คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทบาทที่5::ไม่มีคำบรรยาย
บทบาทที่5::ไม่มีคำบรรยาย
[Tsudaki Zone]
ต้องมานั่งรวมกับคนที่ไม่มีคนที่ไม่สนิทใจ
แบบนี้ฉันก็อึดอัดเหมือนกันนะ…
แต่คนสนิทฉันก็ไม่มีอยู่แล้วนี่นา
ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันอยู่ไหนล่ะก็อยู่ที่โถงของปราสาทของมาเฟียชั้นต่ำยังไงล่ะ…
“ที่เรียกมารวมกันก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ”
เสียงทุ้มของผู้ชายที่หลงตัวเองว่าเป็นมือขวาของบอสที่ว่ากันว่าเป็นคนดีที่สุด อยากจะหัวเราะ แต่ไม่มีอารมณ์หัวเราะหรอก…
“เรามาคิดๆดูแล้วรุ่นที่10ก็ตัดสินใจจะให้พวกแกมีพี่เลี้ยง”
พี่เลี้ยง? แน่นอนล่ะ เป็นใคร
ใครก็ต้อง งงจู่ๆมาบอกว่าจะมีพี่เลี้ยงเนี่ยนะ อยู่ที่นี่แบบโดนบังคับแล้วยังจะมีใครเข้ามาในชีวิตอีกก็ไม่รู้….น่ารำคาญ ฉันคิดได้แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออก
พร้อมกับกลุ่มเด็กผู้หญิงเดินเข้ามา
‘ตาพวกนี้เป็นพวกชอบกินเด็กรึไง…’
ฉันก็ได้แต่คิดอย่างนั้นเพราะเด็กผู้หญิงที่เข้ามา
อายุก็น่าจะใกล้เคียงพวกฉันอยู่มาก หน้าตาทุกคนดูยิ้มแย้มดีจังแหะ… หรือเด็กพวกนี้สมัครใจเข้ามาเองกันนะ…
“พวกเรามารายงานตัวแล้วค่ะคุณฮายาโตะ Y”
เด็กสาวผมสั้นสีแดงเพลิง เดินเข้ามากอดแขนของตาคนหลงตัวเอง
อย่างสนิทสนม เอาหน้าซุกแขนแบบนั้นอีก คงจะชอบตาหลงตัวเองนี่แน่ๆ…
“มาเดลิน อย่าเกาะแกะ ฉันเรียกพวกเธอมาก็เพราะรุ่นที่10เท่านั้นแหละ แล้วก็เรียกฉันว่าโกคุเดระ อย่าเรียกชื่อฮายาโตะ”
“ชิ…”
ตาคนหลงตัวเองก็ดันเด็กคนนั้นออก
เกที่ชื่อมาเดลินชักสีหน้านิดหน่อยก่อนที่จะหันมามองกลุ่มพวกเราที่นั่งกันอยู่
อย่างไม่พอใจเท่าไร
“นี่เหรอที่พี่สึนะเรียกมาเพราะหนี้ ชิ ไม่สบอารมณ์เลย”
เด็กผู้หญฺงผมยาวในชุดคล้ายๆชุดโลลิต้าเดินออกมาจากกลุ่มพร้อมพูดขึ้น
สายตาที่ดูก็รู้แล้วว่าไม่สบอารมณ์และไม่ชอบ
ผมยาวของเธอกับการแต่งตัวทำให้ดูเหมือนเจ้าหญิงไปอีก
“อย่าพูดดังสิ ซีลิเน่
พูดไปคนต่ำๆแบบพวกนี้ก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ”
เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากที่ประโยคนั้นพูดจบ คนที่พูดคือคนผมสีชมพู…
“นี่พวกหล่อน! เข้ามาก็พูดจาสุนัขๆแบบนี้
ในปากเลี้ยงไว้กี่ตัวกันยะ!!”
