คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 : ครอบครัว
"เริ่มจากข้าก่อนแล้วกัน ข้าชื่อรามอนคุไซ โคนะ มีพลังการใช้เวทย์สายดินกับลม แล้วก็เรียกวิญญาณได้ หน่วยสนับสนุนทางไกล"สาวแรกรุ่นอายุ 14 ปี ตาสีเหลืองทอง ผมสีน้ำตาลอ่อน พูดยิ้มระรื่น
"ข้าชื่อ รามอนคุไซ ไคโอ ใช้เวทย์สายฟ้าและมีพลังจิตสายลม"หมาป่าหนุ่ม ที่ร่างกายท่อนบนตั้งแต่หัวจรดหางมีสีดำ ท้องมีสีขาวพูดต่อ
"ข้ารามอนคุไซ โรรัน มีพลังในการฟื้นฟูบาดแผล ใช้เวทย์น้ำได้นิดหน่อยเพราะว่าข้าเป็นครึ่งนางเงือกครึ่งเอลฟ์^+^"หญิงสาวผมสีน้ำเงินแปลกตา กับตาสีฟ้าครามยิ้มบางๆกล่าวต่อจากไคโอ
"ข้า รามอนคุไซ คุโรน มีเวทย์ชั้นสูงถนัดดาบ เป็นจอมโจรหน่วยหน้ารามอนคุไซ"ชายร่างเพรียว ผมสีแดงเพลิง ตาสีแดงออกดำใส่กางเกงขายาวสีดำตัวเดียว ยืนกอดอกพิงกำแพง(เก็กท่าแล้วพูด)
"จริงสิ!แล้วได้อะไรมาล่ะคุโรน"โรรันถามขึ้นและทุกคนก็หันไปมองหนุ่มหัวแดงอย่างอยากรู้
"ก็ได้สร้อยมา เห็นทหารเรียกว่าอะไรน้า...."
"อัญมณี 5 สี"โฮโระบอกและบินขึ้นไปเกาะไหล่ชายหนุ่มพร้อมกับจิกเล็บคมๆลงเนื้อเนียนๆขาวๆของคุโรนเพื่อการทรงตัว(หรือการเกาะ)
"อืม...ขายได้เท่าไหร่ล่ะ"โคนะถาม
"ประมาณ 15 ล้านได้มั้งเนี่ย.."หมาป่าหนุ่มออกความเห็นขึ้นบ้าง เดินไปงับสร้อยเพชรราคาแพงขึ้นมาแล้วเดินต่อไปที่หน้าต่าง จากนั้นจึงโยนมัน
ฟึบ....ทันใดนั้นก็มีเหยี่ยวตัวหนึ่งมาโฉบไปอย่างเร็ว
"ไปขายที่เดิม 15 ล้านไม่ขาดเกินได้"ไคโอกล่าว พร้อมกับที่นกตัวนั้นพยักหน้าก่อนบินจากไป
"เจ้าทำอะไรน่ะ!"แมวขาวพูดอย่างงุนงง
"ก็เอาไปขายไงล่ะ แล้วประมาณพรุ่งนี้เงินจะมาหาถึงที่นี่ ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น อิๆ -^ ^-"โคนะเป็นผู้อธิบายบ้าง
"แล้วพวกเจ้าเป็นพี่น้องกันเหรอ...นามสกุลเหมือนกันหมดเลยนี่?"แมวมีปีกช่างถาม พูดต่ออย่างสงสัย
"อ้อ!ไม่ใช่หรอก เรามาจากต่างเผ่าพันธุ์กันแต่มารวมกลุ่มและอยู่ด้วยกันก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันน่ะ"หญิงสาวผมสีแปลกตาเอ่ยอย่างใจดี
"แล้วอีกอย่างที่เจ้าควรรู้ไว้ ห้องของเจ้าจะอยู่ชั้น3 ติดกับห้องของข้า...ขอย้ำอย่างนึง ห้ามเข้าห้องข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่งั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน"ชายหนุ่มผมแดงกล่าวขู่ แล้วเจ้าแมวจึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นโชคร้ายจริงๆที่ได้อยู่ใกล้ห้องกับคุโรน -.-*
