คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : first? meeting
ในเช้าวันใหม่ที่สดใสกลางสวนของโรงพยาบาลโซล ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำไมผมถึงไปรู้อยากจะบ้าจะเป็นจะตายเหมือนใครเขาเลย มันแค่รู้สึกเหมือนได้เริ่มต้นใหม่มากกว่า...คุณว่าผมรักเธอรึเปล่านะ...เฮ้ออ ผมคิดไม่ออกอ่ะ
“คุณหมอคะๆรบกวนเข้าไปดูคนไข้ห้อง 9095 หน่อยคะ” พยาบาลสาว(ใกล้หมด)เดินเข้ามาเอ่ยบอก
ผมพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนเดินกลับเข้าไปในตึก ก้าวขาขึ้นลิฟต์แล้วกดปุ่มรอคุณหัวหน้าพยาบาลประจำแผนกที่ผมทำงานอยู่
“ขอบคุณคะ คุณหมอ”เธอเดินเข้ามาในลิฟต์พร้อมก้มหัวขอบคุณผมทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ เพราะเธออายุมากกว่าผมมากโขเลยล่ะ...“ไม่เป็นไรๆเออ...ผมต้องไปตรวจห้องไหนนะ?”
“ห้อง9095คะ”เธอเอ่ยบอก
ติ๊ง
(เสียงประตูลิฟต์เปิดคะ...จิตนาการกันหน่อยนะคะ55555)
เราเดินออกจากลิฟต์ก่อนเลี้ยวขวาผ่านห้องไปประมาณสี่ห้าห้องได้ ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้สีขาวสะอาดที่คุณสามารถเห็นได้ในทุกๆโรงพยาบาล ผมเคาะประตูสองสามทีก่อนผลักประตูไม้นั้นเข้าไป ตามด้วยพยาบาลผู้ช่วยของผมที่พึ่งตามมาเธอชื่อ “ชอง จีฮเย” ก็ไม่เชิงผู้ช่วยอย่างเดียวหรอกเพราะเธอเป็นน้องสาวแท้ของผมเอง
“นี่คะพี่”เธอยื่น กระดาษที่มาพร้อมแผ่นเหล็ก...เรียกง่ายๆว่ามันคือประวัติผู้ป่วยนั้นแหละ เออ...ทำไมมันหลายแผ่นจัง..อืมอ่อเจอแล้ว “ชื่อ คิม แจจุง เพศ ชาย อายุ27ปี เป็นไข้หวัด แอดมิดเข้ามาเมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้วคะ” ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงบอกว่า ถ้าเธอจะบอกตอนที่พี่เปิดเจอแล้วอ่ะนะ...แต่เพราะตอนนี้ผมทำงานอยู่สิ่งที่ผมพูดออกไปเลยเป็น “งั้นเตรียมของเลยนะ” แล้วผมก็เดินผ่านฉากกั้นโต๊ะโซฟาเก้าอี้ตู้เย็นหรือบริเวณอันกว้างขวางของห้องพักระดับ VIP ในโรงพยาบาลโซลแห่งนี้ จนถึงเตียงของผู้ป่วยที่นั่งหน้าขาววิ๊งเหมือนเรืองแสงได้แต่หน้ามึนๆเหมือนยังไม่ตื่น แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนอายุ27นะ...ถึงจะดูเหี่ยวมีตีนกาและริ้วรอยอีกนิดหน่อยแต่ยังก้ไม่น่าจะถึง27
“เออ...สวัสดีครับคุณหมอ” เสียงแหลมเล็กร้องทักมาจากด้านหลังของผมและเมือผมหันหน้าไปเผชิญกับเสียงนั้น...
“อ่าวพี่จุนซู?” ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ งง หมอหมีงง งงมากๆ
“ยุนโฮ?มาตรวจแจจุงหรอ?” พี่ไม่งงเลยหรอว่าทำไมผมมาอยู่นี่อ่ะ พี่ไม่งงแต่ผมงงนะเมื่อคืนคุยกับไอปาร์คเพื่อนรักมันยังบอกว่ารุ่นพี่คนนี้ยังอยู่ญี่ปุ่นอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้มาอยู่นี้วะ?
