คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทบาทที่1::การรอคอย [100%]
“ขะ...ขออภัยค่ะ!!”
“ไม่ให้อภัยโว้ย!!”
เพี๊ยะ!
“กรี๊ด––!”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวนับสิบ ดังระงมไปทั่วห้องที่มีแต่กลิ่นยาและน้ำหอมกลิ่นแรงจนทำให้เวียนหัว กลบกับกลิ่นเลือดที่ไหลออกจากตามเนื้อตัวของผู้หญิงที่ผูกฟาดด้วยแส้ ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกายอย่างต่อเนื่อง
น้ำตาที่ไหลรินไม่ได้ช่วยให้โทสะของอีกฝ่ายลดลงไปแต่น้อย
“ทำไมทำงานไม่ได้เรื่งออย่างนี้ว้ะ!!!”
เพี๊ยะ!
“ขะ..ขอโทษค่ะ!”
“ตั้งใจกันทำงานหน่อยสิโว้ย! พ่อแม่พวกแกใช้พวกแกเป็นตัวขัดดอก ถ้าอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆก็ทำงานดีๆสิว้ะ
อย่าเลือกแขก!!”
“ทะ..ทราบแล้วค่ะ!”
เสียงด่าทอ ต่างๆนาๆ ยังคงดังขึ้นไปพร้อมกับเสียงตวัดแส้และเสียงกรีดร้องของหญิงสาว
ที่พูดแต่คำ ขอโทษ และปล่อยตาน้ำให้ไหลรินออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้
“พวกนายรุนแรงกับสินค้าไปรึเปล่าน่ะ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังของเหล่าชายฉกรรจ์
นั่นทำให้ทุกสายตาหันไปตามเสียงที่ดังขึ้น และทุกคนรีบคุกเข่าและก้มหัวให้ทันที
“สวัสดีครับ ท่านดีโน่!”
เสียงทักทายอย่างเป็นทางการนั่นทำให้
เจ้าของเรือนผมสีเหลืองทองหัวเราะขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีและพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกให้ทุกคนยืนขึ้น
ก่อนที่จะปลายตามองไปทางหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้นนับสิบชีวิต แผลเป็นตามตัวทั้งเก่าและใหม่บนผิวเนื้อนวลนั่นทำให้
ดีโน่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“มีแผลเป็นตามตัวแบบนั้น ราคาคงตกเลยนะเนี่ย”
หลังพูดจบขายาวก็สาวเข้าไปใกล้หญิงสาวที่อยู่ใกล้มากที่สุดก่อนที่จะใช้มือหนายื่นไปจับปลายผมก่อนที่จะมองหน้าหญิงสาวเบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้ม
เธอต่างผวาไม่ต่างกับกระต่ายน้อยเมื่อเห็นหมาป่าที่จ้องจะกินเนื้อกระต่ายอยู่ข้างหน้า
ตัวที่สั่นระริกจนชายหนุ่มถึงกับแปลกใจและหัวเราะออกมา
“นี่สอนกันยังไงเนี่ย เห็นผู้ชายหล่อๆแล้วสั่นแบบนี้น่ะ”
ดีโน่หัวเราะออกมาก่อนที่จะหันไปหาชายฉกรรจ์ที่ยืนเรียงกันอย่างมีระเบียบ
หัวหน้าที่ดูแลก็หัวเราะออกมาก่อนที่จะตอบคำถามนั้น
“ท่านดีโน่ให้ฝึกกับพวกเราก่อนไม่ใช่เหรอครับ พวกเราก็สอนแล้วแต่ดูเหมือนยังไม่ชินเท่าไร ท่านดีโน่อยากสอนด้วยตัวเองไหมครับ?”
“ไม่ล่ะ
ฉันไม่ชอบแบบนี้น่ะ อ้อ เธอน่ะ...”
ดีโน่ตอบคำเชิญก่อนที่จะหันกลับมามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง และยิ้มออกมา
“ถ้ารับลูกค้าครั้งหน้า
พวกเธอยังสั่นเป็นเจ้าเข้าหรือไม่ทำตามความต้องการของลูกค้าล่ะก็....”
