ก๊วนสาวซ่าส์ ปะทะ แก๊งหนุ่มแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : นัดเปิดศึก

“โอ๊ย!!!”

ฉันร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ ก็ไอ้พวกบ้านั่นหนะสิ มันเอากระดาษมาปาหัวฉัน ฉันรีบหันไปหามันพร้อมอาวุธที่มันส่งมา

“นี่แหนะ ไอ้พวกเวร”

ฉันขว้างกลับไปพวกมันตั้งการ์ตรับ แต่กลับไม่มีอะไรพอมันลดการ์ตลงเท่านั้นแหละ

ยางลบ กระดาษ ปากกา ฯลฯ จากกลุ่มของฉันขว้างใส่กลุ่มของมันจนหลบไม่ทันเลยทีเดียว อิอิ! เล่นกับใครม่เล่นมาเล่นกับยัยโอปอหัวหน้ากลุ่มซุ่มซ่าส์

 ขอแนะนำตัวเลยละกัน กลุ่มเราชื่อว่าซุ่มซ่าส์ มีกันอยู่ 8 คน 1ในนั้นคือฉัน โอปอ หัวหน้ากลุ่มซุ่มซ่าส์

ความงามก็ไม่เท่าไหร่หรอก ประหนึ่งว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกับนาตาลี เกโบวา ก็หน้าตาออกจะคล้ายกันขนาดนั้น เรื่องหุ่นนี่ลอกกันมาเด๊ะๆ ส่วนคนที่เหลือ มินท์ เปิ่น ป่วน บอลลูน ยุกยิก นิดหน่อย แล้วก็น้ำ ความงามก็ประมาณคนรู้จักกับนาตาลี เกโบว่าอานะ หุ่นก็พอใช้ แต่ยังไงก็สู้ฉันไม่ได้ซักคน คงไม่แปลกใจใช่ไหมที่ฉันได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ก็เพราะฉันสวยมากๆๆๆ ไงหละค่ะ

 ส่วนพวกมันที่ว่าก็คือไอ้พวกหน้าหลอน ที่จริงกลุ่มมันชื่อหน้าหล่อค่ะแต่พวกฉันเรียกพวกมันว่าหน้าหลอน ยิ่งไอ้ตัวหัวหน้ายิ่งหลอนตาก็คม คิ้วก็สวย จมูกโด่ง ปากได้รูป ผิวสีแทน หุ่นนายแบบเป็นนักกีฬาฟุตซอล ก็แค่นี้เอง

ส่วนพวกที่เหลือก็หลอนน้อยหน่อย มีไอ้โคม โอ วิน เอฟ รวมฝูงก็มีกันอยู่ 5 ตัว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” 

เสียงใครคนหนึ่งตะโกนอยู่หน้ากระดาน ฉันรีบหันไปมอง อาจารย์นวพรนั่นเอง ตายแล้วลืมสนิทเลยว่ากำลังเรียน   .........ทั้งห้องเงียบกริบ........

อาจารย์กำลังเดินมาเข้ามาทางนี้แล้ว

“ไง หนุ่มสาวสมัยนี้เค้าเรียกร้องความสนใจกันอย่างนี้เหรอ”

แล้วอาจารย์ก็มองมาทางพวกฉัน กับพวกมันตั้งแต่หัวจรดเท้าทุกคน ทำไมหนะเหรอ ก็พวกฉันผมเพร้ายุ่งเหยิงกันทุกคน ส่วนพวกมันก็ไม่น้อยหน้าเสื้อหลุดลุ่ย ยับเยินเหมือนกันหมด

“ดูสภาพซิ อย่างกะโดนรุมโทรม น่าไม่อาย”

ไอ้พวกผู้ชายหันมาหัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“มันน่าขำนักเหรอ ออกไปวิ่งรอบอาคารจนกว่าจะหมดคาบ”

อาจารย์หันไปสั่งพวกมัน เป็นโอกาสของพวกฉันบ้าง ไม่ต้องนัดเลย ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะอย่างสะจาย แล้วจู่ๆเจ๊พรแกก็หันมามองพวกฉันด้วยแววตาเคลือบยาพิษ

“พวกเธอด้วย”

หัวเราะค้างเลยหละสิพวกฉัน พระเจ้าทำไมต้องส่งฉันไปวิ่งกับซาตานอย่างพวกมันด้วย

“อาจะ...”

