ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {~The Love ....speed town~}รักนายได้ไงเจ้าชายไฮเปอร์+

    ลำดับตอนที่ #6 : เจ็บปวด

    • อัปเดตล่าสุด 11 ก.ค. 49


     ยูมิSaid...........

         ฉันเดินกลับบ้านอย่างไม่สบอารมณ์สุดๆถ้าฉันไม่กังวลเรื่องหมอนั่นและไม่คิดหนักห่วงว่า    โซลเป็นอะไร   จนพลาดรถไฟแล้วละก็ฉันคงได้กลับบ้านเร็วกว่านี้  นี่ก็ดึกมากแล้วจะเป็นอะไรรึป่าวเนี๊ย ฉันเร่งฝีเท้าเดินไปทางถนนสายเปลี่ยวที่มีผู้คนไม่พลุ่กพล่านนักเพราะมันจะทำให้ย่นระยะเวลากลับได้เร็วขึ้นแต่มีปัญหาอยู่ที่ถนนสายนี้เป็นสถานที่นัดพบของแก๊งค์อันตพาลบ่อยๆ ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและหูฉันก็ดันไปได้ยินคำสนทนาของบุคคลกลุ่มหนึ่งเข้า

     "เฮ้ย!!เดี๋ยวเมิงจัดการมันให้เรียบร้อยด้วยน่ะเว้ย"โหด1(เรียกอย่างนี้แล้วกัน)

     "ครับ"โหด2

     "จะไม่เป็นรัยเหรอครับที่เราใช้วิธีนี้จะ..จัดการมัน"โหด2

     "เมิงไม่บอก กรูไม่บอกไอ้หน้าไหนจะรู้ว่ะ"โหด1

     "ครับลูกพี่"

         ด้วยสัญชาติญาณความสอดรู้สอดเห็นของฉันทำให้ฉันเร่งรุดติดตามทันทีภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือภาพชายที่เป็นผู้มีพระคุณแวบเข้ามาในความทรงจำของฉัน

     "แล้วนี้นายชื่ออะรัย"

     "กะกิโอ คับ"

         ใช่แล้วล่ะเค้าคือกิโอนั่นเองผู้ชายที่ฉันนิยามว่านายน้ำลายไหย๋  กำลังอยู่ในสภาพที่หมดทางสู้  หน้าตาฟกช้ำจากการถูกรุมอย่างหนักและบาดแผลที่มีให้เห็นตามลำตัวเสื้อผ้าขาดวิ้นเป็นริ้วๆ แต่ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ฉันหลบอยู่ข้างกำแพงจนพวกมันลับไปพ้นตา
    ฉันรีบวิ่งไปหาเค้าทันที


     "ก..ก..กิโอ"ฉันถามเสียงสั่น

     "อือ........"กิโอครางออกมาเมื่อมือฉันไปสัมผัสถูกแผลเข้าฉันรีบชักมือออกและพยุงร่างไร้สตินั่นลากไปที่บ้านฉันทันที


     "ตัวแห้งๆเนี๊ยทำไมถึงหนักอย่างงี้น่ะ"ฉันบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทาง  สุดท้ายฉันก็ถึงบ้านฉันจนได้ ทันทีที่ฉันเปิดประตูบ้านเข้าไปก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาทันที


    "พี่เอาผู้ชายเข้าบ้านจะฟ้องแม่!!!"เอาแล้วสิไอน้องชายขี้ฟ้องตัวโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังนิสัยเหมือนเด็กๆ


     "หุบปากไปเรยน่า"แล้วฉันก็รีบพยุงไปนั่งที่โซฟา


     "โชคดีน่ะที่แม่ไม่อยู่ไม่งั้นพี่ตายแน่" เห้อ-_-"โชคดีจิงๆด้วยสิแล้วฉันจะทำยังไงกับนายนี่ดีล่ะเนี๊ย ฉันเหลือบมองไปทางร่างไร้สติที่นอนสลบไสล

    ฉันนั่งเฝ้ากิโอจนเวลาล่วงเลยถึงเช้าวันใหม่  จึงลุกไปแต่งตัวเพื่อที่จะได้ไปโรงเรียนนั้น
    ก็ได้หันกลับไปมองที่โซฟาที่มีร่างผอมสูง  กำลังนอนหลับอยู่ น่าแปลกทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แต่ริมฝีปากกลับอมยิ้มอย่างมีความสุข  หน้าหมั่นไส้จังแหะ-_-"

    "เจนิน พี่ไปโรงเรียนก่อนน่ะ แล้วลงมากินอาหารเช้าด้วยล่ะ" ฉันตะโกนขึ้นไปข้างบน
    คงสงสัยล่ะสิว่าฉันทำอาหารเป็นด้วยหรอ-*-  มันก้อแค่เอาผงโจ๊กสำเร็จรูปตั้งไฟแค่นั้นแหละ เหอๆ


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×