คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ SF ] >> KentoShori ll Sweet Travel...มั้ง ll
[ SF ] >> KentoShori ll Sweet Travel...มั้ง ll
Nakajima Kento x Sato Shori
สวัสดีครับ
เฮ้ทุกคน
ทางนี้ครับ
ผม ซาโต้ โชริ ฮะ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
เอ๋ ถามผมว่าตอนนี้ผมอยู่ไหนงั้นหรอฮะ อา... ตอนนี้ผมกำลังวิ่งและ วิ่งเร็วมากๆด้วย เพราะอะไรนะหรอครับ
ก็เพราะว่าวันนี้ ผมนัดคนๆ หนึ่งไว้ แต่ตอนนี้เลยเวลานัดมาแล้วนะสิ ผมจะทำไงดีเนี๊ย ไม่น่าเดินเหม่อจนขึ้นรถเมล์ผิดคันเลย TT ฮือออ
“ แฮ่กๆ ขอโทษฮะ ที่มาช้า “ เมื่อผมมาถึง ผมได้แต่ก้มหัวขอโทษคนตรงหน้าทันที เขาจะโกรธผมรึป่าวนะ ผมกลัวจังเลยครับ
“ เอาๆ ใจเย็นๆ สูดหายใจลึกๆ “ คนตรงหน้าผมพูดขึ้นมาอย่างขำๆ พร้อมลูบหลังผม เขาคงไม่โกรธผมสินะ โล่งใจไปที
ทุกคนอยากรู้หรอฮะว่าผมนัดใครไว้ อา.. คนที่ผมนัดคือ เคนโตะคุงละ นากาจิม่า เคนโตะ เอ่อ..เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยที่ผมเรียนอยู่ แล้วก็ แล้วก็ ผมกับเคนโตะคุง เป็น เป็น
เป็น แฟน กันละฮะ ><
อ๊ากกกก อย่าแซวกันสิฮะ ผมเขินนะ
ครบมากี่ปีแล้วนะหรอ อืมมมม ประมาณ 1 ปีได้ละมั้ง ถ้าไม่นับตอนนั้นละนะ???
โอ๊ยยย หยุดแซวเดียวนี้เลยนะทุกคน ไม่เอาแล้ว พอเลยนะ ผมไปคุยกับเคนโตะคุงดีกว่า ไม่สนใจพวกคุณแล้ว
“ เคนโตะคุงมานานแล้วหรอฮะ “ ผมหันไปถามร่างสูงข้างๆ ที่สูงกว่าผมมากเลยละ ทำไมผมเกิดมาเตี้ยอย่างนี้นะ น้อยใจจัง ผมก็อยากสูงหุ่นดีบ้างนิ
“ ก็ก่อนโชริไม่เท่าไรหรอก “
“ หรอฮะ แหะๆ “ หัวเราะแหะๆ ออกไป ก่อนผมไม่เท่าไร นี้นานขนาดไหนละเนี๊ย รู้สึกผิดแหะ
เอ่ะ รู้สึกว่าผมลืมบอกทุกคนไปนะเนี๊ยว่าตอนนี้พวกผม 2 คนอยู่ที่ไหนกัน ตอนนี้ผมกับเคนโตะคุงอยู่ที่สวนสนุกละฮะ วันนี้วันหยุด พวกเราเลยนัดกันมาเที่ยวละ
เอ๋~~ ทุกคนบอกว่าผมกับเคนโตะคุงมาเดทหรอฮะ
ไม่นะพวกผม 2 คนมาเที่ยวกันจริงๆนะ ไม่ได้มาเดทสักหน่อย ทุกคนอย่ามามั่วสิ ฮะ
“ โชริอยากเล่นอะไรก่อนละ “ ตอนนี้ผมกับเคนโตะคุงอยู่ในสวนสนุกแล้วละฮะ มีแต่ของที่อยากเล่นทั้งงั้นเลย
“ อันนั้นฮะ “ ผมชี้ไปที่รางรถไฟขนาดใหญ่และยาวที่อยู่สูงจากพื้นดินไปมาก ก็นะผมเป็นผู้ชายนี้น่า ก็อยากเล่นอะไรที่มันสนุกๆหวาดเสียวละนะ
