คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชายปริศนากับเฟิสทคิส
ยูมิ Said...
"เอาละจ๊ะนี่เป็นชั่วโมงอะรัยจ๊ะ"
"โฮมรูมค่ะ"
"อาจารย์ก็ไม่มีอะไรจะพูดมาก ได้แต่หวังว่านักเรียนจะมีความกระตือรือร้นในการเรียนหนังสือ ไม่รับประทานอาหารในห้อง ไม่พูดคุยขณะครูกำลังสอนและข้อสำคัญไม่หลับนะจ๊ะ ที่ครูพูดไปหวังว่านักเรียนคงทำให้ได้ใช่ไหมจ๊ะ ถ้ามีอาไรจะปรึกษาก็ไปหาครูได้ทุกเมื่อน่ะจ๊ะ"เอ่อ......-_-"อาจารย์ค่ะกรุณาลดความหวังลงมาหน่อยเถอะค่ะหนูไม่อยากให้อาจารย์ผิดหวัง
แล้วอาจารย์ก็พูดในสิ่งที่ต้องการพูดแต่ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนต้องการฟังอย่างสิ้นเชิงต่อไปจนหมดชั่วโมงแล้วอาจารย์ถึงจรลีออกไปโดยการขับไล่ไสส่งด้วยคำว่า"ขอบคุณค่ะอาจารย์"จากหัวหน้าและพวกเรา
การเรียนท่ามกลางความกดดันของนักเรียนก็ดำเนินต่อไปอย่างเชื่องช้าไม่นานมากนัก~~ออด~~ออด เสียงระฆังสวรรค์ก็กระจายไปทั่วทุกแห่งในบริเวณโรงเรียนและเป็นเสียงนาฬิกาปลุกของฉันและโซล
"เฮ้ย!ตื่นได้แล้วไปกินข้าวกัน"
"เอ่อ.แจ๊บๆ_0_"ยี๋ ยัยเหวิ่งนอนปากหวอน้ำลายยืดเลย
"จะตื่นไม่ตื่น"-_-*
"ตื่นเดี๋ยวนี้น่ะ"-_-**
"ตื่น"-_-***
โครม!!
โอ๊ย
"ซี้ด!!ใครหน้าไหนมันบังอาจมาทำร้ายกรูว่ะ รับรองมันตายแน่"ฉันปลุกให้แก่ตื่นน่ะเว้ย!!ไม่ได้ปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวแก T^T
"ฉันเอง"
"ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยเล่า"เหอะๆ พอเห็นว่าเป็นฉันที่ขยับบาทายืดไปข้างหน้าที่ซี่โครงใช้แรงดันมันให้ลงมากองบนพื้น(ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะว่าถีบตกเก้าอี้น่ะ)น้ำเสียงก็เริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันปลุกแต่แกไม่ตื่น"
"แกก็เลยต้องใช้วิธีนี้น่ะหรอ"
โครม!!
