คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4
Chapter 4
อ่าฮ๊า~ ในที่สุดเวลาอาบน้ำก็มาถึง >O<
เหนื่อยมาทั้งวันเหงื่อออกจนเหม็นอี๋ได้อาบน้ำซักที ยู้ฮู้ววววว!
“เฮ้! เมื่อไหร่ตะถึงที่อาบน้ำของนายซักทีเนี่ย~” ใช่ฮะบอกผมจะพามาอาบน้ำในลำธารแต่ไม่ถึงซักที
“ใครบอกถึงแล้วต่างหาก” อยู่ๆก็หยุดเดินกะทันหันแล้วหันมาบอกผม
“โอ้ววว สวยมากกกกกก น้ำใสมากกก เคมาดูดิ!” ไม่พูดเปล่าทำหน้าตื่นเต้นเพื่อให้ดูสมจริงแต่ก็นะสวยมากจริงๆฮะ น้ำที่นี่ใสๆมากอย่างกับมัลดีฟส์แน่ะไม่เสียแรงที่เดินมาไกล ไม่รอช้าผมก็รีบถอดเสื้อผ้าและกระโดดลงไปทันที น้ำก็กำลังพอดีๆฮะสูงเท่าคอผมพอดีถ้านั่นลงมาคงสูงประมาณอกได้ก็มันน่ะสูงกว่าผมนิดหน่อยหนิ เฮ้ยแล้วผมจะไปคิดถึงมันทำไมเนี่ยย : ( อ้ออีกอย่างฮะถอดเสื้อผ้าไม่ได้หมายความว่าแก้ผ้านะผมยังเหลือกางเกงลิงอยู่เห็นว่าคนอ่านแอบหื่นผมก็ต้องชี้แจง >O<
“ฮ่าฮ่าฮ่า” ผมหันขวับไปมองทางต้นเสียงทันที
“หัวเราะอะไรวะ - -+” อะไรคนมีความสุขขัดจังหวะจริงๆครั้งนี้จะยอมๆให้เห็นว่าพามาหรอกนะ ฮึ!
“เจ้าราวกับเด็กน้อยยิ่งนักหน้าตาก็ตลกเสียจริงตอนที่ข้าบอกว่าถึงแล้ว” มันจะชมว่าหน้าเด็กรึป่าววะ ><
“ขอบใจที่ชมแล้วก็รีบๆลงมาได้แล้ว อ๊ะคิดออกแล้ว” หึหึหึ เสร็จแน่ไอ้หน้าโจร
“อะระ ..” ไม่ต้องรอให้มันพูดจบผมก็รีบกระโดดขึ้นไปลากมันลงมาทั้งชุดนั้นแหละ เปียกไปหมดทั้งตัวเลย หน้าตาก็คงตลกยิ่งกว่าผมที่แรกอีกด้วยมั๊งเนี่ย ยิปปี้~ ได้แกล้งคนสนุกจริงๆ
“เจ้านี่มัน!” อะไรของมันจะว่าผมแต่ดันอมยิ้มบ้าป่าวเนี่ย ‘55
“อ๊ะ!” ไม่ให้ตกใจได้ไงอยู่ๆไอ้บ้านี่ก็วักน้ำสาดใส่ผมแล้วมีหรือคุ้งจะยอมให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ อิอิ
ตามสเตปฮะเล่นกันไปซักพักก็ต้องเบื่อ ผมเลยไล่ให้มันไปถอดเสื้อแล้วลงมาอาบน้ำดีๆเพราะฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วยเดี๋ยวจะดึกไปซะก่อน เมื่อพากันอาบน้ำเสร็จแล้วในขณะที่ผมกำลังจะขึ้นนั้นอยู่ๆก็เป็นตะคริวขึ้นมา
“โอ๊ย!” จักซี่มันต้องโอ๊ยฮะ เจ็บมากจนน้ำตาจะไหลแล้วในขณะที่ตัวผมก็ค่อยๆจมลงไป TT
“คุ้ง!” เคที่ขึ้นฝั่งไปแล้วรีบกระโดดลงลงมาในน้ำแล้วลากผมขึ้นไปไปนั่งบนก้อนหินริมตลิ่ง
