ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - 1 -
ท่ามกลางสายฝนที่โปรย ปราย ร่างเล็กที่เปียกโชกและสั่นสะท้าน ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นสู้กับสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย หวังจะให้สายน้ำนี้ชำระล้างจิตใจที่โสโครกและเจ็บปวดนี้ ไม่มีแม้กระทั่งน้ำตาและเสียงสะอื้นไห้ มีแต่หยาดฝนที่โปรยปรายราวกันแสดงถึงความเศร้าโศกในจิตใจ ขอให้ความเย็นนี้ชะล้าง และแช่หัวใจดวงนี้ก่อนที่มันจะแตกสลายไป แล้วไม่มีวันเรียกคืนได้อีกเลย...
ย้อนไปเมื่อ4ชั่วโมงก่อน
"ฮาร์ซ...วันนี้ไม่ไปด้วยกันจริงๆนะ" ไมล์เพื่อนสนิทที่คบกันมานาน เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งไม่ติดที่มาสักครู่ใหญ่ๆแล้ว ตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนสาวในที่ทำงานบอก
" พี่ไม่ได้โกหกนะฮาร์ซ พี่เห็นจริงๆ ว่าแฟนเราหน่ะไปกินข้าวกับผู้หญิงสองต่อสอง ท่าทางกระหนุงกระหนิง นี่พี่หวังดีนะถึงได้มาบอก พี่ไปก่อนล่ะ" แล้วหญิงสาวก็ทิ้งให้ชายหนุ่มร่างเล็กวิตกกังวลไปต่างๆนานา ทั้งๆที่เย็นนี้นัดจะไปงานฉลองวันเกิดไมล์แท้ๆ เขาก็บอกเลิกเพื่อที่จะไปดูให้เห็นกับตา
"ขอโทษนะไมล์ ฉันอยากจะรู้ความจริง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงนายเอง" ดวงหน้าหวานมีรอยวิตกกังวลอยู่เต็มไปหมด ไมล์ได้แต่ถอนหายใจเขารู้ว่าสำหรับเพื่อนคนนี้แล้ว ความจริงคือสิ่งที่ยอมรับได้เสมอ แม้มันจะทำให้เจ็บปวดก็ตาม
"ตามใจละกัน ถ้าเสร็จธุระแล้วจะไปเล่นรอที่ห้องฉันก็ได้ ขนมในตู้ก็เอาไปกินได้นะ อย่าเครียดมากล่ะ" ไมล์พูดปลอบโยนให้เพื่อนร่างบางคลายกังวล มือขาวยื่นไปแก้มของเพื่อนไว้เพื่อเรียกสติที่อาจจะหลุดลอยไปไกล เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ส่งกลับมาให้เขาก็ยิ้มรับ แล้วยอมปล่อยให้ฮาร์ซไปจัดการธุระส่วนตัวนที่สำคัญมากๆเสียที
ฮาร์ซหยิบเสื้อโค้ทมาสวมอย่างใจลอย หมวกใบเก่งสวมทับบนเรือนผมนุ่มที่เรื่องยุ่งไม่เป็นทรง เพราะเขาขยี้หัวตนเองเพื่อคลายความเครียดที่สุมเข้ามา
รถไฟใต้ดินเวลานี้เต็มไปด้วยผู้คน ที่อยากจะไปทานอาหารกลางวันไกลๆที่ทำงาน ถึงแม้เป้าหมายของฮาร์ซจะไม่ใช่ไปเพื่อทานอาหารกลางวัน แต่เขาก็ต้องไปที่ร้านที่จดอยู่ในโน๊ตนี่ เพื่อให้เห็นกับตาตัวเอง...
------------------------------------To be con...
สั้นมากๆ แบบว่า แต่งสดๆเลย อาจจะดูเละๆนิดนึง ยังไงก็ช่วยติชมหน่อยนะค่ะ
ย้อนไปเมื่อ4ชั่วโมงก่อน
"ฮาร์ซ...วันนี้ไม่ไปด้วยกันจริงๆนะ" ไมล์เพื่อนสนิทที่คบกันมานาน เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งไม่ติดที่มาสักครู่ใหญ่ๆแล้ว ตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนสาวในที่ทำงานบอก
" พี่ไม่ได้โกหกนะฮาร์ซ พี่เห็นจริงๆ ว่าแฟนเราหน่ะไปกินข้าวกับผู้หญิงสองต่อสอง ท่าทางกระหนุงกระหนิง นี่พี่หวังดีนะถึงได้มาบอก พี่ไปก่อนล่ะ" แล้วหญิงสาวก็ทิ้งให้ชายหนุ่มร่างเล็กวิตกกังวลไปต่างๆนานา ทั้งๆที่เย็นนี้นัดจะไปงานฉลองวันเกิดไมล์แท้ๆ เขาก็บอกเลิกเพื่อที่จะไปดูให้เห็นกับตา
"ขอโทษนะไมล์ ฉันอยากจะรู้ความจริง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงนายเอง" ดวงหน้าหวานมีรอยวิตกกังวลอยู่เต็มไปหมด ไมล์ได้แต่ถอนหายใจเขารู้ว่าสำหรับเพื่อนคนนี้แล้ว ความจริงคือสิ่งที่ยอมรับได้เสมอ แม้มันจะทำให้เจ็บปวดก็ตาม
"ตามใจละกัน ถ้าเสร็จธุระแล้วจะไปเล่นรอที่ห้องฉันก็ได้ ขนมในตู้ก็เอาไปกินได้นะ อย่าเครียดมากล่ะ" ไมล์พูดปลอบโยนให้เพื่อนร่างบางคลายกังวล มือขาวยื่นไปแก้มของเพื่อนไว้เพื่อเรียกสติที่อาจจะหลุดลอยไปไกล เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ส่งกลับมาให้เขาก็ยิ้มรับ แล้วยอมปล่อยให้ฮาร์ซไปจัดการธุระส่วนตัวนที่สำคัญมากๆเสียที
ฮาร์ซหยิบเสื้อโค้ทมาสวมอย่างใจลอย หมวกใบเก่งสวมทับบนเรือนผมนุ่มที่เรื่องยุ่งไม่เป็นทรง เพราะเขาขยี้หัวตนเองเพื่อคลายความเครียดที่สุมเข้ามา
รถไฟใต้ดินเวลานี้เต็มไปด้วยผู้คน ที่อยากจะไปทานอาหารกลางวันไกลๆที่ทำงาน ถึงแม้เป้าหมายของฮาร์ซจะไม่ใช่ไปเพื่อทานอาหารกลางวัน แต่เขาก็ต้องไปที่ร้านที่จดอยู่ในโน๊ตนี่ เพื่อให้เห็นกับตาตัวเอง...
------------------------------------To be con...
สั้นมากๆ แบบว่า แต่งสดๆเลย อาจจะดูเละๆนิดนึง ยังไงก็ช่วยติชมหน่อยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น