3 ทหารเสือ

ลำดับตอนที่ #4 : การต่อสู้ในคฤหาสน์ร้าง

ใน คฤหาสน์ร้างหลังนั้น  นายดาบตำรวจกวาดตามองไปรอบๆคฤหาสน์มีเพียงชั้นหนังสือขนาดใหญ่   เก้าอี้นวมไม่กี่ตัวและบันไดฝุ่นเคลอะที่พาไปสู่ชั้นสอง “โอโห” นายดาบตำรวจกล่าวอุทานเมื่อเห็นใยแมงมุมอยู่เต็มคฤหาสน์ “วังเวงชอบกล” นายดาบตำรวจเอ่ยก่อนจะขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เมื่อมาถึงชั้นสองมีประตูโยงไปยังห้องอื่นๆและมีบันไดเข้าลงสู่ห้องใต้ดิน นายตำรวจสำรวจคฤหาสน์นี้อยู่นานเป็นชั่วโมง จอห์น ทิมและแจ็ครู้สึกอึดอัดและง่วงนอนเมื่อมีตำรวจแน่นเอี๊ยดอยู่ในร้าน “ฮ้าว...” ทิมหาวขึ้นมา “ง่วงเหรอ”แคปป์ถามก่อนที่ตำรวจคนหนึ่งเดินชนไหล่เขาไป “ครับเราง่วงและอึดอัดด้วย” แจ็คยอมรับ “งั้นมาทางนี้” แคปป์บอกพลางเดินไปที่ห้องๆหนึ่งที่มีประตูสลักชื่อไว้ว่า แคปป์ โรเบริ์ต พาร์ท “อะนี่เธอเข้าไปนอนได้”แคปป์บอก สามหนุ่มเดินเข้าไปในห้องๆนั้นเป็นห้องแอร์มีเปลนอนมากมาย ซึ่งมีคนนอนเปลเหล่านั้นเต็มไปหมดเหลือไว้เพียงสามเปลเท่านั้น จอห์น ทิมและแจ็คเข้าไปนอนในเปลที่เหลือ เวลาผ่านไปสามชั่วโมงนายดาบตำรวจสำรวจทั้งคฤหาสน์เสร็จเรียบร้อยเหลือเพียงบันไดลงสู่ห้องใต้ดิน “เหลือเพียงนี่เท่านั้น” นายดาบตำรวจพูดพร้อมถอนหายใจ เขาลงไปในบันไดที่ลงสู่ห้องใต้ดิน เขาลงมาถึงแค่กลางบันไดเท่านั้นก็มีเสียงของลำโพงที่หวีดออกมาดังมาก จนนายดาบตำรวจแก้วหูแตก เขาหล่นลงบันไดไปถึงพื้น เมื่อไปถึงพื้นเสียงหวีดของลำโพงดับลง นายดาบตำรวจบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้เขานอนกองอยู่ที่ชั้นใต้ดินพลางกวาดตามองไปรอบๆเขาเห็นประตูบานหนึ่งแต่มีกรงอะไรบางอย่างมาดักทางเข้าประตู สามวายร้ายลงมาจากบันไดพลางถอดที่ปิดหูออกเพื่อไม่ได้ให้ยินเสียงของลำโพงที่พวกเขาเปิดขึ้นมา “หะหะฮ่าสวัสดีนายตำรวจพอล” บิลกล่าวทักทายด้วยเสียงเยาะเย้ย “เรากล่าวทักทายยังไงเขาก็ไม่ได้ยินหรอกฮ่าๆๆ” โซลหัวเราะ ถึงแม้นายดาบตำรวจที่ชื่อพอลไม่ได้ยินอีกต่อไปแต่เขาก็รู้ว่าพวกมันพูดไรกันอยู่ “เราไปกันเถอะ”บิลบอกก่อนจะขึ้นบันไดออกไปเป็นคนแรกตามด้วยโซล เหลือทิบเบิลไว้อยู่กับนายดาบตำรวจพอล ทิบเบิลหัวเราะลั่นเมื่อมองดูสภาพของนายตำรวจและเดินไปที่กรงที่ขวางประตูไว้และไขกุญแจของประตูกรงออกและเดินถอยหนีไปที่ขั้นบันไดอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยิบแส้ของตนขึ้นมา  “จัดการอลัน!!”ทิบเบิลตะโกนเมื่อมีร่างๆหนึ่งออกมาจากกรง “สิงโตๆไม่ๆ”นายตำรวจเอ่ยอย่างหวาดกลัวพลางคลานนี่สิงโตตัวหนึ่งที่ท่าทางขี้โรคผอมซูบ “จัดการมัน!!” ทิบเบิลบอกก่อนจะฟาดแส้ใส่ร่างของเสือ เสือตัวนั้นกระโดดไปหาเป้าหมายพร้อมกับกัดไปที่ไหล่ขวาสองสามที “พอได้แล้วอลัน” นายของมันตะคอกก่อนจะฟาดแส้ใส่มันอีกครั้นหนึ่งสิงโตตัวนั้นกระโดดเข้ากรงอย่างหวาดกลัว ทิบเบิลรีบวิ่งไปล็อกกุญแจและหยิบสเต็กอันหนึ่งใส่กรงเข้าไป