“ อาฮ่ะ ไม่กลัวหรอ “ เคนโตะคุงถามผม
“ ไม่กลัวหรอกฮะ ไปเล่นกันเถอะ “ ผมถือวิโอกาสนี้จับมือเคนโตะคุงแล้วลากไปซะเลย
ตอนนี้พวกเรา 2 คนขึ้นมาบนเครื่องเล่นแล้วละฮะ พอขึ้นมาแล้วก็อดกลัวไม่ได้เลย ขึ้นมาแล้วรู้สึกว่ามันสูงมากๆ ฮาฮ่า ถ้าจะขอลงต่อนี้ยังจะได้อยูป่าวเนี๊ย แต่ก็คงไม่ทันแล้วละฮะ เครื่องเล่นค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ผมเดาเลยว่าข้างหน้ามันต้องมีดิ่งลงอย่างรวดเร็วแน่ๆเลย ฮือออ ผมหลับตาปี๊แล้วละ ไม่กล้ามองไปข้างหน้าเลย>< ตายฮะ ตายแน่ๆ งานนี้ อ่ะ ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรอุ่นๆที่กอบกุมมือด้านขวาผมอยู่ หันไปมองก็เจอสายตาของเคนโตะคุง ที่ส่งมาบอกประมาณว่า ไม่เป็นไรนะ ก่อนจะชูมือที่เขาจับมือผมไว้ขึ้นมาขึ้นมาแล้วขยับเบาๆ ผมยิ้มให้เคนโตะคุงก่อนที่จะ..
“ อ๊ากกกกกก “ ทั้งผมและคนข้างๆปล่อยเสียงร้องออกมา เมื่อเครื่องเล่นพุ้งลงไปอย่างรวดเร็ว แอร็กกก ตายครับ ฮือออออออออ
“ 555 โชรินี้ก็นะ ทำเป็นเก่ง ทั้งๆที่กลัวจะตาย “ อึก เคนโตะคุงหัวเราะผมละ อะไรกันทั้งๆที่ตัวเองก็ร้องออกมาซะดังขนาดนั้นแท้ๆ
“ ป่าวกลัวสักหน่อย แค่ตกใจนิดเดียวเอง “
“ หรอออออ “ แนะ ลากเสียงซะยาวเชียวนะฮะเคนโตะคุง ไม่เชื่อผมรึไง ชิ!
“ งั้นไปเล่นอันนั้นต่อนะโชริ “
“ เอ๋ “ ผมหันไปตามที่มือเคนโตะคุงชี้และ ทุกคนรู้รึป่าวครับว่ามันคืออะไร ผมจะบอกให้ มันคือ บ้านผีสีง! ละครับ แล้วเคนโตะคุงก็ลากผมไปบ้านผีสิงทันทีโดยไม่ฟังคำตอบจากผมเลยละฮะ
“ เข้าไปเร็วโชริ “ เคนโตะคุงดันหลังผมให้เดินนำหน้าด้วยและ ฮือออ ถ้าผมตกใจกลัวจนช็อคนี้มาเก็บศพพบด้วยนะทุกคน
บ้านผีสิงก็คือบ้านผีสิง สถานที่ ที่มืดๆถูกตกแต่งด้วยอะไรที่หลอนๆ เป็นสถานที่ ที่ไม่เหมาะกับคนขี้กลัวอย่างมาก ใช่แล้ว! ไม่เหมาะอย่างมาก แล้วผมเข้ามาทำไมละ ผมกลัว! ฮือออออออ
“ เคนโตะคุงเดินช้าๆสิฮะ เดียวผีก็โพล่มาหรอก “ ผมบอกร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ ที่ดูเหมือนจะก้าวไปข้างหน้าเร็วซะเหลือเกิน ผมนี้แทบจะวิ่งตามแล้วด้วยซ้ำ
“ ผีมีจริงซะที่ไหนละโชริ ตัวปลอมทั้งนั้น ฮาฮ่า “ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะเคนตุคุงเนี๊ย ถึงมันจะตัวปลอมแต่มันก็น่ากลัวนี้ฮะ!
