[FIC]++Memory ME++(LeadNum)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 .



ณ โรงพยาบาล infinite

.
.

"พี่ซอยอลอย่าวิ่งได้ไหมเนี่ยตามไม่ทันนะ" เสียงน้องเล็กในกลุ่มตะโกนเรียกคนสวยที่ลงรถได้ก็วิ่งไม่คิดชีวิตตรงไปที่เคาร์เตอร์โดยมีร่างสูงบางคนกำลังยื่นอยู่ก่อนหน้านี้เเล้ว

.
.

"พี่ซองกยู...."โฮย่าเอ่ยขึ้นเมื่อเค้าเเละเพื่อนๆวิ่งตามซอยอลมาทันซึ่งตอนนี้หยุดนิ่งเมื่อร่างสูงที่ยื่นอยู่ก่อนหันกลับมาตามเสียงเรียก
.
.
"น่าสงสารอูฮยองว่าไหม!!!...อุตสาร์เจ็บปางตายอยู่ในโรงบาลเเฟนตัวเองเเท้ๆ...เจ้าของโรงบาลยังไม่รู้เลย"ซอยอลเอ่ยอย่างสมเพช..สมเพชในโชคชะตาของเพื่อนรัก

.
.

"ถ้าเพื่อนฉันเปนอะไรไปพี่ตายเเน่!!"คนสวยเอ่ยโทษก่อนที่จะเดินไปถามเจ้าหน้าที่...ก่อนจะวิ่งไปพร้อมกับเพื่อนๆโดยมีร่างสูงเดินตามไปติดๆ

.
.
.

ห้องผู้ป่วยหนักศัลยกรรม


"ขอโทษนะค่ะ!!ตอนนี้เยี่ยมไม่ได้นะค่ะ...คนไข้เสี่ยงต่อการติดเชื้อได้ง่ายคุณหมองดเยี่ยมค่ะ"พยาบาลสาวสวยเอ่ยกับซอยอลที่มาถึงก่อนใครเเละคนสวยก็มีท่าทีไม่ยอมเสียด้วย

.
.


"ฉันขอคุยกะคุณลุงหน่อยสิ"ซองกยูพูดขึ้นทุกคนหันกลับไปมองร่างสูง..


-จริงสิซองกยูเปนหุ้นส่วนใหญ่ในโรงบาลนี้



พยาบาลสาวก้มหน้ารับก่อนไปตามคำสั้งร่างสูง

.
.

สักพักคุณหมอวัยกลางคนเดินตามออกมากอดทักทายหลานรัก

.
.

"ไม่เจอนานเลยนะหลานรักของลุง...เปนไงมาไงเนี่ยเเล้วเนี่ยใครล่ะเนี่ยไลงหมอหันมาทักกลุ่มของซอยอลทุกคนก้มทักทายอย่างเคารพ

.
.

"ลุงครับผมกับเพื่อนอยากเจออูฮยอง"ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่ลังเล..โดยคนถูกขอร้องมีสีหน้าหนักใจทันที่

.
.

"ลุงคงให้เข้าไม่ได้หลานก็รู้...เอาอย่างงี้ไปดูเพื่อนที่ห้องสั่งการเเล้วกัน
.
ทุกคนพยักหน้ารับเเค่นั้นก็ยังดีกว่าไม่ได้เจออูฮยองเลยทุกคนเดินตามลุงหมอเข้าไปในห้องเดินตามทางที่ไม่กว้างนักด้านซ้ายเปนห้องผู้ป่วยหนักที่ถูกกลั่นเเค่กระจกใสที่มองเห็นทุกอย่างซองจงกอดเเขนพี่ชายไม่หันไปมองโฮย่ามองน้องชายขี้กลัวพร้อมส่ายหัวก่อนที่มืออีกข้างจะไปขว้ามือของดงอูที่เดินอยู่ข้างเค้า....เค้ารู้ว่าคนข้างๆไม่ได้กลัวเเต่กังวลมากกว่าดงอูหันมามองคนรักสายตานั้นบอกให้คนที่เปนห่วงรู้ว่าเค้าไม่เปนไร......
.
.
ซอยอลกำมือเเน่นระหว่างทางที่เดินผ่าน...คนไข้เหล่านั้นสร้างความกลัวเเละร่างสังหรที่เลวร้ายให้คนสวยไม่น้อย..อาการนั้นมยองซูรับรู้ได้เค้าดึงมือคนรักมาบีบเบาๆอย่างเปนห่วง
.
.
พระเจ้า...ฟังคำขอของผมด้วย..อย่างให้อูฮยองเปนอะไรไปเลยโปรดให้อูฮยองปลอดภัย...
_______________________________________________________________________________________