ทิบเบิลลากนายตำรวจที่สลบไสลไปไว้มุมห้องก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดจากหายไป ย้อนไปคราวที่สามวายร้ายเปิดลำโพง “วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงลำโพงดังขึ้นจอห์นสดุ้งตื่นขึ้นทุกคนหลับไหลไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย จอห์นลุกขึ้นไปใส่เสื้อ และกระโดดออกนอกหน้าต่างเขาเดินไปยังต้นเสียงที่อยู่ในคฤหาสน์ร้าง เขาเข้าไปพบของระเกะระกะเต็มไปหมดและชั้นหนังสือเก่าๆขนาดยักษ์ก็ล้มลงมากองกับพื้น เขาเดินอย่างระมัดระวังไปที่บันไดชั้นสอง เขาขึ้นบันไดมาพบว่าไม่มีสิ่งของใดๆเลยยกเว้นลำโพง เขาทำท่าจะลงไปยังบันไดใต้ดินแต่ก็มีอะไรบางอย่างกระโจนออกมาจากประตูของชั้นสอง “เพี้ยๆๆ!!” ทิบเบิลกระโจนออกมาจากประตูนั้นพร้อมฟาดแส้ใส่เขาอย่างถี่รัว เขาถึงกับเซล้มลงไปกองกับพื้นและทิบเบิลก็กระโจนกลับเข้าประตูไป จอห์นค่อยๆลุกขึ้นแต่ก็มีอีกร่างกระโจนออกมาอีกนั่นก็คือบิล  บิลเตะไปที่ใบหน้าของจอห์น จอห์นถึงกับตีลังกากระเด็นไปกระแทกลำโพงล้มระเนระนาด บิลก็กระโจนกลับไปที่ประตูเช่นเดียวกับวายร้ายคนแรก จอห์นค่อยๆลุกขึ้นมาตั้งท่า แต่เช่นเดียวกัน โซลกระโจนออกมาพร้อมกับดาบอันคมกริบ เขาฟันดาบลงที่หน้าท้องของจอห์นสองสามทีพร้อมกับฟันไปที่ไหล่อีกสองสามทีเช่นเดียวกันและจบด้วยท่าเตะเสยคางสลบไป โซลเดินมาใกล้ร่างที่หลับใหลและมีคนอีกสองคนเดินเข้ามาใกล้โซล “เจ๋งนี่โซล ปิดท้ายด้วยการเสยเข้าปลายคาง ฮ่าๆๆ” บิลเอ่ยชมโซล “ทิบเบิล นายลองให้อลันกัดสองสามทีซิ ไอ้หนูนี่จะได้หายซ่า หึๆ” บิลสั่งทิบเบิลเพราะเห็นว่าทิบเบิลสนิทกับอลันที่สุดแล้ว ทิบเบิลตอบตกลงก่อนจะลากจอห์นลงห้องใต้ดิน เขาลากจอห์นไว้กลางห้องพลางหยิบแส้กับกุญแจขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเดินเข้าไปไขกรงและกระโจนเข้าขั้นบันไดอย่างตกใจเมื่อเห็นมันกระโจนออกมารวดเร็วผิดปกติ “กัดมันซะสิอลัน” เขาสั่งพร้อมฟาดแส้ใส่ร่างอันผอมๆของเจ้าป่า สิงโตนามอลันกระโจนออกมากัดไหล่สองสามทีเช่นเดียวกับนายตำรวจซึ่งตอนนี้สลบไปแล้ว “กลับไป” ทิบเบิลสั่งพร้อมฟาดแส้ใส่เจ้าอลัน มันครางเบาๆก่อนที่จะถอยหลังกลับเข้ากรง ทิบเบิลรีบเข้าไปล็อกกุญแจกรงพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ข้าไม่มีเนื้อให้แกกินแล้วนะมันหมดแล้ว” เขาลากร่างอันไร้สติของจอห์นไปทับไว้กับนายตำรวจ นึกย้อนกับไปที่ร้านเนื้อของแคปป์ “อ๊ากกก” เสียงโหยหวนของจอห์นดังขึ้น ทิมสดุ้งตื่น เมื่อมองไปที่เปลของจอห์นกลับไม่พบจอห์น เขาลุกขึ้นใส่เสื้อแล้วมองไปทางหน้าต่าง แลเห็นคฤหาสน์ร้างมีแสงไฟลอดออกมาทางหน้าต่าง เขาก็พอเดาได้ว่าเพื่อนสนิทของเขาไปไหนและต้องการความช่วยเหลือ เขาปีนลอดหน้าต่างนั้นมุ่งไปหาเพื่อนรัก







                                                        “จอห์น......”