“ แต่มันหน้ากลัวนี้... อ๊ากกกกกกก “ ผี ผี ผีละฮะ มันออกมาแล้วววววววว ผมกระโดดเกาะเคนโตะคุงทันทีเลยละฮะ อย่างน้อยมีคนข้างๆ อยู่ด้วยก็อุ่นใจละดับหนึ่งละนะ
…
ซะที่ไหนละ! เคนโตะคุงผลักผมไปหาผีละทุกคนนนนนน อย่าแกล้งผมอย่างนี้สิ ไม่เอานะผมไม่เล่นแบบนี้
โชริพยายามจับมือของร่างสูงที่ใช้ดันตัวเองออกไป ปากก็โวยวายบอกให้ปล่อยดังลั่น อีกด้านก็ผี(ปลอม) ส่วนอีกด้านก็แฟนตัวเองที่...พยายามดันให้ไปหาผี ฮือออ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยผมด้วย
“ อ่ะ “
แควกกกก เสียงอะไรฮะ เหมือนเสียงอะไรขาดงั้นและ ผมมองสำรวจตัวเอง มอง มอง มอง จนไปเจอรอยขาดขนาดใหญ่อยู่ข้างๆ เสื้อผม อ่ะ เสื้อผมขาดละฮะ เสื้อตัวโปรดของผม!! สงสัยไปโดนอะไรเกี่ยวจนขาดแน่เลย เหมือนเคนโตะคุงจะเห็นละฮะ เลยหยุดแกล้งผม ก่อนจะถือโอกาสโอเอวผมเดินอย่างเร็วประมาณว่าไม่มีผีตัวไหนได้หลอกกันเลยละฮะ
“ เสื้อขาดเลยแหะ “ ตอนนี้พวกผมออกมาจากบ้านผีสิงแล้วฮะ เคนโตะคุงจับๆเสื้อที่ขาดเป็นทางยาวมาดู ก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาให้ผมใส่คลุมละ ก็แหงสิฮะ ตอนแรกผมคิดว่ามันแค่ขาดนิดหน่อย แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดละฮะ มันขาดเป็นทางยาว ยาวมากเลยและประมาณตั้งแต่ใต้วงแขนลากยาวจนสุดเลยละฮะ ทำให้ตอนนี้เหมือนผมไม่ได้ใส่เสื้ออยู่เลย
“ เพราะใครละฮะแกล้งกันอยู่ได้ นี้เสื้อตัวโปรดด้วย “
“ โกรธหรอ “ ไม่ได้โกรธฮะ แต่แค่งอนเอง!
“ ก็เป็นเสื้อที่เคโตะคุงซื้อให้นี้ฮะ “ เสื้อที่เคโตะคุงซื้อให้ ของขวัญชิ้นแรกด้วย แล้วคนที่ซื้อให้นั้นและดันเป็นตัวต้นเหตุให้มันขาด มันน่าป่ะละ!!
“ นั้นสินะ...... งั้น “ เอ๋?? อยู่ดีๆเคนโตะคุงก็จับมือผมเดินมาที่ เอ่อ... ร้านตุ๊กตา ไม่ใช่สิ มันเป็นร้านขายของเกี่ยวกับการ์ตูนดิสนีย์และฮะ
“ มาทำอะไรฮะเคนโตะคุง “ ผมถามเมื่อเห็นคนตัวสูงกว่าชะเง้อมองหาอะไรสักอย่าง
“ อ่ะ นั้นไง “ ผมหันไปทิศทางเดียวกับที่เคนโตะคุงกำลังเดินไป แล้วก็พบว่ามันคือที่ขายเสื้อละฮะ เสื้อสกรีนลายการ์ตูนดิสนีย์ เคนโตะคุงเลือกดูอยู่สักพักก่อนจะหยิกเสื้อสีขาวมา 2 ตัวละฮะ
“ อ่ะ นี้โชริ “
“ อะไรฮะ “ ผมผลิกเสื้อที่เคนโตะคุงยืนให้มาดู ปรากฏว่ามันเป็นเสื้อรูป... เอ่อ..รูป มินนี่เม้าส์ ทุกคนรู้จักใช่ป่ะ มินนี่เม้าส์ ไม่รู้จักก็ไปหาในกูเกิ้ลเอานะฮะ คือ..อย่าบอกนะว่าจะให้ผมใส่เสื้อตัวนี้เนี๊ย!!!