“แค่ก ๆๆ” สำลักน้ำฮะ เมื่อกี้น้ำเข้าปากกับจมูกด้วย ส่วนตานี่ไม่ต้องถามบ่อน้ำตาแตกพรากๆแสบจมูกด้วย โฮๆ เครีบจับขาผมไปนวดๆๆและเมื่อเห็นว่าดีขึ้นแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผม มันคงเห็นว่าผมกลัวหรือไม่ก็กำลังร้องไห้ด้วยมั๊งเลยรีบดึงผมเข้าไปเพื่อกอดปลอบซักพักก็ปล่อยออกมา
“ไม่เป็นไรแล้วนะคุ้งข้ายังอยู่ตรงนี้” ถ้าไม่มีมันผมคงจมน้ำไปแล้ว T^T
“ฮึก ขะ..ขอบใจนะ ฮึก ถ้าไม่มีนายชั้นคงจมน้ำไปแล้ว” พูดไปก็สะอึกสะอื้นไปฮะในรอบสิบปีเลยที่ผมมานั่งร้องไห้อย่างนี้ คือผมมีประวัติเกี่ยวกับการจมน้ำนิดหน่อยแต่เกือบตายพอมาเจอแบบนี้เลยตกใจแบบว่ายังไม่อยากตาย หมอนั่นค่อยๆเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วจากนั้นเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่ใช่ส้วมดูดให้หน้ามันเลื่อนเข้ามาผมจึงค่อยๆหลับตาแล้วก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ไล่จูบซับน้ำตาให้ผมตั้งแต่เปลือกตาลงมาเรื่อยๆจนถึงปลายจมูกจึงหยุด เมื่อผมลืมตาขึ้นมาไอ้เคก็ประกบปากผมไปทันที ผมก็ได้แต่ตกใจทำตาโตและเริ่มจะต่อต้านแต่สัมผัสที่อ่อนโยนแต่หนักหน่วงกลับทำให้ผมหมดแรงและเลือกที่จะหลับตาลงอีกครั้ง จูบของเราดำเนินไปเรื่อยจนผมแทบหมดลมหายใจจึงได้ท้วง
“อื้ม! อื้อ!” เคก็ค่อยๆละริมฝีปากออกมาฮะผมจึงรีบสูดอากาศเข้าปอดทันที
“แฮกๆ” น้ำหูน้ำตานี่ไม่ต้องถามหยุดไหลไปตั้งแต่ที่มันกดปากลงมาแล้วไม่ต้องบอกก็คงรู้นะฮะว่าผมหน้าแดงมากแค่ไหน เกิดมาไม่เคยถึงโดนผู้ชายจูบแบบนี้มาก่อน เน้นเลยนะครับว่าจูบไม่ใช่จุ๊บเล่นๆทั่วไป ><
“ใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับกันเถอะฟ้ามืดแล้วเดี๋ยวจะอันตราย” พูดแล้วก็หันไปใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ผมจึงรีบใส่เสื้อผ้าของตนเองบ้าง เมื่อแต่งตัวกันเสร็จแล้วอยู่ๆเคมันก็มานั่งหันหลังข้างหน้าผม
“อะไรของนาย?” งงฮะ อยู่ๆก็มานั่งหันหลังให้
“ขึ้นหลังข้าสิ” เย้ยยย อย่ามาท้ากูนะ
“ทำไมต้องขึ้นขาก็ไม่เจ็บแล้วนี่ -O-” ขาผมหายเจ็บไปตั้งนานแล้วนะจะขึ้นไปทำไมอีก
“ขึ้นมาเหอะน่า” หึ! รู้จักกูน้อยไปมึงเสนอมีหรือที่กูจะไม่สนอง มันพูดจบปุ๊บผมก็กระโดดขึ้นหลังมันทันที
ฟึ่บ!