ฉันพยายามจะพูด แต่ก็เหมือนจะไร้ความหมาย คำสั่งของเจ๊แกถือเป็นที่สิ้นสุด เจ๊แกทำเป็นไม่สนใจหันไปสอนหนังสือต่อเฉยเลย  พวกมันออกไปวิ่งกันได้รอบหนึ่งแล้พวกฉันรีบวิ่งไปสมทบ

“วิ่งแข่งกันมั้ย ยัยพวกหน้าจืด”

หน๋อยยย!!! แก บังอาจมาว่ากลุ่มฉันหน้าจืดเหรอไอ้เอฟ

“ทำไมไอ้พวกหน้าเหลอน ฉันไม่อยากวิ่งกับพวกแก เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะหาว่าฉันเอาควายมาแข่งวิ่ง”

สะใจ ๆ ๆ อิอิ  มาหาว่าฉันหน้าจืดสวยอย่างกับนางฟ้าลงมาเกิดอย่างนี้

“เพิ่งจะรู้นะว่าพวกเธอขี้แพ้”

ไอ้เดย์พูดกวนๆ บังเอิญว่าฉันไม่ชอบปฏิเสธคำถ้าของใครด้วยสิ

“ท้าเหรอ จะบอกให้ฉันไม่เคยยอมแพ้ใคร”

รู้จักฉันน้อยไป แล้วทำไมสาวกของฉันถึงทำหน้าอยางกับจะตายอย่างนั้นหนะ วิ่งยังไม่ถึงรอบเลย

“แล้วพวกเธอหละ ยัยพวกเพื่อนบังเกิดเกล้า”

 ฉันหันไปถามเพื่อนเลิฟอย่างหมดหวัง

“งานนี้แกคงต้องออกโรงเองแล้วหละปอ” ป่วนพูด+อาการเหนื่อยอิดโรย

รักกันมากเลยนะยัยเพื่อนบ้า ให้ฉันฉายเดี่ยวกับไอ้พวกโคถึกพวกนี้เนี่ยนะ

“ว่าไง จะยอมเหรอ”

ไอ้โอแกท้าฉันเหรอ เคยได้ยินมั้ยยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุหนะ

“ตกลง”

ฉันรีบออกวิ่งทันทีที่พูด ข้างหน้ามีไอ้วินวิ่งอยู่ ฉันได้ยินไอ้โอพูดตามหลัง

“เสร็จหละ” เสร็จ เสร็จอะไรของมัน

“เหวอ ตุ๊บ โอ๊ย”

ใบหน้าของฉัน [(๐_๐),(>_<),(-_-)]

ไอ้บ้าวินมันเอาเท้ามาขัดขาฉันจนล้มลงหัวเข่าถลอก เลือดออกทั้งสองข้างเลย ฮือๆๆ

“เป็นไงบ้างปอ” เปิ่นถาม ส่วนพวกที่เหลือเริ่มวิ่งเข้ามาหาฉัน

“ไอ้เวร ไอ้สัตว์ พวกมึงเล่นเฮี่ยอะไรมึงเนี่ย  มึงยังเป็นตัวผู้อยู่รึเปล่า หรือวามึงโดนเป็ดคาบไปแดกแล้ว

ชอบแกล้งผู้หญิง ไอ้นากตัวเมีย ไปเอาผ้าถุงแม่มึงมานุ่งเลยไป๊”

มินท์ฉันรักแกที่ซู้ดด เลยเพื่อน อย่างกะแกจะรู้ว่าฉันอยากพูดอะไร

“เฮ้ย ยัยปอมันจะร้องไห้หวะ”

ไอ้โอมันหันไปบอกไอ้เดย์และพรรคพวก

“ใครบอก พวกแกไม่มีทางได้เห็นน้ำตาของฉันหรอก ไอ้พวกเลว”

ฉันพูดสั่นด้วยความโกรธ

“เฮ้ย เจ๊แกจะชักแล้วหวะ เจ็บจนตัวสั่นไปหมดเลย”

ไอ้เอฟพูดด้วยสีหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ

“โทรศัพท์ไปบอกญาติปอเร็วสิ ดูซิเป็นอะไรบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้”