“ ไปเปลี่ยนสิ “ หะ หา!! นี้เอาจริงหรอเนี๊ย ให้ผมใส่เสื้อตัวนี้เนี๊ยนะ
“ ไม่ดีกว่าฮะ “
“ เปลี่ยนเถอะ พี่จ่ายเงินแล้ว เร็วๆ “ นั้นไม่ว่าเปล่าดันผลักผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้ออีก ทำไมชอบผลักผมไปทำในสิ่งที่ไม่อยากทำกันจังเนี๊ย!
ผมเดินเข้าไปที่ห้องลองเสื้อ มองภาพสะท้อนในกระจกที่สะท้อนตัวเองกับเสื้อมินนี่อย่างชังใจ เอาฮะ ใส่ก็ใส่ ไหนๆ เสื้อตัวเก่าก็ขาดซะขนาดนี้แล้ว
“ เสร็จหรือยังโชริ “
“ เสร็จแล้วฮะ “ แต่ขอทำใจก่อนออกหน่อย เสื้อมันก็น่ารักดีฮะ แต่ให้ผู้ชายใส่เสื้อมินนี่มันไม่แปลกไปหรอฮะเนี๊ย.. อ่า ผมค่อยชะโงกหน้าออกไปข้างนอก ก็เห็นเคนโตะคุงยืนส่งยิ้มมาให้ แต่เอ่ะ! เสื้อเคนโตะคุงนี้มัน..
“ มิกกี้เม้าส์ไง “ ไม่พูดป่าวยังเอามือชี้ๆไปที่ลายเสื้อที่ตัวเองสวนอยู่ด้วย
“ ฮะ “
“ ทำหน้างงอีก ก็เสื้อคู่ไง มิกกี้กับมินนี่ “
“ อ่า..ฮะ “ เสื้อคู่ อ๊ากกก นี้ผมคิดไม่ถึงเลยนะเนี๊ย เคนโตะคุงนี้น่ารักจริงๆเลยฮะ
“ น่ารักใช่ป่ะ “
“ ฮะ “ ฮะ น่ารักฮะ น่ารักมากๆ
“ แฟนโชริน่ารักใช่ป่ะละ “
“ เอ๋?? “
“ แฟนโชริน่ารักใช่ป่ะครับ “ ฮะ เคนโตะคุงอยู่ๆถามอะไรนะ พูดแล้วยังยื้นหน้าเข้ามาใกล้อีก ที่นี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน 2 คนนะฮะ อายคนอื่นบ้างป่ะเนี๊ย
“ นะ น่ารักฮะ “
“ ไม่เห็นได้ยินเลย “
“ น่ารักฮะ! น่ารักมากกกกก “ ดังพอยังฮะเคนโตะคุง คนขี้แกล้ง ชิ
“ อือหือ โชริก็น่ารักที่สุดเลย “ คนตัวสูงกว่ายื้นมือมาขยี้หัว อ่าฮ่ะ นี้ไม่รู้หรอฮะว่าผมประชด ประชดฮะ ประชดดดดดด เอาเถอะฮะ ตอนนี้ผมหิวแล้วไปหาไรกินดีกว่า
“ ไปหาไรกินเถอะฮะ หิวแล้วฮะ “
“ นั้นสินะ... งั้นโชริอยากกินไรละ “
“แฮมเบอร์เกอร์ฮะ “
“ โอเค งั้นไปกันเถอะ “
ตอนนี้พวกผม 2 คนนั่งอยู่ในร้านอาหารแล้วฮะ ตอนเดินออกมาจากร้านพวกขายดิสนีย์ก็แอบอายอยู่หรอก ก็เพราะมีบางคนมองมาทางพวกผม แล้วหัวเราะกัน แอบได้ยิน อะไรประมาณว่า “ คู่นี้น่ารักเนอะ “ อะไรประมาณนี้ด้วยและ ถามว่าผมเขินไหมหรอฮะ เขินสิฮะ ผมนี้ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียว ดีนะทีมีเคนโตะคุงจับมือพาเดิน ไม่งั้นผมคงได้ก้มหน้าเดินไปชนอะไรแน่ๆ55
