คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องลับๆ
2
เรื่องลับๆ
ขณะที่พวกเรานั่งดริ๊งค์กันอยู่ในห้องส่วนตัวของฉัน......
“โลแวนช่วยพาฉันไปส่งที่หน้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ -///////-“ อ่อยจริงๆเลยแม่คู้นนนนน
“เอางั้นก็ได้ครับ ^^ ” ตานี่ก็ซื่อบื้อจริงงงงงงงงงงงงงงงงง - -+
“เอ่อ......เดี๋ยว!” ยัยอิมเมจที่นั่งดื่มวอดก้าแบบไม่กลัวเมา เงยหน้าขึ้นมามองนายโลแวนที่กำลังจะเดินไปหายัยเอิล งานนี้มีตบคร้าาาาา
“หึ......”
“อะไรของเธอยัยมีเดีย ไปกันดีกว่าคะโลแวน ^^ อิมเมจเธออยู่กับมีเดียได้ใช่ไหมฉันไม่ทำอะไรแฟนเธอหรอกน่า ^.< ” ระวังยัยอิมเมจตบน้ะจ้ะเพื่อนร้ากกกกกกกก (ดีแต่พูดในใจยัยนางเอกบ้า)
“เดี๋ยวฉันพาเธอไปเอง นายรออยู่นี่แหละโลแวน” ยัยอิมเมจพูด
“ครับฮันนี่ ^^ รีบกลับมาละเป็นห่วง” นี่ก็เลี่ยนจัง!!! แล้วฉันไปยุ่งอะไรด้วยเนี่ย จะทำอะไรก็เรื่องของสองคนนั้นสิ -*-
“คะ...” แล้วยัยอิมเมจก็ลากยัยเอิลออกไปจากห้อง...
ฉันซึ่งเกลียดขี้หน้าหมอนี่เป็นชีวิตจิตใจ มานึกๆแล้วตานี่มองฉันที่โรงเรียนทำไมนะจะถามดีไหมนะถ้าถามไปแล้วเกิดตานี่คิดว่าฉันชอบจะทำยังไงนะ กลุ้มว้อยยยยยย จะทำไงดีละเนี่ยอยู่ในห้องสองคนอีกแล้วยัยสองคนนั้นจะเข้าห้องหรือยังนะ ฉันต้องหาเรื่องคุยทำลายบรรยากาศที่เงียบเพราะฉันเกลียดความเงียบที่สุด แต่ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายชวนละ ตานี่เป็นผู้ชายคิดไม่ออกเลยหรือไงว่าควรจะทำความรู้จักหรือไม่ก็ว่านเสน่ห์อะไรประมาณนี้ อย่าบอกนะว่าตานี่รักยัยอิมเมจไรนั่นมากๆจนไม่คิดจะเข้าหาผู้หญิงคนอื่น ม่ายยยยยยย คนอย่างตานี่ดูก็รู้ว่าหน้าม่อชัวร์แต่ทำไมไม่หวั่นไหวอะไรกับฉันบ้างหรอออออ -0- ฉันกุมขมับตัวเองอย่างแรง
“คิดอะไรลามกอยู่หรอยัย.....หยิ่ง ? ” ตานี่มองมาทางฉันแล้วพูดพร้อมยักคิ้วข้างขวา
“ฉันไม่พิศวาสนายหรอกนายโลแวน ! ผู้ชายไม่มีอารมณ์ขันเลยจริงๆ....” ประโยคหลังฉันพูดเบาลง
“หึ....จะจริงอย่างที่พูดไหมนะเธอหนะ”
“จริงสิ!!นายทั้งหยิ่ง ยโส เก๊ก ปากหมา หน้าด้าน ไม่มีอารมณ์ขัน ด่าผู้หญิง บลาๆๆๆ -///0///-”
“หึ....”
“ยิ้มอะไรของนาย !!”
