คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
"แทฮยอน..."
"แทฮยอน..."
"รีบไปามที่อยู่บนระาษ
อปู่"
"เร็วที่สุ"
เ็หนุ่มรูปร่าสมส่วนลืมาึ้นมา
พร้อมับลุึ้นนั่พิหัวเีย พลามวิ้ว(?)อน
สัพัายาว้าวลาเียริ่เ้าไปในห้อน้ำัารธุระส่วนัว
็อ ็อ ็อ
“ุแทฮยอน
ุท่านให้มาาม่ะ”
“เี๋ยวผมามลไป”
แทฮยอนอบลับแม่บ้านที่อยู่้าหน้าห้อน
.
.
.
.
“มาแล้วรับ”แทฮยอนลาเ้าอี้นั่ฝั่ร้ามุนฮเว
ุนฮเว หรือ ู ุนฮเว
น้อายที่ลานามันมาอแทฮยอน อายุ 15 ปี
ห่าานพี่แ่สอปี รูปร่าสูโปร่สมส่วน ัวาว หน้าาหาเรื่อลอเวลา
ึทำให้มีปัหาับนอื่นไปทั่ว เะ่อยพอเอาัวรอไ้
“ลมา้าิป
แล้วนี่เี๋ยวะไปไหนอีละ”ุนฮเวถามแทฮยอน พร้อมับเี้ยวอาหารเ็มปา
“เี้ยวให้เสร็แล้ว่อยถาม็ไ้ปะ
เี๋ยวไปบ้านอปู่หน่อยอะ”แทฮยอนอบลับ
พลาัอาหารเ้าเ้าปา
“ให้นับรถไปส่้วยไหม”ปาร์ แบอม หรือ น้า ไ้อุปาระรับสอพี่น้อมาเลี้ยเมื่อ 10 ปี่อนเพราะพ่อและแม่อสอน เสียีวืเพราะอุบัิเหุ
“็ไ้นะรับ”
.
.
.
.
.
.
เอี๊ย
“าลับผมลับเอนะ”แทฮยอนหันไปบอนับรถ ที่เปิประูให้นล าเรียว้าวยาวไปหยุอยู่หน้าบ้านอุปู่
บรืนนนนน
นับรถบ้านอนไ้ับออไป
พร้อมับแทฮยอนเปิรั้วบ้านเ้าไป้าใน เินผ่านสวนเล็ที่เยปลูไว้
และหยิบุแออาระเป๋าาเ ไเ้าไปในบ้านอุปู่ ภายในไม่ไ้สปรมาเพราะแทฮยอนมาเือนละรั้
แ่รั้นี้แทฮยอนมาะทันหัน แทฮยอน้าวาเรียวไปในห้อนอนอปู่น
และเินไปนั่้าหน้ารูป
“ปู่รับ
สบายีไหม”
“เมื่อืนผมฝันถึปู่้วย”
“ที่ปู่ะบอ
มันืออะไรอ่อ”
“…”แทฮยอนพูบนั่มวิ้วแบบเมื่อเ้า
นเวลาผ่านไปเรื่อยๆ
แทฮยอนสนิทับุปู่ั้แ่เ็
มัะแวะมาเล่นที่บ้านนี้เสมอ นรู้ัทุอทุมุมอบ้านหลันี้ แ่เมื่อประมา 2 ปี่อนุปู่ป่วยและเสียีวิล
่อนทีุ่ปู่ะป่วย เยพูให้ไปอยู่ที่นั่น และพาน้อไป้วย
แ่แทฮยอนไม่รู้ว่าที่นั่นือที่ไหน ึไม่ไ้ิอะไรมามาย
แอ๊
เสียหน้า่าในห้อแอบแ้มออ
เหมือนปิไม่สนิททั้ที่แทฮยอนปิสนิทและล็อแล้ว
แทฮยอนลุึ้นเินไปปิหน้า่าให้เรียบร้อย สายาันเหลือบไปเห็นระาษนาเล็
อยู่บนโ๊ะ้าหัวเีย แทฮยอนหยิบระาษึ้นมาูแ่เป็นระาษเปล่าสีาวๆไม่มีอะไร
มุมวา้าล่าเียนว่า
