คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : จอมโจรจำเป็น
ตึกๆๆๆๆ.......เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังชัดเจนในป่าลึก ข้างเมืองเฮลเกล ที่เงียบสงบไม่มีแม้เสียงลมหรือแมลงยามค่ำคืน เจ้าของฝีเท้าหยุดพักเหนื่อยซักครู่ก่อนที่แสงจันทร์นวลจะสาดส่อง เผยให้เห็นชายหนุ่มรูปร่างเพรียวบางในชุดสีดำทมิฬ ที่ทำให้ซ่อนตัวอย่างดีในความมืด ถุงมือสีดำหนังอย่างดีกำสร้อยเพชรที่มีมูลค่าร่วมๆ10ล้านไว้แน่น ขณะที่ชายหนุ่มเตรียมวิ่งออกจากที่ซ่อนอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาแต่ไกล
"หามันให้เจอเร็วเข้า! ค้นให้ทั่วป่าอย่าให้มันหนีไปได้!!" หลังจากเห็นแสงไฟและรู้ว่ามีคนตามอยู่ตลอด เขาจึงรีบกระโดดตัวสูงปีนขึ้นขึ้นต้นไม้อย่างเร็วและเงียบเชียบพอดีกับที่มีชายร่างกำยกำ ที่ดูคล้ายกับทหารรับจ้างถือขวานเดินผ่านอย่างหน้าหวาดเสียว
"เฮ่อ...." ชายหนุ่มภายใต้หน้ากากถอนหายใจเบาๆและ......
ตุบ! ฟ่อ...
"เฮ้ย!!เจอแล้ว มันอยู่บนต้นไม้" ชายคนหนึ่งร้องขึ้นแล้วจึงชี้มือชี้ไม้มายังชายปริศนา
ฟึบ!
"ถ้ายังไม่อยากตายก็หุบปากซะ และบอกพวกแกว่าแกเข้าใจผิดเอง" หนุ่มภายใต้หน้ากากชักเซเบอร์ออกมาแทบเสี้ยววินาทีมาจ่อที่คอผู้ร้องเรียก
"ไม่มีทาง มันอยู่นี่!!.....อั๊ก!!" เมื่อชายหนุ่มใต้หน้ากากเห็นว่าชายท่าสทางแข็งแรงคนนี้ไม่รักตัวกลัวตาย จึงใช้เท้าถีบท้องของชายคนนั้นจนจุกร้องไม่ออกเลยทีเดียว[ประมาณว่าแรงควาย]
"เป็นเรื่องแล้วไง ...บ้าจริง" หนุ่มภายใต้หน้ากาก บ่นพึมพำและเอาเจ้าตัวปัญหาขึ้นมาดู
"เจ้าแมวบ้านี่...เอ๊ะ!แกจิกมือข้าทำไมเนี่ย" หลังจากที่บ่นได้ 2-3 คำแมวเจ้าปัญหาตัวขาวปลอดก็จิกมือชายหนุ่ม และส่งเสียง ขู่ ฟ่อๆๆ อย่างโกรธเคือง
"เงียบไปเลยเจ้าแมวน้อย หน้าเจ้าเลอะฝุ่นเต็มไปหมดเลยนะ"
"ฟ่อ......"
เมื่อชายหนุ่มภายใต้หน้ากากเลิกมีความคิดที่จะคุยกับแมวตัวเล็กให้มันเชื่อง จึงมองรอบตัวที่เงียบผิดปรกติ
"ไปเถอะ ..แมวน้อย"เขากระซิบเสียงเบา และอุ้มมันด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่แปลกที่คราวนี้ลูกแมวสีขาวปลอด ไม่ได้ขู่อีกต่อไป เพียงแต่ครางเสียงต่ำๆเท่านั้น
พรึบ! "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ..จอมโจรซิลเวอร์!!" ชายหนุ่มกำยำที่ถือขวาน ผ่านชายใต้หน้ากาก ที่แท้เขาคือหัวหน้าทหารนี่เอง และเขายังสั่งพลธนูมาล้อมลอบ จอมโจรปริศนาเป็นวงกลมอีก
'แบบนี้หนียากแน่ๆ งานช้างแล้วเรา'
"ส่งอัญมญี 5 สีมาคืนซะดีๆ" หัวหน้าทหารรูปร่างกำยำพูด และเดินเข้ามาในวงล้อมของพลธนู
"ส่งให้ข้าก็โง่นัก"จอมโจรหนุ่มกล่าวตอบ และชักดาบเสเบอร์ขึ้นมาอีกครั้งในท่าเตรียมพร้อม
"หึ...รู้อยู่แล้วว่าจะไม่ได้คืนง่ายๆ เด็กๆจัดการ!"
