ราชันย์ภูตฝึกหัดกับแก๊งค์ป่วนมิติ

ลำดับตอนที่ #4 : บ้านนี้มีเป็นสิบ

       บ่ายแก่ๆที่บ้าน จันทระโยคิน เกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กๆเนื่องการปรากฎตัวของบุคคลที่อิสระพามาด้วยสร้างความหนักใจให้กวินเป็นอย่างมาก...   

"  วิ๊นน  ว้ายตัวจริงมองใกล้ๆ หล่อทะลุทะลวงจริงๆ " เสียงกรี๊ดกร๊าดดังไปทั่วทั้งบ้านจันทระโยคินนั้นมาจากสาวๆที่อิสระนัดมาทำเอากวินกุมขมับแต่ละคนนั้นแต่งตัวมาแบบจัดเต็มนี่ถ้าบอกว่าไปเดินแฟชั่นไม่ใช่ไปบ้านผีก็คงจะมีคนเชื่อพวกเธอนั้น สวยน่ารักแบบที่อิสระ ว่าไว้ทุกคนและนี่แหละคือสกิลเหล่หญิงที่เขาภูมิใจ   ไม่กี่นาที่ต่อมามีรถมาจอดที่หน้าบ้านของอิสระ รถนั่นก็เป็นของบ้านเขาเองคงจะไปรับใครบางคน คนขับรถเดินมาเปิดประตูให้คนที่โดยสารมาลงคนที่ก้าวลงจากรถก็ไม่ใช่ใครเธอคือ สิลิน วันนี้เธอสวมชุดเอี๊ยมกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินดูทะมัดทะแมงสิลินโบกมือให้กวินและอิสระที่ยืนรออยู่    กรึบ!!!  สิลินเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันใดมาไม่ทันระวังทำให้สะดุดหน้าทิ่มพุ่งไปหาเพื่อนทั้งสองของเธอ ว้าย!! ก่อนที่สิสินจะตกถึงพื้นทั้งกวินและอิสระ เข้ามาช้อนร่างของเธอขึ้น โดยกวินอุ้มที่ตัวอิสระประดองขาขึ้นกลายเป็นท่าอุ้มเจ้าหญิงแบบมีเจ้าชายแพ็คคู่เหมือนจะช่างเหมาะเจาะอะไรแบบนี้

" ......... หวัดดีค่ะอิสระบ้านสวยเนอะน่าอยู่จัง " ดาวและเตยสองสาวในกลุ่มสาวสวยที่อิสระพามาได้แต่ทำหน้าเหวอเพราะฉากกุ๊กกิ๊กเหมือนในซีรีย์เกาหลี ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก่อนจะเรียกสติกลับมาได้กล่าวทักอิสระการทักทายเป็นแบบเก้อๆเพราะไม่รู้จะทำตัวแบบไหนในบรรยายกาศแบบนี้ ดาวก็ได้แต่พยักหน้าทักทายเ

" หึหึ เธอมีคู่แข่งแล้วนะยัยดาวร้ายกาจซะด้วย "  เตยใช้ไหล่ระแทกเพื่อนสาวเบาๆพูดแซวออกไปซึ่งเธอไม่ได้คิดจริงจังอะไร แต่ได้ผลเกินคาดดาวเริ่มหน้าแดง ก่อนจะสะบัดศีรษะและหันมาตีเพื่อนที่แซว

" อะ.. อ้าว​ขอโทษครับคุณเตย คุณดาวผมนี่แย่จริงๆไม่ได้ดูแลพวกคุณเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะพาไปกินอะไรอร่อยอร่อยชดเชยนะครับ " อิสระพูดจาอย่างเป็นกันเองยิ้มหวานให้สาวๆทั้งสองเตยนั้นเธอดูเป็นสาวมั่นหุ่นที่ซึ่งถูกใจอิสระ แต่กับดาวนั้้นดูเป็นสาวหวานเรียบร้อยคิดว่า กวินน่าจะชอบเลยชวนเธอมา

