►Bedroom ♥♥๏๘๏★★

ลำดับตอนที่ #2 : [Jamille Rihanna]

สิ่งที่สวยงามบนโลกในนี้มีมากมาย

แต่หากมองหาความจริงใจจากภายนอก

ทำไมพวกท่านไม่ลองใส่ใจคนข้างกายให้ดีก่อนเล่า?

เพียงใส่ใจกับคนข้างกาย อนาคตของท่านในภายภาคหน้า

จะดีขึ้นอย่างที่ท่านเองก็ไม่เคยคิดอย่างแน่นอน…

ถึงขั้นนี้แล้วทำไมไม่ลองทำตามสักหน่อยล่ะ?

คนที่รักท่านไม่ใช่คนภายนอกแต่อย่างใด  คนที่รักท่านน่ะ

“คือตัวท่านเอง...”

“ดังสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ ท่านจงเดินหน้าต่อไปเพื่อแสวงหาความสุขตามใจท่านปรารถนาเถิด”

APPLICATION

“สิ่งที่สูงศักดิ์ ยังไงก็ไม่มีวันตกต่ำหรอกนะคะ!"

ชื่อ-นามสกุล :เจมิลี่  ริฮานน่า [Jamille  Rihanna] (Jamille=เลอโฉม  Rihanna=ผู้สูงศักดิ์)

ชื่อเล่น : ริฮาน / ฮานน่า [Rihan/Hanna]

อายุ : 16

ลูกสาวของ : เบลเฟกอล

ลักษณะภายนอก : หญิงสาวกำตัด(?) ที่แทบจะไม่ค่อยไปตามวัยสักเท่าไรเพราะขนาดหน้าอก—

แต่เธอสนเช่นนั้นไม่ ผมยาวสีดำถูกมัดรวบด้วยริบบิ้นสีม่วง ไว้ด้านข้างเสมอๆ  ทุกครั้งที่ว่างจะน้ำกิ๊บติดผมสีสันสดใสมาประดับผมเสมอๆ เพราะสิ่งที่อยู่ภายในใจของหญิงสาวทุกคนจะออกมาตามทรงผมที่ถูกจัดแต่งขึ้นตามอารมณ์  ดวงตาสีม่วงอ่อน ที่แฝงไปด้วยความลึกลับแต่พอมีเรื่องสนุกกลับฉายแววทะเล้นราวกับเด็กที่กำลังสนุกกับงานเลี้ยงที่มีแต่พวกผู้ใหญ่เริงระบำกันกลางฟลอร์ ริมฝีปากบางที่จะยกยิ้มขึ้นเวลาที่เห็นผู้คนหัวเราะกับสิ่งที่เธอทำให้อย่างดีใจและประหลาดใจ ปลายนิ้วเรียวดักจะถูกทาบด้วยสีสันสดใสทุกครั้งหากต้องออกไปพบประผู้คน ด้วยความสูง 167 ซม.และ น้ำหนัก 55 กก.ที่ไม่ทำให้เธอดูอ้วนหรือผอมเกินไป จากร่างกายที่ดูบางนั้นหากสวมเสื้อผ้ามิดชิดส่วนกล้ามเนื้อที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีถึงขนาดมีกล้ามหน้าท้องบางๆพอเซ็ กซี่ ทำให้คนที่เห็นหน้าท้องของเธออย่างผู้หญิงด้วยกันเองยังหวั่นไหวได้ง่ายๆแน่นอน..

