[FIC]++Memory ME++(LeadNum)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2

Sung Gyu say.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ในผับดังสุดหรูโดยมีสาวน้อยคู่ขาที่โทรตามผมออกมาเต้นอยู่ข้างกายผม
.
.
เเต่มันไร้ซึ่งความหมายตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้นภาพอูฮยองยังคงติดตาผม
.
.
สาเหตุที่ผมออกมาที่นี่หน่ะเหรอเพราะผมอยากจะลบภาพนั้นให้เปนเเค่ความฝัน
.
คนมากมายที่เต้นทามกลางเเสงไฟในความมืดผมหันมามองอาร่าที่เต้นยั่วยวนผมอยู่ตอนนี้ก่อนจะหันไปหยิบเเก้วเหล้า
.
.
เเต่สายตาผมกับมองเห็นอะไรบางอย่างในมุมมืดตรงประตูทางออก
.
.
เเม้จะมืดเเค่ไหนผมยังจำได้ดีร่างบางที่คุ้นตากำลังยื่นร้องไห้อยู่ตรงนั้น
.
.
เเวตาที่มองผมมันทำให้ผมรู้สึกวูบที่หน้าอกด้านซ้าย
.
.
ผมไม่รู้ว่าภาพที่ผมเหนคืออะไร
.
.
ผมเห็น...
.
.
เห็นคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
.
.
อูฮยองกำลังยื่นอยู่ตรงนั้น...ยื่นอยู่ตรงนั่นคนเดียว
.
.
น้ำตาที่ไหลเเอบเเก้มคนตรงนั้นต่อให้มืดเเค่ไหนผมกลับเห็นมันชัดเจน

ผมไม่รอช้าที่จะรีบฝ่าคนมากมายไปที่ตรงนั้นเเต่พอไปถึงกับว่างเปล่า
.
ตอนนี้ผมทำอะไรอยู่........ผมกำลังทิ้งให้อูฮยองอยู่คนเดียวอีกเเล้ว
.
ผมวิ่งออกไปทันทีโดยไม่บอกลาสาวสวยที่วิ่งตามออกมาผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่
.
.
.

.รู้ตัวอีกทีผมก็มานั่งอยู่ในห้องสั่งการหน้าห้องของอูฮยองเรียบร้อยเเล้ว.
.
.
.

.


.
.
เมื่อปีที่เเล้วก่อนจบการศึกษาผมนี่เเหละที่เปนคนขออูฮยองเปนเเฟน

.
ตอนนั้นในความคิดขอผมคนๆนี้เหมาะที่จะมาใช้ชีวิตอยู่กับผม

.
ตอนนั้นเพราะผมอาจจะบอกไปเพราะอยากจะเอาชนะคนที่ได้ชื่อว่าเเสบสุดๆในโรงเรียน

.
เเต่พออูฮยองมาอยู่ในฐานะเเฟนไม่สิคนรักต่างหากผมก็รู้สึกได้ว่าไม่ใช่อูฮยองที่เค้าเคยรู้จัก

.
เค้าดูเเลเอาใจใส่ผมทุกอย่างไม่ว่าผมจะทำอะไรจะไปไหนเค้าไม่เคยที่จะขัดใจผมเเม้เเต่ครั้งเดียวคนๆนั้นยอมให้ผมทุกอย่างทั้งตัวเเละหัวใจ
.
ผมจึงมั่นใจว่าไม่ว่าผมจะทำอะไรเค้าจะไม่มีวันจากผมไปไหนเเน่นอน

ผมคิดเองว่าที่ผมไม่ค่อยใสใจอูฮยองไม่ใช่ผมไม่เเคร์เค้าเเต่ผมคิดว่าเค้าจะเข้าใจผม

.

โดยไม่รู้เลยว่ามันคือความน้อยใจที่สะสมมานานมันมากพอที่จะทำร้ายอูฮยองอย่างสาหัส

.
วันนั้นวันที่อูฮยองโทรหาผมผมยอมรับว่ามันคือความบังเอิญที่ผมนัดกับอาร่าไว้


เเต่ผมไม่ได้ลืมวันสำคัญของอูฮยองเเละผมเเค่จะเเกล้งอูฮยอง

ผมงงเล็กน้อยที่เค้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ

อูฮยองไม่เคยโทรตามเค้าเเม้เเต่ครั้งเดียวไม่ว่าจะสายเเค่ไหนเค้าก็จะรอผม



เเต่ปัญหามันอยู่ที่สาวน้อยของผมไม่ยอมให้ผมไปสักทีผมจึงเเลกเปลี่ยนด้วยจูบที่ผมทำเปนประจำ
.


.
เเละทันทีที่กลับมาที่คอนโดผมหยิบของขวัญที่ผมซื้อไว้ตั้งเเต่อาทิตย์ที่เเล้วออกมา
.
.
เเต่สิ่งเเรกที่ผมเห็นคือความว่างเปล่าไม่มีร่างบางที่รอผมเหมือนทุกวัน
.
.
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนยิ่งเเน่ใจว่าคนๆนั้นทิ้งผมไปเเล้วกล่องกำมะยี่สีเเดงถูกขว้างลงบนเตียงอย่างเเรง
.
.
ผมมองเตียงที่ว่างเปล่าผมจะนอนไปได้ยังไงในเมื่อไม่มีร่างบางที่คุ้นเคยอยู่บนนั้น
.
.
เเม้ว่าผมจะเจ้าชู้ไปกะใครต่อใครผมจะไม่สามารถหลับตานอนได้เลยถ้าคนข้างกายผมไม่ใช่ นัม อูฮยอง.
.
.
.
.

.
.

.
ตอนนี้ผมทำได้เพียงนั่งรอให้เวลาผ่านไป

เเต่มันกลับเดินช้าเหลือเกินเมื่อไรที่เครื่องมือให้ห้องนั้นดังมันเเทบทำให้หัวใจผมหยุดเต้น
.
.
ฉันขอร้องเถอะอูฮยอง...กลับมาหาฉัน..เเม้นายจะเกลียดฉันก็ได้โปรดกลับมา...กลับมาลงโทษผู้ชายเลวๆคนนี้
______________________________________________________________________________________
.
.

.
.
เเต่ช่วยเม้นให้ด้วยสิทุกตอนเลยนะเค้าอุตสาร์รีบลงให้
.
.
เเละที่สำคัญอย่างเพิ่งใจอ่อนนะนัมเรายังสาหัสอยู่เลยเม้นน้อยเค้าไม่มีกำลังใจพิมนะ
.
.
มันคงไม่สนุกเเน่ๆเลยไม่มีใครบอกเราเลย
สนุกไม่สนุกยังไงขอโทษด้วยน๊า 

• 
•  
• 
•  
• 2