ไอ้เดย์พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงดัจริจสุดๆ หรือว่ามันเป็นห่วงฉันจริง(ปลื้ม) งงจังเลยหวะ

“งงอะดิ ญาติยัยปอก็ปอเต็กตึ้งไง”

แล้วพวกมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมากันอย่างไม่เกรงใจใคร

จนทุกคนในอาคารเรียนทั้งชั้นบนและชั้นล่างชะโงกหน้าออกมาดูทางหน้าต่าง บางคนวิ่งออกมาดูด้วยซ้ำ นี่แหละไทยมุงของจริง นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ณ เวลานี้ยังมีอีกคนที่สำคัญยิ่งกว่า ตอนนี้เค้ากำลังแหวกฝูงชนที่แออัดมาอย่างทุลักทุเลคนๆนี้ก็คือ แต่น แตน แต่น แต้นนนนน

“อาจารย์นวพร” พวกฉันกับไอ้พวกหน้าหลอนร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“นี่พวกเธอ ที่ฉันให้พวกเธอออกมาวิ่งนี่ยังไม่พอใช่มั้ย” อาจารย์พูดพร้อมกับทำหน้าอย่างกับพญามัจจุราช

“ยังงับ”

เสียงของใครซักในกลุ่มของพวกหน้าหลอนพูดออกมาเบาๆ

ฉันคิดว่าอาจารย์คงไม่ได้ยินหรอก เพราะกำลังหันหน้ามาด่าทางพวกฉันอยู่ พออาจารย์เทศน์พวกฉันจบก็บอกให้พวกฉันกลับไปได้ ไอ้พวกนั้นก็ทำท่ากำลังจะกลับเหมือกัน

“เดี๋ยวก่อน”

เสียงอาจารย์นวพรดังขึ้นพวกฉันหันหลังกลับไปดู

“ใครบอกให้พวกเธอกลับ ฉันได้ยินนะว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร ตอนนี้ยังไม่หมดคาบไปวิ่งต่อ”

อาจารย์นวพรหันไปออกคำสั่งและด่าไอ้พวกนั้น

“ค๊าบบบ…” ไอ้พวกนั้นพอได้รับพระบัญชาก็ออกวิ่งต่อ อิอิ สมน้ำหน้า

   ฉันพร้อมกัยสาวกอีก 7 คน พากันไปที่ห้องพยาบาลเพื่อทำแผลที่หัวเข่า

“โอ๊ย!เจ็บนะย๊ะ เบาๆ หน่อยสิ”

ฉันแหกปากร้องขึ้นมาอย่างดังเพราะยัยป่วนมันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มากด(ขอย้ำ กด) เข้าที่แผลของฉัน

“กดเข้าไปลึกๆ เชื้อโรคจะได้ตายหมด”

 ฉันชักไม่แน่ใจแล้วหละสิว่ายัยนี่เป็นลูกหมอจริงๆ

“หมอพ่อ หมอแม่แกสอนอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวแผลฉันได้ฉีกจากหัวเข่าไปถึงหน้าแข้งหรอก”

“มาๆ เดี๋ยวเราทำเอง” ยุกยิกเสนอด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“อืม... มาเดี๋ยวฉันช่วยอีกแรง” นิดหน่อยก็อาสาอีกคน

ว่าไปแล้วเพื่อนฉันนอกจากหน้าตาจะดีพอใช้แล้ว นิสัยยังดีสุดๆไปเลยอีกด้วยนะเนี่ย

“ไปไกลๆเลยเลยไอ้ป่วนเดี๋ยว ยุกยิกกับนิดหน่อยเค้าทำให้ฉันเอง”

 ฉันพูดพลางเอามือผลักไอ้ป่วนออกไป

“ไปก็ได้”

แล้วมันก็ส่งค้อนมาเข้าตาฉัน งอนเข้าไป

“ขอโทษน้า เพื่อนเลิฟ คือฉันว่าแกควรไปนอนพักดีกว่านะ แกคงเหนื่อมามากแล้วอะ”