"เอาน่าๆอย่าขู่กันก่อนเลย เดี๋ยวข้าจะพาโฮโระสำรวจบ้านและรอบๆเอง"โคนะอาสารีบอุ้มแมวขาวออกจากไหล่ของผู้ขู่แล้วจึงยิ้มแปลกๆวิ่งออกนอกบ้านแทบทันที
"เจ้านี่ก็ดุเหลือเกินนะ วันแรกก็พาทัวร์สยองซะแล้ว"โรรันพูดหัวเราะชอบใจพร้อมๆกับหมาป่าหนุ่ม
"เฮ่อ!ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดุอย่างนี้ซักหน่อย แค่เตือนๆไว้เท่านั้นเดี๋ยวมันเห็นก็ผวาข้าไปเกือบสัปดาห์หรอก"คุโรนตอบกลับฉุนๆ
"ถ้าชินแล้วก็ไม่แปลกใจหรอก แต่ห้องเจ้ามันก็รกจริงๆนั่นแหละ"หมาป่าหนุ่มพูด และพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมา แต่ไม่นานก็กลั้นไว้ไม่อยู่ระเบิดหัวเราะขึ้นมาอีกระลอก
"แวมไพร์นี่!ไม่ใช่ลูกครึ่งเอลฟ์อย่างโรรัน ข้าจะได้มีห้องสุดจะเรียบร้อยน่ะ แวมไพร์อย่างข้าก็ต้องกินเหมือนกันนะ "คุโรนแหวให้อย่างไม่พอใจรีบขึ้นห้องตัวเองทันที
ด้านโคนะ กับ แมวขาวมีปีกนามโฮโระ.....
"เอ๋!!คุโรนแวมไพร์หรอ?"แมวขาวถามอย่างแปลกใจ
"อื้ม!เขาเป็นแวมไพร์ที่หล่อ และเท่ห์ที่สุดเลยเม้าว่าไหม?"โคนะตอบทำตาแวววาวเพ้อฝัน
"แวมไพร์ต้องมีหูแหลมคล้ายเอลฟ์แต่มีเขี้ยวยาวไม่ใช่รึไง?"แมวขาวถามต่อ
"ก็บ้านแห่งนี้ลงอาคมไว้ไง เลยเห็นเป็นคนธรรมดาและถ้าจะถามว่าทำไมเห็นเป็นคนธรรมดานั้น ข้าไม่รู้"โคนะพูดดักคอ ก่อนจะเดินพร้อมแมวขาวไปรอบๆบ้านหลังใหญ่ พลางคุยเสียงเจื้อยแจ้วต่อไป แล้วก็ร้องอ้อบอกข้อความควรจดจำ
"ห้องของข้าอยู่ชั้น1 แล้วก็ชั้น1มีห้องหนังสือกว้างพวกเรามักใช้ที่นั่นเป็นตัวหาข้อมูลในการทำงาน ส่วนชั้น2 ก็มีห้องของโรรันกับไคโอ ชั้น3 ก็มีห้องของเจ้ากับคุโรน "เธอพักหายใจซักครู่แล้วจึงพูดต่อ
"มีวาปอยู่ใต้บันไดใช้เป็นประตูไปที่ตึกเก่าๆข้างเมืองเฮลเกล โดยต้องใส่รหัสประจำตัวก็คือ โชโรโ_โ_น อักษรตัวหน้าและตัวหลังของชื่อ ตามด้วยรามอนคุไซ อย่างเช่นข้าคือ โชโรโคโนน - รามอนคุไซ เป็นต้นอะ"
"แล้วทำไมคุโรนซึ่งเป็นจอมโจรซิลเวอร์ไปขโมยของคนอื่นล่ะ?"แมวขาวถามอีกครั้ง(หลายครั้งแล้วล่ะ)
"เจ้าลองมานี่สิเก็บปีกด้วย"โคนะตอบรอยยิ้มมีความสุขหายไปแวบหนึ่ง พอที่จะให้โฮโระสังเกตุเห็นได้
"..ช่วยข้าทีแม่หนูน้อย พวกเราปลุกพืชผักอะไรไม่ขึ้นเลย โปรดช่วยเราด้วยเถอะ"หลังจากเดินมาได้ซักพักเขาและเธอ ก็ได้พบกับชายชราผอมจนเห็นข้ากระดูกกราบไหว้ไปน้ำตาซึมไปอย่างน่าเวทนา
"พรุ่งนี้จ้ะตา พรุ่งนี้เราจะมาช่วยตานะ"โคนะเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน กุมมือชายชราที่กำลังร้องไห้ ....เป็นภาพที่สะเทือนใจอย่างยิ่งสำหรับโฮโระที่กำลังมองดู