"อูย!!ไม่ต้องแสดงให้ดูก็ได้"ยัยเหวิ่งแสดงแอ๊คชั่นได้อย่างสมบทบาทและเจ็บสมจริงจนฉันลงไปกองอยู่ที่พื้น
"อย่ามัวเล่นอยู่เลยนา รีบไปโรงอาหารกันเถอะ"
"เออ"
แล้วเราสองคนก็รีบกระโดดลงมาจากชั้น 4 ในทันทีซะทีไหนเล่า ฉันและยัยโซลรีบวิ่งลงมาต่างหากแต่ก็ด้วยความเร็วกับการกระโดดลงมาน่ะแหละ ฉันวิ่งไปเรื่อยยิ่งใกล้โรงอาหารเท่าไหร่ก็ยิ่งได้กลิ่นแห่งความอร่อยลอยตามลมสูดเข้าจมูกอันเต็มไปด้วยเส้นขนกรองฝุ่นยาวเฟื้อยมากขึ้นทุกที แหวะ>0<
"เฮ้อ!คนเยอะชะมัดเลย"ตอนนี้ฉันกำลังสอดส่ายสายตาหาที่ที่ฉันสามารถหย่อยก้นลงไปได้แต่ก้อยังกะงมหัวเข็มหมุดในมหาสมุทรแน่ะ
"เดี๋ยวแกไปหาที่นั่ง ส่วนฉันจะไปซื้ออาหารเอง" แล้วฉันก็เดินลิ่วไปทันทีทิ้งให้ยัยโซลงมเข็มต่อไป ขณะที่ฉันดิ่งไปซุ่มอาหารอยู่นั่นเองสายตาฉันก็หันไปจ๊ะเอ๋0.0กับสายตาของชายคนหนึ่งเข้าดั่งสายฟ้าฟาดมากลางใจฉัน หัวใจฉันเริ่มสั่นรัวสมองไวเท่าความคิดสั่งให้ฉันรีบสาวเท้าหนีไปทันที ไม่ใช่เพราะฉันพิศวาทนังกะเทยถึกร่างยักษ์-_-" นั่นหรอกน่ะแต่สิ่งที่ฉันเห็นนั่นคือเหล่าชะนีที่ฉันมีเรื่องวันนั้นหันมาจ้องหน้าฉันอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะหันไปสะกิดเหล่าชะนีหน้าเถิกตัวข้างๆให้หันมา ฉันคงไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทั้งชะนีปลอมและชะนีเทียมลั่นโรงอาหารบอกให้ฉันหยุด ฉันรีบดิ่งไปหาโซลทันทีซึ่งยังคงนั่งทำทองไม่รู้ร้อนหันหลังอย่างสบายใจโดยไม่รู้ว่าหายน่ะกำลังมา-_-"
"หนีโซล "เสียงฉันตะโกนก้องโรงอาหารซึ่งฉันกลายเป็นจุดเด่นไปแล้ว
"วิ่งงง...."ฉันลากเสียงยาวแล้วกระชากตัวมันออกจากเก้าอี้นั่ง ยัยโซลทำหน้าตาเลิ่กลั่กตกใจที่อยู่ดีๆฉันก็กระชากตัวมันออกมา
"แฮ่ก แฮ่ก ฉันเหนื่อยแล้วน่ะเว้ย"นึกว่าแกเหนื่อยเป็นคนเดียวรึไง
"แกหยุดเถอะ แล้วเชิญเป็นเหยื่อให้มันรุมทึ้งได้เลย"ฉันขู่แล้วมันก็ได้ผล
"ฉันว่าไปหลบที่ซอกตึกเหอะ"เอ ไอเดียร์ดีนิ^^
"อืม รีบไปเหอะ"ชะแว๊บ!! เเล้วพวกเราก็รีบวิ่งไปหลบทันทีฉันชะโงกหน้าจากกำแพงไปดูลาดเลาว่าปลอดภัยแล้วหรือไม่
"ฮึ่ย!! วิ่งไวยังกะแรดหลบเก่งยังกะลิงเลยน่ยะ"เชอะนังกะเทยถึกแกจะชมฉันให้มันดีกว่านั้นไม่ได้รึไง
"เดี๋ยวเราแยกย้ายกันตามหาเถอะ"แล้วกลุ่มของพวกมันก็สลายกันไปทันที
"เธอเห็นแล้วสิน่ะ"ฉันสัมผัสได้ถึงพลังในน้ำเสียงนั่น เมื่อฉันหันกลับไปก็เจอเฮือก!!!ฉันเดาไว้ไม่ผิดว่า นายเป็นใคร แป่ว แว่ว แว่ว+++