“ก็ดูหน้าผู้หญิงที่ด่าฉันทั้งที่ตัวเองหน้าแดงเพราะฉันยังไงละ”
“ใครว่าฉันหน้าแดงเพราะนายกัน มันเป็นเพราะฉันดื่มวอดก้าของแฟนนายไปนะสิ !!” หนอยยยยมาว่าฉันไอ้ผู้ชายบ้า
“ว่าไปเธอก็สวยเหมือนกันนะ” ตานี่พูดพร้อมกับขยับก้นตัวเองจากโซฟาฝั่งตรงข้ามเดินมาเอาแขนดันโซฟาข้างหลังฉันไว้ ภาพเลยกลายเป็นตานี่ขวางฉันด้วยตัวของตานี่เอง นี่คิดว่าเป็นผู้ชายแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอออ !
“จะทำอะไรของนาย!!” ฉันจ้องหน้าตานี่แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
“ก็แค่อยากดูหน้าเธอใกล้ๆก็เท่านั้น ^^” ตานี่ยืนหน้ามาใกล้ฉันมากจนจมูกแทบโดนหน้าฉันแนะ
“ไอ้ลามก! */////* ” อยู่ ๆฉันก็เริ่มมีอาการมึนขึ้นมาแบบเหมือนที่เคยเป็นก็คือถ้าแอบพ่อกินเหล้าหรือพวกที่เป็นแอลกอฮอล์ฉันจะเมาหลังจากดื่มไปประมาณ 10 นาที ซึ่งตอนนี้อาการนี่กำลังมาเล่นงานฉันอยู่
“หึ เมาแล้วหรอยัยปากดี” ตานี่ยื่นหน้าออกไปแล้ว ฉันรู้สึกหายใจสะดวกขึ้นแต่ฉันมึนแบบสุดๆนี่ก็ชิมวอดก้าเป็นครั้งแรกอีก ตายแน่ๆ
“ครายมาวถ้ากินแค่นี้มาวก้อคออ่อนเกินไปแล้วววว~” ฉันรู้เลยว่าฉันพูดแล้วคนอื่นต้องฟังไม่รู้เรื่องแน่เลย
“กลับบ้านไหมยัยปากดีเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ช้านนจารอววยายยเอิลลก้อนนนนน~”
“เพื่อนเธอเดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งพร้อมกับอิมเมจ”
“นี่นายม่ายต้องมายุ่งกาบช้านหร้อกก~”
“ยัยบ้ารู้ว่าตัวเองดื่มไม่เป็นยังจะพยายามอีกนะ”
“นายด่าอัลไลช้านห๊า~!! หนอยนี่แนะๆ”
อั๊ก !!
“มันเจ็บนะเว้ย ยัยขี้เมา !!”
ฉันเก่งไหมฉันเตะน้องชายของตานี่ด้วยแหละบังอาจมาดูถูกฉันฉันไม่ได้คออ่อนสักหน่อยแค่พ่อไม่อนุญาติเพราะเห็นฉันยังเป็นแค่เด็ก แต่ฉันโตแล้วนะต้องมีการเรียนรู้อะไรบ้างสิ ขนาดพี่เคสพ่อกับแม่ยังตามใจทุกอย่างเลยพี่ขออะไรก็ได้แต่ทำไมฉัน......ฉันน้อยใจมากๆเลยนะพวกท่านจะรู้ไหม ฉันอยากจะทำให้พ่อกับแม่รู้ว่าฉันโตแล้วซักที ที่พ่ออนุญาตให้ฉันมาผับได้เพราะท่านจะยกร้านให้ฉันถ้าเรียนจบ ฉันอยากทำตัวให้เหมือนพี่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม....
ฮึก ฮึก ฮึก
“คนที่ควรร้องมันเป็นฉันนะโว้ยยัยขี้เมา..”
“ทำไมพี่ต้องดีกว่าฉันทุกอย่างฉันผิดอะไรเพราะฉันเกิดทีหลังพี่แค่นั้นนะหรอ!! ทำไม...ทำไมพ่อกับแม่จะยอมรับว่าฉันโตแล้วละห๊า!!!! ฮึก ฮึก...” ฉันดึงคอเสื้อหมอนั่นแล้วเขย่าแรงๆหลายครั้งจนฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้...
ความคิดเห็น