หนึ่งในกลุ่มของเราพูดขึ้น เอ…ชื่อเมแกน…รึเปล่านะ..
“พูดมากอย่างกับหมูตัวเมีย พูดมาก”
อีกคนพูดสมทบขึ้นมาอีก ออกแนวเด็กแสบแบบนั้น..รู้สึกจะชื่อ ยูเลีย…
ในกลุ่มตรงนี้ก็มีคนฝีปากกล้าเหมือนกันนะ…
“นี่แกว่าใครเป็นหมูตัวเมียยะ!!”
จากเสียงพูดคุยระดับปกติ
กลายเป็นเสียงตะโกน ต่างคนต่างไม่ยอมละฝีปากกันเลยทีเดียว
“คะ…คุณเมแกน คุณยูเลีย
ใจเย็นๆก่อนนะคะ..”
“กวินเอร่าอยู่เฉยๆเถอะ ฉันขอประทะฝีปากกับยัยพวกนี้หน่อย
พวกดูถูกคนอื่นนี่ ปากจะดีแค่ไหนกันเชียว”
กวินเอร่าที่ดูเงียบๆ
และดูขี้อาย
คงจะกลัวที่จะประทะกับคนปากกล้าพวกนี้ ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงหมูอยู่แล้ว…เพราะงั้นเงียบไว้คงจะดีกว่าใช่ไหมล่ะ?
“งื้อ…คุณเมแกน คุณยูเลีย…”
“นุฟุฟุ
ผมว่าน่าจะลดเสียงกันหน่อยนะครับ เพราะเดี๋ยวสึนะโยชิคุงก็จะลงมาแล้ว”
ไอหมอกเย็นๆ
ปกคลุมทั่วห้องก่อนที่จะหายไปพร้อมกับคนที่ดูโรคจิตออกมาจากหมอก
“พี่มุคุโร่ Y”
เสียงหวานๆ
ผิดกับรูปลักษณ์ข้างนอกเดินเข้าไปอี๋อ๋อกับตาคนโรคจิต ตานั่นอ้าแขนรับทันทีที่เด็กคนนั้นเข้าไปกอด
ซุกหน้าเข้ากับอกตานั่น
“นุฟุฟุ ว่าไงครับอัลเคมี่”
ตาคนหลังตัวเองพูดขึ้นพร้อมกับกอด…ทั้งๆที่ตัวเองต้องดูแลฉันแท้ๆ ดันจะหน้าม่อไปเรื่อยอีก
ผู้ชายนี่มันแย่จริงๆ…
ฉันปรายตามองเงียบๆก่อนที่จะไปสนใจบอสของวองโกเล่ลงมาพอดี
“พอพวกเธอมานี่ปราสาทแทบแตก เสียงดังมากเลยรู้ไหม?”
สึนะโยชิเดินลงมาพร้อมกับผู้พิทักษ์พิรุณที่น่าจะดูเป็นคนดีที่สุดในวองโกเล่
แต่เหมือนคนบ้ามากกว่า…
“ก็พี่สึนะเอาคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้ามาในปราสาทแล้วยังจะให้เราเป็นพี่เลี้ยงอีกเหรอคะ?
ซีลีเน่จะไม่ทนนะคะ!”
เด็กคนที่ชื่อซีลีเน่คล้ายๆเจ้าหญิงนั่น
เดินเข้าไปกอดแขนบอส คุณกวินเอร่ามองตาไม่กระพริบเลยแหะ…คงจะรำคาญสินะ?...