‘E.V.A.N. School’
ทำให้นอ่านอสสัยไม่ไ้ึพับเ็บไว้ในระเป๋าเสื้อ
และลารูปปู่น “ผมไป่อนนะรับ”
อนนี้เวลาบ่ายสามว่าๆ
แทฮยอน้าวาเินไปามทานถึป้ายรถประำทาแถวๆานเมือ เพราะปู่อบอาาศร่มรื่น
ึอาศัยแถบานเมือ สัพัรถประำทาที่ะผ่านเ้าไปในัวเมือมาอ
แทฮยอนเินึ้นไปเลือที่นั่เี่ยวริมระ
พลาเอามือเท้าามอ้าทาที่รถับผ่านไปเรื่อยๆ นถึห้าสรรพสิน้า
แทฮยอนเลือลป้ายอห้าสรรพสิน้านาให่
และเินหาร้านอาหาริน เพราะอนนี้นหิวมา ว่าะถึบ้านหิวาย่อนแน่ๆ
มือเรียวล้วหยิบโทรศัพท์ ึ้นมาโทรออพร้อมับเินหาร้านที่อร่อยๆ
‘มีไร’
“โทรมาบอว่า
เย็นนี้ไม่ไ้ิน้าวเย็น้วยนะ”
‘อ้าวไมวะ’
“อยู่ห้า
ะหาไรินเลยหิว”
‘อ้าววว
เป็นพี่อะไรไม่วนน้อ ห้าไหนเี๋ยวับรถไปหา’
“ห้า xxx
รีบามมาละ หิวมา”
ิ๊
แทฮยอนเินไปเรื่อยไม่รู้ะินร้านไหน ึยืนรอุนฮเวน้อายนหน้าประูทาเ้าลานอรถในห้า สัพัให่มีนมาสะิไหล่อน ึเยหน้าึ้นไปเอหน้าาหมาไบีเรียนอ(็)ูุนฮเว(อะ)
“เอารถไรมาอะ”
แทฮยอนถามุนฮเว และเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าาเน
“รถ Ford
Mustang ปี 1967” ุนฮเวอบอีน
พร้อมเอามือโอบไหล่พี่ให้เินไปพร้อมๆัน
“ูหมายถึแ่รถมอไ์หรือรถยน์
ำเป็น้อบอละเอียไหม อีหมา” แทฮยอนพูอย่าเ็ๆเพราะุนฮเวเป็นนที่อบรถ
และแ่รถ้วยมั้ น้าแบอมื้อันนี้เป็นอวัวันเิปีที่แล้ว
น้อายนนี้เห่อให่มา เอารถไปเปลี่ยนให้แรว่าเิม้วยล่าสุที่ไ้ยินมันพูมา
แุ่นฮเวไม่เยลสนามแ่เลยสัรั้ แม้ับเ่แ่ไหน เหุผล่ายๆ
‘ี้เีย’ แทฮยอนถึลับเอือมน้อ
“มึไปทำไรบ้านปู่วะ
ยัไม่รบเือนนึเลยหนิ”ุนฮเวถามนนั่ร้ามที่นั่ย่าเนื้ออย่ามีวามสุอยู่
“ือเมื่อืน
ฝันถึปู่มาบอว่า ให้ไปามที่อยู่บนระาษ”
“มึเลยไปบ้านปู่
แล้วเอไรปะ”
“เอระาษเปล่าๆ
มุมวาเียน ‘E.V.A.N. School’ ไม่รู้ือไรเลยเ็บมา” แทฮยอนอบุนฮเวและีบเนื้อวาบนานให้อีฝ่ายิน
“เอามาใหู้หน่อย”ุนฮเวพูบีบเนื้อที่แทฮยอนีบให้มาิน “ร้อนนน”
“ไม่รอให้มันหายร้อน่อนละ”แทฮยอนพูบ
หยิบระาษาระเป๋าเสื้อยื่นให้อีนที่ำลัินน้ำรับไปเปิ
“ไม่มีไรริๆวะ”
ุนฮเวพูบพับเ็บยื่นืนให้ แทฮยอนเ็บใส่ที่เิม
.
.
.
.
.
