คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [FIC] " PROMISE " 1
" PROMISE " 1
“ พี่เคนโตะ~~~ “ เด็กหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ก่อนจะเข้าไปกอดผู้เป็นพี่ จนทำให้คนตัวสูงกว่าแทบหงายหลังเพราะไม่ได้ทันระวังตัว
“ ว่าไงเจ้าตัวเล็ก “ ดันคนในอ้อมกอดออกก่อนจะพูดถาม ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างทำตาโตใส่
ซาโต้ โชริ เด็กหนุ่มที่ถูกตระกูลนากาจิม่ารับมาเลี้ยงเมื่อ 10 ปีก่อน จากเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดในวันนั้นจนทำให้เด็กหนุ่มเสียครอบครัวไปอย่างกะทันหัน ตระกูลซาโต้ซึ้งเสียนายใหญ่ของบ้านและมีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง เมื่อบริษัทเสียหัวหลักหัวตอไปก็เกิดการระส่ำระส่ายขึ้นภายใน ตำแหน่งประธานถูกทำให้ว่างไว้ ส่วนคนที่อยู่ตำแหน่งที่ต่ำกว่าก็พากันแย่งชิงเก้าอี้ประธาน แน่นอนว่าคนที่มีสิทธ์ในตำแหน่งประธานมากที่สุดก็คือซาโต้ โชริ ลูกชายเพียงคนเดียว แต่ตอนนั้นโชริมีอายุเพียงแค่ 8 ปี ไม่มีความรู้ที่สามารถไปบริหารบริษัทได้อย่างแน่นอน เมื่อเป็นอย่างนั้น นากาจิม่า คิเสะ นายใหญ่แห่งตะกูลนากาจิม่า ผู้เป็นเพื่อนรักของพ่อโชริตั้งแต่เรียนมัธยมจึงได้ทำการเทคโอเวอร์บริษัทของตระกูลซาโต้มารวมเข้าไว้กับบริษัทของตัวเอง เพื่อกำจัดปัญหาทุกๆอย่าง และได้รับเลี้ยง ซาโต้ โชริ ไว้ในความดูแลของตระกูลนากาจิม่าทันที
“ คือว่าโชริจะไปเข้าเรียนโรงเรียนสอนทำอาหารและ “ เด็กน้อยพูดอย่างตื่นเต้น เคนโตะเห็นอย่างนั้นก็อดหัวเราะไปกับความตื่นเต้นที่เกินเหตุของคนเป็นน้องไม่ได้ มือใหญ่เอื้อมไปขยี้หัวคนตรงหน้า
“ ไหนตอนแรกบอกจะเข้าเรียนที่มหาวิทายาลัยไงละ ทำไมถึงเปลี่ยนใจละ หืม? “ เมื่อโชริได้ยินคำถามจากพี่ชาย ก็จะทำท่ายืนกอดอกทำหน้าบึ้งพองลมแก้มป่อง
“ ก็โชริไม่ชอบคนเยอะๆนี้ฮะ พี่เคนโตะก็รู้นิ! “ เมื่อได้ยินคำตอบที่สุดแสนจะออกแนวเหวี่ยงๆของคนเป็นน้อง ทำให้เคนโตะหัวเราะออกมาเบาๆ ใครบอกว่าไม่รู้ละ เคนโตะรู้ดีเลยและว่าโชริแสนจะเกลียดที่ที่คนเยอะๆ เหตุผลคงเป็นเพราะเจ้าตัวมีอดีตที่แสนเจ็บปวดอยู่จึงส่งผลให้เป็นคนที่กลัวคนแปลกหน้าจึงทำให้เข้ากับคนยาก เพราะตั้งแต่ที่รับโชริมาเลี้ยงดู เด็กน้อยคนนี้ก็ไม่ค่อยจะออกไปไหนในที่ๆผู้คนเยอะๆสักเท่าไร ยกเว้นก็มีแต่ที่บริษัทที่มักจะได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย การเรียนหนังสือก็จ้างครูมาสอนที่บ้านเอา จึงทำให้เด็กคนนี้ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเลย ไม่ใช่ไม่ค่อยจะมีสิ เรียกว่าไม่มีเลยจะดีกว่า ก็วันๆอยู่แต่ที่บ้าน จะออกไปไหนก็มักจะมีพี่เคนโตะคนนี้และที่จะออกไปด้วยเสมอ จะเรียกว่าเป็นทั้งพี่ชายและเพื่อนเพียงคนเดียวก็ได้ละมั้ง
“ แล้วที่โรงเรียนสอนทำอาหารนี้คนไม่เยอะหรอ “ พูดถามออกไปก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเจ้าน้องชายยืนพองแก้มอยู่ข้างหน้า
“ อย่างน้อยก็น้อยกว่าในมหาลัยและ! “
“ หรอ “
“ ก็ใช่นะสิฮะ พอโชริเรียนจบเมื่อไร โชริจะได้ไปทำงานที่โรงแรมในเครือของบริษัทเราสักแห่ง อ่า... ได้ทำอาหารให้คนอื่นได้กินกัน แค่คิดก็มีความสุขแล้วละฮะ! “ เด็กน้อยพูดไปพร้อมกับทำท่าทางเพ้อฝันอย่างมีความสุข จนทำให้คนเป็นพี่อดหมั่นไส้ไม่ได้ เอือมมือใหญ่ไปขยี้หัวจนทำให้คนที่กำลังเพ้ออย่างมีความสุขมีสติกับมาทันที เคนโตะรู้ดีว่าโชรินะชอบเข้าครัวทำอาหารมากขนาดไหน