“เป็นไงหนักมั๊ย?” แกล้งถามมันไปถึงบอกหนักกูก็ไม่ลงอยู่ดี 5555555
“กำลังดี” พูดพลางหันมายิ้มให้น้อยๆไอ้บ้า
“จะหันมาทำไมเล่าดูทางไปเสะเดี๋ยวก็สะดุด!” ใช่เดี๋ยวสะดุดทำไงล่ะผมยังอยู่บนหลังมันนะ
“ว่าแต่เมื่อกี้ทำไมเจ้าถึงจมน้ำได้ล่ะ” ถามเสียงดุเชียวกูจมน้ำนะไม่ได้ไปแย่งผัวใครมา วู๊~
“เป็นตะคริวอ่ะ สงสัยเล่นน้ำนานเกินไป” ผมพูดพลางทำหน้าแหย
“ข้าตกใจแทบแย่นึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรไป” อย่ามาหยอดนะเดี๋ยวกูเขิน >O<
“แหะๆ ก็ตกใจอ่ะแบบว่าไม่ได้จมน้ำนาน” ตอนนั้นโคตรกลัว’tt
“หืม?” ทำเสียงงงจบก็เปลี่ยนจากรีบเดินเป็นเดินเรื่อยๆเพื่อฟังผมพูด
“คือแบบสมัยยังเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดอ่ะตอนนั้นเคยไปเล่นน้ำที่สระแถวบ้านแล้วอยู่ๆก็เป็นตะคริวจมน้ำแบบนี้ล่ะแล้วทีนี้กว่ามีคนมาเห็นก็เกือบไม่รอดแน่ะเลยฝังใจมาจนถึงตอนนี้” เรื่องจริงเลยฮะโดยเฉพาะตอนเป็นเด็กน้อยน่ารัก คุ้งไม่ได้โม้น๊า~
“ถ้าฝังใจแล้วทำไมถึงกล้าเล่นน้ำ” อ่าวถามแปลกๆ
“ฝังใจที่จมน้ำแต่ไม่ได้ฝังใจที่จมน้ำหนิ โว๊ะ! ไม่รู้เรื่องเลย” ผมว่าพลางบ่นงึมงำๆ
Kay Part
หลังจากเจ้าตัวดีบ่นอะไรงึมงำๆได้ไม่นานก็หลับไปทั้งที่อยู่บนหลังอย่างนั้น เฮ้อ~ หยุดร้องไห้ไม่นานก็พูดไม่หยุดจนหลับไปตามอารมณ์ไม่ทันเสียจริงแต่ก็นะเจ้าเด็กนี่มันช่างมีเสน่ห์ในตนเองเสียจริงและมีมากเสียด้วยเป็นใครก็ต้องหลง หึ! เวลาช่างผ่านไปไวเสียจริงครู่เดียวก็เดินถึงบ้าน
“อ่าว! เคไปไหนมาข้าเดินหาเสียให้รอบแล้วนั่น!?” ตวงว่าพลางชี้มือมาทางคุ้ง
“เป็นตะคริวน่ะเลยแบกมาแล้วที่ว่าเดินหามีอะไร” ปกติก็ไม่เคยมาหาเวลานี้นี่
“อ่อ ข้าแค่จะมาดูเจ้านั่นซักหน่อยกลัวจะหงอยเหงาเพราะคนเย็นชาอย่างเจ้าแต่ดูท่าแล้วคงจะไม่ใช่” รู้ดีจริง
“หึ!” สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมานาน
“งั้นก็พาเจ้านั่นไปนอนเถอะตากลมเดี๋ยวจะไม่สบาย” จะมาห่วงอะไรคุ้งของข้า
“อืม”
“อ้อแล้วก็ไม่ต้องหึงหรือหวงล่ะข้าก็แค่ถามในฐานะคนที่ทำให้คุณหลวงเพื่อนข้าสนใจน่ะ ฮ่าๆ ข้ากลับล่ะ” อยู่ๆก็วิ่งกลับซะอย่างนั้น เจ้าเพื่อนคนนี้นี่ไม่ไหวเลยจริงๆ
เมื่อร่างสูงของผู้เป็นเพื่อนวิ่งหายลับไป เคจึงพาคุ้งไปยังห้องนอนของตนแล้วค่อยๆจับคุ้งให้นอนบนเตียงและหุ่มผ้าให้ด้วยความเอ็นดูและเป็นห่วง
“ฝันดีนะคุ้ง” ร่างสูงพูดพลางหอมแก้มใสของคุ้งแล้วจึงล้มตัวนอนลงไปข้างกัน ‘จูบของเจ้าช่างหอมหวานและตราตรึงข้าเสียเหลือเกินคุ้ง’ จากนั้นก็หลับไปด้วยรอยยิ้ม..
ตอนนี้โผล่มาช้าหน่อยนะคะหวังว่าจะมีคนรออ่าน >O<
อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นๆให้คนแต่งด้วยนะคะ ขอร้อง~
สำหรับคนที่อยากให้แต่งเอ็นซีนะคะ
ถามว่ามีมั๊ยบอกได้เลยว่ามีแน่นอนค่ะแต่อาจจะยังไม่ใช่เร็วๆนี้
เพราะเราเพิ่งเปิดเรื่องมาได้ไม่นานเองน๊า~
และที่สำคัญขอเวลาทำใจซักนิดค่ะ
ผู้แต่งเป็นประเภทกล้าอ่านไม่กล้าแต่ง TT
สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกเม้นและกำลังใจนะคะ
รักคนอ่าน จุ้บบบ!
t em
ความคิดเห็น