บรืนนน เอี๊ย
ทั้สอนลับมาบ้านึ ไฟในบ้านึับหม ุนฮเวอรถหัวมุมหน้าบ้านเพราะี้เียเอารถเ้าเสียเวลา
สอนเินผ่านสวนหน้าบ้านไปเ้าประูหลับ้านะไ้ไม่รบวนนอยู่ในบ้าน้วย
“ท่านะทำยัไับเ็สอนนั้นรับ”
“็ไม่ไ้ทำไร
แ่รอเ็สอนนั้นหมประโยน์ ่อย่าทิ้ละัน”
ุนฮเวและแทฮยอนแอบอยู่หลัประู
ฟับทสนทนาที่ไมุ่้นเย แ่ทีุ่้นือเสียอนนั้นือ ปาร์ แบอม หรือ น้า
อน สอนหันหน้ามามอันอย่าสสัย
“หมายวามว่าไ”
“ผม็ไม่รู้
ที่รู้ๆเรา้อหนี”นน้อุมมือพี่เรียมหนี
“แล้วะไปไหน”แทฮยอนรั้น้อายน่อน าเรียว้มมอเห็นแสเล็ๆาระเป๋าเสื้อนเอึรีบหยิบสิ่นั้นึ้นมา ทั้สอนมอระาษอนแรที่เป็นระาษเปล่าๆ ลายเป็นแผนที่ไปที่ไหนสัแห่นอัวเมือ
“ไปามไอ้แผ่นนี้ละ”ุนฮเวพูบลาอีนให้หนีพร้อมๆัน
ร๊อบบ
“เี่ย ใรเอามาไว้รนี้วะ วาใบไม้แห้ไมไม่ทิ้(╬ ಠ益ಠ)”ุนฮเวหันไปเหยียบอใบไม้แห้ ึสบถพร้อมับบ่นออมาหน่อย
“ใรวะ ไปับมันมา!!!”
“หมาวิ่!!”แทฮยอนวิ่พร้อมับมือน้อนมา้วย ทั้สอนวิ่ออมาหน้าบ้าน
และวิ่ไปหัวมุมที่อรถไว้เมื่อรู่
้านหลัามมา้วยลูน้อหลายนพร้อมับปืนที่ไล่ยิมา้วย
ปั! ปั! ปั!
“โอ้ยยย เ้าพวนี้เล่นปืนเลยหรอวะ”ุนฮเววิ่ไปบ่นไปเือบถึที่อรถนไว้
ึล้วุแรถปลล็อรถ
“มึึ้นรถเว้ย”
แทฮยอนรีบวิ่ไปเปิประูเ้าไปนั่้านับ
บรืนนนนนน
“เ็บรไหนป่าวหมา”แทฮยอนหันไปถามนที่ำลัับรถอยู่
“ไม่ว่ะ
มึอะ”
“แ่ถาๆ
โหยยย เือบายย”
“มึอระาษนั้นหน่อย”
ุนฮเวแบมืออระาษาอีนพร้อมเลี้ยวรถเ้า้าทา
“อ่ะ
เอาไป”แทฮยอนวาลบนมืออีน
“เี๋ยวๆ
ไมที่นั่นอยู๋ในภูเาวะ” ุนฮเวี้ไปทีุ่หมาย
นพี่ะเ้อมามอ้าๆ้วย ทั้สอน็ไม่่าัน
“ยัไ็้อไปละวะ
มึๆๆ แม่ามมาแล้ววะ ออรถเร็ววววว” แทฮยอนเหลือบไปเห็นระ้าพอี
ึหันไปีแนอีนให้รีบๆเร่เรื่อออไป ุนฮเวึเหยียบันเร่ออาที่ออยู๋ไปามเส้นทาในระาษ
ปั! ปั! ปั!