 

ลักษณะนิสัย :  

ร่าเริงดังพระอาทิตย์สาดแสงบนทุ่งหญ้าแต่หากแฝงไปด้วยความมืดมิดภายใจจิตใจ

ด้วยความที่เธอเป็นพวกชอบยิ้มตามประสาที่เห็นผู้เป็นพ่อจะมีรอยยิ้มประดับบนหน้าเสมอ เสียงหัวเราะของพ่อ ทำให้เธอซึมซับเข้ามาในตัว  เธอมักจะส่งยิ้มให้กับเพื่อนๆและทุกคนที่เธอรู้จักและอยากผูกมิตรไว้ แต่หลายๆคนที่เข้าใกล้เธอล้วนอยากได้แต่ผละประโยชน์จากเธอ ขอเพียงแค่ผลประโยชน์เล็กน้อยผู้คนก็จะเข้าหาเธอนั่นทำให้เธอเกิดความน้อยใจเล็กๆ ภายในจิตใจที่บริสุทธิ์  เธอเพียงแค่อยากมีเพื่อนสนิทสักคนเพื่อที่จะได้เล่าเรื่องให้ฟังกันได้อย่างไม่ต้องมีผลประโยชน์และหน้ากาก

ช่างสังเกตชอบสงสัยกับในสิ่งที่คนอื่นไม่สงสัยกัน

เธอเป็นพวกที่ชอบดูปฏิกิริยาของคนทั่วไปที่ได้รับของจากคนแปลกหน้าหรือคนที่ชอบและไปถึงคนรู้จัก ปฏิกิริยาของมนุษย์ช่างเป็นสิ่งที่พิศวงที่แสดงออกมาได้แตกต่างและแตกไปหลายแขนงนั่นทำให้เธอชอบสังเกตและ สงสัยเกิดคำถามขึ้นในใจมากมายก่อนที่จะไปถามผู้ที่รู้และบางครั้งถึงขนาดเดินออกไปหาคำตอบเองเพื่อให้ความสงสัยที่เกิดขึ้นคลายไป โดยเป็นฝ่ายให้ของและสังเกตปฏิกิริยาใกล้ๆ

ร่าเริงอยู่ในโหมดเปิดรับผู้คน

เธอเป็นพวกที่ร่าเริงและมีความพยายามที่จะเข้าผู้คนใหม่ๆเพื่อสร้างสังคมให้กลายเป็นที่ผูกมิตรกับเพื่อนๆและชอบสร้างสรรค์สิ่งที่ทำให้คนอื่นประหลาดใจอยู่เสมอๆ นั่นทำให้ผู้คนที่ห้อมล้อมเธอด้วย หลายๆแบบหลายๆความรู้สึก  นั่นมักจะทำให้เธอลูกหลอกและถูกหักหลังค่อนข้างจะบ่อยครั้งแต่เพราะความชอบที่เข้าสังคมและพบคนอื่นๆนั่นทำให้มองเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ก็ เกิดความน้อยใจไม่มากก็น้อยเหมือนกัน

อารมณ์ขันแต่ยิงมุขแป้กตลอด ชอบปฏิกิริยาคนได้ฟัง

เธออาจจะเป็นโรคจิตที่ติดมาจากพ่อก็ได้(?) เพราะทุกครั้งที่เธอยิงมุขใส่เพื่อนๆ และทุกๆคนั้งเช่นเคย มุขแป้กๆแบบนั้นทำให้รอบตัวหนาวขึ้นมา  และการเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นก็ขำไม่ใช่น้อย เธอเองก็หลุดขำออกมาที่เห็นเพื่อนๆกลายเป็นมนุษย์แช่แข็งไปแบบนั้น  บางคนก็ถึงกับยิงมุขกลับใส่เธอนั่นทำให้เธอได้รับมุขมาใหม่ๆ แต่พอเอาไปเล่นกับคนอื่นดันแป้กซะงั้น 

ปฏิเสธไม่เป็นแต่จนทำให้ถูกมองว่ากลายเป็นคนใจดีแต่ก็ชอบช่วยคนอื่นเป็นเดิมอยู่แล้ว

เธอกลายเป็นพวกที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นไปเลยเมื่อถูกร้องขอให้ช่วย ถึงแม้ในมือยังมีงานของตัวเองที่ยังทำไม่เสร็จแต่ก็จะช่วยจนที่มาขอร้องเธออย่างเต็มที่ ถึงแม้ภายหลังจะถูกต่อว่าก็ตาม และมักถูกบอกว่าใจดีอยู่เสมอๆ ทั้งๆที่ในใจเธอก็อยากปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้แต่ก็ยอมรับคำชมนั้นพร้อมรอยยิ้มออกมาอยู่เสมอ