วิ้ว เคร้งๆๆๆ
"จอมโจรมาจบชื่อก็วันนี้แหละ รู้ไว้ลูกธนูทุกดอกเคลือบด้วยนำที่สกัดจากอโคไนต์(acontite : พืชที่มีพิษร้ายแรงมาก เป็นส่วนผสมของน้ำมันที่ใช้นวดข้อต่อ หากกลืนหรือซึมผ่านผิวหนังโดยตรงอาจทำให้ถึงตายได้)โดนทีเดียวก็ม่องเท่ง ฮ่าๆๆๆๆ"หัวหน้าทหารพูดและหัวเราะเมื่อเห็นจอมโจรซิลเวอร์ปัดลูกธนูและหลบลูกธนูอีกข้างไปพร้อมๆกัน
"อย่าบังคับให้ข้าต้องฆ่าคน"ซิลเวอร์หนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ เหงื่อที่ใบหน้าเริ่มไหลลงทำให้รู้ได้ว่าเขาเริ่มเหนื่อยเหมือนกัน
หัวหน้าทหารชะงักกับเสียงที่เย็นชาราบเรียบ และถอยหลังออกจากวงล้อม สั่งด้วยน้ำเสียงสั่นหน่อยๆ"ฆ่ามันๆ!"และเขาก็สั่งทหารอีกหลายนายให้เข้าไปจัดการ
"ข้าเตือนแล้วนะ....."
ฟึบ! ฉัวะ ฟับ ฉัวะๆๆ
จอมโจรหนุ่มพุ่งเข้าโจมตีพลธนูข้างหนึ่งจนเรียบ(ตายเรียบ)และไม่สนว่าลูกธนูพิษจะโจมตีเข้ามาเช่นใด เขาก็ฆ่าคนมากมายอย่างเลือดเย็น..........
"อั๊ก!"จอมโจรหนุ่มกะอีกเลือดออกมาเป็นสีดำ ท่ามกลางศพมากมายเหมือนแผลตามตัวเขานั่นแหละ
"......"ชายหนุ่มเดินช้าๆอย่างทุลักทุเลไปในป่ากว้างจนในมี่สุดก็มาถึงตึกร้างเก่าแก่แห่งหนึ่งที่เก่ามากเสียจนมีรอยร้าวบางแห่งราวกับจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ เขาเข้าไปในตึกซึ่งมีแต่ฝุ่นเกาะเป็นนิ้วและเอามือขวาทาบลงไปบนประตูห้องใต้ดิน
"โรโนโคโรน รามอนคุไซ"เขากล่าวเบาๆด้วยแรงที่เหลือน้อยเต็มที่แล้วจึงผลักประตูออกไป วาบ...แสงสว่างจ้าออกจากห้องประตูเขาก็หายไป พร้อมกับประตูที่ปิดลงทันที...