" ออ ลืมแนะนำไปครับ นี่วินกับสิลินเพื่อนผมเองครับวันนี้จะไปทัวร์กันด้วย " กวินพยักหน้ารับเป็นการทักทายส่วนสิลินยิ้มและพนักหน้าทักทาย

" งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรกิน เดินฆ่าเวลาแล้วค่อยไปลุยบ้านผีกันครับเชิญๆขึ้นรถครับ "  อิสระพาเพื่อนๆขึ้นรถมุ่งหน้าสู่บ้านผีสิงเขตชานเมืองตามแผน ' ต๊กกะใจ๊ '.. 

 

ท้องมืดสนิทไร้ดาวบนท้องฟ้าดูลึกลับและเงียบเชียบไม่มีแม้แต่เสียงของมีสิ่งมีชีวิตใดๆที่ใช้ชีวิตกลางคืนเงียบจนน่าขนลุก ในพื้นที่รกร้างแห่งนี้บริเวณโดยรอบมีแต่ต้นไม้ขึ้นรกชัดดูเหมือนป่าขนาดย่อมๆ ในความรกกับมีสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่เป็นบ้านสองชั้นตั้งตระหง่านกลางป่ารกทึบไร้ผู้คนเพราะคงไม่มีกล้าใครเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ บรรยายที่รอบตัวบ้านดูมืดมนมีกลิ่นอายที่ไม่น่าชี้ชวนให้เข้าใกล้เหมือนกับว่าบ้านหลังนี้ไม่ต้องการต้อนรับใคร
เสียงเหยียบใบไม้ดังกรอบแกรบ​ดังมาจากทางเข้าสู่ตัวบ้านปรากฎว่ามีดวงไฟสีขาวตรงเข้ามากระทบกันตัวบ้านเป็นแสงจากกระบอกไฟฉายของผู้มาเยือนบ้านแห่งนี้ยามวิกาลซึ่งเป็นอะไรไม่คาดคิดว่าจะมีใครกล้าเข้ามาที่แห่งนี้ปรากฎว่ามีร่างชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาหยุดที่บ้านตัวบ้าน 


          " คืนเดือนมืด..ไอ้อิส แกชอบเลือกวันแบบนี้ครั้งที่แล้วไม่เข็ดหรอ " กวินหันมาถามอิสระ


          " อ๋อๆ..ยุงชุมสินะวันเสาร์ก็งี้แหละ วันรวมญาติยุง " อิสระตอบกวนๆออกไปเพื่อจะช่วยให้บรรยากาศดีขึ้น


          " ไอ้อิส...นี่มันใช่เวลาไหม... " กวินเอ็ดเพื่อนตัวแสบที่กวนไม่ดูเวล่ำเวลา แต่ที่จริงเขาก็​รู้สึกแปลกๆตั้งตอนที่ออกจากวัดแล้ว ยิ่งได้มาเห็นบ้านหลังใหญ่ก็สัมผัสพลังงานแปลกๆที่หน้าขนลุกอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกจากบ้านร้างหลังไหนที่เขาเคยไปสำรวจมาก่อน


           " อ้าว​จะเอาไงล่ะทีนี้ ไอ้วินพามาแล้วนี่นะต้องขอเจอหน่อยแล้ว " อิสระพูดจาท้าทายเหมือนอยากจะเข้าไปลุยเต็มที่อยากจะโชว์สาวถึงความใจถึงของเขา

           " ทุกคนครับที่นี่ไม่ใช่บ้านผีเหมือนในสวนสนุก พวกคุณแน่ใจนะุ? “ กวินหันมาถามกลุ่มสาวๆที่ตามด้านหลัง

” แกจะกลัวอะไรไอ้วินคราวที่แล้วแกยังเตะกลิ้งเลยจะมากี่ตัวก็มาดิคร้าบ “ อิสระทำท่า ชกหมัดซ้ายขวา พร้อมกับกระโดดไปมา   ” เจอน่ะ เจอแน่ ยืนตาเขียวอยู่บนระเบียงอีกตัวก็ข้างหลังแกนั่นไง…." กรี๊ดด!! อั๊ยยยย!! สาว ๆ และอิสระ กระโดดเกาะ กวินแทบจะในทันที่กวินพูดจบ กวินดูท่าทีแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรที่จะเข้าไปในบ้าน

เฮือก!!!!