ดีโน่พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะยกมือขึ้นมาทำท่าเชือดคอให้ผู้หญิงในห้องนั้นดูก่อนที่จะเดินออกไป
“เดินทางปลอดภัยครับ!”
เสียงอวยพรตามหลังไปเมื่อประตูเหล็กถูกปิดลง
ราวกับอิสระได้ถูกตัดการจากพวกเธอเป็นที่เรียบร้อย
เหล่าชายฉกรรจ์พากันสอน เหล่าตัวขัดดอกที่บอสของพวกเขาไม่ค่อยโปรดปรานเท่าไรนักเพราะลีลาและอะไรหลายๆอย่าง
แต่เมื่อพวกเธอทำยอดได้ดีท่านก็จะให้ยามาให้พวกเธอ ซึ่งมีนานๆทีเท่านั้น
ห้องทำงาน
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังนั่งทำเอกสารอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับกาแฟถ้วยโปรดที่เขามักจะวางไว้ข้างๆเสมอ
สายตายังคงจดจ่อกับตัวอักษรบนหน้ากระดาษ
ก๊อกๆ
“เข้ามาได้”
สิ้นเสียงคำอนุญาตผู้เคาะประตูจึงเปิดประตูเข้ามาทันทีพร้อมกับหญิงสาวในชุดนอนบางลายลูกไม้สีขาวที่เข้ามาพร้อมกัน
บอสหนุ่มเงยหน้ามองหญิงสาวผู้มาใหม่พร้อมกับรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าก่อนที่จะมองไปตามสัดส่วนร่างกายโค้งเว้าของสาวเจ้าที่ใส่เสื้อผ้ามาบางเสียเหลือเกิน
นั่นทำให้บอสหนุ่มถึงกับใจกระชุ่มกระชวยและใช้นิ้วเรียกหญิงสาวให้มาใกล้ๆ
หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปใกล้ก่อนที่จะนั่งลงบนตักใหญ่ของชายหนุ่มก่อนที่จะโอบคอและยิ้ม
ราวกับจะสื่ออะไรบางอย่าง แต่มีหรือคนอย่างเขาจะไม่รู้
ผู้มาส่งเห็นแบบนั้นจึงก้มหัวให้และรีบออกจากห้องทันที
ริมฝีปากหนาเริ่มซุกไซร้ไปตามลำคอขาว
จมูกโด่งเป็นสันเริ่มไร้ตามร่างกายเพื่อหาความหอมหวาน เข้าสู่ปอด
มือหนาเริ่มไล้ไปทั่วตัวของหญิงสาวก่อนที่จะช้อนตัวขึ้นและตรงไปที่เตียงทันที
ริมฝีปากที่ประกบกันต่างก็ทำให้ร่างกายเริ่มรุ่มร้อนขึ้นตามความกระหาย
ลมหายใจที่กลายเป็นการหอบจากเกมส์ที่เริ่มต้นขึ้น
...
..
.
“อื้อ…”
เสียงหวานดังขึ้นอย่างสุขสมกับแรงรักของคนเหนือร่าง
แต่สิ่งนี้เรียกว่ารักรึเปล่านะ?
เนื้อนุ่มถูกบดขยี้จากสีขาวกลายเป็นสีแดงช้ำเลือด
ดวงตาคมเหลือบมองหญิงใต้ร่างก่อนที่จะรุกเกมส์หนักขึ้นกว่าเก่า
เกมส์รักเดินมาถึงตอนจบ
ชายหนุ่มลุกจากเตียงและใส่เสื้อคลุมอาบน้ำทันทีก่อนที่จะมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงมีเพียงผ้าห่มที่ปิดร่างอยู่
หล่อนยิ้มให้บอสหนุ่มก่อนที่จะลุกตามไปกอดจากด้านหลัง
“มีความสุขจังเลยค่ะ ท่านซาวาดะ...”
“…ออกไปได้แล้ว”
“เอ๋?..”
สึนะแกะมือหญิงสาวออกก่อนที่จะมองหน้าหญิงสาวตรงๆอีกครั้ง
และใช้มือจับแก้มนวลเบาๆ
ก่อนจะยิ้มออกมา
“จะรับลูกค้าได้ยังไงล่ะ ถ้ายังเอาแต่ร้องเหมือนหมูแบบนี้น่ะ”
จากจับกลายเป็นแรงบีบแก้มทั้งสองก่อนที่สาวเจ้าจะผวาด้วยความสั่นกลัว
“เป็นแค่ตัวขัดดอกชั้นล่าง น่าจะรับลูกค้า VIPไม่ได้จริงๆน่ะล่ะ
ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ทำไมไม่ลองฝึกกับลูกน้องฉันดูล่ะ?”