“ปล่อยก่อนเลยซีลิเน่ พี่มีเรื่องจะคุยก็เรื่องนี้แหละ”
บอสแกะมือของซีลีเน่ออกก่อนที่จะหันมามองกลุ่มพวกเราและเดินไปนั่งที่ประจำของเขา
ที่ๆเราเจอเขาครั้งแรกนั่นล่ะ
“โกคุเดระคุงคงจะบอกแล้วสินะเรื่องพี่เลี้ยง
เด็กพวกนี้เป็นคนที่คุมอยู่ในคุกใต้ท่อระบายน้ำ”
“งั้นก็เป็นพวกหนูโสโครกสินะ….มิน่าถึงเหม็นสาบจริง…”
เด็กผู้หญิงผมสีขาวพูดขึ้นเรียบๆก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมา
คุณเรเน่พูดขึ้นมา พร้อมกับสายตาที่ดูถูกกลุ่มคนตรงหน้ามากๆ
“เก็บอาการเกลียดคนอื่นบ้างก็ดีนะ เรเน่จัง”
เสียงทุ้มของผู้ชายที่มีผมขาวเหมือนกับคุณเรเน่ดังขึ้นจากข้างหลังของเรา
ทำให้คุณเรเน่ชะงักไปก่อนที่จะอยู่เงียบๆ
“โฮปจัง ไม่เจอกันมาสักพักแล้วเนอะ”
“เนอะ พี่เบียคุรัน”
เด็กผู้หญิงที่มีรอยยิ้มบนหน้า
ยิ้มให้เบียคุรันก่อนที่จะโบกมือให้เบียคุรัน
“งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกัน
เด็กพวกนี้อยู่ที่นี่มาก่อนพวกเธอเพราะงั้นเค้ารู้จักที่นี่มากกว่าเธอแน่นอน
ฉันจะให้พวกเขาสอนเรื่องการใช้ชีวิตกับการเรียนที่นี่”
“เดี๋ยวฉันมีคำถาม แล้วคุณฮิบิกิกับคุณคริสติน่าล่ะ
เขาพวกว่าจะเป็นคนดูแลพวกเรานี่”
เด็กผู้หญิงผมยาวหมัดแกละพูดขึ้น
ก่อนที่จะขมวดคิ้วอย่างกับเด็กโดนขัดใจ
“เจสซิก้าจัง อย่าเสียงดังสิ เค้ากำลังจะแจ้งนี่ไง
เงียบๆหน่อยนะ ฮะๆๆ”
ยามาโมโตะพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขึ้น
“ฮิบิกิกับคริสติน่า ต้องเดินทางไปกัยสวคอโลกับรีบอร์น
คงอีก4-5 วันกว่าจะกลับเลยต้องให้ดูแลควบคู่กันไปไง”
“ชิ…”
เสียงจิ๊ปากของฝั่งนั้นดูหงุดหงิดไม่น้อย
แต่ถ้าจะต้องให้มาเจอกับคนแบบนี้…
ไม่มีคำพูดจริงๆ…
[Tsudaki End]
[Hibiki Zone]
ณ บราซิล
“คุณรีบอร์นคะ พาฉันออกมาแล้วใครจะดูแลเด็กๆพวกนั้นล่ะคะ”
“พวกนั้นไง ที่อยู่ในท่อระบายน้ำน่ะ”
“….เด็กพวกนั้นจะไม่ทำอะไรพวกเด็กๆที่ฉันต้องดูแลใช่ไหมคะ?”
“จะไปรู้เหรอ แต่เธอต้องมากับฉันอยู่แล้ว ทำงานให้ดีก็พอ”
“ก็ได้ค่ะ…”
“พยายามทำให้ดีๆนะ ฮิบิกิ”
“ค่ะ คุณรีบอร์น”
ฮิบิกิรอบยิ้มน้อยๆก่อน เพราะนานๆทีเธอจะได้มาทำงานกับเขา
เพราะอยู่ด้วยกันมานานทำให้เธอพอจะเดาได้ว่าเขาคิดอะไร และจะทำอะไร
และเรียกชื่อเธอด้วย…
จุ๊บ!