“ กินผักหน่อยสิโชริ “ ร่างสูงเอ่ยขึ้นมือเห็นว่าคนตัวเล็กนั่งเขี่ยผักออกจากอาหารตนเอง
“ ไม่ละฮะ เคนโตะก็รู้นิว่าผมไม่ชอบ “
“ เพราะงี้ไงละถึงไม่โต “
“ ถ้าเคนโตะคุงอยากนัก ก็กินเองสิฮะ “ ผมตักผักที่เขี่ยออกข้างจาง มาป้อน ไม่ใช่สิต้องเรียกมาตักมายัดปากคนตัวสูงกว่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ อำอะไออะโออิ (ทำอะไรนะโชริ) “ 55555 ดูเคนโตะคุงทำท่าทางเข้าดิ ตลกชะมัด ผมแกล้งคนตรงข้างด้วยการยัดช้อนที่เต็มไปด้วยผักต่างๆ แล้วคาไว้อย่างนั้น ไม่ยอมเอาออก 55 สมน้ำหน้าชอบแกล้งผมดีนัก
“ เอาออกไอไอ้แอ้วโออิ (เอาออกไปได้แล้วโชริ ) “ ร่างสูงพยามยามจับมือคนที่แกล้งตนให้เอาช้อนออกแต่มีหรืออีกคนจะยอม โชริยังคงพยายามเอาช้อนไว้อย่างนั้น จนกระทั้งเมื่อเห็นร่างสูงท่าจะไม่ไหวแล้วจึงเอาออก แล้วก็นั่งหัวเราะด้วยความสะใจ
“ ทำกันได้นะโชริ “
“ อะไรฮะ เคนโตะคุงรีบๆกินได้แล้ว จะได้ไปเล่นต่อ “ ผมทำเป็นไม่สนใจสายตาคนตรงข้าม ก่อนจะก้มหน้ากินต่อไป มีอะไรอยากเล่นอีกเยอะแยะเลยละฮะ
เวลาผ่านไป ทั้ง 2 คนพากันไปเล่นเครื่องเล่นหลายชนิดจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจกันเลยทีเดียว พอเล่นอันนี้เสร็จก็ไปต่ออีกอัน พอเล่นเสร็จอีก ก็ไปต่ออีกอันอีก ไม่ได้หยุดกันเลยทีเดียว จนเวลาผ่านไปเกือบเย็น ตอนนี้ทั้งคู่มายืนอยู่ทามกลางผู้คนมากมายที่ต่างมารอดูขบวนพาเหรดของสวนสนุกที่จัดขึ้น แสงสีเสียงถูกจัดออกมาเต็มที เพื่อการแสดงอันน่าตื่นตาตื่นใจ ร่างสูงมองคนตัวเล็กข้างๆที่ดูท่าสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างมาก ใครจะคิดละว่าตัวเองกับเด็กข้างๆจะมาเจอกันอีกครั้ง
คนรักในสมัย ม.ต้น ซึ้งเมื่อขึ้น ม.ปลาย กับต้องโดนแยกทางกันเพราะโชริเองต้องย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศ เพราะต้องตามพ่อไปทำงานที่นั้น เพราะระยะห่างนี้ ทำให้ต่างคนต่างไม่ได้ติดต่อกันเลย จนกระทั้งวันนั้น วันที่มหาลัยเปิดเทอมต้อนรับน้องใหม่ ทำให้ได้เจอเด็กคนนี้อีกครั้ง เด็กรุ่นน้องที่คณะที่เดินมาทักทายตัวเองในวันแรก
‘ สวัสดีฮะรุ่นพี่ ผมซาโต้ โชริฮะ ฝากตัวด้วยนะครับ ‘
‘ อะอืม นากาจิม่า เคนโตะ ฝากตัวด้วยนะ ‘
…
..
.
‘ กลับมาแล้วนะครับ ‘
.
.
