I will be here for you .ฉันอยู่ตรงนี้ {ฟิคแก้บน}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สายลมอ่อนยามเย็น ณ สนามเด็กเล่นท้ายหมู่บ้านพัดผ่านร่างหนาแกร่งของ 'ยอร์ช' บัณฑิตจบใหม่ไฟแรงที่มีหน้าตาหล่อเหลาความสามารถล้นหลามจนเป็นที่น่าจับตามอง แต่ไม่ว่าแมวมองค่ายไหนประเทศไหนโด่งดังยังไงมาทาบทามยอร์ชไปเป็นดาราเขาก็ไม่เคยสนใจที่จะไปเลยสักครั้ง เหตุผลเพราะอะไรไม่มีใครทราบได้มีแค่เขาคนเดียวรู้เหตุผลนั้น

มิน

ใช่ มินคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เขายังเลือกที่จะอยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิมที่เขาเคยได้อยู่ด้วยกันแม้จะอยู่แค่ในสถานะ 'เพื่อนสนิท' ก็ตาม แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาโคตรจะมีความสุขแม้ความสัมพันธ์ของเขากับมินจะจบลงไม่สวยนักก็ตาม

และนี่ก็ผ่านมา4ปีกว่าแล้วแต่ในใจของยอร์ชยังมีแต่มินคงเดิม ภาพความทรงจำที่เคยมีร่วมกับมินไหลเข้ามาในหัวพร้อมกับน้ำเม็ดใสที่ไหลร่วงลงบนรูปถ่ายของมินในมือของยอร์ช เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบนักเพราะหากจะให้นับก็คงใช้เวลาเป็นวันกว่าจะนับหมด เขาไม่เคยคิดที่จะลืมมินเลยสักครั้ง ไม่เคยคิดที่จะหาคนใหม่ ไม่เคยคิดที่จะเป็นคนใหม่ เขายังยืนยันที่จะเป็นยอร์ชคนเดิมคนที่ยังรออย่างมีความหวังว่าสักวันหนึ่งเขาและมินจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

'อ่า..คิดถึงจัง'

ยอร์ชมองไปรอบๆสนามเด็กเล่นแห่งนี้ที่เขาและมินมักจะมานั่งเล่นด้วยกันเสมอก่อนที่ภาพความทรงจำจะไหลเข้ามาอีกครั้ง

'ยอร์ชชช รูปนี้ดูดีมากก'

'รูปไหนก็ดูดีหมดแหละ'

'หลงตัวเองอีกแล้วล่ะสิ'

'เปล่า ที่พูดอะหมายถึงจะเป็นรูปไหนๆก็ดูดีหมดถ้าเธอเป็นคนถ่าย'

'....'

'หมายถึงเธอถ่ายรูปสวยไง ฮ่ะๆ'

'ก็ยังไม่ได้ว่าไรสักหน่อย'

ยอร์ชยิ้มน้อยๆให้กับความน่าเอ็นดูของเพื่อนสนิทที่เขาคิดไม่ซื่อด้วย

'ในอนาคตถ้าเราได้เป็นช่างภาพจริงๆเราขอจองตัวเธอเป็นนายแบบนะยอร์ช^^'

'อื้อเอาสิ จะรอนะ'

'แน่ใจหรออ'

'แน่สิ มินอ่ะอย่าเปลี่ยนใจไปจองคนอื่นก็แล้วกัน'

'แน่นอนน'

'มิน'

'หื้อ'

'มีไรจะบอก'

'ว่า...'

'เรา'

'....'

'เราชอบมิน'

'....'

'เราขอโทษนะ แต่เราชอบมินจริงๆ'

'ยอร์ช อย่าเลยดีกว่า'

'เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละดีแล้ว'

หลังจากวันนั้นเขาและมินก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย อาจเป็นเพราะอยู่คนละห้องหรือมินหลบหน้าเขาหรืออาจเป็นเพราะความสัมพันธ์มันเปลี่ยนไปแล้วก็ไม่รู้... 

เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้เขากับมินกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ทุกครั้งที่เขาไปดักรอมินในที่ที่มินชอบอยู่ก็ไม่เจอ ไปดักรอที่บ้านก็ไม่มีใคร เพื่อนที่โรงเรียนก็บอกว่ามินไม่มาเรียนหลายวันแล้ว

อย่าหายไปแบบนี้ได้ไหมมิน

...แต่ในที่สุดฝันร้ายก็เกิดขึ้นกับเขา...

 ยอร์ชได้ทราบข่าวจากเพื่อนข้างบ้านของมินว่ามินได้ย้ายบ้านไปอยู่ต่างประเทศแล้ว ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยว่ามินไปอยู่ประเทศไหนกับใครยังไง 

เขารู้แค่ว่ามินทิ้งเขาไปแล้ว...

มินหนีเขาไปแล้ว มินไปแล้วจริงๆ เขาได้เสียมินไปแล้ว เขาผิดเอง ผิดที่เลือกที่จะบอกความรู้สึกนั้นออกไป ถ้าย้อนกลับไปได้เขาจะไม่มีวันพูดออกไปให้มินได้รับรู้ 

เพราะสถานะเพื่อนน่ะมันทำให้เขาได้อยู่กับมินได้ตลอดไป

แต่สายไปแล้วล่ะ...

และเป็นอีกครั้ง ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ยอร์ชร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นแข่งกันกับสายลมยิ่งทำให้เขาหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างรอบตัวในตอนนี้เบลอไปหมดเพราะม่านน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าหยุดลงง่ายๆ เขาต้องการคำปลอบโยนจากบุคคลที่ได้

ชื่อว่าเพื่อนสนิทเหมือนดังเช่นเดิมที่เขาได้รับมันเมื่อ4ปีที่แล้ว แต่ ณ ตอนนี้คงจะมีแค่เสียงลมเบาๆที่ช่วยปลอบเท่านั้น

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ยอร์ชนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น และสุดท้ายเขาจึงตัดสินใจกลับบ้านตามปกติแบบที่ทำมาตลอด4ปีที่รอมิน

'คิดถึงที่สุดเลยนะ  มิน'

ยอร์ชหันหลังเดินกลับบ้านโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งที่ยืนมองเขาอยู่ตลอดตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในสนามเด็กเล่นแห่งความทรงจำแห่งนี้

'เราก็คิดถึงเธอที่สุดเลยนะ  ยอร์ช..'