“ฮึก..จะ...จะพยายามค่ะ”
“ดีมาก
ถ้าทำงานดีๆ ฉันจะปล่อยเธอกลับไปหาพ่อแม่”
ชายหนุ่มผละออกจากหญิงสาวทันทีก่อนที่จะสั่งให้ออกไปอีกครั้ง
สาวเจ้ารีบเก็บเสื้อผ้าและวิ่งออกไปทันที สึนะมองตามไปแบบนั้นก่อนที่จะนั่งลงและจุดบุหรี่มาคาบไว้และเหม่อมองออกไปแสนไกล
...
..
.
“ทำได้ไม่ได้เรื่องเลยนะ ฮะๆ”
เสียงของผู้พิทักษ์พิรุณของวองโกเล่ดังขึ้นภายในห้องของเขาและสาวสวยอีกหนึ่งคน
เธอถึงกับผวาเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดแบบนั้น
“ขะ..ขอโทษค่ะ”
“ไม่ให้อภัยหรอกนะ”
สิ้นเสียงของชายหนุ่มตรงหน้า
จากแววตาขี้เล่นกลายเป็นสายตาที่เหมือนจะฆ่าเธอได้ตลอดเวลา
เกมส์รักจบลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม คงเป็นเพราะหญิงสาวตรงหน้าทำหน้าที่ไม่ดีกะมัง
“นี่เหรอที่จะให้รับแขก VIP น่ะ ไม่ได้หรอกนะๆ
ไปฝึกก่อนไหมล่ะ?”
“มะ...ไม่เอาค่ะ!
ถ้ากลับไปฝึกกับพวกนั้นฉันไม่ไหวแน่ๆค่ะ!!”
หญิงสาวรีบปฏิเสธทันทีก่อนที่จะทำมันอีกครั้งแต่
ตอนนี้ยามาโมโตะดันไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยซะแล้วสิ
“ยิ่งดื้อ ฉันก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีนะ เข้าใจใช่ไหม?”
“อึก...ทราบแล้วค่ะ”
คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากของอีกฝ่าย ถึงจะมีน้ำเสียงขี้เล่นที่ออกมาด้วยแต่ก็เต็มไปด้วยอำนาจ
หญิงสาวผละออกจากร่างกำยำและตรงไปที่ประตูทันที
ยามาโมโตะเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆก่อนที่จะลงมือจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย
ก่อนที่จะทิ้งร่างกายลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนที่จะใช้มือหนาเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาแกะกอดลูกเบสบอลที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
มานอนกอดและมองเพดานอย่างเซ็งๆ
“สินค้าก็ไม่ได้เรื่อง
แกะที่จะได้มาเป็นยังไงก็ไม่รู้ น่าเบื่อจังน้า..”
ยามาโมโตะพูดแค่นั้นก่อนที่จะระบายยิ้มออกมา
และหลับตาหลับลงไปในที่สุด
…
..
.
เสียงเปียโนที่ดังอยู่ภายในห้องสี่เหลียมโทนสีเทา มือเรียวที่ยังคงใช้ในการบรรเลงเสียงยังคงดังก้องไปทั่ว
สายตามองไปยังกรอบรูปที่ตั้งอยู่ไม่ห่างกัน
“เจ๊จะไปเที่ยวกันสนุกไหมนะ?”
โกคุเดระหยุดนิ้วทันทีที่พูดขึ้นมา
และก็มองไปยังรูปอีกครั้งแต่คราวนี้เขามองไปทางฝั่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆพี่สาว
“เจ้าชามาลจะดูแลพี่ดี หรือว่าจะไปม่อต่อกันแน่ฟะ?”
