คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 1
Okamoto Keito x Morimoto Ryutaro
[ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 1
“ ย๊ากกกกกก “ เสียงตะโกนดังลั่น พร้อมกับ ลูกเตะพิฆาต เตะเข้าไปจังๆกับคู่อริต่างโรงเรียง จนทำให้คนทีโดนแทบสลบในทันที
“ หึหึ กูโมริโมโตะ ริวทาโร่นะโว๊ย อย่ามาแหยมซะให้ยาก 555 “ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยชน์ดี ก็มีหมัดใครบ้างคนลอยเกือบมาถึงหน้าของคนที่พึ่งพูดอวดดีไปเมื่อกี้
“ ไอ่ริวระวัง! “ จูริตะโกเตือนเพื่อนตัวเอง
“ เฮ้ย เชี่ย เอ่ย “ หมุนตัวหลบหมัดนั้นได้ ก่อนจะประเคนลูกเตะเข้าท้องคน คนนั้นจนทรุด
“ เฮ้ย พวกมึงหนีเร็ว ตำรวจมาวะ! “ แต่ยังสู้ไปไม่ถึงเท่าไร ก็มีฝ่ายตรงข้ามตะโกนบอกมาว่าตำรวจมาซะก่อน ต่างคนต่างแยกย้ายกันหนีอย่างอุดตลุด
“ เชี่ยย จูริ โฮคุโตะ เร็วๆดิวะ เดียวก็โดนจับหรอก” ทั้งสามคนรีบออกวิ่งให้สุดชีวิตถึง ถึงพวกเขาจะมีเรื่องกันสักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยถูกตำรวจจับได้ แล้วเรื่องอะไรวันนี้จะยอมละจริงมัย!! วิ่งลัดเลาะซอกซอยต่างๆในเมืองเพื่อหลบนี้จนมาถึงโกดังร้างแถวท่าเรือ
“ แฮ่กๆ พวกมึงพักก่อน กูเหนื่อย “ ทั้งสามคนหยุดพักกันสักพักก่อนจะหันไปมองทางที่มา เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีตำรวจตามมาแล้ว
“ กูว่าคงรอดแล้วและ “ โฮคุโตะพูดก่อนจะยกมือเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมามากมายจากการวิ่งหนี้เมื่อสักครู่
“ อือ..แต่..ที่นี้ที่ไหนวะ “ ทั้ง 3 คนมองไปรอบๆ โกดังเก็บของมากมายรอบๆ บรรยากาศเงียบๆใกล้ค่ำทำให้ชวนขนลุกแปลกๆ
“ ไม่รู้วะ น่าจะท่าเรือละมั้ง “ ริวมาโร่ตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ
“ อ้าวสัส กูนึกว่ามึงรู้ เห็นมีงวิ่งนำมา “ จูริพูดก่อนจะตบหัวเพื่อนไปสีกที
“ ไรวะ กูวิ่งเพื่อหนีตำรวจ พวกมึงนั้นและตามกูมาเอง “
“ อ้าวไอ่นี้ “ ก่อนที่จะเกิดศึกเล็กๆของทั้ง 3 คนก็มีเสียงดังขึ้นซะก่อน
ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!!!!!
“ เฮ้ย!!! “ ทั้ง 3 คนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น ก่อนจะมองหน้ากัน
“ เสียงปืนใช่ป่าววะ?? “ ริวทาโร่เอ่ยถามทั้งๆที่ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว
“ เอ่อดิ “ โฮคุโตะตอบก็จะหันไปมองหน้าเพื่อนอีก 2 คน “ เอาไงดีวะ “
“ สัส! เพ่นสิวะ จะรอให้มันเอากระสุนเจาะหัวรึไง “ จูริพูดหน้าซีดก่อนจะค่อยๆถ่อยหลังอย่างช้าๆโดยที่ไม่ระวังตัวและ..
โครมๆๆๆๆๆๆ เสียงกล่องลังข้างหลังที่จูริถ่อยหลังไปชนพากันล่วงลงมาอย่างดัง ทำให้ทั้ง 3 คนยืนนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน ซวยแล้ว!!!!!