‘ ยินดีต้อนรับกลับนะ ‘
ตั้งแต่วันนั้นผมก็คุยกับโชริตลอด ทำให้รู้ว่าตอนนี้โชริไม่ได้คบใคร และโชริก็คงรู้เหมือนกันว่าผมก็ไม่ได้คบกับใครเหมือนกัน เหมือนต่างคนต่างรออะไรสักอย่าง รออะไรสักอย่างให้กลับมา กลับมาเหมือนเดิมอย่างที่ควรเป็น...
และตอนนี้
มันก็กลับมาแล้วสินะ..
กลับมาแล้ว..
“ เคนโตะคุงฮะ “
“ ห่ะ! “
“ เคนโตะคุงเหม่ออะไรอยู่ฮะ เรียกตั้งนานไม่ตอบ ขบวนพาเหรดจบแล้วนะฮะ “
“ อ้าวหรอ “
“ ก็ใช่นะสิฮะ เดียวจะมีแสดงดอกไม้ไฟปิดท้ายและฮะ“
“ งั้นไปหาที่นั่งดูกัน “ พูดจบก็จับมือคนข้างๆเดินไปนั่งที่ม้านั่งที่ว่างอยูทันที การแสดงดอกไม้ไฟจะเริ่มประมาณ สองทุ่ม ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่จะแสดงแล้ว หัวเล็กๆซบลงบนไหลกว้าง เสียงพูดดังออกมาจากคนตัวเล็กพร้อมกับมือที่ชี้นู้นชี้นี้อย่างสนุกสนาน โชริจะรู้ตัวไหมว่าคนข้างๆไม่ได้ไม่ได้มองรอบๆเลย แต่กลับมองที่ตัวเองอย่างเดียว ตาเรียวของเคนโตะมองทุกอิริยาบถที่คนตัวเล็กทำ จดจำทุกอย่างไม่พลาดสักวินาทีเดียว
“ อ่ะ เริ่มแล้วฮะ “ เสียงจากคนตัวเล็กที่ยืนอยู่พูดออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อพลุจำนวนมากถูกจุดขึ้นไปบนฟ้า เคนโตะยิ้มกับท่าทีน่ารักๆของโชริก่อนจะเอื้อมมือไปกระตุกแขนโชริเบาๆ ทำให้ร่างเล็ก ที่กำลังยืนดูพลุอยู่เสเบาๆมานั่งตักเคนโตะได้ง่ายๆ
“ ทะ..ทำอะไรนะฮะ “
“ หือออ ป่าวนิ “ ปากก็บอกว่าไม่มีไร แต่หน้านี้เอามาเกยอยู่ที่ไหลคนตัวเล็กกว่า แล้วก็เอาแต่ซุกไซ้ซอกคอขาวอยู่อย่างนั้น
“ หยุดเลยนะฮะ เคนโตะคุง คนอื่นอยู่กันเยอะแยะ “ ร่างเล็กพยายามขัดขืนยืดตัวขึ้นจะยืนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมีอ้อมแขนแกร่งโอบรัดตัวเองอยู่
“ ไม่มีใครสังเกตหรอกน่า “
“ เคนโต... อ่ะ “ ก่อนจะได้พูดอะไรต่อ ร่างเล็กก็ได้แต่ตกใจเมื่อริมฝีปากหนาแตะลงมาเบาๆ โชริดูเหมือนจะมีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ต้องปล่อยให้คนตัวสูงทำตามใจ เคนโตะหมุนร่างเล็กให้หันมาหา ก่อนจะบรรจงจูบลงไปอีกครั้ง คราวนี้ร่างเล็กให้ความรวมมือเป็นอย่างดี ไม่มีการขัดขืน ทั้ง 2 คนจูบกันอยู่เนินนาน โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย เหมือนในเวลานั้น.. ในสถานที่แห่งนั้น... มีแค่ทั้ง 2 คน
แค่
เคนโตะ และ โชริ
แค่ 2 คนเท่านั้น
“ เคนโตะรักโชรินะครับ “ เสียงนุ่มเอ่ยออกมาทามการเสียงดังของเสียงพลุที่ถูกจุด ถึงอย่างนั้นโชริก็ได้ยิ้นชัดเจน ร่างเล็กยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปเบาๆ
“ ผมก็รักเคนโตะคุงฮะ “
จบ+++
ความคิดเห็น