เขาพูดอย่างหัวเสียเพราะไม่นึกไม่ฝันว่าพี่สาวของตัวเองจะไปแต่งงานกับเจ้าหมอโรคจิตแบบนั้นได้
และก็ดึงสติและความคิดของตัวเองกลับมาในหัวอีกครั้งก่อนที่เขาจะเตลิดไปมากกว่านี้เขาลุกจากเปียโนและตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง
“รางานเสร็จแล้ว เหลือก็แค่ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีสินะ? เฮ้อ!”
เขาถอนหายใจออกมาแรงๆก่อนที่จะฟุบลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะใช้มือเปิดลิ้นชักและเอากล่องดนตรีเล็กๆออกมาเปิด
เขามองกล่องและฟังเสียงขับกล่อมนั้นอย่างเงียบๆก่อนที่จะผล็อยหลับไป
...
..
.
“คึหึหึ...”
ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกำลังสนุกกับการอ่านรายงานของสินค้าที่ลูกน้องนำมาให้ สินค้ามีชีวิตมักควบคุไม่ได้ดั่งใจ
ข้อนี้ทุกคนที่ทำงานธุรกิจมืดย่อมรู้ดีอยู่แล้ว เขาล่ะอยากจะสร้างภาพลวงตาใส่สินค้าทุกคนซะจริงๆ
จะได้ว่าง่ายๆหน่อย
“เป็นสินค้าที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดกันเลยจริงๆนะครับ
ไม่เข้าใจทำไมพวกมาเฟียถึงชอบซื้อของกินนักหนา คึหึหึ”
เขาพูดเรียบๆก่อนที่จะโยนเล่มรายงานลงบนโซฟาข้างๆตัว
เขาต้องยอมรับเหมือนกันว่าสินค้าที่อยู่เบื้องหลังนี้มีแต่ของดีๆ
แต่มันก็มีไม่กี่คนหรอกที่จะทำให้เขาชอบเขาหลงได้น่ะ
และเขาต้องกระตุกยิ้มอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่า
บอสเขาสั่งว่าให้ดูแลใครสักคน แน่นอนมันน่าท้าทายสำหรับเขามาก
“จะเป็นสัต์ประเภทไหนกันนะ?”
…
..
.
“หนวกหู...”
เสียงทุ้มลึกพูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองอะไรทุกอย่างก็เป็นน้ำแข็งไปซะหมด
เขาจ้องมองไปที่แมวตัวเล็กๆเดินเข้ามาในห้องนอนของเขา
“เหมียวว~”
เจ้าแมวตัวเล็กครางยาวพร้อมกับโดดขึ้นไปบนเตียงของเขา
ฮิบาริจ้องแมวอยู่พักนึงก่อนที่จะหิ้วคอมันขึ้นมา
“เหมียว~”
เจ้าแมวตัวเล็กยังคงร้องและจ้องหน้าอีกฝ่ายเช่นกัน เขาลุกขึ้นจากเตียงและเดหน้าต่างออกก่อนที่จะโยนแมวตัวนั้นออกทางหน้าต่างไป
แน่นอนแมวมันไม่ตายหรอก อย่างมากก็น่าจะติดต้นไม้หรือไม่ก็บาดเจ็บนิดหน่อยล่ะ
เขากลับมาที่เตียงอีกครั้งโดยไม่รู้สึกผิดสักนิดก่อนที่จะกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครา
...
..
.
“ฮ้าว~~~”
ชายหนุ่มผมสีขาวกำลังนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงนอนก่อนที่จะหยิบมาชเมลโล่เข้าปาก นี่เขาอุตส่าห์ไม่พาสาวมานอนกก
เพื่อรอแกะน้อยที่ผู้ดูแลของเขาบอกว่าจะมี
ลึกๆเขาก็หวังที่จะเป็นคนที่สวย หมวย เอ็กซ์ อะไรแบบนี้
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขายอมที่จะไม่มีอะไรกับคนอื่นอีกเลย ถ้าคนที่เข้ามา เด็ด พอ
“เมื่อไรจะมากันนะ~~”
เขาพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะหยิบอีกชิ้นเข้าปากและหลับตาคิดว่าจะทำยังไงต่อหากได้พบหน้าจริงๆแล้ว
...
..
.
“เฮ้ย!! ยัยสวะ!!! มานี่ดิ๊!!!”