"ฉะ..ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นน่ะ"หนีเสือปะเทพบุตรหรอเนี๊ย เครื่องบินสายไหนชนเทวดาตกลงมาน่ะ
"เธอคิดว่าฉันจะเชื่อว่าเธอไม่เห็นฉันสูบบุหรี่งั้นหรอ"
"ฉันไม่เห็นจิงๆน่ะ"หน้าหล่อๆของเทพบุตรไม่เหมาะกะน้ำเสียงโหดๆนั่นเลย
"ถึงเธอไม่เห็นจิงแต่เธอก็รู้แล้ว"แล้วเทพบุตรบอกฉันทำซากอะไรว่ะ-_-"แน่นอนนี่เป็นคำพูดในใจฉันเท่านั้น ออร่าของเค้าทำให้ฉันไม่อาจพูดจารุนแรงได้
"นายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ"ยัยโซลไปไหนน่ะก็หลบมาด้วยกันนี่นา เอ่อ..นายนั่นง้างมือขึ้นมาเหนือหัวไม่ต้องสงสัยเรยมือนั้นต้องฟาดมาที่ฉันแน่เลย โทษฐานทำให้เทพบุตรน่ารักโกรธ ฉันหลับตาปี๋แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน เอ๊ะทำไมไม่เจ็บเลยล่ะรึว่า ฉันโดนตบจนฉันตายไปแล้วหว่า (เวอร์)
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ทำผู้หญิงหรอกน่า"เฮอะถึงฉันนายจะหล่อแต่ฉันก็ไม่ชอบการถูกหัวเราะ(เยาะ)น่ะแต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"แต่ถ้ามีคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่รับรองชีวิตเธอไม่มีความสุขแน่" -_-"ซวยสิกรูงานเนี๊ย แล้วทำไมนายจะต้องทำน้ำเสียงให้มันน่ากลัวด้วยเล่าฉันกลัวน่ะจากเทพบุตรกลายเป็นซาตานไปทันที
"ฉะ..ฉันไปได้ยังอ่ะ"ไอ้ปีศาจน่ากลัว
"ยัง"รึว่านายพิศวาทหน้าตาฉันขึ้นมา แต่เสียใจถึงนายจะหล่อแต่ฉันก็ไม่ใจง่ายน่ะย่ะ
"ทะ..ทำไมละ"ฉันเริ่มพูดไม่เป็นภาษาเมือ่ใบหน้าของเค้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาดวงตาสีอัลมอลของเขาทำให้ฉันหลงใหลจนไม่สามารถถอนสายตาไปทางอื่นได้ขณะที่หน้าเราใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆนั้น โป๊ก!!!
"นายทำบ้าอะไรเนี๊ย"ฉันคลำหัวตัวเองป่อยๆส่วนที่นายนั่นยื่นมะเงกมาให้
"นี่เป็นเพียงแค่น้ำจิ้มแต่ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นรับรองชุดใหญ่แน่"นายนั่นพูดยิ้มๆแล้วเดินจากไปทิ้งให้ฉันยืนอารมณ์ค้าง เฮ้ย! ไม่ใช่สิ ยืนอึ้งต่างหาก
เมื่อฉันขึ้นมาถึงห้องฉันก็จัดการโวยลั่นยัยโซลทันทีโทษฐานที่ทิ้งฉันไป พอฉันถามว่าหายไปไหนก็ได้แต่อ้ำอึ้ง ตลอดระยะเวลาเรียนคาบบ่ายก็เอาแต่นั่งใจเหม่อลอยไม่สับปะหงกเหมือนทุกทีพอฉันถามก็บอกว่าไม่เป็นอะไรทิ้งความสงสัยให้ฉันเพียงคนเดียวยัยเพื่อนบ้า-_-"งงเฟ้ย งง งง งง.............
โซล Said....