“รถู! มึยัะามอีูไปทำเวรทำรรมอะไรมาวะเนี่ย”
ุนฮเวเหยียบันเร่เือบมิ นนั่้าๆถึับเาะเบาะแน่น พร้อมับเสียรถับปืน้านหลัไล่มา
“หมา
มันามมาิๆแล้วว หลายัน้วยย” แทฮยอนหันไปู้านหลัมีรถสีำหลายันามมาิๆ
พร้อมับระสุนเล็มาที่รถ ประมาว่ามีระสุนไม่อั้นยิมาแบบไม่เรใ
แ่ีอย่านึรถันนี้ระันระสุน เพราะุนฮเวเยบออยาิเท่ๆ
แ่วันนี้ไ้ใ้ริๆแล้ววะ
“ว่าแ่ใรแม่มวาใบไม้แห้แล้วไม่ทิ้นะ
อย่าใหู้รู้นะ” ุนฮเวพูอย่าอารม์เสีย
“มึเลิิเรื่อนั้น่อนไหม”แทฮยอนหันไปมา้อนน้อน
“มึ่อเ็บอ้าหน้ามึมีปืนอยู่
หยิบมาและเ็บไว้นะ เอาระสุนสำรอมา้วย” ุนฮเวสั่อีน
“เี๋ยวนะมึพปืนหรอวะ
ยิเป็นอ่อ” แทฮยอนถามและเปิ่อเ็บอหยิบปืนและระสุนสำรอมาวาบนั
“พ่อเพื่อนเอามาให้บอป้อันัว
เพราะเห็นหน้าูมีเรื่อบ่อย และู็ยิเป็น” ุนฮเวอบลับอีน
และยัิ้ววนอวัยวะเบื้อล่าอพี่
“็สมวร”
“ูว่า้อลแล้ววะ”
ุนฮเวับรถและเปิประูลพร้อมแทฮยอน แทฮยอนยื่นปืนให้อีน
พร้อมระสุนสำรอ
“ะหาเอไหมเนี่ย”
แทฮยอนพูบ
ทั้สอนวิ่ึ้นบนภูเาเพราะให้เาามแผนที่น่าะอยู่ลาภูเา
ทั้สอนวิ่ไปที่นิว่าเือบลาภูเาแล้ว
สัพัไ้ยินเสียนวิ่ามมาิๆ สัพัเสียปืนถูยิมาบริเวที่สอนำลัอยู่
ปั!
“พวมันอยู่รนั้น”
“าีริอีนี่(╬◣д◢)” ุนฮเวสบถบรีบออวิ่ไปพร้อมพี่นเอ
วิ่ไปหลบระสุนไปหรรษาันเลยทีเียว
“โอ้ย
เ็บิปหาย” แทฮยอนุมแน้า้ายัวเอที่โนระสุนเี่ยวเลือออ
และวิ่่อ
“เฮ้ย! พีู่” ุนฮเววิ่นาบ้าพี่ัวเอ
และหันไปยิใส่โยลูน้อสูทำ
ปั! ปั! ปั!
“สรุปเมื่อไหร่ะเอวะ
เหนื่อยะายห่าละ” ุนฮเววิ่บ่นระปอระแป
หันไปยิะหมแม็ เิมแม็สำรอเ้าไป
“ว้า ลื่นๆๆ!!!” สอนลื่นลมา้าล่าและลิ้ันไปหลายลบ
พรื ุบ (ลิ้ๆๆ)
.
.
.
.
“ลูพี่ มันหายไปไหนันแล้วอะ”
“ูะรู้ไหม
ไปหามันให้ทั่ว”
แทฮยอนและุนฮเวที่นั่อยู่้าหน้าลูน้อหลายน
แ่ลับมอไม่เห็น ทั้สอนลุึ้นยืนหันไปมอหน้าันอย่าสสัย
มันาบอหรือไวะนั่น
TALK
ฟิเรื่อนี้อาะออมาไม่่อยีมั้ นที่เ้ามาอ่านอบ็เฟบ โหว อมเมน์ ไ้นะเราไม่ั ิมันไ้่าๆนาๆแ่ไม่เน้นรุนแร เี๋ยวเราะเ็บอ้ำระอใ อินโทรบาทีอาะมึนๆนินึเพราะเราเียน็มึนเหมือนัน อยาให้ทุนั้ใอ่านให้เ้าใเพราะอน่อไปะไ้เ้าถึบรรยาาศไ้
เ้าไปุยๆันใน # ฟิอยู่ (ื่อารัมา) เราอาะแอบส่อบ้าหรือไรบ้าไรี้ ทัเรามาไ้ไม่ว่าอบไ้หมถ้าว่า อบุผู้อ่านันถ้วนหน้านะแ้ะๆ
ความคิดเห็น