“เออครับ...ขออนุญาตินะครับ” ผมตอบรุ่นพี่สายรหัสของผมสมัยมหาลัยก่อนหันไปขออนุญาติคนไข้ของผมแล้วปลัดเชือกเสื้อโรงพยาลของคนไข้ของผมออก...ทำไมผมใช้คำว่าคนไข้ของผมบ่อยจัง? ช่างมันเถอะ...ผมเสียบสเตโทสโคป(หูฟังของหมออ่ะคะ)เข้ากับหูก่อนเริ่มพูดคำเบสิกของหมอ “หาใจเข้าออกช้าๆนะครับ.....หายใจเข้าครับ......หายใจออกครับ.....” ผมเปลี่ยนเครืองมือมาเป็นไฟฉาย “เงยหน้าหน่อยครับ....ขอบคุณครับ” ผมหยิบไม้ที่เด็กๆต่างขนานนามให้ว่า ไม้ไอติมขึ้นมาทำการตรวจอีกครั้ง “อ้าปากหน่อยครับ....ช่วยอ้ากว้างๆได้ไหมครับ” ห้ะ!อ้า กว้างๆ...ผมหมายถึงปากนะ55555
“จีฮเยครับ ผมของปรอทด้วยครับ” ผมหันไปสั่งพยาบาลก่อนหันกลับมาพูดกับคนไขของผม “เป็นไงบ้างครับวันนี้?ปวดศีรษะไหมครับ?”
“ก็...ปวดศีรษะนิดหน่อย” อ่ออ เสียงหวานจัง...แต่แหบๆ
“ครับ...อ้าปากหน่อยครับ” ผมหันไปรับปรอทจากจีฮเยก่อนกดปุ่มตั้งค่าแล้วใส่เข้าไปในปากของคนไข้ของผม...รอสัญญาณสิ้นสุดจากเครืองวัดไข้
“ขอวัดความดันด้วยนะคะ” จีฮเยไปอีกด้านหนึ่งของเตียงก่อนทำการวัดความดันตามปกติ
“เมื่อตอนแอดมิดไม่ได้วัดไว้หรอ?” ผมถามพลางเปิดหาในแฟ้มประวัติของเขา...เพราะเวลาผ่านมาแค่2ชั่วโมงไม่น่าจะต้องวัดใหม่ตอนนี้
แต่เธอเพียงแค่ส่ายหัวเป็นการตอบผมเท่านั้น
ปิ๊งๆ << เสียงปรอทคะ55555
“...โดยรวมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะครับไข้ยังสูงอยู่ คอบวมอยู่นิดหน่อย...ดื่มน้ำมากๆแล้วก็นอนพักมากๆนะครับเดี๋ยวหมอเข้ามาตรวจเรื่อยๆนะครับ...มีปัญหาอะไรหรืออาการไม่ดีก็เรียกได้ตลอดเวลานะครับ” ผมหันมาโค้งตัวลาคนไขและรุ่นพี่ร่วมมหาลัยก่อนหมุนตัวกลับออกไปหลังจากสั่งให้จีฮเยเช็ดตัวคนไข้แล้วตามผมไปห้องอื่น
แต่ก่อนที่ผมจะได้ก้าวเท้าออกไปไกลจากเตียงเสียงหวานๆของคนบนเตียงก็พูดขึ้นว่า
.
.
.
.
.
“แล้วถ้าผมมีปัญหา....หัวใจ.................ผมปรึกษาหมอได้มั๊ยครับ?”
“เออ..........”
คุณว่าคุณหมอชอง ยุนโฮ จะตอบคำถามนี้ของคนไข้คิม แจจุงว่ายังไงกัน
สั้นไปมั๊ยอ่าาา?คิดออกแค่นี้อ่ะ55555รอตอนหน้ากันนะคะ...
TBC in next past
ความคิดเห็น