เมื่อเสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นฉันก็รีบขอตัวกลับบ้านทันที ฉันเห็นยูมิทำท่าสงสัยกับท่าทางของฉันหรอกน่ะ แต่จะให้ฉันบอกความจริงไปน่ะหรอไม่มีทางหรอก^////^คัยจะกล้าบอกล่ะย้อนไปเมื่อ3ชม.ก่อน
ตอนที่ฉันกับยูมิกำลังวิ่งหนีเพื่อไปหลบหลังตึกเรียนนั่นเท้าฉันดันไม่รักดีไปสะดุดเข้ากลับเนินดินทำให้ฉันล้มลงไป "ยู.."ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เรียกยูมิยัยนั่นก็วิ่งหนีไปซะไกลแล้ว เสียงตะโกนปนแช่งด่าของกลุ่มชะนี(ขอเรียกอย่างนี้ไปก่อนแล้วกันไม่รู้ชื่ออะไร)ก็ก้องสู่โสตประสาทฉันทันที ฮือ ฮือ ฉันได้แต่ร่ำร้องในใจพระเจ้าช่วยด้วยฉันหลับตาปี๋(ประมาณนั่งรอความตาย) ทันใดนั้นร่างทั้งร่างก็เบาหวิวนี่ฉันถูกซ้อมจนตายแล้วหรอเนี๊ยทำไมมันไม่เจ็บเลยล่ะเอ๊ะ หรือว่าวิญญาณฉันออกจากร่างไปแล้ว
"นี่เธอหลับแล้วหรอไง"ทำไมน้ำเสียงของพระเจ้าเซ็กซี่จัง^^นี่ฉันกำลังคิดอกุศลกับพระเจ้ารึป่าวนี่
"ยัยอ้วน"คุ้นๆแฮะคำนี้
ตึง
"โอ๊ย ความรู้สึกเจ็บ แปร๊บ ที่ข้อเท้าแล่นเข้าสู่ประสาทสัมผัสฉันทันที ซี้ดส์ ทำไมมันถึงยังเจ็บอยู่ล่ะฉันตายไปแล้วนี่นา
"ลืมตาได้แล้วยัยงั่ง"ฉันค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้ากวนๆของพระเจ้าไม่สิกิมจิต่างหาก
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"...."
"นายอยู่โรงเรียนตรงข้ามไม่ใช่หรอ
"...."
"นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง"
"...."และสิ่งที่ฉันได้กลับมาคือความเงียบเหมือนเช่นเคย
"นี่นาย"ฉันเขย่งปลายเท้าไปจับคอเสื้อของชินจิแล้วโน้มต่ำลงมาเพื่อให้ได้มองหน้านายนั่นได้ถนัดๆฉันจ้องไปที่ดวงตาเรียวของเค้าอย่างเอาเรื่อง
ตอนเเรกก็กะว่าจะขอบคุณที่ช่วยไว้ แต่ตอนนี้อย่าหวังซะให้ยาก จะว่าไปแล้วนายนี่ก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ สงสัยฉันจะจ้องหน้าเค้านานไปหน่อย หน้าของเค้าค่อยๆโน้มเข้ามาเรื่อยๆฉันได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากกลิ่นกายของเค้า นิ้วมือเรียวยาวของสัมผัสที่ต้นคอจากสัมผัสนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวๆ ริมฝีปากบางเชียบของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากของฉัน เค้าค่อยๆสอดปลายลิ้นเข้ามาควานหาความอ่อนหวานในตัวของฉัน จนฉันเริ่มเคลิ้มไปกับความหวานหอมที่เขาหยิบยื่นให้ก่อนที่ชินจิจะถอนริมฝีปากออกและเรียกสติฉันคืนมา
"ชินจิ เอ่อ.."
"first kissสิน่ะ"
"นาย..."
"ถือเป็นสิ่งตอบแทนที่ฉันอุ้มเธอแล้วกัน"แล้วเค้าก็เดินจากไป ฉันได้แต่จ้องมองแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาจนลับสายตาไป ก่อนที่จะรีบวิ่งไปขึ้นห้องเรียนและเอาแต่คิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นฉันยังรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ริมฝีปากก่อนที่หน้าของฉันจะแดงซ่านด้วยความอายเมื่อคิดถึงจูบที่ดูดดื่ม
_______________________________________________________
ความคิดเห็น