ขณะที่กวินกำลังจะเดินต่อไปข้างหน้าต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกแรงกดดันน่าขนลุกดำมืด ถึงขนาดขยับตัวไม่ได้เม็ดเหงื่อโตฝุดขึ้นบนใบหน้าหน้าซีด และเมื่อความรู้สึกนั้นหายไป วินก็หันหลังไปในทิศทางที่เกิดแรงกดดันนั้นทันทีก็เห็นเพียงสาวๆ ยืนกอดกันกลมหน้าตากลัวสุดๆกับบรรยากาศ​รอบตัว หันกลับไปที่ตัวบ้านก็ไม่ได้น่ากลัววิญญาณตนนั้นก็ยังหายไปด้วย


           " วะ..วินทำไมทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะเค้ากลัวนะ " สิลินร้องทักกวินออกไปด้วยเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้


           " ไอ้วิน ไอ้วิน ไอ้วิ๊น !! " อิสระ​เรียกวินหลายครั้งแต่กวินกับนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจจนต้องตะโกนเรียกชื่อออกไป


           " หะ.. ห่ะอะไร " วินหันมาตามเสียงเรียกทำหน้างงๆ


           " เอาไงล่ะแกเข้าไม่เข้า " อิสระ​ถามวินเพื่อขอความเห็น


           " อืมไปสิ " 

           กวินและเพื่อนเดินเข้าภายในตัวบ้านหลังใหญ่สองชั้น ตัวบ้านมีแต่วัชพืชพันรกไปทั่วทั้งบริเวณ เพดานเปิดโล่งเพราะฟ่าหล่นล่วงมาหมดแล้วเห็นเพียงโครงเหล็กที่เป็นโครงสร้างของตัวบ้าน มีสีสเปย์​ฉีดพ่นคำว่า ผีดุ !! ตัวโตตรงด้านซ้ายของผนังบ้านเมื่อเดินเข้าจะเจอทันที ห้องต่างๆในขั้นแรกประกอบไปด้วยชุดห้องครัวขนาดใหญ่ที่ใช้ทำอาหารอยู่ทางขวามือสุดของตัวบ้าน ด้านซ้ายเป็นชุดโซฟารับแขกเก่าๆที่ขาดผุพัง เดินไปด้านในอีกหน่อยจะพบห้องน้ำสองห้องติดกัน ถัดมาทางซ้ายมือจะเป็นบันใดมีห้องใต้บันไดที่ติดยันสีแดงแป่นใหญ่เอาไว้  อิสระตัวตั้งตัวตี ตัดสินใจให้ว่าเขาจะไปทำพิธีเห็นผีกันที่ชั้นบนของบ้าน   แต่เมื่อเขาขึ้นไปก็ต้องตกใจผงะถอยหลัง เพราะสิ่งที่พบเป็นต้นตะเคียนขนาดใหญ่ที่ขึ้นแทรกแทงขึ้นมาเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของตัวบ้าน


             " เฮ้ย...!! ขึ้นได้ไงวะบ้านไม่พัง " อิสระถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อเห็นต้นตะเคียนยักษ์ที่ไม่น่าจะขึ้นมาได้ในบริเวณนี้


            " ทำไมหนาวจังคะอิส " เตยจากที่เงียบมานานก็เริ่มผ่อนคลายและพูดบ้าง 


            " ใช่ ใช่ หนาว หนาว หมับ !! " 

            สิลินเดินเข้ามากอดแขนวินและอิสระ แทรกตัวเองเข้าไปอยู่ตรงกลางดึงชายหนุ่มทั้งสองคนเข้าหาตัวเองทำให้อยู่ในโหมดแซนวิช !!  