ผมยาวสลวยสีขาวที่พันกันจนยุ่งเนื่องจากถูกขยี้อย่างแรง หญิงสาวเรือนผมสีบลอนด์ทองหยักศก
เดินตรงเข้ามาหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องทันที
“มาแล้วค่ะคุณสควอโล่”
เธอแย้มยิ้มและวางน้ำเปล่าไว้บนโต๊ะก่อนที่จะประสานมือบางเข้าด้วยกันอย่างเรียบร้อย
แววตาดุดันของฉลามคลั่งมองไปที่เธออย่างเสียอารมณ์และถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ผมฉันยุ่ง แก้ให้หน่อย”
ถึงแม้จะเป็นเสียงปกติแต่ก็ยังคงเหมือนตะโกนอยู่ดี
สมกับชื่อฉลามคลั่งดีจริงๆ หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินล้อมมาข้างหลังพร้อมกับหวี
นิ้วมือเรียวค่อยๆจับผมอีกฝ่ายอย่างประณีต
ค่อยๆแก้จนผมทั้งหมดไม่ติดกันและค่อยๆหวีให้อย่างเบามือ
“ขอบใจ”
เขาว่าอย่างเรียบๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็ผละออกทันทีและไปยืนข้างๆประจำที่เธอยืนอยู่ทกครั้ง นัยต์ตากลมโตสีฟ้าจ้องมองการกระทำของอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
สควอโล่ที่รู้สึกถึงการมองของอีกฝ่ายก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมานิดๆและวางแก้วลง
“มองอะไร?”
“เปล่าค่ะ
คุณสควอโล่มีอะไรให้ช่วยอีกไหมคะ?”
เธอพูดเรียบๆแต่ก็เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนทำให้ในใจของฉลามคลั่งเกิดรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย
“ไม่มีอะไร พรุ่งนี้ฉันทีเรื่องจะคุยด้วย เข้าใจไหม คริสติน่า”
เขาเอ่ยเรียบๆ นั่นทำให้สาวเจ้าเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติและยิ้มรับไป
“ค่ะ คุณสควอโล่”
…
..
.
“คุณรีบอร์นคะ”
“…”
หญิงสาวผมสีดำขลับ ที่กำลังเดินเอาของให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับกิ้งก่าคู่ใจบนหมวก
“ของที่ให้เตรียมเสร็จหมดแล้วนะคะ”
รีบอร์นเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มที่มุมปากและพยักหน้า
หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มให้และกลับไปที่เตียงของตัวเอง
“ฮิบิกิ”
“คะ?”
หญิงสาวรีบหันมาตามเสียงเรียกทันที
เพราะมีไม่กี่ครั้งที่คนตรงหน้าจะเรียกชื่อเธอ
“กลับไปคราวนี้เหนื่อยหน่อยนะ อยากให้พยายามอีกหน่อยน่ะ”
“ได้อยู่แล้วค่ะ!”
สาวเจ้าพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
รอยยิ้มที่เป็นดั่งเสียงตะวันที่ฟาดส่องไปทั่วทุกบริเวณ
ให้ทั้งข้อดีและข้อเสียไปพร้อมกันๆ
“ไปนอนได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้เราออกแต่เช้า”
“ค่ะ!”
…
..
.
ชายหนุ่มผู้มีปานบนใบหน้าทำกำลังทอดสายตาออกไปตามความมืดของพื้นที่รอบตัว
บัลลังก์สวยหรูที่สะท้อนกับแสงจันทร์ แววตาที่ดุดันราวกับสัตว์ร้าย เขาไม่ลงไปพบใครทั้งนั้น
เว้นแต่เขาอยากพบใครเขาจะเรียกมาเองหรือไม่ก็ส่งจดหมายมาหาเขาซะ
เขาไม่ชอบการคุยโทรศัพท์ ไม่ชอบการใช้เทคโนโลยี เขาชอบที่จะอยู่เงียบๆ
แต่อีกไม่นานเขาก็คงจะมีอะไรป่วนๆขึ้นมาแน่นอน สังหรณ์ของเขามันบอกอย่างนั้น
สิ่งต่อจากนี้จะวุ่นวาย
เราจะแก้ไขมันด้วยการ
‘ให้มันจำนนแก่เรา’
ความคิดเห็น