คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My mafia : Into
Into
สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นที่ที่ไม่มีเด็กคนไหนอยากมาอยู่ เพราะมันเหมือนเป็นสิ่งที่ตอกย้ำว่าพวกเขาเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการแม้แต่ พ่อแม่ของตัวเอง ไม่มีใครอยากก้าวเข้ามาที่นี่ ทุกคนเฝ้ารอคอยวันเวลาที่จะได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ที่ที่ทำให้พวกเขารู้สึกไม่มีคุณค่า
ทุกคนอยากจะโบยบินและหลีกนี้ไปให้ไกลจากสถานที่นี้ ยกเว้นก็แต่ พวกเขา!!
ลู่หาน อี้ชิง แบคฮยอน คยองซู บุคคลแปลกปละหลาดที่ไม่อยากจะออกไปจากที่นี่!!!
ชีวิตของพวกเขาเหมือนถูดโชคชะตาเล่นตลก ถูกนำมาทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก แต่พวกเขาก็ไม่เคยโกรธหรือโทษโชคชะตาที่กลั่นเเกล้งทำให้พวกเขาต้องมีชีวิตที่โหดร้ายเลย แต่กลับขอบคุณความโชคร้ายนี้ที่ทำให้พวกเขาได้มาพบกัน
ลู่หาน เขาเปรียบเสมือนพี่คนโต คอยดูแลน้องๆ เพราะเป็นเขาที่ก้าวเข้ามาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนเเรก เขามาอยู่ที่นี่ในอายุเพียงแค่ 2 เดือน
อี้ชิง บุคคลที่น่ารักและอัตรายไปพร้อมกัน เขาเปรียบเสมือนคนที่มี 2 บุคลิก เวลาปกติเขาจะเป็นคนที่น่ารัก อ่อนหวาน และอ่อนโยน แต่เมื่อเขาโกรธ คล้ายกับพายุที่พร้อมทำลายล้างทุกสิ่ง
แบคฮยอน ผู้ที่พกรอยยิ้มสดใสอยู่ตลอด ไม่ว่าชีวิตของเขาจะเป็นยังไงก็จะเห็นผู้ชายคนนี้ยิ้มรับมันอยู่ตลอด เพราะไม่ว่าทุกข์หรือสุขมันก็จะอยู่กะเขาเพียงไม่นาน
คยองซู น้องเล็กที่มาพร้อมกับความน่ารัก ไม่ว่าใครก็ต้องหลงไหลไปกับความซื่อและความไร้เดียงสาของเขา แม้ลึกๆนั้นจะมีความเศร้าที่กักเก็บอยู่ก็ตาม
พวกเขาทั้งสี่ เติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ตื่นพร้อมกัน นอนพร้อมกัน กินด้วยกัน และมีความสุขความทุกข์มาด้วยกัน ไม่ว่าชีวิตพวกเขาจะเป็นยังไงก็มีกันและกันเสมอมา พวกเขาเปรียบเสมอนครอบครัวของกันและกัน
และไม่คิดว่าจะต้องแยกจากกัน เหมือนอย่างวันนี้
"นี่พวกเราต้องออกไปจากที่นี่แล้วจริงๆหรอ T^T"แบคฮยอนทำท่าจะเบะปากร้องไห้
"ไม่เอาหน่าแบคฮยอน ปกตินายไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆนี่ ยิ้มสิ ยิ้มเหมือนที่นายยิ้มทุกครั้งไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ตาม"ลู่หาน เดินเข้าไปตบบ่าแบคฮยอนแล้วยิ้มกว่าโชว์
"แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่ฮะ ครั้งนี้พวกเราต้องจากกันและอาจจะไม่ได้เจอกันอีก"คยองซูพูดเบาๆเหมือนกับพึมพัมกับตัวเอง แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยิน
"ได้เจอสิ! พวกเราต้องได้เจอกันอีก พวกเราก็แค่ต้องไปอยู่กันคนละที่เท่านั้นเอง วันหยุดเราก็ให้ผู้ที่อุปถัมภ์เราพามาเจอกันสิ หรือไม่ก็โทรนักกันก็ได้นี่นา"คำพูดของ อี้ชิงทำให้สีหน้าทุกคนมีความหวังขึ้นมา
ใช่! พวกเขามีผู้ที่อุปการะเลี้ยงดูไว้ทุกคน พวกเขาถึงได้มีชีวิตที่สุขสบายแม้จะอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่พวกเขามักจะได้รับสิ่งของเครื่องใช้แม้กระทั่งทุนการศึกษาที่คนใจดีให้พวกเขาจน สามารถเรียนจบมัธยมปลายมาด้วยกันได้
แต่ตอนนี้พวกเขาอายุครบ 20 ปีกันเเล้วจึงไม่สามารถอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กพร้าต่อไปได้ และก็เหมือนโชคชะตาที่เข้าข้าง? ทำให้ผู้ที่อุปถัมภ์พวกเขาอยู่ยินดีรับพวกเขาแต่ละคนไปดูแลต่อ ทำให้พวกเขาทั้งดีใจที่มีคนเมตตาพวกเขามากขนาดนี้ และเสียใจทีต้องแยกจากกัน
"งั้นสัญญานะ ว่าพวกเราจะได้เจอกันอีก"แบคฮยอนยิ้มกว้าและยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้า
"อื้อ สัญญาสิ"อี้ชิง ยิ้มรับและยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวสัญญา
"อ๊าาา ขี้โกงหนิ ทำไมสัญญากันแค่ 2 คนหล่ะ ลืมลู่หานคนนี้ไปแล้วใช่ไหม -3-"ลู่หานกอดอกหน้ายู่
"ไม่ลืมหรอกหน่า จะลืมเจ๊ใหญ่ของแก๊งเราไปได้ยังไง"แบคฮยอนเข้าไปกอดลู่หาน
"ลู่หานไม่ใช่เจ๊ใหญ่นะ!"
"ฮ่าๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ เลิกงอนแล้วก็ยื่นมือมาสัญญากันได้แล้ว"อี้ชิงบีบจมูกลู่หานด้วยความหมั่นเขี้ยว
"งื้อออ แล้วคยองซูหล่ะ มาเลยยย มาให้คยองซูสัญญาด้วยคนเลย"คยองซูยื่นนิ้วก้อยไปแล้วเกี่ยวสัญญาด้วยคน
"สัญญา!ว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก!!"ลู่หานพูดในขณะที่มีนิ้วก้อยสี่นิ้วเกี่ยวกันอยู่
"สัญญาาา"แบคฮยอนเเกว่งนิ้วไปมา
"ใครผิดสัญญาญาเป็นหมู อู๊ดๆนะ"
"อ่าว ตอนนี้นายไม่ได้เป็นหมูอยู่หรอคยองซู ฮ่าๆๆ"
"งื้อออ อิ้งชิงอ้ะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"ทุกคนขำไปกับท่าทางงุ้งงิ้ง(?)ของคยองซู
ปริ้๊น ปริ๊๊นๆ
เสียงเเตรรถดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเรอะของพวกเขาที่หยุดลง ความเสียใจเริ่มเข้ามาแทนที่ ทันทีที่คิดว่าถึงเวลาที่พวกเขาต้องจากกันแล้ว
เพราะมัวแต่เสียใจที่ต้องจากกัน จนไม่มีใครทันได้ยินเสียงเตือนของความสุขและเสียงเตือนของคำว่า
ครอบครัวอย่างแท้จริง ที่กำลังจะเกิดขึ้นในข้างหน้า...
ความคิดเห็น