            " เงียบก่อน.. " กวินบอกทุกคนให้เงียบและจ้องมองไปทางต้นตะเคียนยักษ์นั้น


           " สวัสดีนายท่านทั้งสอง ซิมเวียยินดีรับใช้พวกท่านทั้งสองคะ " 

             เสียงวิ่งเข้ามาในหัวของกวินตามด้วยภาพที่ปรากฎตรงหน้าเป็นภาพหญิงสาวหน้าตาหวานสวยงามไร้ที่ติ ผมสีแดงเพลิง อยู่ในชุดโรริต้าสีชมพู สัมผัสได้ถึงความเป็นมิตรยิ้มอย่างอ่อนโยนมาทางวินและเพื่อน 


          " คุณเป็นนางตะเคียนเหรอครับ...แล้วนายท่านทั้งสอง.. คือ ? " กวินทดลองคิดในใจส่งคำถามออกไปบ้างด้วยสงสัยกับจำนวน..ที่ผู้หญิงตรงหน้าเอ่ยออกมา


          " คริ คริ บอกไม่ได้คะซิมเวียถูกสั่งห้ามไม่ให้บอก " ซิมเวียหัวเราะชอบใจอย่างน่ารักพร้อมนิ้วแตะที่ปากทำท่ามีความลับ


          " งั้นเหรอครับยินดีช่วยใช่ไหมครับ..หึหึ " วินเหยียดยิ้มกว้างดูเยือกเย็นและน่าขนลุกทำให้เพื่อนทั้ง.คนถึงกับขนลุก

            " ทุกคน !! ผมคิดว่าเราควรทำพิธีตรงนี้นั่งล้อมต้นตะเคียนไว้ " กวินสั่งให้ทุกคนนั่งล้อมต้นตะเคียนไว้แต่ก็ยังกลัวๆกล้าๆ 


          “ ทุกคนครับนั่งลงแล้วพูดตามผมนะครับสองคนนั้นเขาเป็นงานไม่ต้องห่วง ” กวินหันไปมองสาวๆที่ขณะนี้ยืนตัวแข็งทำท่าพยักพเยิดเดินเข้ามานั่งตามที่กวินบอก

 

" เอาล่ะ !! พร้อม !! ข้าแต่ท่านเจ้าแม่ตะเคียนที่สิงสถิต ณ ที่แห่งนี้ หากท่านมีอยู่จริงโปรดจงแสดงตัวด้วย " 

กวินพูดออกไปเสียงดังพร้อมกับเพื่อนๆที่พูดตามเขาและเขาก็ได้แต่แอบยิ้มมุมปาก


          คลืน คลืน คลึกๆๆ คลึกๆๆ ฟิ้ว..พึ่บ..พั่บ...เสียงต้นตะเคียนสั่นอย่างรุนแรง ลมพัดจนฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วบรรยากาศตกอยู่ในความตึงเครียดแต่ไม่มีกล้าลุกขึ้นเลยแม้แต่คนเดียว


          " ทุกคน !! มีสมาธิอย่าวกแวก !! " กวินร้องตะโกนบอกเพื่อนของเขา



          เหตุการณ์ปั่นป่วนดำเนินไปซักพักก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงแต่มันก็ไม่ได้จบไปในทีเดียวปรากฏมีเสียงฝีเท้าก้าวเดินจากชั้นล่างของตัวบ้านก้าวเดินขึ้นมาผ่านบันไดขึ้นมา ตึก...ตึก....ตึก...ตึก... เสียงนั้นก้าวมาหยุดยืนที่ใกล้ๆกับกลุ่มของพวกวินเป็นร่างเงาสีดำท้วม พร้อมส่งเสียงที่ชวนสยองฟองขน