“ แล้วนี้คุณพ่อกับคุณแม่รู้เรื่องรึยังละ “ พูดถามออกไป ส่วนตัวแล้วตัวเค้าเองก็ไม่ได้อะไรมากหรอ โชริอยากจะทำอะไรก็ตามใจตลอด จะอยู่ตรงที่ผู้ใหญ่อีก 2 คน ว่าจะอนุญาตรึเปล่า
“ รู้เรื่องแล้วฮะ นี้ไงใบตอบรับการเข้าเรียน คุณแม่พาผมไปสมัครก่อนที่ท่านจะบินไปต่างประเทศกับคุณพ่อละฮะ “ เคนโตะขมวดคิ้วก่อนจะดูใบกระดาษที่น้องชายส่งมาให้ เจ้าตัวแสบจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจะมาขอเค้าทำไมละ
“ หือออ จัดการเองทุกอย่างแล้วนิ แล้วมาบอกพี่ทีหลัง พี่ไม่สำคัญแล้วใช่ไหม? “ คนเป็นพี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอนๆ ก่อนจะทำท่าเดินขึ้นไปชั้นบนบ้านซึ้งมีห้องนอนตัวเองอยู่ โชริเมื่อเห็นอย่างงั้นก็รีบวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นพี่ทันที
“ ไม่นะ พี่เคนโตะสำคัญกับโชริที่สุด “ น้ำเสียงหวานถูกส่งออกไปอ้อนคนเป็นพี่ชายให้หายงอน เคนโตะเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบรักรอบตัวบวกกับน้ำเสียงอ้อนๆที่ถูกส่งออกมาก็หลุดยิ้มออกมา
“ แล้วทำไมโชริไม่บอกพี่ละ หืม? “
“ ก็โชริเห็นพี่เคนโตะทำงานหนัก โชริเลยไม่อยากกวน “ เสียงพึมพำดังออกมาจากคนที่กอดซบอยู่ข้างหลัง มันก็ใช่ของโชริที่ดูเหมือนอาทิตย์นี้เคนโตะจะวุ่นวายกับงานกว่าที่เคยเป็นเพราะเกิดเรื่องที่บริษัทขึ้นจึงต้องอยู่เคลียร์กันนานจนทำให้อาทิตย์นี้เคนโตะไม่ได้กลับมานอนบ้านเลย
“ อย่าน้อยก็โทรมาบอกกันบ้างก็ดี “ เสียงทุ่มพูดเบาๆแนวตัดเพ้อ ทำให้วงแขนเล็กยิ่งกระชับกอดเอวคนตัวใหญ่กว่าแน่น
“ ขอโทษฮะ อย่าโกรธโชรินะฮะ “ เสียงเล็กพูดเบาๆแทบจะไม่ได้ยิน แล้วคนเป็นพี่ก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกที่ความเปียกชื้นที่ด้านหลังของตนเอง นี้โชริกำลังร้องไห้?
“ เอ้าๆๆๆ ร้องไห้ซะงั้น พี่ก็ยังไม่ได้ว่าไรสักหน่อยนิ “ เคนโตะหันหลังกลับมาดันร่างของคนที่กอดออก ก่อนจะย่อตัวลงให้ระดับใบหน้าของทั้ง 2 คนอยู่ในระดับเดียวกัน เคนโตะแค่อยากจะแกล้งโชริบ้างแค่นั้นเอง เพราะชอบที่จะให้โชริพูดจาอ้อน ทำท่าทางง้อตนเองเท่านั้น
“ ก็พี่เคนโตะโกรธโชริ “ ร่างเล็กพูดออกมาน้ำตาคลอ เคนโตะเมื่อเห็นอย่างนั้นก็รวบตัวคนตรงหน้าไปกอด พร้อมลูบหัวเบาๆเป็นการปลอบโยน เคนโตะลืมไปว่าโชรินั้นอ่อนไหวแค่ไหน ชอบคิดเล็กคิดน้อย ยิ่งเฉพาะเป็นเรื่องของพี่ชายคนนี้แล้วก็นะ
“ พี่ไม่ได้โกรธโชริ อ่า...พี่ขอโทษ พี่แค่แหย่โชริเล่นนิดเดียวเอง ที่จริงคุณพ่อคุณแม่ก็บอกเรื่องนี้กับพี่แล้วและ “ พูดความจริงออกมา ทำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดหยุดนิ่งทันที
ก่อนที่จะ...
“ พี่เคนโตะ! “ ร่างเล็กผละออกมาจากอ้อมกอดของคนเป็นพี่ทันที ก่อนจะเดินกระทืบเท้าขึ้นไปยังห้องนอน ปล่อยให้คนเป็นพี่ทำหน้าเหวออยู่ตรงนั้น เอาละไงเคนโตะ ไม่หน้าแกล้งเลย งี้ก็ต้องไปง้อละสิเนี๊ย?
.............................................................................
มาแบบสั้นๆเลย ฮาาาา ไม่ใช่ไรหรอกพอดีอยากตัดจบแค่นี้5555 #อินี้><
มาจะว่าแปะตอนปีใหม่ นี้เลยปีใหม่มากี่วันแล้วนิ ฮาาา
ปล.ถ้ามีคำไหนสะกดผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะ><
ความคิดเห็น