“ ใครวะ!!! “ เสียงตะโกนดังลั่นก่อนจะหันไปสั่งคนที่อยู่รอบๆ “ ไปจับมา อย่าให้หนีไปได้ “ เมื่อได้ยินเท่านั้นและทั้งริวทาโร่ จูริ และโฮคุโตะ ต่างติดสปีดวิ่งหนีทันที โดยมีเสียงคน+กับเสียงปืนไล่หลังมา
ปัง ปัง ปัง
“ เชี่ยเอ่ย!!! กะให้ถึงตายกันเลยรึไงวะ “ บ่นไปแค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งหนีเมื่อเห็นคนที่ตามจะฆ่าพวกเขาวิ่งใกล้เข้ามา
ปัง!!
“ โอ๊ย! “
“ ไอ่ริว “ เพื่อนอีกสองคนสะดุ้งก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนที่ตอนนี้ทรุดนอนไปลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาอย่างมากมายให้ได้เห็น ก่อนจะเข้ามาประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นเพราะตอนนี้พวกมันกำลังเข้ามาใกล้แล้ว
“ พวกมึงหนีไปก่อนเลย ทิ้งกูไว้นี้และ ไปสิวะ!! “ ตะโกนออกไปพร้อมผลักเพื่อนทั้ง 2 คน ที่พยามยามพยุงตนเอง
“ สัสริว กูไม่ทิ้งมึงหรอก ” โฮคุโตะตะโกนกลับแต่ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้ทั้ง 3 คนถูกคนที่ไม่รู้จักเป็น 10 คนยืนล้อมอยู่พร้อมกับปลายกระบอกปืนที่จ่อมาที่ทั้ง 3 คน ทั้งโฮคุโตะและจูริต่างเอาร่างบังคนเจ็บอีกคนเอาไว้
“ พวกมึงเป็นใครวะ ใครส่งมา!!!! “ คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นจะเป็นหัวหน้าเอ่ยถาม
“ ไม่มีใครส่งมาทั้งงั้นและ พวกเราแค่หลงเข้ามา “ จูริตอบกลับไปพร้อมกับมองหาทางรอดอันน้อยนิด
“ คิดว่าพวกกูจะเชื่อรึไง “ คนที่พูดเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอาปืนจ่อไปที่หัวของจูริ
“ งั้นพวกมึงก็ตายไปซะเถอะ “ คนถูกเอาปืนจ่อหลับตาปี้ นี้จะตายกันทั้งอย่างนี้หรอ หันไปมองเพื่อนคนข้างๆ กับเพื่อนที่นั่งเอามือกุมแผลที่ถูกยิงเอาไว้ ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน ก่อนจะพูดประโยคเดียวกันว่า
“ กูรักพวกมึงนะโว๊ย “
..
.
“ หยุดก่อน “
ความเงียบค่อยๆปกคลุมรอบๆ ทั้ง 3 คนเคยๆลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆไป นี้พวกเขายังไม่ตายใช่รึป่าว?? ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียบพูดขึ้นตรงหน้า
“ ถอยไป “ คำสั่งเรียบๆถูกส่งออกมา แต่มีอิทธิพลอย่างมาก ทั้งโฮคุโตะและจูริต่างก็ ถอยห่างออกมาก่อนจะมองบุคคลปริศนาที่ค่อยๆอุ้มริวทาโร่ที่หมดสติไปเรียบร้อยแล้วขึ้นแล้วเดินออกไป
“ เดียวสิ “ อีก 2 คนตะโกนออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนถูกชายแปลกหน้าตัวไป
“ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนตายก็อยู่เฉยๆ แล้วกลับบ้านไปซะ แล้วอย่าแจ้งตำรวจเด็ดขาด ถ้ารู้ละก็ไม่รับประกันนะว่าเพื่อนของพวกเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกนี้ละนะ “ พูดแค่นั้นก่อนจะพยักหน้าให้คนอื่นเดินออกไปแล้วตัวเองค่อยเดินไปสุดท้าย ทิ้งให้ทั้งโฮคุโตะและจูริยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก....
.....
“ อือ...” ริวทาโร่ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่าง งงๆ นี้ตัวเขาอยู่ที่ไหนเนี๊ย ระ..หรือว่าเราตายแล้ว อ๊ากกกกกก ไม่นะ แล้วจูริละ โฮคุโตะละ เพื่อนเขาอีกทั้ง 2 คนอยู่ไหน หวังว่า 2 คนนั้นจะรอดนะTT แล้วตกลงที่นี้ที่ไหน?? สวรรค์หรือนรก??