"คุโรน!เป็นอะไรมากไหม....ว้าย!เป็นเป็นไรไปเนี่ย คุโรน!"เด็กสาวอายุราว 14 ปีวิ่งเข้ามาเขย่าๆชายหนุ่มอย่างตกใจ
"โคนะ ใจเย็นสิ!คุโรนเค้าจะตายก็เพราะเจ้านี่แหละ!"หญิงสาวผมสีน้ำเงินแปลกเดินออกมาจากห้องๆหนึ่ง และจับไหล่เด็กสาวให้หยุด
"กลิ่นนี้?...อะโคไนต์นี่ เอายามาสิโรรัน เร็วหน่อย" หมาป่าสีดำตัวหนึ่งเดินออกมาหันไปสั่งหญิงสาวอย่างค่อนข้างจะรีบร้อน
"ค่ะ"หญิงสาวผมแปลกตาตอบรับฉับพลันและเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาด้วยน้ำอุ่น 1 กะละมัง ผ้าสะอาด 1 ผืน ขวดยาสีน้ำตาลใหญ่อีกหนึ่งขวด
"โคนะ เทใส่ให้คุโรนกินสื! มัวแต่เล่นอยู่ได้"โรรันหันไปดุน้องสาว และถอดหน้ากาก หมวกใบกว้าง เสื้อท่อนบนและผ้าคลุมออก และเช็ดตัวให้เด็กหนุ่มทันทีทำให้.ตัว.ที่รับไม่ได้เบนหน้าออก(หมาป่าหนุ่มนะเอง)
"อึกๆ....แค่กๆ เกือบตาย! เฮ่อ" เด็กหนุ่มผมแดงดื่มน้ำสีน้ำตาลดำข้นๆเต็มแก้ว และถอนหายใจ
"ยานี่ก็ดีนะเนี่ยพิษค่อยๆสกัดออกทันทีเลย"เด็กสาวผมน้ำตาลอ่อนกล่าวยิ้มแป้น เธอคนนี้มีชื่อว่า โคนะ นะเอง
"เจ้านี่อึดดีนะเนี่ย ยินดีต้อนรับกลับมา หึๆๆ"หมาป่าหนุ่มพูดยิ้มๆ พร้อมกับที่ชายหนุ่มสวนขึ้น
"อือ กลับมาแล้วครับ"ผม....คุโรนพูดตอบและก้มหน้ามองโรรันที่เอาผ้าเช็ดผ่านแผล พอพ้นผ้าขาวไปแผลก็กลับมาหายสนิทไม่มีแม้กระทั่งแผลเป็น
"เอ้า! เสร็จแล้วนะ"หญิงสาวบอกและยิ้มกับผลงาน หมาป่าสีดำจึงวิเคราะห์"ฝีมือดีขึ้นแฮะ"
"แน่อยู่แล้วข้าซะอย่าง อิอิ ^ ^ "
"มีแมวด้วย ว้าว!ลูกแมวน่ารักจัง"โคนะกล่าวอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นแมวขาวปลอดก็สวนขึ้น
"ข้าไม่ใช่ลูกแมวแล้วนะ!"
คุโรนเมื่อได้ยินจึงมองสบตาอย่างรู้ทันบอกเรียบๆ "ข้ารู้อยู่หรอกน่า"
"เจ้าคือใครกัยแน่เนี่ย"หมาป่าดำนั้งลงใกล้โรรันและเอามือ....เอ่อ...ขาหน้ามายีๆหัวแมวเล่น แมวขาวก็ก็ก้มหัวนิดนึง ปีกขนาดใหณ่กว่าตัวแมว2เท่าก็โผล่ขึ้นมา
"แปลกใจใช่ไหมล่ะ?"แมวขาวถาม พลางยิ้มเยาะๆ
"ไม่เลย!!"ทั้งหมดประสานเสียง ^-^*
"*0*"หน้าแมว
"เอาเถอะๆเราก็มีพลังพิเศษเหมือนกันน่ะ ก็เลยไม่ค่อยจะแปลกใจเท่าไหร่"โรรันอธิบายและถือน้ำที่เช็ดตัวคุโรนไปเทตรงครัวที่สะอาดเอี่ยมของบ้านหลังใหญ่
"เจ้าชื่ออะไรหรอแมวน้อย"เด็กสาวถาม ทำตาบ้องแบ๊วแมวมีปีกเลยว่าไม่ลง (ใจอ่อนซะงั้น)
"ข้าชื่อโฮโระ มีพลังในการปลุกพลังที่ลึกที่สุดของพวกที่มีพลังพิเศษอย่างพวกเจ้า นอกจากนั้นก็แปลงร่างได้"มันอธิบายมองหน้าทุกคนที่จ้องมันอยู่
"เราก็มาแนะนำตัวกันบ้างเถอะ"หมาป่าหนุ่มกล่าวพร้อมกับทุกคนที่พยักหน้าตอบรับ....
ความคิดเห็น