"แม่หนูมาเยี่ยมพวกเราหรอเนี่ย ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ"หญิงร่างท้วมพอเห็นโคนะก็เข้ามากอดไว้อย่างปลื้มใจ และบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านที่เกือบร้างแห่งนี้
"พวกเราขาดน้ำมาหลายสัปดาห์แล้ว เพราะมีชายคนหนึ่งมาบอกกับพวกเราว่า เจ้านายของเขาจะเก็บน้ำจากลำธารนี้ น้ำที่นี่สะอาด ปลูกพืชปลูกผลอะไรก็สมบูรณ์ จะ...จากนั้นเขาก็ใช้เครื่องอะไรไม่รู้มาสูบน้ำไป ใครขัดขืนจะ โดน...โดนฆ่า พวกเราเสียคนไป 5 คน พวกเขาสละ.....ชีวิต...เพื่อช่วยหมู่บ้าน....ฮึก…"
โคนะกอดหญิงผู้นั้นไว้ แล้วลูบหลังเธอเบาๆหลายครั้ง "เราต้องมีทางแก้ไขนะ พยายามเข้า พวกเราสู้กันมาถึงตอนนี้แล้วนี่"โคนะพูดเบาๆ
เธอหยุดร้องไห้และปาดน้ำตาออก แต่ก่อนที่หญิงร่างท้วมจะได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เด็กหญิงประมาณ 10 ปี ก็วิ่งเข้ามา
"แม่! แม่จ๋า!!"
"อะไรเนี่ย ลูกคนนี้...ทำไมเนื้อตัวมอมแมมอย่างนี้ มานี่เลย"หญิงสาวดุลูกสาวแสนซนของเธอ แล้วดึงตัวเข้ามาเอาผ้าจากกระเป๋ามาเช็ดหน้าเช็ดตาใบหน้าใสที่เปื้อนดินเต็มไปหมด รวมทั้งตัวหล่อนด้วย
"พี่สาวก็อยู่ด้วยหรอ จำได้มั้ยนี่ชุดที่พี่เคยให้ไงล่ะ แล้วหนูก็ไปป่าหลังหมู่บ้านมาด้วย..."
"ที่นั่นมันอันตรายรู้ไหม ทีหลังอย่าไปอีกเป็นอันขาดนะ"แม่ของเด็กสาวพูดโกธรๆแต่สายตากลับดูห่วงใย แล้วเหลือบไปเห็นดอกไม้ช่องาม
"ไปเอามาจากไหนเนี่ย?"โคนะถามขึ้น
"ป่าหลังหมู่บ้านค่ะ ที่นั่นมีน้ำตกด้วยนะสวนมากๆเลยล่ะ แล้วหนูก็มีลางสังหรณ์ว่าพี่สาวจะมาก็เลยเก็บมาฝากไงคะ"เด็กสาวพูดอวดยื้นดอกไม้สีส้มเหลือง 4-5 ดอกให้โคนะ
"อืม...พรุ่งนี้จะมาใหม่ ไปนะคะ"โคนะกล่าวรับดอกไม้นั้นมาถือไว้และยิ้มขอบคุณให้เด็กสาวที่ยิ้มตอบกว้าง
หลังจากเดินออกมาได้ไกลพอสมควร โฮโระจึงกางปีกบินไป บินมาอย่างอิสระรอบตัวโคนะที่มองอย่างอิจฉาหน่อยๆ
"ไม่ได้หรอก เราจะกลับไปวางแผนกันก่อน ห้ามไปตามลำพังเป็นกฎอีกข้อของรามอนคุไซ"โคนะบอกแล้วหันไปมองดวงอาทิตย์ที่ส่องประกายจ้า ก่อนจะพูดอีกครั้ง
"หิวข้าวแล้ว กลับไปกินข้าวกันเถอะโฮโระ"
"ขอถามอีกข้อนะ..."
"เจ้านี่ถามมากจริงๆ"
"อย่าขัดสิ! ...โคนะทำไมต้องช่วยชาวบ้านพวกนั้นด้วยล่ะ ข้าไม่เข้าใจ"
"เพราะว่า....ข้าอยากจะช่วย ครอบครัวของเราอยากจะช่วย ก็แค่นั้น"โคนะกล่าวยิ้มร่าอย่างมีความสุข ทำให้แมวขาวยิ้มไปด้วยรู้สึกภูมิใจกับการได้ครอบครัวใหม่ แล้วทั้งคู่จึงกลับไปหา.....ครอบครัวของทั้งเธอและเขา.....
ความคิดเห็น