 ป่วนยิ้มให้แล้วก็ไปบอกอาจารย์ที่ห้องพักอาจารย์พยาบาลว่า ทั้งกลุ่มที่เข้ามากันทุกคนไปกินข้าวต้มร้านเดียวกันมาเมื่อเช้านี้ อาหารคงเป็นพิษทำให้ท้องเสียกันทุกคนวิ่งเข้า-ออกห้องน้ำ จนเหนื่อยหมดแรง

ขอนอนพักจนกว่าจะหายดี อาจารย์จึงอนุญาตให้พักถึงคาบบ่ายแล้วให้น้ำเกลือมากินเล่นแก้เซ็ง

“ยุกยิก นิดหน่อย ขอบใจนะ”

ยุกยิกและนิดหน่อยทำแผลให้ฉันจนเสร็จ ไม่เจ็บเลย มือเบาจัง น่ารักจังเล้ยเพื่อนฉันเนี่ย

อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าฉันเป็นเลสนะ ฉันแค่ปลื้มเพื่อนแค่นี้เอง แค่เพื่อนนะ

“อืม... ไม่เป็นไรหรอก” ยุกยิกพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้

“มันเป็นหน้าที่ของเพื่อนที่ดีหนะ” นิดหน่อยพูดเสริม

  ตอนนี้พวกเราทุกคนได้สิงสถิตอยู่ในห้องพยาบาลเป็นจำนวน 8 ชีวิตเรียบร้อยแล้ว

“เฮ้อ... เหนื่อยจังเลยเน้อ”

บอลลูนพูดขึ้น พร้อมเอนลงไปที่เตียงในห้องพยาบาลเตียงในห้องพยาบาลนี้มีทั้งหมด 9 เตียง พวกเราเอาไปนอนเล่นตั้ง 8 เตียง 

โอ้โห! กลุ่มฉันนี่เป็นคนหมู่มากจริงๆเล้ย หญิงล้วนด้วย สวยกันทู๊กกกคน แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น

ฉัน โอปอ คือคนที่สวยที่สุดในกลุ่มนี้ ฮุฮุ *(^_^)*

“แผลของปอต้องเป็นแผลเป็นแน่ๆเลยอะ” น้ำพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน

“อืมใช่ แล้วแกจะเอายังไงกับพวกมันดีหว้าไอ้ปอ”

ยัยมินท์เพื่อนเลิฟออกความคิดเห็น แล้วเริ่มถามคว่ามคิดเห็นของฉันบ้าง

“นี่แกถามเหมือนไม่รู้จักฉันงั้นหนะ”

ฉันหันหน้าไปหาเพื่อนๆทุกคนพร้อมสายตาที่แฝงด้วยความชั่วร้าย

“อืมมม งั้นก็แก้แค้น” ไอ้เปิ่นพูดขึ้น

“ช่ายยย” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันพูด

พวกเราเริ่มนอนและพูดถึงวิธีแก้แค้นไอ้พวกหน้าหลอนจนผล็อยหลับไปกันทุกคน

   “เคริ๊ก เคริก เคริก ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้พวกบ้าโดนวิ่งรอบโรงเรียนตั้ง 100 รอบ” ฉันหัวเราะพร้อมกับวิ่งด่าไอ้พวกหน้าหลอน อยู่ๆมันก็ผลักฉันแล้วก็ถีบฉันกลิ้งไปรอบโรงเรียน หัวฉันไปกระแทกโดนม้าหิน “โอ๊ย”

   ฉันรีบลืมตาขึ้นทันที

“โธ่! ฝันไปเหรอเนี่ย” นี่ขนาดฝันมันยังเอาหน้าหลอนๆมาหลอกหลอนฉันอีกเหรอเนี่ย

    ฉันมองมาที่ปลายเท้าที่มีเตียงอีกหลังหนี่ง

โอ้ว! โน้ว! พระเจ้าจอร์ทมันยอดจริงๆเลย พี่ยอร์จ รุ่นพี่ที่หล่อยิ่งกว่าหมา ไม่สิ

ขนาดเทพบุตรลงมาโปรดก็เทียบไม่ได้

 ณ บัดนี้ เค้านั่งยิ้มอยู่กับเตียงอีกฟากหนี่ง ดูเหมือนว่าเค้าจะยิ้มให้ฉันด้วย น่ารักสุดๆไปเลย

โอ้ว! ยอร์จ ฉันเกิดมาเพื่อคุณ