ปากนุ่มๆถูกบรรจงลงบนหน้าฝากเธอพร้อมกับมือใหญ่ที่วางอยู่บนหัวเธอเช่นกัน อุณหภูมิบนหน้าของเธอค่อยๆสูงขึ้น
ชายมีอายุ(?)ผละออกและยิ้มเล็กๆ
“งานนี้เธอต้องลุยก่อนเพราะงั้นฉันให้รางวัลล่วงหน้าก็แล้วกัน”
“มะ…ไม่ได้อยากได้แบบนี้ซะหน่อยค่ะ!!”
เธอรีบวิ่งไปตามแผนที่ทันทีโดยไม่มองอีกคนอีกเลย
[Kristina Zone]
ณ อังกฤษ
“คุณสควอโลคะ”
“มีอะไร”
“อยากกลับไปดูแลพวกเด็กๆค่ะ
รีบทำงานได้ไหมคะ”
“หา!!! เธอเป็นใครถึงมาสั่งฉันฟ่ะ!!”
“ไม่ได้สั่งค่ะ
แค่ออกความเห็นว่าเร็วๆหน่อย ฉันเป็นห่วงเด็กๆ”
“ยัยพวกนั้นเป็นลูกเธอรึไงกัน”
สควอโลหันมองค้อนทันทีที่พูดจบ
ยังไงซะพองานเสร็จเขาก็ต้องกลับอยู่ดี
แต่งานมันดันมีปัญหาหลายอย่างเลยไม่เป็นไปตามกำหนดการ
“ฉันก็แค่เป็นห่วงเพราะเด็กพวกนั้นเพิ่งมา
ไม่เหมือนกับฉันหรือฮิบิกิจังนะคะ”
“ยัยพวกนั้นจะได้ดูแลตัวเองได้
ยัยพวกนั้นก็ไม่ได้อยู่ในกรงตลอดแบบเธอเหมือนกัน ฉันเป็นคนดึงเธออกจากกรงทองเธอน่าจะจำได้นะ”
สควอโลพูดเรียบๆก่อนที่จะล้วงหยิบลูกกวาดให้เธอ
“ถึงตอนนั้นฉันจะบังคับเธอไปบ้าง
แต่กรงที่เธอถูกขังฉันก็ดึงเธอออกมาให้เธอเอาตัวรอดได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
คริสติน่ามองลูกกวาดก่อนที่จะรับมา
แกะกินทันที ก่อนที่จะยิ้มให้เขา
และยื่นมือไปสัมผัสดาบของสควอโล
“คุณมักจะพูดว่าไม่ชอบวองโกเล่
แต่คุณก็ปกป้องแต่การข่มเหงคนอื่นฉันก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี
แต่ขอบคุณนะคะที่ยังจำเรื่องของฉันได้”
เธอยิ้มก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา
ทำให้ชายหนุ่มมองเหนื่อยๆก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ
“ไม่ได้อยากจำหรอก แต่เหตุผลที่จำได้เพราะอะไรช่างมันเถอะ
ขึ้นไปบนห้องซะเดี๋ยวฉันจะกลับมาตอนดึกๆ”
“ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ ทางนี้ฉันจะสืบอีกแรง”
“แน่ใจนะว่าเธอจะไม่หนี”
“ฉันเป็นห่วงเด็กๆ ฉันคงหนีไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ”
“ดีมาก ทำตามคำสั่งฉันด้วยล่ะ”
เขาว่าแล้วก็คว้ามือเธอขึ้นมา
ปากนุ่มๆสัมผัสกับผิวมือ ทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้น เลือดถูกสูบฉีดขึ้นมาที่หน้า
“ฉันไปล่ะ ระวังตัวด้วยล่ะกัน”
เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะผละออกไปและไม่ทันมามอง
เพราะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ แต่ผมขาวๆของเขา ตัดกับหูสีแดง
ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าทำไมเขารีบนัก
“แย่จังเลยนะคะ…”
เธอยิ้มบางๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงแรม
[Kristina End]
ความคิดเห็น