ความจำเลอะเลือน

ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกอัลไซเมอร์

อย่างที่บอกไว้ที่ตอนแรกนะคะว่าจะเอา กรณีศึกษามาเล่าสู่กันฟัง

เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากับตัวเลยค่ะ

เรื่องมันเริ่มจากว่าเมื่อประมาณ ปี 2544 คุณตาได้เสียชีวิตลง

ก็จะเหลือคุณยายเพียงคนเดียวที่อยู่ที่บ้าน(มีแม่บ้านอยู่ด้วยค่ะ)

คุณยายมักจะบอกเสมอๆ ว่าไม่คิดถึง ไม่รู้สึก และไม่ได้รักคุณตาเท่าไหร่

แต่แล้วความจริงก็เริ่มเปิดเผย

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ คุณยายเริ่มซึมเศร้า และไม่รู้จะทำอะไร
เมื่อก่อนคุณยายจะเป็นคนทำกับข้าวให้ทุกคนทานโดยเฉพาะคุณตา แต่พอคุณตาเสียไปคุฯยายก็เลิกทำกับข้าวอีกแม้กระทั่งขนม เบเกอรี่ต่างๆที่คุณยายชอบทำ ก็เลิกทำไปทั้งหมด วันทุกวันก็มีชีวิตประจำวันเหมือนๆเดิม
ในฐานะที่เราเป็นหลานและก็อยู่ด้วย ก็พอจะรับรู้ได้ค่ะว่าท่านเศร้าและเหงาลงมากเพราะถึงแม้จะมีลูกหลานมากกว่า 20 คน แต่จะเคยมีสักคนมั้ยที่จะมาดูท่าน มาคุยกันกับท่านบ้างก็ยังดี

นั่นคงจะเป็นสาเหตุเริ่มต้นของอาการอัลไซเมอร์นี่แหละค่ะ อย่างที่เคยกล่าวไปนะคะสาเหตุของโรคนี้ก็เกิดจากอาการเศร้าอย่างรุนแรงเหมือนพวกที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปค่ะ กรณีนี้คุณยายโดนเต็มๆๆ
แต่พอเวลาผ่านไปนานเข้า สักประมาณ2-3 ปีผ่านไป อาการเริ่มแสดงออกมาขึ้นค่ะ เริ่มจากคุณยายมักจะไล่แม่บ้านที่อยู่ที่บ้าน ทำให้แม่บ้านออกคนแล้วคนเล่า คุณยายเริ่มจำไม่ได้ว่าวันๆทำอะไรไปบ้าง ใครเป็นใครเริ่มสับสน

และมาช่วง 2 ปีหลังเราเริ่มสังเกตอย่างจริงจังและคุยกับที่บ้านว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแล้ว จุดหันเหของเรื่องราวคือ คุณยายล้มป่วยหนักมากเมื่อปีที่แล้ว อาการคือ คุณยายเริ่มหกล้มบ่อยขึ้น เวียนหัวง่าย จากนั้นเริ่มอาเจียนไม่หยุด จนสุดท้ายถ่ายเป็นเลือด วินาทีนั้นเราบอกแม่ว่าเรียกรถพยาบาลมารับคุณยายเถอะแม่ ไม่ไหวแล้วล่ะ คุณยายต้องอยู่ไอซียู จนหมอเริ่มพบว่าคุณยายเป็นแผลในกระเพาะอาหาร(คงเป้นเพราะเวลากลางวันที่อยู่คนเดียวไม่มีกะจิตกะใจจะกิน ข้าวหรืออะไรเลยเหมือนตรอมใจ ) คุณยายมักพูดว่าไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว แต่ว่า ครอบครัวเรา มี เรา พ่อ และแม่บอกว่าคุณยายต้องอยู่ต่อไปนะ

ใครที่เคยไปเยี่ยมคนป่วยที่อาการโคม่ามากๆคงจะทราบดีค่ะว่า ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร หลังจากผ่านช่วงนั้นมาได้ ก็ตัดสินใจย้ายโรงพยาบาลและเริ่มรักษาโรคนี้กันอย่างจริงจังค่ะ คูรยายต้องรับประทานยา บำรุงเส้นประสาท และที่ออกฤทธิควบคุมประสาท เพราะ หมอบอกว่าคนที่เป็นโรคนี้จะมีอาการก้าวร้าว และจะหงุดหงิดเมื่อมีคนขัดใจ หรือไม่ได้ดังใจ (ตรงเป๊ะๆๆเลยค่ะ) จึงต้องกินยาประสาทไปค่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นบ้านะคะ ยาตัวนี้จะทให้อารมณ์ดีและใจเย็น รวมถึงพูดรู้เรื่องมากยิ่งขึ้นค่ะ

เอาละค่ะ เล่ามาเยอะพอสมควรแล้วนะคะ ถ้าใครมีคำถามหรืออยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับโรคนี้ สู่กันฟังก็คุยกันได้นะคะ ยินดี ค่ะ จะช่วยเท่าที่ช่วยได้ค่ะ(แบบเหมือนประสบการณ์ตรงมาตลอด 5 ปีค่ะ)