คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LESSON 01 (intro)
Lesson 1
“ทำไมมันเยอะแบบนี้เนี่ย” หนุ่มหน้าหวานบ่นอุบอิบคนเดียวพลางยกกล่องลังกระดาษที่บรรจุเครื่องใช้สำนักงานและเอกสารหลายสิบแผ่นไว้ วันนี้วันเปิดภาคเรียนวันแรก ครูฝึกสอนอย่างชานยอลแอบรู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ต้องเจอกับนักเรียนประเภทไหน ยิ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนยิ่งแล้วใหญ่ เคยได้ยินว่าครูฝึกหัดหลายคนอยู่ได้ไม่ถึงสองเดือนก็ต้องถอดใจเพราะความซ่าของบรรดานักเรียนสุดแสบ หวังว่าจะไม่เลวร้ายอย่างที่เขาว่ากันนะ
“ให้พี่ช่วยถือไหม”
“ไม่เป็นไรครับพี่แจจุง แค่นี้ก็รบกวนมากพอแล้ว ขอบคุณมากนะครับ” ชานยอลปิดกระโปรงท้ายรถหลังจากยกของออกมาวางบนพื้นปูนเรียบร้อยแล้ว ถ้าวันนี้ไม่ได้แจจุง รูมเมทห้องพักคนใหม่ของเขาคงต้องเหนื่อยกว่านี้แน่ๆ เพราะปกติเดินทางโดยใช้รถไฟใต้ดิน กว่าจะเดินมาถึงโรงเรียนก็ไกลพอสมควร
“สู้ๆ นะ คุณครูคนใหม่” พี่ชายที่หน้าหวานกว่าตบบ่าบางเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ ชานยอลได้แต่ยืนยิ้มมองท้ายรถยนต์สีดำที่ค่อยๆ หายลับไปหลังรั้วโรงเรียน เขายกกล่องลังนั้นขึ้นอีกครั้ง ปากสีหวานเม้มแน่นเพราะความหนัก สองขาโก่งค่อยๆ เดินไปยังห้องพักครูด้วยท่าทางทุลักทุเล
“ห้อง-พัก-ครู-หมวด-ศิลปะ” ปากเล็กขยับอ่านป้ายบอกทางที่ติดอยู่เหนือศีรษะ
“ไหนอ่ะ”
ผลั่ก !!!!!
ร่างโปร่งล้มไปกองกับพื้น ข้าวของในกล่องลังกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง หัวใจหล่นไปถึงตาตุ่มหลังจากมีมวลกำลังมหาศาลถาโถมมาที่เขาอย่างจัง ตรงหน้าเขามีหนุ่มผมทองในยูนิฟอร์มนักเรียนสีน้ำเงินเข้มนั่งคุกเข่าอยู่ มือเรียวหยิบของที่กระจัดกระจายใส่กลับไปยังกล่องลังด้วยความรีบร้อนโดยไม่คิดจะช่วยดึงคนที่นอนก้นจ้ำเบ้าขึ้นมาสักนิดเลย
“เดินขวางทางชะมัด”
อะไรกัน วิ่งมาชนเองแล้วยังว่ามีหน้ามาว่าคนอื่นอีกเหรอ .. ชานยอลขมวดคิ้วเบะปาก ค่อยๆ ชันตัวเองขึ้นนั่ง
“เด็กใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้า” พูดไปก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของไป
“น่ารักดีนะเรา” ร่างสูงเงยหน้ามายิ้มมุมปากให้อีกฝ่ายซึ่งตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ได้แต่นั่งหน้าแดงก่ำ เป็นอะไรไปนะชานยอล … สติอยู่ไหน
‘ เด็กคนนี้ไม่เหมือนคนทั่วไปเลย หล่อยังกับเทวดา ฝันไปหรือเปล่าชานยอล ตอนนี้ตายแล้วหรือยังนะ อยู่บนสวรรค์หรือเปล่า ’
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้อู๋ฟาน!!!! ฉันบอกให้แกหยุด!!!!” เสียงคุณครูฝ่ายปกครองสุดโหดดังมาจากด้านหลังทำเอาคนน่ารักหลุดจากภวังค์ อย่าแปลกใจทำไมถึงเรียกชื่อได้สนิทสนมขนาดนั้น ก็ในเมื่อคนวิ่งไล่และคนวิ่งหนีเป็นอาหลานแท้ๆ กันน่ะสิ ทะเลาะกันตั้งแต่ในบ้านยันโรงเรียน อาเป็นถึงครูฝ่ายปกครอง แต่หลานกลับทำตัวผิดระเบียบตลอด เปิดเทอมวันแรกก็มาสายแล้ว แถมยังใจกล้าปีนกำแพงเข้าโรงเรียนอีกตังหาก แต่น่าสงสารที่เขาไม่อาจรอดพ้นสายตาเหยี่ยวอย่างยุนโฮไปได้
“โธ่เว้ย ตามมาทันได้ไงเนี่ย ที่เหลือเก็บเองละกันนะ” ร่างสูงเหลียวหลังไปมองพร้อมกับสบถออกมา ลุกขึ้นวิ่งต่อปล่อยให้อีกคนนั่งเอ๋ออยู่แบบนั้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!” ชายวัยยี่สิบปลายๆ วิ่งตามก่อนจะหยุดชะงักตรงหน้าร่างโปร่งที่ง่วนกับการเก็บของอยู่บนพื้น
“นี่เธอ!” คนถูกเรียกเงยหน้าสบตาเจ้าของเสียงเข้ม ดวงตากลมโต ปากอวบอิ่มสีกุหลาบ บวกกับแก้มกลมน่ารักน่าหยิกทำเอาหัวใจของคนมองเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เขากระแอมในลำคอด้วยความประหม่า น้ำเสียงที่ดุดันกลับนุ่มนวลเป็นคนละคน
“ ทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียนมา เก็บของเสร็จแล้วไปพบครูที่ห้องพักด้วย … หยุดนะไอ้อู๋ฟาน!” พูดจบก็วิ่งต่อ
จะบ้าตาย …
ต้องเอาโพสอิทมาติดหน้าผากไหมว่าผมเป็นครูนะ!
ฝากติดตามด้วยนะคะแม่ยกทั้งหลาย เห็นฟิคดราม่าเยอะแล้ว เรื่องนี้ก็เอาไว้อ่านตอนเครียด ผ่อนคลายๆเนอะ
หรือจะเครียดกว่าเดิมเพราะไรเตอร์แต่งไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้ กร้าก เราแต่งไม่ค่อยเก่ง ใช้คำไม่สละสลวย บอกคำเดียวว่า
'อย่าคาดหวัง'
5555555555555555555555555555 ติชมกันได้เลย อย่าลืมแท็ก #ฟิคครูครับ ด้วยนะจ้ะ ( > w < )/ ขอบคุณคร้าบ
ความคิดเห็น