ทุกคนเดินมาถึงห้องสุดท้ายภาพที่เห็นทำให้ซอยอลถึงกับทรุดจนมยองซูรีบขว้าเอาไว้
.
.
ซองจงเองก็ถึงกะร้องไห้จนโฮย่าต้องดึงน้องชายเข้ามากอดไว้..พร้อมหันไปจับเเขนคนรักที่หันหลังให้กับภาพที่เห็น...ซองจงกะดงอูอ่อนไหวเกินกว่าจะรับรู้สิ่งที่เห็นเค้าจึงพาทั้งคู่ออกจากตรงนั้น....
.
.
.
.
ร่างบางที่นอนเเน่นิ่งใส่ท่อช่วยหายใจ
.
เครื่องมือมากมายถูกโย่งมาที่ร่างบาง
.
ผ้าสีขาวที่พันเกือบจะทั้งตัว
.
เครื่องมอนิเตอร์ที่บอกสัณญานชีพเต้นเบาจนเเทบจะเปนเส้นตรง
.
ซองกยูถึงกับอึ้นกับภาพที่เห็นทำให้เค้าชาไปทั้งตัวเหมือนกระเเสไฟฟ้าเเรงสูงวิ่งมาที่ตัว
.
.
"กะ...เกิด...อะไรขึ้น"ซอยอลถามอย่างอยากลำบากสายตายังคงจ้องที่ร่างของเพื่อนรักที่พรามั่วเพราะน้ำตาที่ไหลออกมามากมาย
.
"รู้สึกเหมือนจะโดนทำร้ายมาคนที่ไปเห็นเล่าว่าพบเค้าโดนวัยรุ่นกลุ่มใหญ่เลยเเหละลุ่มทำร้ายกว่าตำรวจจะมาก็สาหัสที่เดียว...

ระหว่างนำส่งหัวใจก็หยุดเต้นไปประมาณ 2 นาทีได้กว่าจะยื้อมาได้...

ตอนนี้อาการต้องบอกตรงๆว่าเปอร์เซ็นรอดน้อยกว่า 50 เพราะคนไข้มีอาการเลือดคลั่งในสมองจากการถูกตีด้วยของเเข็งอย่างเเรง..

.กระดูกซี่โครงหักถึง 4 ซี่ กระดูกที่เเขนขวาเเตก

ที่ร้ายไปกว่านั้นเเผลที่ถูกเเท่ง 2 ที่ถูกอวัยวะสำคัญทั้ง 2 ที่"ลุงหมอบอกอาการของอูฮยองอย่างระเอีอดทำให้ซอยอลถึงกับเปนลมจนต้องให้พยาบาลพาไปห้องฉุกเฉิน..
.
.
เค้ามองหลานตัวเองอย่างสงสัยซองกยูไม่เคยเเสดงอาการกังวลให้ใครเห็นง่ายๆเเต่ตอนนี้หลานรักของเค้ากำลังเเสดงอาการนั้นอย่างชัดเจน..เเต่ร่างสูงพอจะรู้สึกได้ว่าผู้เปนลุงจับความรู้สึกนั้นได้
.
.
"เเต่ยังมีโอกาศรอดใช่ไหมครับ"เค้าหันมาถามลุงตัวเองพร้อมปรับสีหน้ามาเฉยชาเเบบเดิม
.
"อืม...ถ้ารอดคืนนี้ไปได้นะ"คุณหมอเดินมาจับไหล่หลานก่อนจะปล่อยให้หลานชายยื่นอยู่ตรงนั้นสักพัก
.
.
"ฮัลโหล..."เสียงไร้อารมกรองลงมือถือสุดเเพงที่เค้าปล่อยมันดังมาสักใหญ่เเล้ว
.
"ซองกยูขา~~~~ออกมาหาอาร่าหน่อยสิเราไม่ได้สนุกกันมานานเเล้วนะ"เสียงเเหลมออดอ้อนดังทันทีที่ร่างสูงรับเค้านิ่งคิดสักพัก

"อืม!!ได้สิเจอกันที่เดิมสาวน้อย"เค้าว่างสายจะคู่ขาสุดเปรียวสายตายังคงจ้องที่ร่างบางก่อนจะหันหลังเดินออกไป

_________________________________________________________________________________________

เพิ่มความเลวให้ลีดเยอะๆ
.
.
เปนกำลังใจให้เราเยอะเยอะน๊ายิ่งน้อยนัมยิ่งเจ็บนาน^^
.
.
เลวว่าไหมผู้ชายคนนี้เปนกำลังใจให้เค้าเยอะน๊าเเล้วจะรีบๆอัพตอนที่ 2

ใจจริงอยากให้นัมตายเลยเเต่งเองโกรธเอง

สนุกไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะ