครับ ผมไปเรียนต่อเเล้ว บายคร้าบ"

: เธอมองเขาอย่างงงๆ ก่อนจะโบกมือลาเขาแบบงงๆ.. " เอ่อ เค.. บาย " ก่อนที่จะมองเขาจนเขาลับตาไป และพึมพำกับตัวเองเบาๆ 

" คนอะไรว่ะ แปลกชห. " สบถเบาๆ ก่อนจะมองเวลา " ตายล่ะ ! เลยเวลาเรียนแล้ว !! " เธอลุกขึ้นเก็บของก่อนจะวิ่งตาลีตาเหลือกไปเข้าเรียน พลางแอบคาดโทษเมษเบาๆ..

คุยกับผปค.

เราชื่อมีนเน้อ เรื่องนี้เราคงเเต่งเป็นตอนสั้นๆไม่ยาวเท่าไหร่ ไม่ว่ากันนะ ;-;

: อ่ะเคร เราชื่อพิณน้า เรื่องตอนสั้นไม่ว่าหรอกเตง

คำถามเดียวเลย ถ้าไม่ได้บททีต้องการจะรับกลับหรือยัดบทคะ?

: รับกลับแล้วกันค่ะ ._.)

ขอบคุณที่สนใจส่งลูกๆมาให้นะคะ ขอให้โชคดีค่าา XD

Hash