มารยาทในสังคมใช่ว่าจะไม่มี

เมื่อถูกชิญไปงานปาร์ตี้หรืองานเลี้ยงสังสรรค์ ก็จะเป็นพวกที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาและยิ้มอย่างเดียว หากมีคนมาชวนคุยก็จะถามตอบเป็นธรรมดาแต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษ  มารยาทในส่วนนี้มักจะใช้กับผู้คนมากหน้าหลายตาและเพื่อนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตเธอแต่ใช่ว่าเพื่อนเก่าเธอจะไม่ให้มารยาทนะ เธอไม่เคยค้นของส่วนตัวของคนอื่นโดยไม่ขออนุญาต  ไม่เคยลุกพรวดออกไปขณะที่คนกำลังคุยกันอยู่ มักจะพูดขออนุญาตก่อนเสมอๆ 

ฉลาดเป็นกรดแต่ไม่ค่อยแสดงออก

เธอเป็นพวกชอบหาความรู้ใส่หัว  เพราะหนังสือที่ถูกอ่านให้ฟังตั้งแต่เด็กแทนที่จะเป็นเจ้าหญิงแสนสวยดันเป็นปีศาจใต้เตียงซะงั้น  นั่นทำให้เธออยากจะรู้ความจริงว่าปีศาจหรือสิ่งที่เรียกว่าภูตผี มีจริงหรือใหม่นั่นทำให้เธอชอบค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์และทำการทดลอง แต่การทดลองซ้ำๆหลายๆอย่างนั่นทำให้เกิดความรู้ใหม่ๆ เธอลองใช้วิธีนี้กับหลายๆวิชา หลายๆอย่าง นั่นทำให้เธอเจอทางออกและทางลัดสำหรับคำถามที่ไม่เคยตอบได้ เมื่อมีคนมาแสดงความรู้ผิดๆต่อหน้าเธอ เธอก็จะยิ้มและรับฟังอย่างเดียวแต่ก็ไม่พูดอะไรนอกจากคำว่า “ขอบคุณ” และจดความรู้ที่คนๆนั้นพูดออกมาไปทดลอง

ประวัติ :ตั้งแต่เธอเกิดมาบนโลกใบนี้เธอก็ได้พบกับผู้เป็นพ่อเพียงคนเดียว เรือนผมสีทองที่มักจะสะท้อนอยู่ในดวงตากลม เขาเป็นเพียงที่พักพิงใจของเด็กสาวจริงๆ ในช่วงเข้าอนุบาลพ่อของเธอจะมาส่งถึงห้องแต่คนอื่นที่มาส่งเพื่อนๆของเธอกลับเป็นผู้หญิง นั่นทำให้สงสัยว่าทำไมต้องมีผู้หญิงมาส่งและไม่ใช่ผู้ชายแถมก่อนจะกลับมีการหอมแก้มกันก่อนกลับและนั่นทำให้เธอสงสัยอยู่ไม่น้อย  แต่ผู้เป็นพ่อของเธอทำเพียงลูบหัวและกลับบ้านไป  ตกเย็นก็เป็นดั่งตอนเช้า ผู้หญิงที่มาส่งเพื่อนๆเธอมารับพูดคุยกอดและหอมแก้ม พอผู้เป็นพ่อมาเธอก็รอที่จะถึงบ้านก่อนที่จะเอ่ยถามเขา

“ท่านพ่อคะ ทำไมคนที่ส่งเพื่อนๆของฮานน่าเป็นผู้หญิงล่ะคะ? และทำไมถึงมารับกลับบ้านทุกวัน? แล้วทำไมผู้หญิงแบบนั้นบ้านเราไม่มีเหรอคะ? ทำไมเหรอคะพ่อ?”