          "......เฮ้ย !!! ไอ้น้องบังกล้องพี่ทำไม !! " 


          " กริ๊ดดดดดด.....เหวออออ " กลุ่มสาวๆ อิสระ สิลิน ร้องเสียงหลง แต่กวินกลับนั่งนิ่งจ้องมองสังเกตก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้


          " พวกคุณดูดีๆสิครับ แล้วช่วยปล่อยผมด้วยครับ " กวินบอกเพื่อนทุกคนสังเกตุให้ดีพร้อมกับให้ดาวคลายกอดที่รัดเขาไว้ จนเธออายมากกว่ากลัวไปเสียแล้ว และทุกคนก็พร้อมใจหันไฟฉายไปทางเจ้าของร่างเงาสีดำท้วมพร้อมกับอุทานออกมา...


          " พี่แป๋ว กระบวยทองพุธ !!! " เจ้าของร่างท้วมเป็นพี่แป๋วนักล่าผีชื่อดังที่ที่ไม่มีใครรู้จักเชี่ยวชาญเรื่องผีเป็นที่สุดในประเทศไทย


          " ก็เออสิวะ !! พวกเอ็งมาทำอะไรเนี่ยไปๆบังกล้องพี่ " พี่แป๋วโบกมือไล่พวกเด็กออกไปจากสถานที่นี้ 


          " แฮะๆ ขอโทษครับพี่ " อิสระกับเพื่อนๆยกมือไหว้ขอโทษเป็นการใหญ่ก่อนจะเดินลงมาจากบ้านร้างแห่งนี้


          " บรึ๋ยย...ไม่เอาแล้วว่ะนางตะเคียนอะไรโหดร้ายกะจะเอาให้ตายเลยหรือไง " 

            อิสระทำท่าขนลุกขนฟองขยาดกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านแต่ยังไม่วายหันไปหลีเตย 


           " คุณเตยครับไม่ต้องกลัวนะครับผมจะปกป้องคุณเอง  แค่ก  แค่ก " 

              อิสระยืดอกให้ดูสง่าพร้อมกับกำมืดขึ้นทุบอกตัวเองให้ดูสมชายชาตรีแต่มันแรงไปหน่อย ^ ^


           อิสระพาทุกคนมาส่งยังที่บ้านของแต่ละคนต่างคนต่างเข้านอนไปด้วยความอ่อนเพลียจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ยังมีบางคนที่นั่งเหม่อมองท้องที่มืดมิดไร้ดวงดาวรำพึงรำพันอะไรบางอย่างคนเดียว 


           " ซิมเวียเหรอ...แปลกจริงนะมาได้ยังไงน่ารักดีนะ " 

              กวินนั่งอมยิ้มคนเดียวเมื่อนึกถึงนางตะเคียนในชุดโรริต้าสุดน่ารักแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร

 

          " ซิมเวีย เจ้าขัดสั่งคำสั่งข้าทำไม " เสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจดังมาจากเจ้าของร่างในชุดคลุมสีดำสวมฮูดปิดใบหน้า ยืนอยู่ในห้วงมิติที่ดำมืดกับซิมเวีย


           " ขออภัยนายท่านข้าจำเป็นต้องปกป้องท่านกวินเพราะข้าสัมผัสได้ถึงพลังของพวกมัน และภูตวิญญาณสองตนภายในบ้านนั้นก็  จ้องทำร้ายท่านกวินเช่นกัน ท่านสามารถลงโทษข้าได้ตามต้องการ " ซิมเวียอยู่ในท่านั่งคุกเข่าก้มศรีษะสำนึกผิดที่ทำเกินหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายไว้


           " งั้นรึ...ก็ได้ข้ายกโทษให้เจ้ากลับไปได้ " 


           " ค่ะนายท่าน "

ซิมเวียเจ้าค่ะ ขอบคุณภาพจาก www.pinterest.com