“ ตื่นแล้วหรอ “
“ เฮ้ย!!! “ สะดุ้งทันทีเมื่อคนที่พูดยืนหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะขยับถอยห่างทันที แต่ขยับไปได้ไม่เท่าไรก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ โอ้ย “
“ อย่าขยับสิ แผลยังไม่หายเลยนะ “ สะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหน้าเข้ามาพยุงให้ตัวเองให้นั่งพิงหมอนบนเตียง ริวทาโร่สบโอกาสมองหน้าบุคคลปริศนาชัดๆอีกครั้ง ความรู้สึกคุ้นเคยแล่นเข้ามาทันที ทำไมนะ ทำไม เขาเหมือนรู้จักคนคนนี้มาก่อนแล้ว
“ ตื่นแล้วก็มากินอะไรก่อน แล้วค่อยกินยาแก้ปวดต่อ “ ร่างสูงเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปหยิบถาดอาหารที่มีอาหารส่งกลิ่นหอมหน้าหลงใหลมาวางไว้โต๊ะข้างๆเตียง ริวทาโร่มองคนหน้าที่มาทำดีด้วยอย่างงงๆ ไม่เห็นเคยรู้จักมาก่อนแต่ทำไมมาดูแลเขาซะดิบดีขนาดนี้ละ
“ นายเป็นใคร “ เอ่ยถามออกมาตรงๆ ร่างสูงที่อยู่ข้างเตียงส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนจะพูดออกมาเบาๆแทบจะไม่ได้ยิน
“ โอคาโมโตะ เคย์โตะ ”
“ เอ๋?? “
“ เรียกฉันว่าเคย์โตะก็ได้ ริวทาโร่ “
“ เอ่ะ “ คนถูกพูดชื่อหันไปมองคนตัวสูงข้างเตียง ทำไมถึงรูปชื่อเขาละ คนคนนี้เป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน เฮ้ย ใช่แล้วเราอยู่ที่ไหนเนี๊ย หันไปมองรอบๆ ไม่น่าจะใช่โรงพยาบาลนิ อ๊ากกกก นี้เขาถูกใครก็ไม่รู้จับมาใช่ไหมTT ริวทาโร่หันซ้ายหันขวาสอดส่องสายตารอบห้องโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอีกคน
“ ที่นี้บ้านฉันเอง “ เคย์โตะเอ่ยขึ้นทำให้คนบนเตียงมองตาโตทันที
“ บะ บ้านนาย อย่าบอกนะว่านายคือคนที่ยิงฉันนะ! “ ริวทาโร่ถามออกไปอย่าหวาดๆ
“ ไม่ใช่ “
“งะ งั้นหรอ “ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังไงก็หนีจากพวกนั้นได้ละวะ
“ ลูกน้องฉันต่างหากที่ยิงนาย “
“ หา!!!! “ อึ้งสิครับนี้สรุปว่าเขาหนีไม่รอด แถมตอนนี้ก็ยังอยู่กับคนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าพวกนั้นด้วย งานนี้ตายแน่ครับพี่น้อง ฮือออออ แล้วตกลงมันคือไรกันแน่เนี๊ย ทำไมไม่ปล่อยให้เขาตายไปละ มาช่วยเขาทำไม??
บรรยากาศเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยพูดทำรายความเงียบ
“ ขอโทษ “
“ เอ๋ “
“ ขอโทษที่ทำให้บาดเจ็บ “ อึ้งหนักอีกรอบครับ ก็เข้าใจทำคนอื่นบาดเจ็บก็ต้องรับผิดชอบ แต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมร่างสูงต้องทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตายขนาดนั้นละ เขายังไม่ตายสักหน่อย??
“ อะ เอ่อ “
“ จำพี่ไม่ได้หรอ ริวจัง “
“ ริวจัง?? “
“ อืม “
ริวทาโร่หันไปมองคนที่เรียกตัวเองว่าริวจัง ก่อนจะค่อยๆมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างจริงจัง หน้าแบบนี้ ตาแบบนี้ ทรงผมชี้โด่ชี้เด่แบบนี้ แถมมาเรียกเขาว่าริวจังอีก มีไม่กี่คนนอกจากพ่อแม่ตัวเขาเองแล้ว ก็มีอีกแค่.....
…..
..
.
“ ไอ่พี่เม่น!!!!! “
ความคิดเห็น