คำถามมากมายถูกพ่นออกมาจากปากเล็กนั่นทำให้ผู้เป็นพ่อชะงักเล็กน้อยก่อนที่นัยน์ตาสีแดงจะมองลูกสาวผู้ขี้สงสัยอย่างอ่อนโยน

            “ชิชิชิ ลูกนี่ขี้สงสัยจังนะ แต่ท่านพ่อก็ไม่เคยเล่าจริงๆน่ะล่ะ  ผู้หญิงอย่างนั้นเรียกว่าแม่ไงล่ะ”

            “แม่เหรอคะ?  ทานได้รึเปล่า?”

            “ไม่ได้สิ”

ผู้เป็นพ่อถึงกับยกมือกุมหน้าผากและถอนหายใจออกมา หากขี้สงสัยเช่นนี้ คงเป็นอัจฉริยะเหมือเขาเป็นแน่แท้  นั่นทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มออกมาก่อนที่จะโอบกอดลูกสาวตัวน้อยด้วยความรัก เด็กสาวเห็นแบบนั้นก็กอดตอบและฝังหน้าลงบนแผงอกของผู้เป็นพ่อ

            “โตขึ้นอยากทำงานแบบท่านพ่อไหม?”

            “ใส่ชุดเท่ห์ๆแบบท่านพ่อใส่เหรอคะ?”

เด็กสาวใช้มือเล็กจับที่เสื้อคลุมสีดำราคาแพงของผู้เป็นพ่อ ตาเป็นประกายอย่างอยากรู้อยากเห็น  เห็นแบบนั้น ผู้เป็นพ่อจึงตดสินใจที่จะสอนศิลปะการต่อสู้ในหลายๆแบบให้กับเด็กสาวตัวน้อย

เมื่อเด็กน้อยโตขึ้นอยู่ในวัยประถมปลาย ตลอดหลายครั้งที่สงสัยกับสิ่งที่เรียกว่าแม่ นั่นทำให้เธอค่อยๆซึมซับเรื่องนี้จากเพื่อนๆของเธอ  เธอจึงได้รู้ว่าคำว่า “แม่” มีพลังทำลายร้างขนาดไหน เมื่องานวันแม่ที่เกิดขึ้นมา แต่ผู้เป็นพ่อของเธอนั้นจะมาแทนเธอก็ปฏิเสธเสียงแข็งทันทีเพราะงานนี้สำหรับผู้หญิงที่เรียกว่า “แม่”เท่านั้น นั่นทำให้เธอไม่พูดกับพ่อเป็นหลายอาทิตย์ที่เกิดจากความน้อยใจที่พ่อของเธอไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้เธอฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว  แต่พอเด็กสาวได้ลองคิดทบทวนกับตัวเองอยู่หลายๆครั้ง นั่นทำให้เธอเลิกโกรธผู้เป็นพ่อและไม่เคยถามเรื่องแม่อีกเลย

พอเริ่มขึ้นม.ต้น เรื่องที่เธอไม่มีแม่ข่าวหลุดมาจากปากใครก็ไม่ทราบ นั่นทำให้เพื่อนๆในห้องล้อเธออย่างเดียว  แต่เพราะความร่าเริงถูกแทนที่ความเศร้า เพราะเธอจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นเด็ดขาด  จนผู้คนที่ล้อเธอก็ไม่เคยล้อเธออีกเลยเพราะหากล้อแล้วอีกฝ่ายไม่ทำท่าต่ำต้อยกว่าตัวเองจะไปสนุกอะไร นั่นทำให้เธอกลายเป็นศูนย์กลางความสนใจเพราะความร่าเริงนั่นเอง

พอขึ้นม.ปลายเธอก็ถูกผู้เป็นพ่อคุยเรื่องสำคัญอย่างเรื่องของมาเฟียและเรื่องของผู้พิทักษ์  แน่นอนนั่นคือสิ่งที่เธออันมาตั้งแต่เด็ก ทำงานให้เก่งและเป็นสิ่งที่ท่านพ่อชื่นชม และแน่นอนหลักสูตรสุดท้ายของการฝึกความแข็งแกร่งว่าจะเป็นผู้พิทักษ์ให้ได้ ถูกจัดขึ้นอย่างอลังกาลเพราะความเวอร์วังของท่านพ่อ  แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอประหม่าเลยสักนิด ยิ่งทำให้เธอตื่นเต้นด้วยซ้ำที่จะได้แสดงฝีมือให้กับคนอื่นๆเห็น  คู่ต่อสู้ของเธอเป็นเพียงหัวเหน้าโจรที่แข็งข้อต่อแฟมิลี่ นั่นทำให้เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะปกป้องแฟมิลี่ โดยการกำจัดคนที่ขวางทางเดินของแฟมิลี่..จนกระทั่งเธอผ่านการทดสอบของผู้เป็นพ่อนั่นทำให้เธอกลายเป็น ตัวเลือกหนึ่งที่จะถูกทำให้เป็นผู้พิทักษ์เหมือนพ่อของเธอ

ไฟธาตุ : วายุ

ยกตัวอย่างคำพูด :

[เจอคนแปลกหน้าและอยากลองสนิทดู] “สวัสดีค่ะ! ฉันเจมิลี่  ริฮานน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! ช่วยลองเป็นเพื่อนของฉันสักวันได้ไหมคะ?” จะยิ้มยิ้มและเสียงจะฟังดูร่าเริงและจะยื่นมือทักทายตามแบบยุโรป

[เวลาเศร้า]”อือ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ! อย่าห่วงเลยค่ะแค่นี้เองสบายมาก!”จะตอบด้วยสีหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลาแต่จะออกไปอยู่คนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์

[โกรธจัด]”ปากสวะนั่นสินะคะที่พ่นคำแบบสุนัขออกมาน่ะ....”จะมีคำหยาบปนมาในประโยคจะมองอีกฝ่ายอย่างเหยียดหยามและยิ้มเย็นๆออกมา

[ดีใจและตื่นตะหนก]”ขะ..ของแบบนี้น่ะเหรอคะ!!  หะ..ให้จริงๆเหรอคะ!! /ว๊าก!!”หน้าจะแดงและความมึนงงโถทเข้าใส่และกลายเป็นลมไป

[ขอโทษคนอื่นหรือคนรู้จัก] “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่ระวังเองขอโทษจริงๆค่ะ / อ่ะ ขอโทษนะ เป็นอะไรไหมคะ?” จะเข้าไปช่วยทันทีพร้อมกับรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน

[เจอของที่ชอบ]”บะ..บะ..แบบนี้เลยที่อยากได้..ขะ..ขอบคุณมากเลยน้า~”จะพูดตะกุกตะกักและจะหาของตอบแทนให้คนให้เสมอๆหรือไม่ก็จะช่วยอยู่ห่างๆ

เพิ่มเติม :น้องยังคงมีปมเรื่องแม่แต่ไม่พูดออกมา

2.น้องแพ้น้ำตาลแดงค่ะ หากกินเข้าไปจะคันคอและเป็นลม

TALK WITH M.N.T

ชื่ออะไรคะเตง? : มาริค่ะ เธอว์~

ทำไมสนใจมาเรื่องนี้เหรอคะ? :หลงรักเมะเรื่องนี้มานานนมค่ะ อยากสมัครเลยทีเดียว!!

ถ้าไม่ติดจะยังติดตามอยูไหม หรือว่าจะไปบึ้มบ้านเรา :ติดกตามแน่นอนค่ะ เพราะทางนี้งานดองนิยายก็มา------ #โดนตรบ

ขอบทเพลงที่เป็นตัวลูกท่านสั้นๆมาหนึ่ง-สองประโยคหน่อย :ไม่เดียงสา ------

#ขอให้ติดนะค้า!!!

HashTag